Τρομοκρατία: Για να μην ξεχνάει ο κύριος Χρυσοχοΐδης

Πάνε χρόνια από την πτώση της χούντας και την έλευση Καραμανλή ως Μεσσία που θα ξανάφερνε πίσω την Κύπρο αλλά και την ελευθερία γνώμης στην προδομένη Ελληνική κοινωνία. Μπορεί ο Ιωαννίδης να ευαγγελιζόταν ότι “εξαφάνισε” τους αντιστασιακούς κατά τη σύντομη παντοδυναμία του αλλά αυτό αφήνει πολλά ερωτηματικά.
Η ερώτηση άλλωστε θα μπορούσε κάλλιστα ν’ αντιστραφεί: “Που πήγαν όλοι οι αντιστασιακοί όταν ήρθε ο Ιωαννίδης; Τότε μάλιστα που η χώρα τους είχε απόλυτη ανάγκη λόγω της επερχόμενης Κυπριακής γενοκτονίας”;

Παλιά κουλούρια, ξεραμένα. Η νομιμοποίηση της Αριστεράς δεν αγκάλιασε όλους τους αντάρτες καθώς πολλοί είδαν με σκεπτικισμό τις εξελίξεις. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που παρέμειναν αυτοεξόριστοι βλέποντας τη μεταπολίτευση ως “μάντρωμα” των αντιφρονούντων σε αστικό μαντρί.
Η δεξαμενή των ανταρτών ήταν και η πηγή στρατολόγησης για τις μετέπειτα οργανώσεις που χαρακτηρίστηκαν τρομοκρατικές. Ας μην ξεχνάμε ότι το κοινωνικό περίβλημα ήταν τότε έντονο, υπήρχε εργατική τάξη στην Ελλάδα, υπήρχε εκμετάλλευση, άρα υπήρχε και περιθώριο αγώνα. Σταδιακά ο στόχος των ενεργειών έγινε από ταξικός, ιδεολογικός. Εκεί υπήρξε ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα στις τάξεις του αντάρτικου πόλεως που δε μπορούσαν να δεχθούν πως τόσοι ευνοημένοι, πλουτίσαντες επί χουντας (κατασκευαστές, εκδότες κλπ) παρέμεναν στο απυρόβλητο, διεκδικώντας μάλιστα δάφνες αντιστασιακών. Εκεί έγινε και η πρώτη μετάλλαξη αντικρατικής δράσης, όταν το ίδιο το Παπανδρεϊκό κράτος φάνταζε (ρητορικά τουλάχιστον) ως ιδεολογικός συγγενής.
Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που κατηγορούσαν το τότε ΠΑΣΟΚ ότι υποθάλπτει αλλά και χρησιμοποιεί την τρομοκρατία για δικό του όφελος. Κατηγορίες βεβαίως που ποτέ δεν αποδείχτηκαν. Στα ίδια βήματα βάδισε η πρώιμη 17Ν, στοχεύοντας στους τότε “αντιφρονούντες” εκδότες, εισαγγελείς κλπ. Το τότε κατεστημένο κατηγορήθηκε μάλιστα ότι “διόριζε” και πολλούς υπόπτους για τρομοκρατική δράση (!), τακτική που μάλλον μεταλλάχθηκε δίνοντας δημόσια έργα σε νταβατζήδες από τους ίδιους υπουργούς.
Η δολοφονία Μπακογιάννη ήταν για πολλούς το σημείο Χ. Οι αντικαπιταλιστές του παραδοσιακού αντάρτικου, οι ιδεολόγοι τύπου Γιωτόπουλου και άλλοι είδαν σε αυτό το χτύπημα πολλά κοινά στοιχεία με την απαγωγή και δολοφονία του Άλντο Μόρο, έργο της Ιταλικής “Κόκκινης Προβιάς” με προειδοποίηση μάλιστα Κίσσινγκερ (you will pay it dearly). Πολλοί τότε, ακόμη και στελέχη του ΠΑΣΟΚ έφτασαν να μιλούν για απ’ ευθείας σύνδεση των Αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών με την Ελληνική τρομοκρατία. Όλες οι δηλώσεις αυτών διαβάστε τες εδώ, μαζί με την τοποθέτηση του κυρίου Χρυσοχοΐδη που θα δούμε στη συνέχεια.
