Καραγκιόζ μπερντέ ή μάπετ σώου;

Από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής της η καθ' ημάς Ελλάδα και κατά κόσμον Γραικία ήταν μια "Μπανανία" των Δυτικών. Ο πιο διάσημος χαφιές της Δύσης και κυρίως των Άγγλων στην ανατολική Μεσόγειο. Το πιο ιστορικό "τίποτε" ανάμεσα στα "τίποτε" της εποχής της αποικιοκρατίας. Από την πρώτη στιγμή που απελευθερωθήκαμε μέχρι σήμερα είμαστε "δεμένοι" στο άρμα τους. Μέσα από νεφελώδεις καταστάσεις και απίστευτα "παπατζηλίκια" μας δέσμευσαν σε υποχρεώσεις, που μας οδήγησαν στην υποτέλεια.

Ακόμα και τα πρώτα δάνεια που πήραμε για την απελευθέρωσή μας, μέσα σ' αυτά τα πλαίσια υποχρεώσεων μας δόθηκαν. Μας έδωσαν τα δάνεια —και βέβαια όχι χαριστικά— και από τότε μέχρι σήμερα μας επιβάλουν την πολιτική τους. Ακόμα και τα πρόσωπα τα οποία μας κυβερνούν αποτελούσαν κι εξακολουθούν ν' αποτελούν δικές τους επιλογές.

Από τον Όθωνα και τους Γκλύξμπουργκ μέχρι τους σημερινούς "χαρισματικούς" ηγέτες μας, οι πάντες αποτελούσαν επιλογές των Δυτικών. Οι φανατικοί αγγλόφιλοι "Άρμανσμπεργκ", είτε επίσημα είτε ανεπίσημα, δεν έπαψαν ποτέ να μας κυβερνούν. Τα ονόματά τους είναι αυτά που αλλάζουν και όχι η φύση τους. Η μόνη διαφορά η οποία παρουσιάστηκε μέσα στο χρόνο έχει σχέση με τις διαδικασίες και όχι με την ουσία των πραγμάτων. Κάποτε ο ελληνικός λαός αντι­μετωπιζόταν από τους ιμπεριαλιστές σαν ένα "έρμα" χωρίς βούληση και χωρίς κανένα δικαίωμα, ενώ τώρα αντιμετωπίζεται επίσης σαν "έρμα" χωρίς βούληση, αλλά με το δικαίωμα να "επικυρώνει" με την ψήφο του τις ξένες επιλογές.

Κάποτε αρκούσε μια εντολή των Άγγλων και η Ελλάδα ξεκινούσε πολέμους για τη "δόξα" της. Τα σχέδια των Άγγλων μας οδηγούσαν σε "θριάμβους" και "καταστροφές". Όταν συνέφερε τους Άγγλους, "θριαμβεύαμε". Όταν δεν τους συνέφερε, είχαμε "ατυχείς" πολέμους και εθνικές καταστροφές. Δεν πλήρωναν τζάμπα οι Άγγλοι τα παριζιάνικα ξενοδοχεία του Βενιζέλου. Κάποτε αρκούσε να θυμώσουν οι Άγγλοι και κάποιοι Έλληνες πέθαιναν με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτά δεν γίνονταν πριν από αιώνες, ώστε να θεωρούμε ότι δεν μας αφορούν. Πριν από μερικές δεκαετίες γίνονταν. Οι Γερμανοί κατακτητές εγκατέλειπαν την Ελλάδα και οι Εγγλέζοι σκότωναν στους δρόμους Έλληνες πολίτες. Οι ναζιστές έφευγαν και τα εγγλέζικα πλοία σημάδευαν την Αθήνα από τον Πειραιά.

Αυτά γίνονταν πάντα από την ίδρυση κι εντεύθεν της "Μπανανίας" της Γραικίας. Οι Εγγλέζοι κυβερνούσαν και οι Γραικοί υποτάσσονταν. Οι Εγγλέζοι διόριζαν τους τοπικούς "λόρδους" και ο λαός απλά " δάγκωνε" με πάθος το μολύβι. Αυτούς τους "λόρδους" κληρονόμησαν οι Αμερικανοί, όταν παρέ­λαβαν την ιμπεριαλιστική "σκυτάλη" από τους Άγγλους. Έπρεπε να φτάσουμε στη μετα­πο­λίτευση, για ν' αλλάξουν έστω και θεωρητικά τα πράγματα. Επειδή οι Αγγλοσάξονες εκατέρωθεν του ωκεανού είχαν "λερωμένη" τη φωλιά τους για τη χούντα και επειδή οι καιροί ήταν δύσκολοι γι' αυτούς, αναγκάστηκαν να μας παραχωρήσουν δικαιώματα. Το "έρμα" θα είχε πλέον το τυπικό δικαίωμα να επικυρώνει τις δικές τους αποφάσεις. Αυτή η τυπική "επικύρωση" ήταν το μόνο πραγματικό δικαίωμα το οποίο κερδίσαμε μέσα στο χρόνο. Μια "επικύρωση", που, όταν δεν έρχεται, τους κάνει έξαλλους και βέβαια τους εμφανίζει απειλητικούς.

Όλοι είδαμε τι έγινε με το πρόσφατο δημοψήφισμα της Κύπρου. Για όσο διάστημα ήταν σίγουροι ότι το κυπριακό "υποκατάστημα" της "Μπανανίας" τους θα έλεγε "Ναι" στο σχέδιο Ανάν, ήταν όλο χαμόγελα και κολακείες. Το θεωρούσαν σχεδόν δεδομένο ότι η "επικύρωση" θα έρθει. Θεωρούσαν δεδομένο ότι οι λακέδες τους θα έπειθαν τον κυπριακό λαό να ψηφίζει ένα σχέδιο το οποίο ήταν κραυγαλέα εις βάρος των συμφερόντων του. Θεωρούσαν δεδομένο ότι οι ίδιοι οι Κύπριοι θα προσυπέγραφαν την πράξη "θανάτου" τους. Είχαν συνηθίσει —ως μοντέρνοι "πασάδες"— να τους παρακαλάνε τα θύματά τους να τα "σφάξουν" για ν' "αγιάσουν". Όταν αυτό δεν έγινε, η συμπεριφορά τους άλλαξε. Τα χαμόγελα "πάγωσαν". Τις κολακείες τις διαδέχθηκαν οι απειλές. Αυτοί οι οποίοι γίνονται πλούσιοι, "πουλώντας" δημοκρατία, έγιναν έξαλλοι όταν οι Κύπριοι έκαναν χρήση αυτού του "προϊόντος". Όταν οι Κύπριοι, μέσα στα πλαίσια της δημο­κρατίας, διαφώνησαν με τις επιλογές τους και ψήφισαν υπέρ των συμφερόντων τους.

