κραυγές και ξόρκια...

Το ατυχές (ατυχέστατο) παράδειγμα αποκατάστασης σχέσεων, όπως αυτή μεταξύ Τουρκίας - Αρμενίας, επαίσχυντη για την Αρμενία [και κατά τον τρόπον που έγινε με το πιστόλι της Χίλαρυ στον κρόταφο του Αρμένιου Προέδρου, και κατά το αποτέλεσμα,

να παραγραφεί δηλαδή κατ' ουσίαν η Γενοκτονία (συνωστισμός νεκρών) των Αρμενίων]

βρήκε να εγκωμιάσει ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, ως πρότυπο διμερών σχέσεων...

Δεν είναι καλό δείγμα πολιτικής! Μάλιστα, ως πρόβλημα διμερών σχέσεων πάει να υποβαθμίσει, όπως φαίνεται, και το ζήτημα του ονόματος της Fyroμίας ο κ. Πρωθυπουργός - καθόλου σοφό, καθόλου παραγωγικό κι άκρως κινδυνώδες...

Γίνεται πλέον φανερό ότι ο κ. Γ. Παπανδρέου έχει μια προσωπική ατζέντα για όλα, νομίζει ότι μπορεί να τα λύσει όλα μόνος του, αρκεί να τα χειρισθεί προσωπικώς - εξ ου και οι συναντήσεις στις Πρέσπες, στην Πόλη κι άλλα τέτοια.

Με μια προσωπική φρουρά Μουτζαχεντίν τοποθετημένων στα κρίσιμα πόστα ο Ενός Ανδρός Αρχή δείχνει να πιστεύει ότι οι διεθνείς σχέσεις είναι θέμα προσωπικών γνωριμιών

ή (ο θεός να βάλει το χέρι του) διεκπεραίωση εκδουλεύσεων κι εντολών...

Η συνταγή Γιωργάκης - Ντόρα (για ένα μέλλον από Νταβούτογλου, επιτόκια Βρυξελλών και λαχανάκια πράσινης ανάπτυξης) κάηκε...

***

Η μεταβλητή Σαμαράς φαίνεται να αλλάζει την (προσχεδιασμένη) ειμαρμένη...

Ομως, παρακαλώ, αξίζει τον κόπο να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή, όχι μόνον για να αποδώσουμε τιμές, αλλά για να ακουστεί ευκρινώς

ο θρήνος και ο κοπετός

που υψώνεται προς τους (άδικους) ουρανούς από τα Ντοράκια της επικράτειας, δυσανάλογα πολλά (ως προς τον υπόλοιπο πληθυσμό της χώρας) και στα ΜΜΕ, και στα κόμματα - ω, ναι και της Αριστεράς! κι εκεί έχει συμπαθούντες η Ντόρα

των οποίων μάλιστα ο ξινός λυγμός, όπως και των εκσυγχρονιστών άλλωστε, είναι πιο ευδιάκριτος και λυρικός από το κάπως χονδροειδές πλάνταγμα των ακραιφνών νεοφιλελεύθερων.

Ακούστε τους!

Τι θαυμαστός σάλος με τις ντουντούκες των παπαγάλων στη διαπασών: «ο λαϊκιστής, ο εθνικιστής, ο δεξιός, ο πούρος δεξιός, ο κρατιστής, ο ακροδεξιός» Σαμαράς,

ενώ η Ντόρα, το alter ego του Γιώργου σε έναν παραγωγικό για τις Εταιρείες και τις ΗΠΑ δικομματισμό ήταν

μόνον κεντροδεξιά, αντιλαϊκίστρια, φιλελεύθερη, κοσμοπολίτισσα, σώφρων με τη FYROM, νηφάλια με την Τουρκία (απόδειξη η υπερψήφισή της -μονοκούκι σχεδόν- από τη Μουσουλμανική μειονότητα), ευπροσήγορη και προσηνής με τους Αμερικανούς - πλην όμως

φευ, έσπασε ο διάολος το ποδάρι του κι έχασε!