Το γεγονός αυτό άφησε μεγάλο κενό στη στρατολόγηση μελών για τη 17Ν που θεωρείτο η ναυαρχίδα. Ο πυρήνας υπήρχε αλλά η δυσπιστία ήταν έκδηλη. Τα γεγονότα που ακολούθησαν θα μπορούσαν να θεωρηθούν κωμικά, αν δεν ήταν βαμμένα με αίμα. “Πνευματικοί” σε παραλίες γυμνιστών, βιβλιαράκια του Παΐσιου, παρατημένα πλουσιόπαιδα (μόδα που ανθίζει και σήμερα) ήταν στους επιλαχόντες “αντικαταστάτες”.
Οι ανάγκες της εξουσίας όμως άλλαξαν. Τα κέντρα που στηλίτευσαν οι πρώην σύντροφοι υπουργοί (Παπαθεμελής, Σκουλαρίκης, Βαλυράκης) βούλιαξαν εμπρός στη Γερμανική λαίλαπα που τα ήθελε “όλα”. Με δοκιμασμένη οργάνωση στα πρότυπα της Ναζιστικής νεολαίας και άγρα “παλιών” που ήθελαν θέση και μεροκάματο, ξεπήδησαν οι γκρούπες που μαζί με τον “επαναστατικό αγώνα” λειτουργούσαν σε κοινοπραξία που θυμίζει “Siemens – SAIC” αντίστοιχα. Οι γκρούπες για το δρόμο, τους Κούρδους, το ΚΚΕ, ενώ ο ΕΑ για τα “χοντρά”.
Η 17Ν άρχισε να είναι μεγάλο βάρος. Από τη δράση της το 1997 έδιχνε ανεξέλεγκτη και πραγματική απειλή για το νέο σύστημα διακυβέρνησης. Οι βομβαρδισμοί της Σερβίας έφεραν τη μεγάλη ρήξη αφού όλος ο νεόδμητος “Νεοναζιστικός” χώρος μέχρι τότε έδειχνε να επικροτεί και να ενισχύει τις επιλογές Σημίτη για Ίμια, Οτσαλάν, Σερβία. “Αντεξουσιαστές Νεοναζί” λίντσαραν κούρδους αγωνιστές, υπέργηρους κομμουνιστές και προπαγάνδιζαν υπέρ των βομβαρδισμών. Πιστοί στα κελεύσματα της Νέας Γερμανικής εξουσίας.
Η 17Ν άρχισε ένα κρεσέντο ενεργειών που άλλωστε τις είχε προδιαγράψει με την επική προκήρυξη της το Μάρτιο του 1997 (παρατίθεται στο τέλος του άρθρου και αξίζει να την διαβάσετε). Η 17Ν στην ουσία ξεκαθάριζε ότι δεν θα παίξει το νέο παιχνίδι Γερμανών και Αμερικάνων, ξεκινώντας την αντίστροφη μέτρηση για την εξάρθρωση της. Στοχοποίηση του νεοναζιστικού κατεστημένου που “ξεπέρασε ακόμη και το Αμερικάνικο” αλλά και βαριές κατηγορίες εναντίον του Σωκράτη Κόκκαλη που τον κατονομάζει ως πρώην πράκτορα της Στάζι και νυν της CIA. Το Παλιό ΠΑΣΟΚ είναι ήδη νεκρό μαζί με τον ιδρυτή του.
Το έργο της εξάρθρωσης της 17Ν ολοκληρώνει ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης το 2002. Ο Κουφοντίνας “πείθεται” να αναλάβει όλη την ευθύνη και να γίνει “λαϊκός ήρωας”, ο Γιωτόπουλος μοιάζει ακόμα και σήμερα με καζάνι έτοιμο να εκραγεί** μην πιστεύοντας πως την πάτησε. Κάποτε θα μιλήσει και αυτός αλλά δεν θα τον ακούσουν και πολλοί. Τα λοιπά παπαδοπαίδια δεν κατάφεραν να φτιάξουν την επουράνια Ιερουσαλήμ αφού η μέθοδος “Παϊσίου” μάλλον δεν έπιασε παρότι τα “πλουσιόπαιδα” είναι ο βασικός πυλώνας των σημερινών παρυφών και ιδανικά πρόβατα επί σφαγή στο άθλημα του αστικού πετροβολήματος.