Προφανώς η δημοκρατία γι' αυτούς είναι χρήσιμη μόνον για να νομιμοποιεί προειλημμένες αποφάσεις. Όταν προειλημμένες αποφάσεις —οι οποίες λαμβάνονται από λίγους μέσα σε απόκρυφα "δωμάτια"— τις υιοθετεί ο "κυρίαρχος" λαός και με την ψήφο του τις "χρεώνεται" ο ίδιος. Όταν με την ψήφο του δίνει δημοκρατικό "επίχρισμα" σε φασιστικές πρακτικές, οι οποίες μένουν αναλλοίωτες μέσα στο χρόνο. Μόνον σ' αυτήν την περίπτωση σπεύδουν όλοι αυτοί να δώσουν συγχαρητήρια σε έναν λαό για τη δημοκρατική του συνείδηση. Μόνον σ' αυτήν την περίπτωση "υμνούν" οι φασίστες την "υπέροχη" δημοκρατία.

Όταν αναζητάς σκουλήκια, πρέπει να ξέρεις πού να ψάχνεις. Δεν ψάχνεις πάνω στην καυτή άσφαλτο. Ψάχνεις στα μέρη όπου μπορείς να τα βρεις. Ψάχνεις στις λάσπες και κάτω από τις υγρές πέτρες. Ψάχνεις σε μέρη όπου μπορούν να επιβιώσουν και αισθάνονται ασφαλή. Άρα, αναζητώντας τα ελληνικά "σκουλήκια" των Αμερικανών, που κατατρώγουν το ελληνικό σώμα, πρέπει να γνωρίζουμε πού να τα ψάχνουμε. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό το οποίο λέμε; Το εξής απλό. Αναζητώντας τους χαφιέδες, θα πρέπει κατ' αρχήν να εξασφαλίσεις μια "υποψία" προδο­σίας. Αναζητάς ενδείξεις ότι κάποιοι μπορεί να κάνουν πράγματα, τα οποία είναι υπέρ των συμφερόντων τρίτων.

Η αναζήτηση αυτή, που μοιάζει με "ψηλάφηση", ξεκινάει πάντα από τις ιδιαίτερες προτιμήσεις που μπορούν να έχουν αυτοί οι τρίτοι. Όταν δηλαδή στόχος των Αμερικανών είναι να ελέγξουν την οποιαδήποτε χώρα, βασικό είναι να γνωρίζεις με ποιους προτιμάνε να συνεργάζονται. Βασικό είναι να γνωρίζεις ποιους στηρίζουν στις μάχες τους. Οι προτιμήσεις των Αμερικανών φαίνονται στις επιλογές των ΜΜΕ τους και στις επιλογές της τοπικής πρεσβείας.

Σ' ό,τι αφορά το πρώτο, συμβαίνει το εξής: Τα αμερικανικά ΜΜΕ, εν αντιθέσει προς κάποια άλλα άλλων χωρών, δεν έχουν καμία σχέση με την έννοια της ενημέρωσης. Είναι καθαρά μηχανισμοί προπαγάνδας και υπηρετούν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Ως ιδιοκτησίες ανήκουν στο βιομηχανικό κατεστημένο των ΗΠΑ και υπηρετούν απροκάλυπτα τα συμφέροντά του. Πιέζουν κράτη και κυβερνήσεις, για να "σπρώξουν" τα προϊόντα των ιδιοκτητών τους. Κάθε φορά που οι Αμερικανοί προσπαθούν να πουλήσουν κάτι, τα Αμερικανικά ΜΜΕ ανακαλύπτουν το "πρόβλημα".

Από αυτό το "σπρώξιμο" μπορεί να καταλάβει κάποιος ποιους προτιμάνε. Έχει δει κανένας διθυραμβικό δημοσίευμα της Ουάσιγκτον Ποστ ή της Νιου Γιόρκ Τάιμς υπέρ του Πάγκαλου; Υπέρ του Τσοχατζόπουλου, του Μολυβιάτη ή του Κακλαμάνη; Οι αμερικανικοί διθύραμβοι πάντα αφο­ρούν συγκεκριμένους Έλληνες. Αυτά τα μέσα "αποκάλυψαν" στον ελληνικό λαό την αξία για παρά­δειγμα του Γιωργάκη. Οι Έλληνες τον Γιωργάκη τον γνωρίζουν. Τον γνωρίζουν από την εποχή που έχασκε πίσω από έναν πατέρα, ο οποίος ούτε να τον βλέπει δεν ήθελε. Θεωρούσαν και θεωρούν ότι του αξίζουν συγχαρητήρια όταν απλά καταφέρνει και στέκεται στα δυο του πόδια. Μέχρι εκεί. Από τους Αμερικανούς ανακάλυψαν οι Έλληνες ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί και να ηγηθεί της χώρας τους. Από την Εβραία Ολντμπράιτ έμαθαν ότι είναι ικανός να διαχειριστεί την τύχη αυτής της χώρας.

Τα ανάλογα συνέβησαν και με την περίπτωση της Ντόρας. Μόνον αυτή εξασφαλίζει από την πλευρά της ΝΔ τα διθυραμβικά δημοσιεύματα των Αμερικανικών ΜΜΕ. Από αυτά τα δημο­σιεύματα, που αναπαράγονται από τα τοπικά ΜΜΕ, μάθαμε για τα προσόντα της. Οι Έλληνες τη Ντόρα τη γνώριζαν σαν τη γυναίκα που τηγάνιζε ψάρια για να φάει ο Μπακογιάννης. Την είδαν στη δημόσια ζωή μετά τον θάνατό του και μετά από έναν χυδαίο αγώνα εκμετάλλευσης του ονόματος του νεκρού. Ξεκίνησε την πορεία της "κλαίγοντας" κι αναζητώντας "εισπράξεις" από την Ευρυτανία και μετά πήγε στην Αθήνα για τα σίγουρα. Την είδαν να "διακρίνεται" μέσα στους μηχανισμούς της ΝΔ με το θράσος του παιδιού του αφεντικού. Εξασφάλισε ευκαιρίες και χρόνο να εκπαιδευτεί τεράστιο. Αυτά όλα τα γνώριζαν οι Έλληνες. Από τους Αμερικανούς έμαθαν ότι αυτό το "κορίτσι" είναι "ικανό". Οι Αμερικανοί μας "έπεισαν" ότι πρόκειται περί μιας "θεάς". Οι Αμερικανοί μας έπεισαν ότι αξίζει σ' αυτήν τη "σιδηρά κυρία" ακόμα και να μας κυβερνήσει. Ο ίδιος ο Μπους Τζούνιορ την χάιδεψε στο κεφάλι, δίνοντάς της το "χρίσμα"-προβάδισμα έναντι των εσωκομματικών αντιπάλων της.

