Tα εθνικά μας θέματα και το ενδεχόμενο πολιτικής ρευστότητας

Του ΄Ομηρου Φωτιάδη

Το Κυπριακό ως παράγοντας εξελίξεων
Το Κυπριακό ξεκίνησε ως πρόβλημα τα τέλη της δεκαετίας του ’40. Τις δεκαετίες ’50 και ’60 παίχτηκαν οι πρώτες πράξεις του δράματος, με σκηνοθέτη το διεθνή παράγοντα και πρωταγωνιστές τους πολιτικούς στην Ελλάδα και την Κύπρο. Με την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα από το ‘σκηνοθέτη’ το 1967 και την εκδήλωση του πραξικοπήματος στην Κύπρο, το 1974, με πρωταγωνιστές τους αξιωματικούς αυτή τη φορά, παίχτηκε η τελευταία πράξη του δράματος. Σε εκείνη την ιστορία με την τραγική κατάληξη για τον ελληνισμό, μια κατάληξη που καθόρισε το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα, κυρίως μετά το 1974, ο καθένας είχε τις δικές του ευθύνες.

Κύπρος, Ευρώπη και Σχέδιο Ανάν
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, με τη χάραξη της στρατηγικής για την είσοδο της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε, το Κυπριακό εισήλθε σε μια νέα φάση, η οποία έμελλε να θέσει σε κίνδυνο το στάτους που είχε επιβάλλει η εισβολή και στρατιωτική κατοχή του 37% της Κύπρου, το 1974. Όσο λοιπόν προχωρούσε στο σχέδιο για την είσοδο της Κύπρου στην Ε.Ε., εισάγοντας νέες παραμέτρους στο όλο ζήτημα που έτειναν να εξουδετερώσουν τα αποτελέσματα της εισβολής, τόσο εξελισσόταν ένα άλλο σχέδιο για την εξουδετέρωση των ‘απειλών’ που έθεταν κίνδυνο το εγχείρημα του αφελληνισμού της Μεγαλονήσου.

Όλα ξεκίνησαν από τις εξελίξεις γύρω από σχέδιο Ανάν. Η απόρριψή του από τους Ελληνοκυπρίους, η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε. και η δυνατότητα Ελλάδος και Κύπρου να καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό τους όρους κάτω από τους οποίους θα ήταν δυνατή η πρόοδος της ενταξιακής διαδικασίας της Τουρκίας, δημιούργησαν ένα κατά κάποιο τρόπο άλυτο πρόβλημα για εκείνους που επιδιώκουν τον εναλλακτικό έλεγχο-νόθευση του ευρωπαϊκού οράματος, τη διάρρηξη της ενότητας του ελληνοκυπριακού χώρου και την επιβολή ενός ιδιότυπου καθεστώτος στη ΝΑ Μεσόγειο και το Αιγαίο, με εξασθενημένη την κυριαρχία και την επιρροή της Κύπρου και της Ελλάδος στην μείζονος γεωπολιτικής αξίας αυτή περιοχή.

Το σχέδιο για την ανάσχεση και εξουδετέρωση της απειλής του ελληνοκυπριακού χώρου μέσω της χάραξης ευρωπαϊκής στρατηγικής για το Κυπριακό ανάγεται στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και υποστηρίχτηκε με συνέπεια από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, τα κόμματα και τους πολιτικούς πρωταγωνιστές σε Ελλάδα και Κύπρο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι κυβερνήσεις, κόμματα και πολιτικοί δημιούργησαν ένα αρραγές εθνικό μέτωπο και έτσι κερδήθηκε η μάχη.

Ο διεθνής παράγων και ο ‘απείθαρχος’ Τάσος Παπαδόπουλος
Δυστυχώς, το μέτωπο αυτό ‘ράγισε’, όταν ο ‘διεθνής παράγων’ προσπάθησε να επιβάλλει με χίλιες διό μεθόδους το Σχέδιο Ανάν, το οποίο πολέμησε με πάθος ο Τάσος Παπαδόπουλος και σιωπηλά η κυβέρνηση της Ελλάδος και ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής. Το ποιοι το υποστήριξαν, διαρρηγνύοντας το εθνικό μέτωπο και συντασσόμενοι στην ουσία με τις επιδιώξεις του διεθνή παράγοντα, μπορεί κανείς να το διαπιστώσει με μια απλή έρευνα στο διαδίκτυο.