Το σήμερα
Το σπάσιμο σχέσεων Γερμανίας – ΗΠΑ με τη Siemens – SAIC που έφερε τη χιονοστιβάδα αποκαλύψεων είχε συνέπειες και στο χώρο του τρομοκρατικού “μεροκάματου”. ΕΑ και Σέχτα είναι πλέον διαφορετικά μαγαζιά.
Σήμερα όπως είπαμε υπάρχει ο “ακρωτηριασμένος” ΕΑ, αφού δύο τουλάχιστον στελέχη του μεταπήδησαν στη Σέχτα holding όπως παραδέχτηκε και το state department με επίσημο έγγραφο. Τα δύο αυτά μέλη μπορεί να είναι και κάποιοι νεώτεροι της 17Ν που έμειναν ασύλληπτοι και πήραν μεταγραφή. Να σημειωθεί ότι εάν ισχύουν οι πληροφορίες, η απόσχιση έγινε πριν το 1997 και πρόκειται για “μεροκαματιάρηδες” και όχι ιδεολόγους. Γι’ αυτό και η “μεταγραφή”.
Η Σέχτα Holding είναι το αποτέλεσμα του “Γερμανικού μοντέλου” με πολλές οργανώσεις δορυφόρους και ετερόκλητα στοιχεία. Νέοι σε ηλικία, πιθανότατα καθοδηγούμενοι από τις προαναφερθείσες μεταγραφές των παλαιότερων. Χολυγουντιανή ιδεολογία, Heineken, Converse και Timberland. Τροφοδοτούνται και συντονίζονται μέσω του Νεογερμανικού Ιερατείου της Φρανκφούρτης που νιώθει μια ανασφάλεια με τις κινήσεις ΓΑΠ και την τοποθέτηση Χρυσοχοΐδη που δεν χρωστούν τίποτα στους Γερμανούς. Σε αντίθεση με τον ΕΑ που προβλέπεται να έρθει σε παύση εργασιών (αχρείαστος να ‘ναι), μάλλον η Σέχτα θα εξαρθρωθεί με τυμπανοκρουσίες. Μαζί με “άσυλα” και καταλήψεις όπου βρήκαν στέγη οι νέοι “μελανοχιτώνες”, “Jungsturm Adolf Hitler” όπως αλλιώς θέλετε πείτε τους.
Έτσι θα μείνουν άνεργα και πολλοί αλλοδαποί που όμως δεν είχαν κάποια “σκοτεινή” σκοπιμότητα, απλά κονόμαγαν από αλισβερίσια και ληστείες. Λογικό είναι να χαίρονται όταν χτυπούν Ελληνικούς στόχους αλλά τίποτε παραπάνω. Όταν κάποιος πυροβολεί με καλάσνικωφ 8χρονη μαθήτρια δημοτικού ή έγκυο εργαζόμενη γυναίκα, δεν χρειάζεται να είναι πράκτορας για να προκαλεί απέχθεια.
Κρίμα τον κόπο που είχαμε κάνει, δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το delete στο μόχθο σου λόγω ανωτέρας βίας. Οι καιροί είναι πονηροί. Διαβάστε όμως αυτά που ακολουθούν, πιστεύουμε θα βγάλετε χρησιμότατα συμπεράσματα.
* Το κείμενο που ακολουθεί είναι στην ουσία η διακήρυξη του τέλους της 17Ν, που ήρθε μερικά χρόνια αργότερα.
Κυρίως ήταν το έναυσμα για τη δημιουργία της κωμικής τρομοκρατίας, της χολυγουντιανής κάστας αν- ιδεολόγων, αν-εγκέφαλων παιδιών που θα ήταν τα τέλεια πιόνια για τους παρακρατικούς εγκεφάλους. Διαβάστε τη και σε λίγο η συνέχεια.
Υ.Γ. Αθήνα Μάρτης 1997
Η περσινή επιλογή του κ. Σημίτη και της ομάδας του υπήρξε έργο των Αμερικανών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου. Μετά την αναγκαστική αποχώρηση του Α. Παπανδρέου ήταν γι’ αυτούς, το καλύτερο «προϊόν» στην αγορά, πράγμα που επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά με τον τρόπο που ο νέος πρωθυπουργός χειρίστηκε την κρίση στα Ίμια.