Τα ανάλογα συμβαίνουν και με τις προτιμήσεις της τοπικής πρεσβείας. Ο εκάστοτε Αμερικανός πρέσβης φέρεται με ιδιαίτερο τρόπο σ' αυτές τις δύο οικογένειες. Με τον Αμερικανό πρέσβη ο Γιωργάκης έβλεπε από την τηλεόραση τον Σημίτη να του ανοίγει τον "δρόμο". Από τον Αμερικανό πρέσβη έμαθε ότι ήταν "έτοιμος" ν' αναλάβει την ηγεσία του κόμματος. Τα ίδια περίπου συμβαίνουν και με το Μητσοτακαίηκο. Ο εκάστοτε πρέσβης είναι κάτι σαν οικογενειακός τους "φίλος". Με το που διορίζεται στη θέση του, μεταφέρει "χαιρετισμούς" από την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Με το που αντιμετωπίζει πρόβλημα η οικογένεια, τη βοηθούν οι "φίλοι". Θυμάστε την περιπέτεια υγείας του Μητσοτάκη; Οι Αμερικανοί "φίλοι" του φρόντισαν για όλα.

Μέσω της αμερικανικής πρεσβείας πήγε εκεί όπου πήγε κι εξασφάλισε θεραπεία καλύτερη και από Αμερικανό αξιωματούχο. Γι' αυτό είναι οι "φίλοι". Για τη δύσκολη "ώρα". Τέτοιες "φιλικές" εξυπηρετήσεις πρέπει να γίνονται σε όλα τα επίπεδα. Τα παιδιά του Μητσοτακαίηκου σπουδάζουν στο πανάκριβο Χάρβαρντ. Το πιο πιθανό είναι να μην πληρώνουν φράγκο και να έχουν εξασφα­λίσει "υποτροφία" με τις ευλογίες του τοπικού πρέσβη. Τι σπουδάζουν; Μήπως γιατροί ή μηχανικοί, για να γίνουν επιστήμονες; Όχι βέβαια. Έχουν το κράτος σαν οικογενειακή περιουσία και γι' αυτό σπουδάζουν "κυβερνητική". Είναι βέβαιοι ότι θα τους χρειαστεί αυτή η εξειδίκευση.

Όλα αυτά είναι αρκετά για κάποιον πονηρό να καταλάβει ορισμένα πράγματα. Οι εξυπηρε­τήσεις και οι βοήθειες δεν είναι ποτέ δωρεάν. Όταν αυτός ο οποίος τις κάνει είναι ισχυρός, πάντα πρέπει ν' αναζητιούνται οι κρυφοί του στόχοι. Όλα αυτά μας βοηθούν να βρούμε έναν "δρόμο" στην αναζήτηση των χαφιέδων. Από εκεί και πέρα αρχίζει η πραγματική αναζήτηση. Όλοι αυτοί, που ευνοούνται από αυτούς, "χρωστάνε". Άρα πρέπει να βρεις, αν και κατά πόσο ανταποδίδουν τα οφειλόμενα. Όταν ένα θετικό και μακροσκελές δημοσίευμα στην Ουάσιγκτον Ποστ μπορεί να σου εξασφαλίσει το πολιτικό σου μέλλον, ευνόητο είναι ότι πρέπει ν' ανταποδώσεις.

Σ' αυτήν την ανταπόδοση ψάχνεις την προδοσία. Άρα, αναζητώντας τους χαφιέδες των Αμερικανών, δεν τους αναζητάς σε θέματα που μπορούν να καλυφθούν. Σε θέματα που μπορούν να παραστήσουν τους φανατικούς δημοκράτες ή πατριώτες. Αυτοί όλοι έχουν γίνει πλούσιοι, παριστάνοντας άλλοτε τους κομμουνιστοφάγους και άλλοτε τους τουρκοφάγους. Οι καλύτεροι προδότες είναι πάντα επαγγελματίες σε θέματα πλειοδοτικών πατριωτικών ή δημοκρατικών διαγωνισμών. Είναι πάντα "ευαίσθητοι" για όλα τα ζητήματα που τους προσφέρουν δωρεάν διαφήμιση και τους δίνουν κάλυψη. Τους προδότες τους αναζητάς πάντα σε θέματα που είναι υποχρεωμένοι από τα "αφεντικά" τους ν' αποκαλυφθούν. Πού είναι υποχρεωμένοι να βγουν και να υποστηρίζουν τα αμερικανικά συμφέροντά εις βάρος των Ελλήνων.

Αν δηλαδή ένας πολιτικός είναι χαφιές των Αμερικανών, δεν τον αναζητάς στις απόψεις του για το ασφαλιστικό ή για την οικιστική πολιτική. Τον χαφιέ των Αμερικανών τον αναζητάς σε θέματα που είναι ζωτικής σημασίας για την αμερικανική πολιτική. Σε θέματα που είτε υπηρετούν απευθείας την αμερικανική πολιτική είτε τη βοηθούν στην άσκησή της. Θέματα, όπως για παρά­δειγμα είναι το θέμα της Κύπρου, το οποίο έχει απευθείας σχέση με τα αμερικανικά συμφέροντα. Θέματα, όπως είναι για παράδειγμα το θέμα της τρομοκρατίας, το οποίο υποβοηθά την αμερικα­νι­κή ιμπεριαλιστική πολιτική. Όταν γνωρίζει κάποιος πώς λειτουργεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, μπορεί να γνωρίζει τις ανάγκες αυτού του σχεδιασμού. Μπορεί να γνωρίζει για παράδειγμα ποιες είναι οι απαιτήσεις του από την πλευρά των χαφιέδων του.

Οι Αμερικανοί ασκούν τον ιμπεριαλισμό τους με έναν σχετικά απλοϊκό τρόπο. "Πουλάνε" δημοκρατία, ειρήνη και ασφάλεια. Αυτό είναι το "τρίπτυχό" τους. Αντιλαμβανόμαστε ότι, για να "πουλήσεις" αυτά τα προϊόντα, θα πρέπει να μπορείς να ελέγχεις το εσωτερικό των κρατών που λειτουργούν ως "αγορά" σου. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Το εξής απλό. Τη δημοκρατία οι Αμερικανοί την αντιλαμβάνονται με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Μισούν τις ιδεολογίες που είναι ξένες προς τη δική τους, όπως μισούν και τις εκπλήξεις από ανθρώπους τους οποίους δεν ελέγχουν. Επιθυμία τους —και μόνιμη επιδίωξή τους— είναι να μπορούν μέσα σε ένα στημένο "σκηνικό", όπου κυριαρχεί η δική τους ιδεολογία, να επιβάλουν τα πρόσωπα που θέλουν οι ίδιοι. Αυτό έχουν καταφέρει στις ΗΠΑ και αυτό προσπαθούν να επιβάλλουν και στον υπόλοιπο κόσμο.