Μετά την ‘απειθαρχία’ Τάσσου Παπαδόπουλου και Κώστα Καραμανλή, θα μπορούσαμε να πούμε ότι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση και για τους δυό. Ο Τάσος Παπαδόπουλος έχασε στις εκλογές από τον πρόεδρο του ΑΚΕΛ, Δημήτρη Χριστόφια και στη συνέχεια νικήθηκε από την επάρατη νόσο. Παρόλα αυτά, πήρε επάξια μια θέση στο πάνθεο των ανθρώπων εκείνων που αγωνίστηκαν εναντίον υπέρτερων αντιπάλων για να εξυπηρετήσουν όχι τα προσωπικά, ούτε τα κομματικά, αλλά τα συμφέροντα του έθνους και της πατρίδας.

Οι άλλες απειθαρχίες του Κώστα Καραμανλή
Όσον αφορά τον Κώστα Καραμανλή, πέρα από τις όποιες επιλογές του σε ζητήματα εσωτερικής διακυβέρνησης, για τα οποία ασφαλώς κρίνεται και θα κριθεί από τον ελληνικό λαό, μετά το Σχέδιο Ανάν πήρε δύσκολες αποφάσεις και σε τρία άλλα καίρια ζητήματα της εξωτερικής μας πολιτικής.

Το ένα σχετίζεται με την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, την οποία και πάλι σε συνεργασία με τον ‘κακό’ Τάσο Παπαδόπουλο, συσχέτισε με την πρόοδο και την ουσιαστική αλλαγή της στάσης της Τουρκίας στο Κυπριακό και εννοούμε την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Άγκυρα, συσχετισμός που, δεδομένων των διακηρυγμένων και αμετακίνητων θέσεων της Τουρκίας, παρά το περιβόητο ‘υποστηρίζομεν’ συνιστά στην ουσία παρεμπόδιση τους ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας, κάτι που και πάλι είναι κόντρα στα επίμονα ‘θέλω’ του διεθνή παράγοντα.

Το άλλο είναι το ζήτημα των Σκοπίων, όπου ο πρωθυπουργός μπλόκαρε την ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ, προκαλώντας μεγάλη απογοήτευση στους αρχιτέκτονες της δημιουργίας μακεδονικού κράτους και μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την ενότητα του ελληνικού έθνους και την ίδια την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Να σημειωθεί ότι όταν λέμε αρχιτέκτονες, εννοούμε και πάλι τον διεθνή παράγοντα, αυτόν που δρομολογεί τα σχέδια τύπου Ανάν για την ‘επίλυση’ του Κυπριακού.

Το τρίτο ‘ατόπημα’ του Καραμανλή σχετίζεται με τις επιλογές του στα ζητήματα της ενέργειας και συγκεκριμένα της συμμετοχής της Ελλάδας στα σχέδια κατασκευής αγωγών μεταφοράς ρωσικών συμφερόντων πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Αλεξανδρούπολη και από κει στις ευρωπαϊκές και στις διεθνείς αγορές. Στην προκειμένη περίπτωση η αντίδραση του διεθνούς παράγοντα ήταν τόσο οργισμένη, που ανάγκασε το ΒΗΜΑ με κύριο άρθρο της σύνταξης να προειδοποιήσει τον Κώστα Καραμανλή για τις σοβαρές συνέπειες που θα είχε για τον ίδιο και την πατρίδα μας μια τέτοια κίνηση, συσχετίζοντας μάλιστα την πυρκαγιά της Πάρνηθας που μαινόταν την ίδια ημέρα, με την οργή του διεθνούς παράγοντα.

