Το μεγάλο κοινό που ουδείς ψάχνει…

Το 1990 ο Αθηναϊκός τύπος πουλούσε ένα εκατομμύριο φύλλα ημερησίως. Σήμερα πουλάει γύρω στις 300 χιλιάδες! Τι έγιναν οι υπόλοιποι αναγνώστες; Πέθαναν όλοι; Ξέχασαν να διαβάζουν; Ενημερώνονται από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο; Τίποτε απ’ όλα αυτά: Απέρριψαν τον ημερήσιο τύπο, όπως κατάντησε. Και κάθε φορά που ανοίγει ένα «παράθυρο» για να φτιαχτεί σύγχρονος πολιτικός τύπος, διεισδύουν οι φθαρμένοι της διαπλοκής και τα κάνουν λαμπόγυαλα.

Ο «Ελεύθερος Τύπος», χρειαζόταν να κάνει ένα απλό πράγμα: Να διεκδικήσει όλο αυτό το δυνητικό κοινό, που δεν διαβάζει καμία από τις υπάρχουσες εφημερίδες. Κι αυτό το κοινό δεν είναι ούτε αριστερό ούτε δεξιό. Είναι ενημερωμένο και απαιτητικό. Και δεν ψάχνει ούτε αριστερή ούτε δεξιά εφημερίδα. Ψάχνει μια σύγχρονη πολιτική εφημερίδα - και δεν τη βρίσκει. Και δεν είναι λίγοι. Είναι πολλαπλάσιοι αυτών που εξακολουθούν να αγοράζουν εφημερίδες. Και δεν μπορεί να τους κερδίσει κανείς από την μια μέρα στην άλλη. Αλλά σίγουρα κερδίζονται. Όχι, όμως, με το να τους προσφέρει κανείς «μία από τα ίδια»…

Η Γιάννα θα μπορούσε να το κάνει, αλλά δεν το έκανε. Προφανώς επειδή δεν γνώριζε η ίδια από Τύπο και (δεν είναι ντροπή αυτό) απευθύνθηκε σε «ειδικούς», που της σέρβιραν ένα ακόμα μέτριο tabloid. Της πρότειναν αλλαγές στο lay out, ενώ θάπρεπε να τολμήσει τομές στον πολιτικό λόγο της ενημέρωσης. Της πρότειναν τρόπους για να διεκδικήσει μεγαλύτερο μερίδιο από μια «πίτα» που μικραίνει συνεχώς. Ενώ υπάρχει ένα πολλαπλάσιο δυνητικό κοινό που ψάχνει - και δεν βρίσκει - εφημερίδα να διαβάσει. Της πρότειναν «μεταγραφές ονομάτων», ενώ θάπρεπε να δημιουργήσει φυτώριο νέων ταλέντων. Της πρότειναν ανακύκλωση φθαρμένου υλικού, ανθρώπων, συνταγών και στερεοτύπων, ενώ θάπρεπε να διεκδικήσει την παραγωγή νέων ανθρώπων, νέων συνταγών, νέων προτύπων και νέου ήθους.

Ν.Ζ.