Η κρίση στα Ίμια υπήρξε θρίαμβος της Τουρκίας και ατιμωτική πολιτικο-στρατιωτική ήττα της Ελλάδας. Στρατιωτική ήττα γιατί κατελήφθη ελληνικό έδαφος τη στιγμή που είχαν κινητοποιηθεί οι Ένοπλες Δυνάμεις για να το προφυλάξουν. Κατάληψη που δεν έγινε σε κάποια απομακρυσμένη βραχονησίδα από τις εκατοντάδες του Αιγαίου, όπως ειπώθηκε, αλλά σε μια από τις δύο που αμφισβητούσαν ρητά οι Τούρκοι εκείνη τη στιγμή. Ατιμωτική για μας, θρίαμβος για την Τουρκία γιατί η κατάληψη έγινε χωρίς να πέσει ούτε μια ντουφέκια και χωρίς να κάνουμε την παραμικρή προσπάθεια ανακατάληψης.
Πολιτική ήττα, γιατί η Τουρκία πέτυχε απόλυτα τον πολιτικό της στόχο, που δεν ήταν η κατάληψη και κατοχή ελληνικού εδάφους. Αλλά η αμφισβήτηση της κυριαρχίας της Ελλάδας στις ελληνικές βραχονησίδες, στέλνοντας το μήνυμα στη διεθνή κοινότητα με την κατάληψη στα Ίμια, ότι η Ελλάδα είναι ανίκανη να την υπερασπίσει, να ασκήσει την κυριαρχία της σ’ αυτές ακόμη κι όταν έχει κινητοποιήσει ολόκληρο το στόλο της προς τούτο.
Εξαναγκάζοντας το Σημίτη να αποδεχτεί συμφωνία, υπό τις πιέσεις των Αμερικανών για ν’ αποτραπεί δήθεν ο πόλεμος, με την οποία τα Ίμια γίνονται «γκρίζα» αφού δεν μπορεί πλέον να πάει εκεί Έλληνας όπως γίνονταν στο παρελθόν, παρά μόνο αν ειδοποιηθεί και συναινέσει η Τουρκία. Και δεύτερον αποδεχόμενος έναρξη διαπραγματεύσεων με την Τουρκία εφόλης της ύλης: Αιγαίο, υφαλοκρηπίδα, Ίμια-βραχονησίδες, εναέριος χώρος, Κυπριακό. Όλες οι μετέπειτα απεγνωσμένες προσπάθειες της κυβέρνησης Ση-μιτη που διαρκούν μέχρι σήμερα αποσκοπούν στο να κερδίσει χρόνο ώστε να παρουσιάσει στον ελληνικό λαό αυτές τις διαπραγματεύσεις-αποτέλεσμα του Βατερλώ στα Ίμια σαν δήθεν προϊόν ελεύθερης βούλησης και καλόπιστο «βήμα προς βήμα» διάλογο. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι το περσινό παραμύθι ότι με τη συμφωνία αποφεύχθηκε ο πόλεμος, αντικατέστησε νέο παραμύθι σύμφωνα με το οποίο κερδίσαμε γιατί αποφύγαμε τις διαπραγματεύσεις.
Η επιτυχής όμως έκβαση για τους Αμερικανούς προϋπέθετε την παραμονή στην εξουσία και άρα την προηγούμενη εκλογική νίκη του ανθρώπου που «υπέγραψε» τη νύχτα των Ίμια, αφού υπογραφή συμφωνιών με την Τουρκία πριν τις εκλογές αποκλείονταν λόγω της αντιαμερικανικής κατακραυγής ενώ θα οδηγούσε σε πολιτική καταβαράθρωση. Έτσι δημιουργήθηκε μια πρωτότυπη ασυλία για τον κύριο υπεύθυνο τον πρωθυπουργό — που διαρκεί μέχρι σήμερα και θα διαρκεί μέχρι να υπογραφούν οι συμφωνίες με την Τουρκία— που ξεπερνάει τα όρια του τραγελαφικού.
