Παράδεισος φτηνής εργασίας

Συγγραφέας: Νίκος Κατζούρης

Οι ξένοι επιχειρηματίες θα βρουν στην Ελλάδα χαμηλόμισθο εργατικό δυναμικό 

Απεργία οικοδόμων τη δεκαετία του '60

Κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στις ΗΠΑ, ο Γιώργος Παπανδρέου μίλησε στο Economic Club της Νέας Υόρκης, με σκοπό την προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Πριν καταλήξει, λέγοντας πως θεωρεί τις επενδύσεις στη χώρα μας στρατηγικό στόχο κάθε επιχειρηματία με «μακρόπνοο όραμα» και ανάμεσα στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πραμάτειας για πούλημα (τουρισμός, πολιτισμός, μεταφορές, ενέργεια, μείωση της φορολογίας των νέων επενδυτών κ.λπ.), δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στο ακόλουθο:
Ανέτρεξα στα επίσημα στοιχεία του ΟΟΣΑ, για να δω ποιος εργάζεται περισσότερες ώρες μεταξύ των χωρών του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, και διαπίστωσα ότι οι Έλληνες είναι ο λαός που εργάζεται περισσότερο από όλους. Σε αντιδιαστολή με τους ισχυρισμούς περί σπατάλης, οι μισθοί στην Ελλάδα είναι στην πραγματικότητα 60% χαμηλότεροι σε σύγκριση με τους μισθούς σε Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Βέλγιο, Κάτω Χώρες και Ιρλανδία.
Το μήνυμα ελήφθη. Οι επιχειρηματίες με «μακρόπνοο όραμα» δεν θα βρουν στην Ελλάδα μόνο λιμάνια, τρένα, ενεργειακούς σταθμούς, δίκτυα επικοινωνιών, πανεπιστήμια, ή και... νησιά σε τιμή ευκαιρίας, αλλά και εργατικό δυναμικό εκπαιδευμένο στο να δουλεύει πολύ και να πληρώνεται λίγο, και με μεγάλη ανάγκη για δουλειά. Σε μια περίοδο που η ανεργία στην Ευρώπη ανέρχεται σε πρωτοφανή ποσοστά, οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες συγκλονίζονται από κύμα απεργιών και οι συνέπειες της στυγνής εκμετάλλευσης των μεταναστών από τις χώρες της Ασίας και της Αφρικής αρχίζουν να γίνονται δυσβάσταχτες για τους ντόπιους πληθυσμούς, αυξάνοντας το κοινωνικό και πολιτικό κόστος της φτηνής εργασίας των μεταναστών, ο πρωθυπουργός μας κατάλαβε ότι είμαστε αρκετά φτηνοί για να αντισταθμίσουμε ένα μέρος από τη ζημιά της κρίσης. Η Ελλάδα προσφέρει ιδανικές ευκαιρίες για ξένους επιχειρηματίες. Πρώτα όμως, πρέπει να φτηνύνουμε και άλλο.
Έτσι, μετά την επίθεση στον δημόσιο τομέα (π.χ. ασφαλιστικό), στο στόχαστρο μπαίνει ο ιδιωτικός (δηλαδή το πιο κακοπληρωμένο και σκληρά εργαζόμενο κομμάτι της ευρωζώνης, όπως περηφανεύεται ο Γιώργος Παπανδρέου). Το πάρτι άρχισε τον Ιούλιο με τον νέο εργατικό νόμο που πέρασε η κυβέρνηση, που προβλέπει μεταξύ άλλων μείωση του κόστους των απολύσεων κατά 45-60% και μάλιστα δυνατότητα καταβολής της αποζημίωσης σε δόσεις από τον εργοδότη, μαζί με δραματική αύξηση του επιτρεπόμενου ποσοστού απολύσεων (ομαδικών ή μη) σε όλες τις κλίμακες των επιχειρήσεων. Αστειότερο είναι ότι η αποζημίωση μπορεί να είναι ακόμη μικρότερη σε περίπτωση «έγκαιρης ειδοποίησης» του εργαζομένου. Το τοπίο αγρίεψε περισσότερο τον Αύγουστο με το νέο, επικαιροποιημένο, Μνημόνιο. «Παράκαμψη», όπως κομψά βαφτίστηκε, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και άνοιγμα του δρόμου για την αντικατάστασή τους από ατομικές, δείχνοντας ξεκάθαρα ότι το νέο δόγμα στα εργασιακά θα είναι το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Βασικός όρος του νέου