Μέσα στα πλαίσια αυτής της λειτουργίας, προσπαθούν να εξαμερικανίσουν το σύνολο των κρατών. Των ανεπτυγμένων χωρών, τις οποίες βέβαια φοβούνται και όχι των "Μπανανιών" στις οποίες απλά διορίζουν τους δικτάτορες. Αυτός είναι ο βασικός τους στόχος. Να ευθυγραμμίσουν τα ανεπτυγμένα κράτη με τις ΗΠΑ. Όπως για παράδειγμα μέσα στις ΗΠΑ δεν υπάρχουν ιδεολογικές παρατάξεις που μάχονται για την εξουσία, έτσι επιθυμούν να γίνει και στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη, που, έχοντας μεγαλύτερη δημοκρατική παράδοση από τις ΗΠΑ, το πολιτικό σκηνικό λειτουργεί με βάση το ιδεολογικό υπόβαθρο των κομμάτων και άρα με βάση την παραταξιακή λογική.

Μέσα στην Ευρώπη τα κόμματα λειτουργούν με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, ο οποίος περιγράφεται στα καταστατικά τους. Τα κόμματα έχουν τα ιδεολογικά τους όργανα και αυτά ελέγχουν τα πάντα. Ελέγχουν από την ιδεολογική "γραμμή" που θ' ακολουθηθεί μέχρι και τις ηγεσίες που θ' αναλάβουν να φέρουν εις πέρας την αποστολή αυτήν. Οι λαοί δεν συμμετέχουν σ' αυτές τις διαδικασίες, γιατί υποτίθεται τα κόμματα διαθέτουν τους "φωτισμένους" ηγέτες, οι οποίοι θα οδηγήσουν τους λαούς στους ιδεολογικούς τους "παραδείσους".

Στις ΗΠΑ αντίθετα ο ιδεολογικός "παράδεισος" θεωρείται δεδομένος. Δεν υπάρχουν διαφο­ρετικές απόψεις γι' αυτόν. Οι πατέρες του αμερικανικού "έθνους" ήταν οι μόνοι οι οποίοι είχαν δικαίωμα ν' αποφασίσουν γι' αυτόν. Αυτοί συνέταξαν το Σύνταγμά τους και αυτό δεν αλλάζει με τίποτε. Οι ηγεσίες των κομμάτων είναι απλά εφήμεροι διαχειριστές αυτού του "παραδείσου". Είναι αυτοί που απλά θ' αποφασίσουν σε ποια "γωνιά" αυτού του "παραδείσου" θα καθίσει ο λαός. Εξαιτίας αυτής της ιδιαιτερότητας οι "φωτισμένοι" δεν δραστηριοποιούνται μέσα στα κόμματα. Οι "φωτισμένοι" των ΗΠΑ βρίσκονται εκτός κομμάτων. Στα ανώτερα "δώματα" της αμερικανικής "δημοκρατίας". Στα "δώματα" των εκλεκτών, που είναι απρόσιτα για τον "λαουτζίκο".

Τα διαχειριστικά προγράμματα δηλαδή των κομμάτων δεν καταρτίζονται από τα όργανά τους. Καταρτίζονται από "εκλεκτούς", οι οποίοι βρίσκονται στα γραφεία των πολυεθνικών, στα πανεπι­στήμια ή στα δικηγορικά γραφεία. Ως εκ τούτου τα αμερικανικά κόμματα είναι υποχρεωμένα να λειτουργούν με άλλον τρόπο. Τον συμμετοχικό. Για να μην αμφισβητεί ο λαός τους ιδιοκτήτες της αμερικανικής "δημοκρατίας", του προσφέρουν την ψευδαίσθηση της "συμμετοχής". Οι οπαδοί θεωρητικά αποφασίζουν για τον ηγέτη της προτίμησής τους. Γιατί θεωρητικά; Γιατί αυτοί οι οποίοι θα διεκδικήσουν το "χρίσμα" αποτελούν επιλογές της ίδιας ιδιοκτησίας. Αυτοί επιλέγονται μέσα από "γιορτές" της "δημοκρατίας", οι οποίες θα ήταν ασόβαρες ακόμα κι αν επρόκειτο για διαδι­κασία επιλογής διαχειριστή πολυκατοικίας.

Αυτή είναι η αμερικανική "δημοκρατία". Ο λαός απλά διαλέγει από τις επιλογές που του προσφέρονται αυτόν που θα τον οδηγήσει σε μια προαποφασισμένη επιλογή. Νομιμοποιεί αποφάσεις ανθρώπων τους οποίους δεν γνωρίζει καν. Από το "καλάθι" που του προσφέρουν οι "πατέρες" του θα διαλέξει απλά ανάμεσα στην "Coca-Cola" και την "Pepsi". Γιατί; Γιατί αυτοί οι οποίοι του προσφέρουν τις επιλογές αυτές είναι οι κύριοι και ιδιοκτήτες του. Στις ΗΠΑ δεν υπάρχει πραγματική δημοκρατία, γιατί δεν υπάρχει ισότητα μεταξύ των πολιτών. Στις ΗΠΑ δεν υπάρχει λαϊκή συνιδιοκτησία. Το κράτος ανήκει σε πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους. Όλοι οι υπόλοιποι είναι παραγωγές της "πράσινης κάρτας".

Αυτοί οι ιδιοκτήτες μόνοι τους αποφάσισαν ότι ο αμερικανικός λαός "διψάει" και δεν "πεινάει". Άρα ως "ελεύθερος" Αμερικανός πολίτης διαλέγεις "ελεύθερα" ανάμεσα σε "αναψυκτικά". "Σάντουιτς" δεν προβλέπεται, ακόμα κι αν το επιθυμεί η απόλυτη πλειοψηφία. Μόνον οι "πατέρες" έχουν το δικαίωμα ν' αποφασίζουν για τον "ανεύθυνο" λαό. Οι δημοκράτες "πατέρες" του αμερικανικού έθνους είναι οι ιδιοκτήτες των κομμάτων και οι ιδεολογικοί καθοδηγητές τους. Οι ίδιοι άνθρωποι, που έχουν τις πετρελαιοπηγές στο Τέξας ή τις βιομηχανίες στο Ντιτρόιτ, είναι οι ιδιοκτήτες των κομμάτων. Οι "ηγέτες", τους οποίους βλέπουμε ως τέτοιους, είναι τα αναλώσιμα διαχειριστικά όργανα που επιλέγονται από τους ιδιοκτήτες και "διορίζονται" από τους οπαδούς. Είναι ηγέτες μιας χρήσης και συνήθως ως πρόσωπα δεν είναι για τίποτε παραπάνω.