Λοιδωρούνται υπουργοί και στρατιωτικοί για πράξεις ή παραλήψεις στα Ίμια για τις οποίες την κύρια ευθύνη φέρει ο πρωθυπουργός, ενώ παράλληλα εκθειάζονται οι σοφοί χειρισμοί του που οδήγησαν σ’ αυτές τις πράξεις ή παραλείψεις!!! Έτσι η πανωλεθρία στα Ίμια μετατράπηκε από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ αν όχι σε νίκη, τουλάχιστον σε αξιοπρεπή ισοπαλία μέσα από συστηματική απόκρυψη και παραποίηση των γεγονότων και την παράλληλη κατασυκοφάντηση σαν πολεμοκάπηλων, υπερπατριωτών, εθνικιστών κλπ. όσων αρνούνται να αποδεχτούν τη χοντροκομμένη κυβερνητική προπαγάνδα.
Η αλήθεια για τα Ίμια και τις συνέπειες τους απεκρύβη από τον ελληνικό λαό με την καθημερινή πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ. Αποκαλυπτικό παράδειγμα της είναι η περίπτωση της «πτώσης» του ελληνικού ελικοπτέρου. Μίλησαν για άγνωστη αιτία που προκάλεσε μηχανική βλάβη στο ελικόπτερο αποκρύβοντας το γεγονός ότι αν αυτό είναι αλήθεια —ότι δηλαδή δεν χτυπήθηκε από κάποιο όπλο— αυτό από μόνο του φωτογραφίζει σαν δράστες τους Αμερικάνους. Γιατί είναι οι μόνοι εκτός της Ελλάδας και της Τουρκίας που είχαν συγκεντρώσει στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή, οι μόνοι που παρακολουθούσαν ηλεκτρονικά με δορυφόρους, ραντάρ, AWAKS κάθε στρατιωτική κίνηση και οι μόνοι που διαθέτουν το οπλικό σύστημα το κατάλληλο να καταρρίψει αεροπλάνο εξ αποστάσεως, προκαλώντας βλάβη στον κινητήρα και χωρίς να το πλήξουν απευθείας.
Θ’ ανοίξουμε εδώ μια αναγκαία μικρή παρένθεση. Πρόσφατα ένας πρώην πράκτορας της KGB ονόματι Φεκλίσωφ, όντας ο μόνος ακόμη εν ζωή πρώην πράκτορας που γνωρίζει από πρώτο χέρι την περίπτωση των Ρόζενμπεργκ, αφού ήταν η επαφή του στις ΗΠΑ, θέλησε ν’ αποκαλύψει την αλήθεια, πούναι διαφορετική κι απ’ την εκδοχή των ΗΠΑ κι απ’ αυτήν της πρώην ΕΣΣΔ. Σύμφωνα με τον Φεκλίσωφ, ο Ρόζενμπεργκ ήταν ήρωας που πίστευε στη σοσιαλιστική φύση της ΕΣΣΔ και ήταν πρόθυμος να θυσιάσει και τη ζωή του γι’ αυτήν, έδωσε πλήθος πληροφορίες ηλεκτρονικής φύσης όχι όμως για την ατομική βόμβα, ενώ η γυναίκα του ήταν άσχετη κι αθώα. Σύμφωνα λοιπόν με τον Φεκλίσωφ ο Ρόζενμπεργκ έδωσε στην KGB τη σημαντικότερη πληροφορία του το Δεκέμβρη του 44 στη Νέα Υόρκη. Έφερε για χριστουγεννιάτικο δώρο στον Κόκκινο στρατό ένα κουτί που ζύγιζε περίπου 9 κιλά. Ήταν ένα υπεραπόρρητο όπλο του αμερικανικού στρατού το οποίο μπορούσε να καταρρίψει αεροπλάνο της εποχής εξ αποστάσεως προκαλώντας μηχανική βλάβη στον κινητήρα χωρίς να το χτυπήσει απευθείας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι 50 χρόνια μετά, το αμερικάνικο αυτό όπλο θάχει τελειοποιηθεί, θά 'ναι πάντα απόρρητο, δεν θα δίνεται σε συμμάχους και θα χρησιμοποιείται μόνο σε ειδικές περιπτώσεις. Αποκλείεται λοιπόν να το διαθέτει ο τούρκικος στρατός.