Μνημονίου είναι η διασφάλιση του ότι οι συμβάσεις σε επίπεδο επιχειρήσεων υπερισχύουν των κλαδικών, καθώς και η απόσυρση της διάταξης που επεκτείνει την ισχύ των συμβάσεων που υπογράφονται μεταξύ εργοδοτών και συνδικάτων που εκπροσωπούν το 50%, στους υπόλοιπους εργαζόμενους, στους κλάδους δηλαδή που δεν εκπροσωπούνται στην υπογραφή της σύμβασης. Δραματική μείωση της αποζημίωσης υπερωριών, σε ένα εργασιακό τοπίο όπου δεν καταβάλλουν υπερωρίες οι 7 στις 10 επιχειρήσεις. Εκβιαστική (με απειλή απόλυσης) χρήση συμβάσεων μερικής απασχόλησης, ελαστικοποίηση του ωραρίου, ενίσχυση του θεσμού ενοικίασης-μεσιτείας εργαζομένων (τα μεγαθήρια της αγοράς στον κλάδο αυτό –Man Power, Adecco κ.λπ. –κάνουν χρυσές δουλειές).
Κερασάκι στην τούρτα αποτελεί το ευαίσθητο κομμάτι των νεοεισερχόμενων στον χώρο της δουλειάς, των νέων κάτω των 25 ετών. Προς επίρρωση των πρόσφατων δηλώσεων κυβερνητικού στελέχους για σκληρή μάχη για τον περιορισμό της μετανάστευσης των νέων, ο μισθός των κάτω των 25 που δουλεύουν για πρώτη φορά πέφτει στο 84% του κατώτατου βασικού μισθού, όπως αυτό ορίζεται από την εκάστοτε Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. 628 ευρώ μεικτά λοιπόν για νέους κάτω των 25 και 591 μεικτά για κάτω των 21 (80% του βασικού μισθού), ενώ σημαντικό ποσοστό των ασφαλιστικών εισφορών, που δεν θα καλύπτει ο εργοδότης, θα επιχορηγούνται από τον... ΟΑΕΔ. Ανατριχιαστικότερος είναι ο αναβαθμισμένος θεσμός της «μαθητείας». Παιδιά για όλες τις δουλειές, ηλικίας 16-18 ετών, με εργάσιμη εβδομάδα 40 ωρών και αμοιβή στο 70% του κατώτερου μισθού, 14-16 ετών με 30 ώρες δουλειά την εβδομάδα. Τα παραπάνω είναι πια νόμος του ελληνικού κράτους.
Στο μεταξύ, φαίνεται πως δεν χάνουμε το χιούμορ μας. Από την περίφημη αφίσα των αντιφά «ποιος έριξε τα μεροκάματα», όπου ο ένοχος αποκαλύφθηκε στο πρόσωπο του... ελληνικού εθνικισμού (μεγαλοαφεντικά και ντόπιες ελίτ τη γλίτωσαν παρατρίχα από αυτή την ανάλυση-καταπέλτη), μέχρι την κωμικοτραγική, όσο και αναπόφευκτη διάσπαση του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και από κει στον τετραγωνισμό του κύκλου που πέτυχε τις προάλλες ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος1, όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν στο ότι κάποιος μας κάνει πλάκα. Πλάκα στην πλάκα ωστόσο, βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι που σε άλλες εποχές θα χαρακτηριζόταν «ταξικός πόλεμος». Ανακήρυξη των νέων ανθρώπων σε φτηνούς και αναλώσιμους εργαζόμενους β΄ διαλογής με κρατική βούλα. Καταδίκη των μεσοστρωμάτων σε φτώχεια και εργασιακή μιζέρια. Αναπτυξιακή πολιτική που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί τη χώρα στο ξεπούλημά της στο υπερεθνικό κεφάλαιο και τη μετατρέπει σε χώρο διεξαγωγής πειραμάτων του πιο τοξικού νεοφιλελευθερισμού

1. Σε μια προσπάθεια να καλύψει μια (μάλλον συνειδητή) γκάφα του σε συνέντευξή του στο Ρόιτερς σχετικά με την αξία της γενικής απεργίας ως όπλο απέναντι στο Μνημόνιο, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ δήλωσε: «Η διαφωνία μου με το Μνημόνιο δεν σημαίνει ότι υποχρεούμαι να συμφωνήσω ότι υπάρχει ορατή, εναλλακτική, κυβερνητική λύση». Έτσι ο κ. Παναγόπουλος έχει το προνόμιο να διαφωνεί συμφωνώντας.

http://www.ardin.gr/node/3754