Από τη στιγμή που οι Αμερικανοί, για ν' ασκούν την πολιτική τους, θέλουν τον εξαμερικανισμό της ελληνικής πολιτικής σκηνής, ευνόητο είναι ότι θα βάλουν τους λακέδες τους να τον επιβάλουν. Αναγκαστικά δηλαδή θα πρέπει οι λακέδες τους ν' αποκαλυφθούν. Ποιος "εφεύρε" τη "συμμετο­χική δημοκρατία" στην Ελλάδα; Ποιος κατά παράβαση του Συντάγματος έβαλε τον λαό να συμμετάσχει σε μια απλή κομματική δραστηριότητα, που με βάση το καταστατικό του κόμματος δεν δικαιούται συμμετοχή; Ο Γιώργος Παπανδρέου. Ο Γιωργάκης, ο γιος της κυρίας Τσαντ. Αυτός, που θεωρεί προσωπική του επιτυχία το να στέκεται όρθιος.

Αντέδρασε κανείς σ' αυτήν την συνταγματική παρανομία; Ποιος θα έπρεπε πρώτος ν' αντιδράσει; Το κόμμα της αντιπολίτευσης, το οποίο είχε μια δεδομένη ηγεσία, που εκλέχθηκε με τον παραδοσιακό τρόπο και ως εκ τούτου τέτοιου είδους "νεωτερισμοί" την απειλούν. Αντέδρασε; Όχι βέβαια. Το χειρότερο δεν ήταν ότι δεν αντέδρασε αλλά ότι δεν μπόρεσε ούτε καν να σταματήσει τα μέλη της, τα οποία υποστήριξαν με θέρμη αυτόν τον σχεδιασμό. Ποιος ήταν ο πιο φανατικός "φαν" της νέας πρακτικής του; Η Θεοδώρα Μητσοτάκη. Η Ντόρα, η κόρη του αποστάτη. Η μόνη δισυπόστατη γυναίκα στην Ελλάδα, εφόσον είναι ταυτόχρονα χήρα Μπακογιάννη και σύζυγος Κούβελου.

Τι άλλο "πουλάνε" οι Αμερικανοί; Κοινωνική και εθνική ειρήνη. Άρα τους είναι απαραίτητο να ελέγχουν όλες εκείνες τις παραμέτρους που "ρυθμίζουν" την "αγορά" τους. Πρέπει να ελέγχουν μέσα στο κάθε κράτος τα θέματα των μειονοτήτων. Πρέπει, ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν μειονότητες, να τις "εφευρίσκουν", για να μπορούν να τις "κουρδίζουν". Αν δεν υπάρχουν προβλήματα, πώς θα "πουλήσουν" λύσεις; Πώς θ' απειλούν τα θύματά τους με διχασμούς και εμφυλίους, αν δεν υπάρχουν μειονοτικά προβλήματα; Πώς θα παριστάνουν τους "φίλους" των κρατών, αν αυτά δεν έχουν εχθρούς; Πώς θα παριστάνουν τους εγγυητές της ακεραιότητας των κρατών, όταν δεν θα υπάρχουν διχαστικές δυνάμεις;

Η Ελλάδα γι' αυτούς είναι ένα ακόμα θύμα. Άρα θα πρέπει να ελέγχουν τα θέματα των μειονοτήτων της. Μειονότητες όμως, οι οποίες να είναι σε θέση να δημιουργήσουν προβλήματα, η Ελλάδα δεν έχει. Η μόνη μειονότητα που έχει είναι η μουσουλμανική μειονότητα και η λειτουργία της καθορίζεται από τους διεθνείς νόμους περί θρησκευτικών μειονοτήτων. Πρόβλημα θα υπήρχε αν αυτή η μειονότητα αγωνιζόταν για δικαιώματα που δεν της εξασφάλιζε το κράτος. Τέτοιο πρόβλημα δεν υπάρχει, γιατί η ύπαρξή της στην Ελλάδα προκύπτει από την συνθήκη της Λοζάνης. Η παραμονή της εντός των ορίων του ελληνικού κράτους αποτελούσε ευνοϊκή μεταχείριση απέναντι στη συγκεκριμένη μειονότητα και όχι το αντίθετο.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση αυτήν, που οι Αμερικανοί έχουν ανάγκη από μειονοτικά προβλήματα; Πρέπει αυτά να δημιουργηθούν. Πρέπει να δημιουργηθούν οι συνθήκες οι οποίες σε κάποια στιγμή θα είναι χρήσιμες για τους Αμερικανούς. Ποιοι είναι οι "κυρίαρχοι" σ' αυτά τα ζητήματα; Ποιος ελέγχει για παράδειγμα τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι οποίες από "ευαισθησία" ασχολούνται με τα μειονοτικά ζητήματα; Ποιος θα μπορούσε να δημιουργήσει —ακόμα και κατά παράβαση της συνθήκης της Λοζάνης— τις συνθήκες που ευνοούν τους Αμερικανούς; Ποιος θα δημιουργούσε πρόβλημα με το λεγόμενο "μακεδονικό ζήτημα"; Ποιος θα επιχειρούσε, χρησιμοποιώντας την εκκλησία, να διχάσει τον κόσμο της Βόρειας Ελλάδας, δημιουργώντας ένα προηγούμενο, που κανένας δεν γνωρίζει πού θα μπορούσε να μας οδηγήσει; Ποιος θα δημιουργούσε προηγούμενο με την ελληνική εθνική μειονότητα της Αλβανίας; Ποιος δηλαδή θα προκαλούσε τα "ένστικτα" της Αλβανίας, ώστε να την ωθήσει στο ν' ανταποδώσει και να διεκδικεί μειονοτικά δικαιώματα στην Ελλάδα; Τον ιμπεριαλισμό του Μπερίσα και των Ουτσεκάδων κάποιος από την Ελλάδα τον δημιούργησε.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι αυτός ο οποίος ελέγχει τις μη κυβερνητικές οργανώσεις στην Ελλάδα. Ο Παπανδρέου ήταν αυτός ο οποίος εντελώς παράνομα και παράλογα έδωσε στη θρησκευτική μειονότητα της Θράκης την ελπίδα ότι κάποτε θ' αναγνωριστεί ως εθνική μειονότητα. Το μακεδονικό ζήτημα το καλλιέργησε και το μεθόδευσε στη σημερινή του μορφή ο Μητσοτάκης. Ο ίδιος κρύβεται και πίσω από την τελευταία ηλιθιότητα του Χριστόδουλου, ο οποίος, εξαιτίας της διένεξής του με το Πατριαρχείο, θα μπορούσε να βάλει "φωτιά" στη Μακεδονία. Ο ίδιος κρύβεται και πίσω από το ζήτημα της Αλβανίας. Πολύ πριν οι Ουτσεκάδες Αλβανοί αρχίσουν το "αλλυτρω­τικό" τους παραλήρημα, ο Μητσοτάκης τους προκάλεσε.

