Λάδι στη φωτιά αγροτών από την «Κίτρινη» Δημοσιογραφία

Γράφει η Μαρία Σεφέρου
Καζάνι που κοχλάζει η χώρα μας! ΔΥΣΤΥΧΩΣ! Μήνες τώρα βιώνουμε με οδύνη έναν (πολιτικά υποκινούμενο) υπολανθάνοντα εμφύλιο “δημοκρατικής πάλης”, οι ολέθριες συνέπειες του οποίου είναι ήδη ορατές στην καθημερινότητά μας. Σαν πρώτο δείγμα της σχιζοφρενικά αυτοκαταστροφικής κοινωνίας μας (όλοι εναντίον όλων και εναντίον της πατρίδας μας) είναι ότι τον Ιανουάριο ο τουρισμός στην Ελλάδα μειώθηκε κατά 70%, ακολουθώντας την κατά 50% μείωσή του τον περασμένο Δεκέμβριο της οργής. Ο εκβιασμός και η ομηρία με μπλόκα κλπ., τόσο της κυβέρνησης όσο και του κοινωνικού συνόλου, από διάφορες ομάδες εργαζομένων, κάποιοι πιστεύουν πως είναι τα ενδεικνυόμενα και μόνα αποτελεσματικά μέσα διεκδίκησης δίκαιων αιτημάτων των πολιτών, λες και ο δημοκρατικός διάλογος και η πειθώ με επιχειρήματα απαγορεύονται. Και είναι αυτοί ακριβώς οι αλλοπρόσαλλοι τρόποι διεκδίκησης που έχουν καταρρακώσει το κύρος της χώρας μας και έχουμε γίνει περίγελως των εθνών.

Ας αναρωτηθούν, όμως, όλοι οι δίκαια ή άδικα διαδηλώνοντες πώς μπορεί μια κυβέρνηση κοινών θνητών – το ίδιο θα ρωτούσα για την όποια κυβέρνηση του όποιου κόμματος – να πάρει ψύχραιμες, δίκαιες και αποτελεσματικές αποφάσεις για παροχές κάτω από εκβιασμούς, πιέσεις και κοινωνική αναταραχή, και μάλιστα σε μια εποχή που με μειωμένο το κύρος της έχει βγει στη γύρα για δανεικά με επιτόκιο όσο-όσο, ενώ έχουμε ανοιχτά μέτωπα με βόρειους και ανατολικούς γείτονές μας οι οποίοι μας προκαλούν καθημερινά.

Σκεφτείτε, αν ποτέ βρεθήκατε κάτω από πανικό, ψυχολογικές πιέσεις, φυσικές απειλές και εκβιασμούς, σκεφτείτε λέω, αν μπορέσατε να πάρετε τις σωστές αποφάσεις για να βγείτε από την κρίση που αντιμετωπίζατε. Αδύνατον! Όλοι οι άνθρωποι έχουν περιορισμένες φυσικές, νοητικές και ψυχικές ικανότητες στο να διαχειριστούν σωστά μια κρίση, και μάλιστα σε χρόνο μηδέν. Τα μεγαλύτερα λάθη στην ατομική και εθνική μας ζωή έγιναν και γίνονται κάτω από το κράτος πίεσης, πανικού και απώλειας της ψυχραιμίας. Το να θεωρούμε, λοιπόν, υπεράνθρωπους και γίγαντες τους κυβερνώντες, επειδή είχαν την “ατυχία” να έχουν μέσα τους το μικρόβιο της πολιτικής και τώρα κάθονται σε πρωθυπουργική ή καυτές υπουργικές καρέκλες, είναι το λιγότερο παιδαριώδες. Κοινοί θνητοί είναι κι αυτοί, με τις αδυναμίες που έχουμε όλοι μας, και μ’ αυτό δε δίνω βεβαίως συγχωροχάρτι σε προμελετημένα αμαρτήματα εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος στα οποία μπορεί κάποιοι να έχουν εμπλακεί . Αυτά τα λίγα σαν εισαγωγή σε όσα θα πω παρακάτω.

εδώ συνεχίζεται, διαβάστε το...