Να σοβαρευτούμε! Ως συνήθως η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική από την προπαγάνδα. Σε αυτήν την πραγματικότητα η κυρία Μπακογιάννη

κινείται πολύ πιο δεξιά από τον κ. Σαμαρά στην οικονομική και κοινωνική πολιτική ως καθαρόαιμη νεοφιλελεύθερη που είναι.

Το ίδιο πολύ πιο δεξιά (με την έννοια της υποταγής στις ιμπεριαλιστικές αξιώσεις) κινείται και στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και διεθνών σχέσεων.

Τέλος πολύ πιο δεξιά από τον κ. Σαμαρά κινείται η κυρία Μπακογιάννη και στο πολιτεύεσθαι, ως εκπρόσωπος μιας παλαιοκομματικής πελατειακής (στα όρια της πατρωνίας) πρακτικής, απολύτως διαπλεκόμενης με ΜΜΕ, με Εταιρείες και (άλλες άγιες) Οικογένειες των Δυνατών.

Ολα αυτά, στη δημόσια ρητορική αντιστρέφονται με θαυμαστόν ομολογουμένως ζήλο από τα απανταχού εγκατεσπαρμένα παπαγαλάκια.

*****

Ομως το αξιοσημείωτο και το ενδιαφέρον είναι ότι η προσπάθεια που καταβάλλεται για να αντιμετωπισθεί ο παράγων Σαμαράς

εξαντλείται (με σχεδόν κωμικόν τρόπο) σε κλισέ εικοσαετίας που μάλλον θα φάνε γρήγορα τα ψωμιά τους -κλισέ πεθαμένα λικέρ εδώ και καιρό, αναγνωρίσιμα από το ιδιόλεκτό τους π.χ. «εθνοκεντρικός λόγος», «φαντασιακή ταυτότητα» κι άλλα συναφή απ' αυτά που προκαλούν αφλογιστία στην πολιτική σκέψη,

μια αφλογιστία πολύ βολική για το σύστημα και γι' αυτό τόσο διαδεδομένη στα ΜΜΕ -που, κατ' ακολουθίαν, γίνονται έτσι όλο και πιο αδιάφορα για όσους είναι πιο υποψιασμένοι.

Συνεπώς η προσπάθεια να αντιμετωπισθεί ο κ. Σαμαράς με τέτοια σκιάχτρα κλισέ απλώς θα του ανοίξει (κι άλλο όπως ήδη του άνοιξε) τον δρόμο.

Το ίδιο θα καταφέρει και η προσπάθεια να αντιμετωπισθεί ο κ. Σαμαράς σε λάθος Καταλανικά Πεδία - τα οικονομικά είναι το φόρτε του

και ως εκ τούτου η συναίνεση που θα ήθελε η altera πράσινη pars του δικομματισμού σε θέματα όπως το ασφαλιστικό θα 'ναι πιθανόν το ίδιο ανέφικτη όσον και σε θέματα όπως το Σκοπιανό ή τα ελληνοτουρκικά.

..................................

Το πιο ουσιώδες όμως και το πιο σκληρό για τη χώρα είναι ότι η επαναφορά Σαμαρά συνιστά ολική επαναφορά (και χάρη στη μακάρια απουσία της Αριστεράς) του δικομματισμού, μιαν πλήρη δηλαδή ανασύσταση των δύο πόλων του μονοκομματισμού

ο οποίος στο εξής, αναδεικνύοντας τις διαφορές ανάμεσα στα δύο συστατικά του που του χρειάζονται για να ανανεώνεται, μάλλον θα μακροημερεύσει

κρατώντας τη χώρα στο ίδιο ένα και γνωστό πλαίσιο, στο ίδιο μαντρί, στον ίδιο μονοσήμαντο μονόδρομο προς τη στασιμότητα (και συχνά την οπισθοδρόμηση)...

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=107871