Η δική του η κυβέρνηση ήταν αυτή η οποία έκανε πατριωτικές "ασκήσεις" με την εθνική μειονότητα των Ελλήνων της Αλβανίας. Η δική του η κυβέρνηση ήταν αυτή η οποία μετέφερε εθνικιστική προπαγάνδα εκτός συνόρων με στόχο να παρασύρει τους αφελείς της μειονότητας. Πληρώνονταν κάποιοι ομογενείς, για να παριστάνουν είτε τους φανατικούς πατριώτες είτε τα θύματα διωγμών. Ο Μητσοτάκης αμφισβήτησε την κυριαρχία της Αλβανίας πολύ πριν αυτή αμφισβητήσει τη δική μας. Ο Μητσοτάκης ήταν αυτός ο οποίος επέβαλε την πολιτική της ΝΔ όταν αυτή κυβερνούσε και η κόρη του ήταν αυτή η οποία "έλεγχε" την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Στο κρίσιμο διάστημα κατά το οποίο έπρεπε να δημιουργηθούν οι συνθήκες που ευνοούν τους Αμερικανούς, ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν υπουργός εξωτερικών του ΠΑΣΟΚ και η Θεοδώρα Μητσοτάκη ήταν υπεύθυνη τομεάρχης της ΝΔ για τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.

Ας ψάξει να βρει κάποιος ποιος βρίσκεται πίσω από όλα τα θέματα όπου ελλοχεύει ο διχασμός. Ακόμα και στο θέμα του "άνακτα" ο Μητσοτάκης είναι αυτός ο οποίος το προκάλεσε. Ο εκ Λονδίνου ορμώμενος τεμπέλης είναι διχαστικός παράγοντας. Για το ελληνικό Σύνταγμα θεωρείται μη υπαρκτός παράγοντας και ως εκ τούτου απαγορεύεται ν' ασχολούνται τα τηλεοπτικά κανάλια μαζί του. Η ελληνική δημοκρατία, σε μια επίδειξη ανοχής, του επέτρεψε να ζήσει πλουσιοπάροχα στο εξωτερικό με αντάλλαγμα να μην την ενοχλεί. Δεν τον καταδίωξε νομικά, όπως είχε το δικαίωμα να το κάνει. Είναι γνωστό ότι ο πλούτος του προέρχεται είτε από παράνομα εξαχθέντα χρήματα είτε από αγοραπωλησίες ελληνοπαίδων. Αντί αυτός ο αργόσχολος άνθρωπος να ευχαριστεί την τύχη του, που όχι μόνον επιβίωσε αλλά ζει ως πλούσιος εις υγεία του κορόιδου, έχει αποθρασυνθεί κι "αλωνίζει" στην Ελλάδα.

Αυτά όλα δεν τα κάνει χωρίς να έχει "πλάτες". Κάποιος του έδωσε το δικαίωμα να τα κάνει. Αυτός είναι ο Μητσοτάκης. Ο υποτίθεται κεντρώος, που κάποτε είχε στο στόχαστρό του το παλάτι. Αυτός με τα γνωστά "unfair", τον ξανάβαλε στο "παιχνίδι". Αυτός του επέτρεψε να λεηλατήσει τα παλάτια, τα οποία αποτελούσαν δημόσια περιουσία. Αυτός έκανε τα "σφάλματα" στη διαχείριση της πρώην βασιλικής περιουσίας, που του επέτρεψαν ν' αρπάξει δισεκατομμύρια από τον ελληνικό λαό. Αυτός βρίσκεται πίσω από τις πιέσεις για να παραμένει "εν υπνώσει" η πρώην βασιλική περιουσία, ώστε να υπάρχει πάντα η δυνατότητα να επιστραφεί στον "τέως". Αυτού τα παιδιά είναι "κολλητά" με τους γνωστούς προικοθήρες "τεμπελοπρίγκιπες". Τους καραγκιόζηδες, που, μέχρι να βρουν την πλούσια νύφη, κάνουν "συγκομιδή" από ηλίθιες φτωχές με τη βοήθεια των ΜΜΕ. Εξαιτίας δηλαδή του Παπανδρέου και του Μητσοτάκη, οι Αμερικανοί έχουν μια μεγάλη "γκάμα" θεμάτων με τα οποία μπορούν να διχάσουν τον ελληνικό λαό και στη συνέχεια να τον "σώσουν" από τον εμφύλιο σπαραγμό με αντάλλαγμα την υποταγή.

Τα ανάλογα συμβαίνουν και σ' ό,τι αφορά το τελευταίο "προϊόν" το οποίο εμπορεύονται οι Αμερικανοί. Αυτό είναι το προϊόν της ασφάλειας. Οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν την έννοια της ασφάλειας, για να μπορούν να ελέγχουν τους λαούς και κατ' επέκταση τα κράτη. Στο όνομα της ασφάλειας περικόπτουν ανθρώπινα δικαιώματα. Στο όνομα της ασφάλειας παραβιάζουν τα εθνικά Συντάγματα. Με άλλοθι την ασφάλεια προσπαθούν να δημιουργήσουν μέσα στην κάθε κοινωνία συνθήκες Μεσαίωνα. Συνθήκες, όπου το σύστημα θα μπορεί να ελέγχει τα πάντα και θα έχει τη δυνατότητα να καταστέλλει τα πάντα. Όμως, για να γίνουν όλα αυτά, απαιτείται να παραβιαστεί ο συνταγματικός νόμος. Ποιος παραβίασε τον συνταγματικό νόμο, για να μας "προστατεύσει"; Ποιος, για να νικηθεί η τρομοκρατία, παραβίασε τα πάντα; Ποιος πρωτοστάτησε στην αντι­τρομο­κρατική υστερία, η οποία είναι η αγαπημένη προπαγανδιστική συνήθεια των Αμερικανών; Η οικογένεια Μητσοτάκη.

