Ο Αντώνης Σαμαράς και η στρατηγική της ανατροπής

Μπορεί ο Σαμαράς να κάνει την ανατροπή;
Με την ολοκλήρωση του Συνεδρίου, κλείνει το πρώτο κεφάλαιο της ηγεσίας  Σαμαρά. Ευλόγως ανακύπτει το ερώτημα, ο απολογισμός είναι θετικός;
Η  Ν.Δ. αλλάζει.



Δεν  θα έσπευδα να απαντήσω  μ’ ένα γρήγορο «ναι» , ούτε μ’ ένα εύκολο «όχι».  Αναμφίβολα,  η Ν.Δ. έκανε βήματα προς τα εμπρός. Αλλού τολμηρά και αλλού διστακτικά. Αλλού γρήγορα, αλλού  καθυστερημένα.  Οι καλοπροαίρετοι, όμως, θα συμφωνούσαν ότι   η Ν.Δ. αλλάζει. Δεν άλλαξε ριζικά, αλλά αλλάζει.  Και αλλάζει προς το καλύτερο.  Υπάρχουν βέβαια ακόμα απομεινάρια του παρελθόντος, αλλά αυτά είναι  και στη θέληση  του λαού να το αποφασίσει.
Ο αρχηγός δεν  είναι  κυνηγός κεφαλών.  Το στίγμα των προθέσεών του το δίνει με την ηγετική του ομάδα.  Από την άποψη αυτή θεωρώ έξυπνη κίνηση την τοποθέτηση  του  κ. Δήμα στη θέση του αντιπροέδρου. Ο πρώην επίτροπος έχει οικοδομήσει ένα  μετριοπαθές προφίλ,  είναι έμπειρος και γνωρίζει καλά τους μηχανισμούς και τη λειτουργία  της Ε.Ε.
Θεωρώ, επίσης,  σημαντικό και το αμφίπλευρο άνοιγμα τόσο προς την πλευρά του  Κώστα Καραμανλή, όσο και  προς τους υποστηρικτές της κας. Μπακογιάννη.  Οι  «μουτζαχεντίν» μπορεί να ήθελαν εκκαθαρίσεις, αλλά ο Σαμαράς για να γίνει πρωθυπουργός πρέπει να εκπροσωπήσει  όλο το κόμμα.  Να αναδειχθεί σε ηγέτη της παράταξης και όχι μέρους αυτής.
Με σταθερά βήματα αναλαμβάνουν ρόλους νέα στελέχη.  Το έχω γράψει και άλλοτε ότι η ανανέωση δεν είναι μια μηχανιστική διαδικασία, που γίνεται αυτομάτως.  Επιτυγχάνει όταν εξελίσσεται σταδιακά.
Τέλος, η Ν.Δ. μετά από πολύ καιρό, επενδύει εκ νέου στην ιδεολογία.
Όλα αυτά αποτελούν μια σταθερή αφετηρία για τα επερχόμενα.
Τα δύσκολα βρίσκονται μπροστά