Στο πάρα πάνω λοιπόν απόρρητο αμερικάνικο οπλικό σύστημα, το οποίο ασφαλώς θα γνώριζαν οι ειδικευμένοι και μη δημοσιογράφοι δεν αναφέρθηκε ούτε ένας τους. Μήπως γιατί ο κόσμος θα το συνέδεε ανενδοίαστα με την πτώση του ελικοπτέρου;
Η κατάρριψη του ελληνικού ελικοπτέρου τη συγκεκριμένη στιγμή είχε ένα και μόνο σκοπό. Ν’ αποτραπεί πάση θυσία ανακατάληψη των Ίμια από τις ελληνικές δυνάμεις και να τραβήξει το χαλί κάτω απ’ τα πόδια όσων ζητούσαν κάτι τέτοιο. Η ανακατάληψη των Ίμια που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αρκετά εύκολα, θα σήμαινε καταστροφή για τους εμπνευστές της επιχείρησης Ιμια, την πλήρη αποτυχία της. Γιατί δεν θ’ αφαιρούσε απλά τον κυριότερο μοχλό πίεσης κατά της ελληνικής κυβέρνησης αλλά γιατί θα κατέρρεε παταγωδώς ο περιβόητος εκβιασμός-απειλή πολέμου μέσω του οποίου εξαναγκάστηκε τελικά σε υπογραφή συμφωνίας η ελληνική κυβέρνηση. Για τους ουμανιστές πλανητάρχες η ζωή των τριών Ελλήνων φαντάρων δεν λογαριάζεται μπροστά στις αδήριτες αναγκαιότητες της νέας τάξης πραγμάτων στο Αιγαίο.
Η σημερινή λοιπόν ασυλία και το απυρόβλητο του Σημίτη δεν έχει να κάνει ούτε με το έργο του ή τις ικανότητες του, ούτε με το Μάαστριχτ αφού εκτός του ΚΚΕ δεν υπάρχει σήμερα κοινοβουλευτικός πολιτικός που ν’ αμφισβητεί ουσιαστικά το «μονόδρομο του Μάαστριχτ». Κι όσο κι αν φαίνεται περίεργο η στάση του στους πρόσφατους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες δεν είναι άσχετη με τα Ίμια. Η στάση πλήρους αδιαφορίας που επέδειξε βρίσκεται σε αντίθεση με τις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς που αποδέχτηκαν πανίσχυρες κυβερνήσεις μεγάλων δυτικοευρωπαϊκών χωρών με πολύ πιο ανίσχυρους απεργούς και προέρχεται από τη βεβαιότητα πως ό,τι και αν γίνονταν θα παρέμενε άφθαρτος. Έχοντας βγει αλώβητος και θριαμβευτής από την πανωλεθρία στα Ίμια, τα κοινωνικά μέτωπα φάνταζαν παιχνιδάκια μπροστά τους. Παρέμεινε λοιπόν απόμακρος παρατηρητής γνωρίζοντας ότι με οποιαδήποτε έκβαση θάταν ο σίγουρος νικητής. Γιατί μέχρι νά 'ρθει η ώρα, πρέπει να τον κρατήσουν ακηλίδωτο.
Περιττό να προσθέσουμε ότι σ’ αυτήν την προπαγανδιστική εκστρατεία κύριο ρόλο έπαιζε και πάλι το γνωστό συγκρότημα, το οποίο άλλωστε ανταμείφθηκε με τον γνωστό προκλητικό διορισμό του λαμπρού «δημοσιογράφου» διευθυντή του.
Αν στην προηγούμενη δεκαετία μπορεί να υπήρχαν μέσα στο ΠΑΣΟΚ και ορισμένοι που πίστευαν ειλικρινά τη σοσιαλιστική ρητορεία του, σήμερα δεν υπάρχει κανείς. Έχοντας υιοθετήσει τυφλά την πολιτική πρακτική της νεοφιλελεύθερης δεξιάς, το νέο δογματισμό της μοναδιαίας σκέψης με καθυστέρηση δεκαετίας και σε μια εποχή που στη Δύση, τα αποτελέσματα της αρχίζουν ν αμφισβητούνται ακόμη κι απ’ τους πρώτους θιασώτες της, δεν έχει να πει τίποτε, δεν έχει αυτόνομο πολιτικό λόγο, πρόγραμμα, ούτε καν στόχους. Όσο ψευδώνυμος ήταν ο σοσιαλισμός του 80 άλλο τόσο είναι ο σημερινός εκσυγχρονισμός, στο κοινωνικό η πατριωτικό του πρόσωπο. Το ΠΑΣΟΚ —με την ευρεία έννοια που περιλαμβάνει και τα ανώτερα κυβερνητικά στελέχη που μπορεί να μην είναι μέλη — έχει μεταβληθεί σήμερα σε ένα χώρο, όπου άτομα και ομάδες ανταγωνίζονται με στόχο την καταλεηλάτηση των διάφορων κοινοτικών κονδυλίων. Αν πέτυχε μια κοινωνικοποίηση αυτή είναι της ρεμούλας. Τον Κοσκωτά έχουν σήμερα διαδεχθεί εκατοντάδες μικρότεροι.