Ο Μητσοτάκης μάς επέβαλε τον απόλυτα αντισυνταγματικό και αμερικανόπνευστο "τρομο­νόμο". Η Θεοδώρα Μητσοτάκη ήταν η "ηρωίδα" του αντιτρομοκρατικού "αγώνα". Το σύνολο της μεθόδευσης της δίκης της υποτιθέμενης 17 Νοέμβρη έγινε υπό την "επίβλεψη" του Μητσοτάκη. Κάθε φορά που το ΠΑΣΟΚ —λόγω ιδεολογίας— είχε "συνειδησιακά" προβλήματα, ο Μητσοτάκης το στήριζε. Ο Μητσοτάκης στήριζε τις επιλογές του ΠΑΣΟΚ. Με τον τρόπο αυτόν το προστάτευε από την αντίδραση των οπαδών του και ταυτόχρονα "καπέλωνε" και τη ΝΔ. Τα δικαστήρια του ΠΑΣΟΚ παραβίαζαν καθημερινά το Σύνταγμα και η ΝΔ ήταν αυτή η οποία το "χρεωνόταν". Με πρόφαση την προσωπική εμπλοκή στο θέμα της τρομοκρατίας "καπέλωσε" τους πάντες και τα πάντα. Την "νίκη" κατά της τρομοκρατίας την έκανε οικογενειακή του υπόθεση. Από εκεί και πέρα είχαμε τη γνωστή μητσοτάκεια συμφεροντολογική λογική. Όχι μόνον υπηρέτησε τα αφεντικά του, αλλά προσπάθησε και να την εκμεταλλευτεί, για να σπρώξει τη Θεοδώρα στην ηγεσία της ΝΔ, έστω κι αν τελικά δεν το κατάφερε.

Τελευταίο αφήσαμε το ζήτημα της Κύπρου. Γιατί; Γιατί ήταν ένα θέμα ζωτικής σημασίας για τους Αμερικανούς και ως εκ τούτου αναγκάστηκαν ν' "αποκαλύψουν" ολόκληρη τη συμμορία των "λόρδων", προκειμένου να εξασφαλίσουν το αποτέλεσμα που ήθελαν. Αναγκάστηκαν ν' ανοίξουν το σύνολο των "χαρτιών" τους. Δεν γινόταν διαφορετικά. Όταν ολόκληρος Πάουελ αναγκάζεται να τηλεφωνεί στον κάθε απίθανο Κύπριο, για να εξασφαλίσει ένα ταπεινό "ναι", ευνόητο είναι ότι οι Αμερικανοί δεν θ' άφηναν κανένα μέλος του τοπικού "θιάσου" εκτός προσπάθειας. Κανένας δηλαδή δεν θα μπορούσε να "κρυφτεί" στο κρίσιμο διάστημα. Κανένας δεν θα μπορούσε να προστατευτεί από την κοινή θέα.

Τι έγινε λοιπόν στην περίπτωση της Κύπρου; Οι Κύπριοι πιέστηκαν από θεούς και δαίμονες, προκειμένου ν' αποδεχθούν το εμετικό σχέδιο Ανάν. Πιέστηκαν από όλους τους παράγοντες που ελέγχουν οι Αμερικανοί. Απειλήθηκαν στην κυριολεξία όχι μόνον από Αμερικανούς παράγοντες, αλλά και από ευρωπαϊκά υποχείριά τους. Σ' αυτήν την αφόρητη πίεση συμμετείχαν και κάποιοι Έλληνες. Ποιοι ήταν αυτοί; Κάποιοι γνωστοί και κάποιοι λιγότερο γνωστοί λακέδες των Αμερικανών. Οι πρώτοι στην πίεση —όπως ήταν λογικό— ήταν οι πολυδιαφημισμένοι των Νιου Γιορκ Τάιμς και της Ουάσιγκτον Ποστ. Ο Παπανδρέου και ο Μητσοτάκης.

Ο Παπανδρέου μάλιστα, σε μια προσπάθειά του να εμφανιστεί βασιλικότερος του βασιλέως, προσπάθησε να επηρεάσει τη βούληση του κυπριακού λαού εντελώς άκαιρα. Το "καλό" παιδί της Ολντμπράιτ πρώτο απ' όλους προσπάθησε να δηλώσει την "πίστη" του στην αμερικανική "λύση". Ήταν μάλιστα τόσο μεγάλη η θέλησή του να τους υπηρετήσει, που "κάηκε" στην προσπάθεια. Το παντελώς άκαιρο κι ερασιτεχνικό της προσπάθειάς του ακύρωσε την όποια αξία της, εφόσον οι Κύπριοι πρόλαβαν και το "χώνεψαν" πολύ πριν τους "δηλητηριάσει". Η παροιμιώδης ασχετοσύνη του ακύρωσε τη θέλησή του να βοηθήσει τους φίλους και πάτρωνες του. Το αφελές "αμερικανάκι" δεν μπόρεσε να βοηθήσει τους Αμερικανούς. Αυτό ήταν απόλυτα φυσικό. Πενήντα χρόνια δεν του έφτασαν για να μάθει τα ελληνικά. Είναι δυνατόν να μάθει να "παίζει" παιχνίδια υψηλής στρατη­γικής;

Στη συνέχεια μπήκε στο παιχνίδι ο έμπειρος αποστάτης. Αυτός —"άγνωστο" πώς— και χωρίς να έχει καμία επίσημη ιδιότητα, εξασφάλισε την ύστατη ώρα τον τηλεοπτικό χρόνο να κάνει διάγγελμα. Άλλες φορές κολακεύοντας και άλλες φορές απειλώντας, προσπάθησε να "πείσει" τους Κυπρίους ότι θα καταστραφούν σε περίπτωση που καταψηφίσουν το σχέδιο Ανάν. Τα ακόμα χειρότερα ήταν αυτά τα οποία ακολούθησαν. Την επομένη της άρνησης των Κυπρίων να "σωθούν" βγήκε οργισμένος και κατηγόρησε με πρωτοφανή τρόπο όχι μόνον τον πρόεδρο της κυπριακής δημοκρατίας, αλλά και τον ίδιο τον κυπριακό λαό. Ο μεγαλύτερος προδότης, που έχει περπατήσει στην πατρίδα μας, κατηγόρησε ένα μέρος του ελληνισμού, το οποίο απλά προσπάθησε να υπερασπιστεί το αυτονόητο και είναι η ελευθερία του.

