«Δρυός πεσούσης...» και μπερλουσκονισμός

Του Σταυρου Λυγερου
Στην πολιτική δεν μετράει μόνο αυτός καθαυτός ο λόγος, αλλά και το ποιος τον εκφέρει. Αυτό εξηγεί τις αντιδράσεις που προκάλεσε η ομιλία του προέδρου του ΣΕΒ. Οι επικεφαλής των κοινωνικών οργανώσεων δεν πρέπει να μασάνε τα λόγια τους για το πολιτικό σύστημα.

.

Δεν έχουν, όμως, ηθικοπολιτικό δικαίωμα να «κουνάνε το δάκτυλο» όσοι έχουν σοβαρές ευθύνες για τη σημερινή κατάντια. Ο Δασκαλόπουλος θα έβρισκε άλλη υποδοχή εάν είχε αρχίσει με γενναία αυτοκριτική. Προτίμησε, όμως, τον εύκολο και βολικό δρόμο της ρήσης «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται».

Ακολουθώντας καιροσκοπικά τη γενική τάση, «πυροβόλησε» το «γονατισμένο» πολιτικό σύστημα και μόνο στο τέλος έκανε μία γενικόλογη κριτική αναφορά στους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Οι μικρομεσαίοι, όμως, αντιδρούν οργισμένα, επειδή ανατρέπονται οι σταθερές του βίου τους. Αντιθέτως, οι βιομήχανοι, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, παραμένουν προνομιούχοι. Πολλοί εξ αυτών, μάλιστα, ευνοήθηκαν σκανδαλωδώς από το μοντέλο, που μας οδήγησε στο χείλος του γκρεμού. Και βεβαίως έσπευσαν να διώξουν τις παχυλές καταθέσεις τους στο εξωτερικό, επιτείνοντας το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Τέλος, δεν είναι άνευ σημασίας ότι ο ΣΕΒ εκλέγει πρόεδρό του έναν πρώην βιομήχανο και νυν ραντιέρη – σύμφωνα με το βιογραφικό του σήμερα δεν ασκεί παραγωγική δραστηριότητα.

Η ομιλία Δασκαλόπουλου προκάλεσε την έντονη αντίδραση του πολιτικού κόσμου όχι μόνο λόγω της κριτικής, αλλά και λόγω της διάχυτης εντύπωσης ότι ορισμένοι επιχειρηματικοί κύκλοι αρθρώνουν πολιτικό λόγο επειδή ερωτοτροπούν με την ιδέα να καλύψουν το δυνάμει κενό που αφήνει η απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Το μήνυμα έχει ήδη χρησιμοποιηθεί από τον Μπερλουσκόνι: «Καλύτερα να σας κυβερνήσει ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, παρά ανίκανοι και διεφθαρμένοι πολιτικοί». Για να επιτύχει, όμως, η συνταγή δεν αρκεί η προπαγανδιστική εκμετάλλευση των αρχέγονων μικροαστικών φαντασιώσεων. Ο Μπερλουσκόνι πέτυχε σε άλλες συνθήκες και επειδή ο ιδιότυπος δεξιός λαϊκισμός του χαϊδεύει τον «χόμο καταφερτζίκους». Στην Ελλάδα της κρίσης δεν αποκλείεται τίποτα, αλλά ο κορμός των μεγαλοεπιχειρηματιών έχει πρόσθετο λόγο να συνεχίσει στην πεπατημένη και να ασκεί καθοριστική πολιτική επιρροή από την ασφάλεια του παρασκηνίου, μέσα από τα δοκιμασμένα κανάλια της διαπλοκής.
kathimerini.gr

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/05/blog-post_736.html