Από το Διδυμότειχο και το Άγιο Όρος μέχρι τη Γαύδο, κυβερνητικά στελέχη, κομματικοί τοπικοί παράγοντες, μεσαία στελέχη της Διοίκησης, μηχανικοί, εργολάβοι, τεχνικές εταιρείες, στελέχη της αυτοδιοίκησης κλπ. εκπονούν «έργα» χωρίς κανένα πρόγραμμα, χωρίς ιεράρχηση αναγκών, ενίοτε τελείως άχρηστα, κατασπαταλώντας τα διάφορα πακέτα Ντελόρ, με μοναδικό στόχο τις διάφορες μίζες. Στον ενδοκομματικό αυτό πόλεμο αλλά και τη συναλλαγή μετέρχονται οποιοδήποτε μέσο, παραβιάζοντας ανοιχτά κανόνες και νόμους που οι ίδιοι θέσπισαν αφού γνωρίζουν ότι έχουν εξασφαλισμένη ατιμωρησία με την κάλυψη της Κυβέρνησης και την ανυπαρξία της Δικαιοσύνης. Ο πολυδιαφημιζόμενος λοιπόν εκσυγχρονισμός είναι αδύνατος αφού θα σήμαινε ανοιχτή σύγκρουση του Σημίτη και της ομάδας του με τον πάρα πάνω κομματικό μηχανισμό που τον στηρίζει κι απ’ τον οποίο εξαρτάται όπως τόδειξε το πρόσφατο παράδειγμα του καζίνου του Φλοίσβου. Μπροστά στο καραμπινάτο σκάνδαλο οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ της κοινοβουλευτικής Επιτροπής δεν τόλμησαν να παραπέμψουν το Λίβανο και τη Στάη γιατί όπως είπαν, η παραπομπή τους θα παρέσυρε και το Λαλιώτη.
Προς την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Σας στέλνουμε την τελευταία παράγραφο της χθεσινής, μας προκήρυξης η οποία παραλήφθηκε εκ παραδρομής.
Υ.Γ. 2. Εμείς βέβαια εκτοξεύσαμε τη ρουκέτα ενάντια στην Αμερικάνικη Πρεσβεία στις 15 Φλεβάρη του 1996.
Οι λόγοι αυτής της ενέργειας ήταν τόσο φανεροί και κατανοητοί που γι’ αυτό δεν στείλαμε προκήρυξη.
Τα χάχανα, η γενική θυμηδία και το κράξιμο που προκάλεσαν αυθόρμητα και σ’ αυτούς ακόμη τους βουλευτές, οι δημόσιες ευχαριστίες του πρωθυπουργού Σημίτη προς τους Αμερικάνους ήταν αρκούντως εύγλωττα.
** “Υπάρχουν τουλάχιστον οκτώ άτομα που ήταν μέλη της «17Ν», που δεν ξέρουμε ποιοι είναι και δεν δικάστηκαν ποτέ. Τουλάχιστον!”
Υπάρχουν στοιχεία που μπορεί να αθωώσουν κατηγορουμένους. Οι Άγγλοι επέμεναν να “οριστεί’ ως “αρχηγός” ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος. Οι δικαστές δεν ασχολήθηκαν με τα οικονομικά τετράδια της οργάνωσης επειδή “οι ανακριτικές αρχές προτιμούσαν να μην μπερδέψουν τον εισαγγελέα με λεπτομέρειες που δεν ταιριάζουν πολύ με τις ομολογίες!”. Όλα αυτά τα αποκαλύπτει ο γνωστός αμερικανός πρώην διπλωμάτης κ. Τζον Μπρέιντι Κίσλινγκ.

παρμένο από εδώ
Πηγή