Κύπρος χαμένη στη μετάφραση

Μιλώντας σε τουρκικά Μέσα Ενημέρωσης ο κος. Παπανδρέου επεσήμανε ότι «πρέπει να απελευθερώσουμε την Κύπρο από εξαρτήσεις από τις Μητέρες Πατρίδες, από στρατεύματα κατοχής, από διαιρέσεις και τείχη».

Πολλοί έσπευσαν να διερωτηθούν για ποιο λόγο ο πρωθυπουργός έκανε λόγο για «στρατεύματα κατοχής» και όχι για στρατό κατοχής. Υπαινισσόμενοι σαφώς, ότι μιλούσε όχι μόνο για τον κατοχικό στρατό της Τουρκίας, αλλά και για την Ελληνική Δύναμη Κύπρου.
Η πιο απλή εξήγηση είναι ότι επειδή η δήλωση έγινε στα αγγλικά, η έκφραση “occupation troops” αποδόθηκε ως «στρατεύματα κατοχής». Αλλά και πάλι, δεδομένου ότι ο κος. Παπανδρέου μιλούσε στα ΜΜΕ της χώρας των κατακτητών, για ποιο λόγο δεν τους μίλησε ξεκάθαρα για τον δικό τους κατοχικό στρατό, αλλά έκανε μία γενική αναφορά σε «στρατεύματα»; Επέδειξε διπλωματικό τακτ, ή όντως μιλούσε για παραπάνω από έναν στρατό κατοχής; Αυτό είναι κάτι για το οποίο απαιτείται διευκρίνιση.

Από την άλλη πλευρά, δεν επιδέχεται ποικίλων ερμηνειών, παρά μονάχα μίας, η τοποθέτησή του για «απελευθέρωση της Κύπρου από εξαρτήσεις από τις Μητέρες Πατρίδες».
Είναι προφανές ότι ο κος. Παπανδρέου αναπαράγει την ιδεολογία της πολιτικής παράταξης που ανέδειξε τον κο. Χριστόφια στην προεδρεία της Κύπρου, η οποία προάγει τον απογαλακτισμό των πληθυσμών και των δύο κοινοτήτων από όλα τα στοιχεία εθνοτικής, ιστορικής, πολιτισμικής σύνδεσής τους με Ελλάδα και Τουρκία αντίστοιχα και την εμπέδωση μίας νεοκυπριακής ταυτότητας για όλους τους κατοίκους. Πρόκειται για μία άποψη, που συναντά κανείς και στα κατεχόμενα, αλλά βρίσκει απήχηση μόνο σε μειοψηφικές ομάδες διανοητών και συνδικαλιστών της τουρκοκυπριακής Αριστεράς.

Θα ήταν καλό για τον κο. Παπανδρέου να κατανοήσει ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να ενοχοποιεί τις συναισθηματικές αναφορές των δύο κοινοτήτων σε σχέση με Ελλάδα και Τουρκία. Να αναλογιστεί επίσης, ότι οι άνθρωποι τους οποίους οι Ελληνοκύπριοι θεωρούν εθνικούς ήρωές τους, έπεσαν νεκροί αγωνιζόμενοι για τη γαλανόλευκη σημαία, με όραμα την «Ένωση». Αντίστοιχα, οι εθνικοί ήρωες των Τουρκοκυπρίων, αγωνίστηκαν για την ερυθρά ημισέλινο, με δικό τους αντίστοιχο όραμα, το "Taksim", δηλαδή τη διχοτόμηση της Κύπρου αρχικά και την ένωση του δικού τους τμήματος με την Τουρκία, στη συνέχεια.
Επομένως, λύση δεν είναι να σβήσουν τα δύο ξεχωριστά παρελθόντα τους οι κοινότητες, κάτι που ούτως ή άλλως είναι αδύνατο να συμβεί διότι περιέχουν βαρυσήμαντους εθνικούς συμβολισμούς, αλλά να τα συμφιλιώσουν σε ένα κοινό, ειρηνικό παρόν.

Σε ότι αφορά το αμιγώς πολιτικό κομμάτι, είναι απίστευτο ότι ο κος. Παπανδρέου δεν αντιλαμβάνεται ότι οι δυο «Μητέρες Πατρίδες» κατ’ αυτόν, εξακολουθούν να θεωρούνται παρούσες και ενεργές ως εγγυήτριες δυνάμεις, εφόσον, οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου δεν είναι δυνατό να κριθούν άκυρες λόγω του fait accompli μίας παράνομης επιχείρησης εισβολής και κατοχής. Και είναι εντελώς παράδοξο, σε μία κρίσιμη για το Κυπριακό καμπή διαπραγματεύσεων, η μία «Μητέρα Πατρίδα» να είναι πολιτικά και στρατιωτικά παρούσα στην Κύπρο κατευθύνοντας την τουρκοκυπριακή εκπροσώπηση ως προς το πώς πρέπει να κινηθεί έναντι των εκπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ η άλλη «Μητέρα Πατρίδα» να προβαίνει διά του νεοεκλεγέντος πρωθυπουργού της, σε εκδηλώσεις διαθέσεων, ή διατυπώσεις προτάσεων για ολοκληρωτική αποστασιοποίηση από τις εξελίξεις γύρω από το Κυπριακό.

Είτε δει κανείς το ζήτημα συναισθηματικά, είτε ρεαλιστικά, η δήλωση του κου. Παπανδρέου είναι προβληματική και ο πρωθυπουργός οφείλει να είναι πιο προσεκτικός, διότι με το ύφος και το περιεχόμενό της, στέλνει λάθος μηνύματα προς όλες τις πλευρές. Και αυτή η εποχή, είναι εντελώς ακατάλληλη για λάθη.
http://ioannismoiras.blogspot.com/2009/10/blog-post_15.html