Ο Κώστας Καραμανλής, για να ξεφύγει από τη μέγγενη που είχαν δημιουργήσει ο διεθνής παράγοντας και τα ελληνικά ΜΜΕ, κατέφυγε αιφνιδιαστικά σε πρόωρες εκλογές, το Σεπτέμβρη του 2007, στις οποίες ο ελληνικός λαός του έδωσε τη νίκη, μια νίκη με οριακή πλειοψηφία, που τον καθιστούσε πλέον πιό ευάλωτο στον ξένο και τους επιτόπιους παράγοντες.

Το παράδειγμα της Τουρκίας
Αντίστοιχης φύσης και χαρακτήρα επιλογές, που προκάλεσαν τη δυσαρέσκεια του διεθνή παράγοντα, έλαβε τα τελευταία χρόνια και ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Πρώτα απ’ όλα είπε ΟΧΙ στη διέλευση των αμερικανικών στρατευμάτων από το τουρκικό έδαφος το 2003, μια απόφαση που, πέρα από τον διεθνή εξευτελισμό των ΗΠΑ, κόστισε στην Ουάσιγκτον χρήμα και ανθρώπινες ζωές, αφού το Βόρειο Μέτωπο δεν υποστηρίχτηκε επαρκώς από στρατιωτικές δυνάμεις.

Εκτός αυτού, ο Ερντογάν, προς μεγάλη απογοήτευση της Ουάσιγκτον, εγκαινίασε τον ρωσοτουρκικό αγωγό φυσικού αερίου Blue Stream (Νοβοροσίσκ-Αμισός), ενώ πρόσφατα ανήγγειλε την κατασκευή και δεύτερου αγωγού, του Blue Stream 2, και ενός παράλληλου αγωγού που θα μεταφέρει ρωσικών συμφερόντων πετρέλαιο στην Τουρκία. Οι δυσάρεστες για τον διεθνή παράγοντα επιλογές του Ερντογάν δεν σταματούν εδώ, αφού προχώρησε στην κατασκευή και λειτουργία ιρανοτουρκικού αγωγού φυσικού αερίου, κάτι που θεωρείται ανοσιούργημα για την Ουάσιγκτον.

Παρόλα αυτά, η Τουρκία παραμένει αξιόπιστος εταίρος των ΗΠΑ και ο Ερντογάν ο πιο αξιόπιστος συνομιλητής της Ουάσιγκτον.

Η διαφορά Τουρκίας-Ελλάδος και Ερντογάν-Καραμανλή
Αναφερθήκαμε παραπάνω στις σοβαρές αποφάσεις που πήρε ο Ταγίπ Ερντογάν ερήμην της Ουάσιγκτον και του διεθνή παράγοντα, χωρίς όμως αυτές να προκαλέσουν την ουσιαστική αντίδραση των ΗΠΑ και χωρίς να θέσουν εν κινδύνω την πολιτική καριέρα του ιδίου.

Τι συνέβη στην προκειμένη περίπτωση;

Απλά, όταν ο Ταγίπ Ερντογάν έπαιρνε αυτές τις σοβαρές αποφάσεις, σχεδόν το σύνολο των πολιτικών και των άλλων παραγόντων που επηρεάζουν τη λήψη πολιτικών αποφάσεων στην Τουρκία, αντί να υπονομεύουν, υπερθεμάτιζαν. Αυτό, στην ουσία, αντί να αποδυναμώνει και να τον καθιστά στόχο, θεωράκιζε και ενίσχυε τη θέση του Ερντογάν απέναντι στον θιγόμενο διεθνή παράγοντα.

Την ίδια στιγμή, στην περίπτωση της Ελλάδος και του Κώστα Καραμανλή, πολιτικοί πρωταγωνιστές, κόμματα και άλλοι κύκλοι που επηρεάζουν τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν υπερθεμάτισαν, με εξαίρεση το ΛΑΟΣ στην περίπτωση της FYROM, αλλά, σε ορισμένες περιπτώσεις, υπονόμευσαν την εθνική στάση Καραμανλή, δίνοντας ταυτόχρονα μηνύματα στις ΗΠΑ ότι οι ίδιοι -πολιτικοί πρωταγωνιστές- θα ήταν πιο συνεργάσιμοι και πάντως όχι τόσο ‘απείθαρχοι’.