Αυτοί ήταν οι γνωστοί που "αποκαλύφθηκαν" στην περίπτωση της Κύπρου. Ποιοι όμως αναγκάστηκαν ν' "αποκαλυφθούν" στην απεγνωσμένη προσπάθεια των Αμερικανών να σώσουν την "παρτίδα" της Κύπρου; Οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι "ήρωες" του Πολυτεχνείου. Οι επαγγελματίες "ευαίσθητοι". Οι απόλυτοι γνώστες της "γεωπολιτικής" τέχνης. Τα "παιδιά" του λαού. Οι "ιερές αγελάδες" της μεταπολίτευσης. Τα επί τριάντα χρόνια "θεία βρέφη". Οι διασημότεροι των "αντιαμερικανών". Ο "άσσος" της αμερικανικής "τράπουλας" στην Ελλάδα. Αυτοί οι οποίοι έγιναν πλούσιοι, παριστάνοντας τους φίλους των Κυπρίων, των Παλαιστινίων και των όπου γης θυμάτων των Αμερικανών. Τα πιο μεγάλα "μεροκάματα" στην ιστορία του κόσμου. Για μια ημέρα "αντίστασης" έχουν γίνει όλοι τους εκατομμυριούχοι. Ούτε η Στρέιζαντ δεν έχει βγάλει με το μικρόφωνο το μεροκάματο της Δαμανάκη. Αν όλοι αυτοί οι "ήρωες" είχαν το παρελθόν του Μαντέλα, θα απαιτούσαν να τους δώσουμε την ιδιοκτησία της ΔΕΗ.

Το θέμα της Κύπρου γι' αυτόν τον λόγο ήταν σημαντικό για το σύνολο του ελληνισμού και όχι μόνον για τους Κύπριους. Αναγκάστηκαν να "αποκαλυφθούν" οι πάντες. Ήταν τόσο προφανής η αθλιότητα του σχεδίου Ανάν, που δεν επέτρεπε τη διαφορετική τοποθέτηση σε κανέναν. Οι πάντες αντιλαμβάνονταν τους στόχους των Αμερικανών και κανένας δεν δικαιολογούνταν να τοποθετηθεί υπέρ του σχεδίου Ανάν. Όταν οι αγράμματοι αντιλαμβάνονται τις προθέσεις των Αμερικανών, ευνόητο είναι ότι όποιος κρατικοδίαιτος "σωτήρας" τοποθετήθηκε υπέρ τους, το έκανε κατόπιν πίεσης και άρα έχοντας γνώση της προδοτικής του συμπεριφοράς.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι μέχρι εδώ έχουμε μια πλήρη εικόνα των όσων συμβαίνουν. Γνωρίζουμε πάνω-κάτω τα πρόσωπα που ζουν πλούσια, προδίδοντας τον ελληνικό λαό. Αρκεί όμως αυτό; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί δεν αρκεί η εκτίμηση των πολιτικών επιλογών, για να καταδικάσεις κάποιον. Μπορεί να είναι βλάκας και ό,τι έκανε να το έκανε εξαιτίας της βλακείας του και μόνον. Για να καταδικάσεις κάποιον, χρειάζεται να βρεις στοιχεία που να τον εμπλέκουν άμεσα με τον αμερικανικό παράγοντα. Να βρεις στοιχεία, που ν' αποδεικνύουν με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο ότι υπάρχουν παράνομες δοσοληψίες για τις όποιες επιλογές του. Να βρεις στοιχεία που ν' αποδεικνύουν είτε χρηματισμό είτε κάποιου είδους "αντιπαροχή" για την όποια επιλογή του.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για εθνικούς φακέλους, οι οποίοι πρέπει ν' ανοίξουν, για ν' αποκαλυφθεί η "σαπίλα" της μεταπολιτευτικής περιόδου. Ποιοι και πόσοι είναι αυτοί οι φάκελοι; Οι φάκελοι αυτοί είναι έξι. Με κριτήριο τη χρονική εξέλιξη των γεγονότων, αυτοί οι φάκελοι είναι κατά σειρά οι εξής: Ο φάκελος της αποστασίας, ο φάκελος του Πολυτεχνείου, ο φάκελος του θανάτου του Παναγούλη, οι φάκελος της δολοφονίας του Πέτρου, ο φάκελος της δολοφονίας του Μπακογιάννη και τέλος ο φάκελος της σύλληψης του Οτσαλάν.

Η ομαδοποίηση αυτών των φακέλων, σε σχέση με τα πρόσωπα που εμείς πιστεύουμε ότι αφορούν, είναι η εξής: Για την περίπτωση των Παπανδρέου οι φάκελοι οι οποίοι τους αφορούν είναι ο φάκελος Παναγούλη, ο φάκελος Πέτρου και ο φάκελος Οτσαλάν. Για τους Μητσοτάκηδες είναι ο φάκελος αποστασία και ο φάκελος Μπακογιάννη. Για τους "ήρωες" του Πολυτεχνείου ο ομώνυμος φάκελος. Γιατί πιστεύουμε ότι τους αφορούν; Γιατί, εξαιτίας των συνεπειών των υποθέσεων που περιγράφουν οι φάκελοι, κάποιοι "διορίστηκαν" σχεδόν μόνιμα στην εξουσία κι εξασφάλισαν την κληρονομική διαδοχή. Γιατί τους θεωρούμε σημαντικούς; Γιατί, αν αποδειχθεί ότι οι παραπάνω έχουν εμπλακεί στις υποθέσεις αυτές, υπάρχουν πολιτικές ευθύνες και όχι μόνο.

Αυτός είναι κι ο λόγος που ισχυριζόμαστε ότι το μέλλον της ελληνικής δημοκρατίας βρίσκεται στα χέρια των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών. Μόνον αυτές έχουν τις πληροφορίες, για να "ανοίξει" ο διάλογος μέσα στην κοινωνία. Ένας διάλογος, ο οποίος θ' αποκαλύψει το ποιος είναι τι σ' αυτήν τη χώρα. Για όσο διάστημα δεν ξεκαθαρίζουν τα πράγματα, θα υπάρχει πρόβλημα. Κάποιοι θα μας κυβερνάνε "διορισμένοι" από σκοτεινά κέντρα εξουσίας κι εμείς απλά με τις ψήφους μας θα "επικυρώνουμε" τις επιλογές τους. Κάποιοι θ' αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, εφόσον εμείς εκείνη την ώρα είτε θα μαλώνουμε είτε θα αμπελοφιλοσοφούμε στα καφενεία.

http://www.eamb.gr/elliniki_politiki/kyp.htm
http://kommatoskylo.blogspot.com/