Όμως, τα  δυσκολότερα για τον Σαμαρά βρίσκονται μπροστά.  Από τη μια έχουμε την κυβέρνηση που  με την  πολιτική της, μαθηματικά,  οδηγεί τη χώρα στο περιθώριο. Ακόμα και οι φανατικότεροι των υποστηρικτών του παραδέχονται,  ότι η  πολιτική του κ. Παπανδρέου είναι αδιέξοδη.  Από την άλλη,  η  κοινωνία βιώνει μια  πρωτόγνωρη κρίση. Πόσο θα αντέξει ακόμα; Και κυρίως πότε και πώς θα αντιδράσει;
Διάβασα ότι ο κ. Ρεν,  είναι εναντίον των εκλογών! Ε, και; Τον ρώτησε κανένας; Είπαμε να …ακολουθούμε το μνημόνιο, αλλά όχι και να αποφασίζουν πότε θα κάνουμε εκλογές! Με την ίδια λογική μπορεί να μας υποδείξουν και ποιους θα εκλέξουμε!
Το σενάριο των πρόωρων εκλογών διακινείται επειδή  η κυβέρνηση Παπανδρέου βρίσκεται  σε προφανή αναντιστοιχία με τη θέληση του εκλογικού σώματος.  Αυτό, κατά το Σύνταγμα, αποτελεί λόγω προκήρυξης εκλογών! Δευτερευόντως,  η κυβέρνηση το χρησιμοποιεί ως απειλή για να νομοθετεί. Οι πρόωρες εκλογές, όμως,  μπορεί να μας προκύψουν από το πουθενά χωρίς ουσιαστικά να τις επιδιώκει η κυβέρνηση!
Η  ουσία είναι ό,τι,   ασχέτως με το τι λέγεται, όποιος έρχεται σε καθημερινή επαφή με τον απλό κόσμο, διαπιστώνει την οργή του.  Αυτό είναι το πρώτο ζήτημα που θα πρέπει να διαχειριστεί ο Σαμαράς. Γιατί μπορεί ο κόσμος να είναι θυμωμένος και απογοητευμένος, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μετακινείται προς  τη Ν.Δ. γιατί απλούστατα δεν έχει ακόμα πειστεί  ότι αυτή διαθέτει  εναλλακτική πρόταση εξόδου της χώρας από την κρίση.
«Υπευθυνότητα και λαϊκισμός»
Το δεύτερο ζήτημα είναι το εξής: Το φωνάζει ο κ. Παπανδρέου και δειλά-δειλά  αρχίζει να το ψελλίζει και  η  κα. Μπακογιάννη,  ότι  δηλαδή η επόμενη αναμέτρηση θα είναι μεταξύ των «δυνάμεων της υπευθυνότητας» και εκείνων του «λαϊκισμού»! Έχοντας πείσει την κοινή γνώμη  για την αναγκαιότητα  της λήψης μέτρων,  ο κ. Παπανδρέου (με  τα «εξαπτέρυγά» του), θα ισχυρίζεται  ότι   ο άλλος δρόμος ήταν η χρεοκοπία της χώρας. Αυτό θα είναι το δίλημμα των επόμενων εκλογών.  Στην  ουσία πρόκειται για  ψευτο-δίλημμα, αλλά  είναι λάθος να υποτιμηθεί.  Ο Σημίτης κέρδισε δυο εκλογικές αναμετρήσεις, χάρις στις ψήφους τμήματος της κεντροδεξιάς, που είχε πειστεί,  ότι  ήταν «σοβαρός και υπεύθυνος». Σε  αντιδιαστολή,  οι   ηγέτες της Ν.Δ. (Έβερτ και Καραμανλής), παρουσιάζονταν ως «λαϊκιστές» από τη μια και ως  μη  έχοντες αξιόπιστο πρόγραμμα από την άλλη.
Από την άποψη αυτή, θεωρώ εξαιρετικά κρίσιμες τις εξαγγελίες για την οικονομία.  Επειδή η Ν.Δ. δεν φημίζεται για τις επικοινωνιακές  της δεξιότητες, θέλω να ελπίζω ότι οι ανακοινώσεις αυτές θα έχουν ήδη υποστεί  τη βάσανο της κριτικής. Με άλλα λόγια οι επιτελείς που τις επεξεργάζονται θα μπήκαν στον κόπο …να  τις «τεστάρουν επικοινωνιακά». Το λέω αυτό γιατί,  όταν πορεύεσαι  σ΄ ένα  εχθρικό επικοινωνιακό περιβάλλον, πρέπει να προεξοφλείς την κριτική και να είσαι έτοιμος να την αντιμετωπίσεις προτού ακόμα αυτή διατυπωθεί!  Αν η Ν.Δ. αποτύχει να πείσει την κοινή γνώμη ότι διαθέτει εναλλακτική πρόταση εξουσίας, τότε  η  αντιπολιτευτική της  στρατηγική θα βρεθεί σε κενό και θα καταστεί αναξιόπιστη.   Από την άλλη θα δικαιωθεί  και η θέση της Κυβέρνησης  ότι ο ακολουθούμενος δρόμος είναι μονόδρομος.
Είναι δυνατή η ανατροπή

Μαζί με όλα  αυτά (που με μαεστρία ενισχύονται από τις δημοσκοπήσεις) επιχειρείται να δημιουργηθεί  ένα κλίμα ότι δήθεν η Ν.Δ. υπό τον Σαμαρά «δεν τραβάει».  Το ίδιο σενάριο διακινούν και τα γνωστά «εξαπτέρυγα». Θα τους έλεγα να μην βιάζονται.  Θα το εξηγήσω γιατί:
Όταν, την επαύριον της 4^ης Οκτωβρίου του 2009, ξεκινούσε η μάχη για τη διαδοχή του Καραμανλή,  ο Αντώνης Σαμαράς εθεωρείτο, από τους γνωστούς υπηρέτες του συστήματος, ως μια πολύ απομακρυσμένη πιθανότητα. Η κα Μπακογιάννη, έτοιμη από καιρό και εκλεκτή  των διαπλεκομένων ΜΜΕ,  φάνταζε ως το ακλόνητο φαβορί. Η διαδικασία έμοιαζε με ένα υγιεινό περίπατο.
Τι έγινε και κέρδισε ο Σαμαράς, ανατρέποντας τις προβλέψεις;
-Αγνόησε το  διαλυμένο κομματικό μηχανισμό  και στηρίχθηκε  σ’ ένα μικρό επιτελείο αφοσιωμένων συνεργατών.
-Δεν  διαπραγματεύτηκε με τα γνωστά κέντρα επιρροής και ξεκίνησε έναν μοναχικό αγώνα.
-Όταν συνειδητοποίησε ότι είναι αποκλεισμένος από τα ΜΜΕ, επικοινώνησε με τον απλό κόσμο και συνομίλησε μαζί του.
-Όταν διαπίστωσε ότι απευθυνόταν σ΄ ένα απογοητευμένο ακροατήριο, μίλησε για ελπίδα.
-Όταν είδε ότι έπρεπε να διευρύνει την πολιτική του απήχηση, επεδίωξε συμφωνίες που μεγάλωσαν το ακροατήριο του.
-Όταν τον προκαλούσαν να κατέβει στο επίπεδο της παραπολιτικής, έμεινε σταθερός στον πολιτικό του λόγο.
-Όπου χρειάστηκε,  ήταν επικριτικός, όπου έπρεπε τολμηρός, όπου η ανάγκη το επέβαλλε διαλλαχτικός.
Τι δεν άλλαξε;   την απόφαση του να μιλάει καθαρά και  την πίστη  του ότι είχε μια διαφορετική πολιτική πρόταση. Για αυτό κέρδισε!
Αυτή είναι η στρατηγική επιτυχίας και για τις επερχόμενες εκλογές.
Kώστας Ροδινός