Η συγκεκριμένη στάση ορισμένων πολιτικών παραγόντων στην ελληνική πολιτική σκηνή, έχει πολλές ομοιότητες με τη στάση των πολιτικών, αλλά και την πολιτική ρευστότητα που επικράτησε την περίοδο που προηγήθηκε της επιβολής της Χούντας στην Ελλάδα και της γνωστής κατάληξης στο Κυπριακό. Δηλαδή, και τότε, όπως και τώρα, είχαμε έναν διεθνή παράγοντα που είχε τις δικές του επιδιώξεις στην περιοχή, και τότε, όπως και τώρα, πολιτικά κόμματα και πολιτικοί παράγοντες, αντί να δουν από κοινού τον κίνδυνο και να συμπήξουν ένα εθνικό μέτωπο απέναντι στην εξωτερική απειλή, μέσα στη λογική του αρπάγματος της εξουσίας, επέλεξαν να εξυπηρετήσουν προσωπικά και πολιτικά συμφέροντα, ενώ κάποιοι δεν παρέλειψαν να ακολουθήσουν ακόμα και τον ολισθηρό δρόμο του ‘εξευμενισμού’ του διεθνή παράγοντα.

Τα αποτελέσματα της στάσης αυτής των πολιτικών τη δεκαετία του 1960, είναι γνωστά, ενώ τα ενδεχόμενα αποτελέσματα τη δεκαετία του 2010, είναι ακόμα άγνωστα, τουλάχιστον στο ευρύ κοινό.

Το ενδεχόμενο πολιτικής ρευστότητας στην Ελλάδα
Η έλλειψη ενιαίας στάσης μεταξύ των πολιτικών και των κομμάτων για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων, όπως εξηγήσαμε ότι σε γενικές γραμμές συμβαίνει στην Τουρκία, εκτός του ότι δεν συμβάλλει στην εξυπηρέτηση των εθνικών μας συμφερόντων, λειτουργεί επιπλέον ως παράγοντας αστάθειας του ίδιου του πολιτικού συστήματος στη χώρα μας, αφού, εκτός από τους πολιτικούς, στο ‘χορό’ του εκβιασμού του εκάστοτε βαλλόμενου πρωθυπουργού και της ‘μάχης’ για την κατάληψη της εξουσίας συμμετέχουν και άλλοι εσωτερικοί παράγοντες, όπως για παράδειγμα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, εργολάβοι, ιδιοκτήτες ΜΜΕ κλπ.

Η κατάσταση που κλήθηκε να αντιμετωπίσει ο Κώστας Καραμανλής, με τα κόμματα και τους πολιτικούς να προσπαθούν να εκμεταλλευθούν την εμφανή δυσαρέσκεια που δείχνει στο πρόσωπό του ο διεθνής παράγοντας και να αποδυναμώσουν την κυβέρνηση και τη συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ να έχει στραφεί απροκάλυπτα εναντίον του, θα αποτελέσει για τον μελετητή και τον ιστορικό του μέλλοντος παράδειγμα σκηνικού που οδηγεί νομοτελειακά, εκτός κι αν ο λαός δείξει τα σωτήρια αντανακλαστικά του, σε κατάσταση πολιτικής ρευστότητας τη χώρα.

Το ζητούμενο είναι τα επόμενα δυο-τρία χρόνια, που είναι εξαιρετικά κρίσιμα για το Κυπριακό, το Αιγαίο, την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας και τα ενεργειακά-αγωγούς, να δημιουργηθεί στην ελληνική πολιτική σκηνή μια κατάσταση πολιτικής ρευστότητας παρόμοια με αυτή του 1960-1967, για να μπορέσουν να ανατραπούν όσα κατακτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια και να ‘περάσουν’ τελικά τα σχέδια του διεθνή παράγοντα σε όλα τα παραπάνω ζητήματα.

Ο λάκκος που σκάβουν...
Ο αγώνας για την κατάληψη της εξουσίας ήταν πάντα αδυσώπητος και οι τρόποι που διεξέρχονταν οι πολιτικοί πρωταγωνιστές δεν ήταν πάντα ό,τι το πιο ηθικό στη διάρκεια της ιστορίας.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων, όμως, οι πολιτικοί που επιδίωκαν να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία, φρόντιζαν για την πολιτική τους μελλοντική επιβίωση.

Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, κατά τα φαινόμενα, ο αγώνας γίνεται για την εξουσία και μόνο γι’ αυτήν, χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψιν τα εθνικά συμφέροντα, ούτε η προστασία του πολιτικού συστήματος, αφού μέρος των πολιτικών πρωταγωνιστών, με τις πράξεις τους αποδυναμώνουν το ίδιο το πολιτικό σύστημα και εισαγάγουν σ’ αυτό τον παράγοντα της ρευστότητας, που αύριο ο παράγοντας αυτός θα είναι που θα απειλήσει και τους ίδιους κ.ο.κ.

Με άλλα λόγια, στο λάκκο που σκάβουν χρόνια τώρα στον Καραμανλή, είναι παραπάνω από σίγουρο ότι αύριο θα πέσουν μέσα και οι ίδιοι!

Ο κυρίαρχος λαός
Οι εκλογές που καλούμαστε να συμμετέχουμε στις 4 Οκτωβρίου είναι κρίσιμες. Στην ανάλυσή μας αυτή προσπαθήσαμε να παρουσιάσουμε εκείνα τα στοιχεία της παθογένειας που σχετίζονται με τα εθνικά μας θέματα και τους χειρισμούς που έγιναν τα τελευταία χρόνια στα πλαίσια της εξωτερικής πολιτικής από την κυβέρνηση Καραμανλή, με την αντίδραση του διεθνούς παράγοντα στις επιλογές αυτές και με τη στάση που τήρησαν σε όλα αυτά τα κόμματα, οι πολιτικοί, τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, οι εργολάβοι και τα ΜΜΕ.

Ασφαλώς το κριτήριο με βάση το οποίο αποφασίζει ο κάθε ψηφοφόρος για το πού θα δώσει την ψήφο του, δεν επηρεάζεται μόνο από τα εθνικά μας θέματα και τις επιλογές του κάθε πολιτικού και του κάθε κόμματος στα θέματα αυτά.

Καλό θα είναι, όμως, τη φορά αυτή να συνυπολογίσουμε με αυξημένη υπευθυνότητα όλους τους παράγοντες που θα κρίνουν την επιλογή μας και παίρνοντας την τελική απόφαση, να δώσουμε ιδιαίτερη βαρύτητα στα εθνικά μας θέματα και τη στάση που τήρησαν και προαναγγέλλουν ότι θα τηρήσουν κόμματα και πολιτικά πρόσωπα το επόμενο κρίσιμο διάστημα, λαμβάνοντας πάντα υπ’ όψιν ότι στην προκείμενη περίπτωση το διακύβευμα δεν είναι το επίπεδο του μισθού, η σύνταξη, το ασφαλιστικό μας ταμείο και γενικά η ποιότητα ζωής. Όλα αυτά, με προσπάθειες μερικών ετών μπορεί να διορθωθούν.

Όταν, όμως, το διακύβευμα είναι τα εθνικά μας θέματα, ανεύθυνοι χειρισμοί που είναι δυνατόν να γίνουν για να «τηρήσουν κάποιοι τις υποσχέσεις που έδωσαν και να κατευνάσουν τον διεθνή παράγοντα», μπορεί να οδηγήσουν σε εθνικές απώλειες, οι οποίες τις περισσότερες φορές είναι σχεδόν αδύνατον να επανορθωθούν. Ζωντανό παράδειγμα η Κύπρος, το 40% της οποίας παραμένει υπό τουρκική κατοχή επί 35 χρόνια.

Ο κυρίαρχος ελληνικός λαός, που τόσο έχει αγωνιστεί και τόσα έχει προσφέρει στην πολύπαθη πατρίδα μας, έχει το λόγο.
παρμένο από εδώ