Ντεμακιγιάζ στην Ελλάδα των ψευδαισθήσεων

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Θέλετε να πάτε μια βόλτα στη Φωλιά του Κούκου; Θέλετε να δείτε αμολυτούς τύπους που κανονικά θα ‘πρεπε να φοράνε κουστουμάκι με λουριά στα μανίκια, που δένουν στην πλάτη;

Διαβάστε τα κείμενα των «αλληλέγγυων», των ορκισμένων «επαναστατών», αυτών που ενίοτε βολτάρουν και στο MEGA. Θα διαπιστώσετε ότι πολλοί από αυτούς, τους επιδοτούμενους κι εκ του ασφαλούς τζάμπα μάγκες, πιστεύουν πως έσπασε η Συμφωνία της Βάρκιζας, πώς να, όπου να ‘ναι θα πέσει το κάστρο του «μοναρχοφασισμού» στου Μακρυγιάννη κι ο Σιάντος θα κάνει κυβέρνηση. Μιλάμε για «προοδευτικό» εργόχειρο. Πολύ μεγάλη προίκα.
Έβλεπα χθες σε κανάλι μια εκπρόσωπο κάποιας νεολαίας που κάτι, κάπως, κάποτε θα κάνει στον «ρατσισμό». Όπως την έκοψα βέβαια τα ‘χε τα χρονάκια της, πρέπει να είχε δει σε πρώτη μετάδοση όλα τα επεισόδια της «Μάχης», του «Μάνιξ», τον «΄Αγνωστο Πόλεμο» και το «Εν Τούτω Νίκα», που σ’ ένα επεισόδιο ο εκατόνταρχος φόραγε και ρολόϊ. Η μαντάμ της «νεολαίας» θα θυμάται και τι ώρα έδειχνε, γιατί ήδη τότε το τέλειωνε το γυμνάσιο. Το μάτι της γυάλιζε και το ‘χε πάρει τόσο προσωπικά που φύγανε οι λαθρομετανάστες από τη Νομική, μα τόσο προσωπικά, που σκέφτηκα πως δεν μπορεί, σίγουρα είχε χάσει τον γάϊδαρο της στις θίνες της βορειοαφρικανικής ερήμου ή την είχε παρατήσει ο Μουσταφά με το νυφικό μπροστά στο τζαμί. Υστερία και το «ποίημα», σαν κολλημένο κασετόφωνο.

Όμως, αδέρφια, πότε βγήκανε στον αφρό όλα αυτά τα φυντάνια, σε ποιον χρωστάμε ότι καθόμαστε στα σοβαρά κι ακούμε την ανθελληνική υστερία κάθε κρετίνου prime time; Αν τους ακούσεις ή διαβάσεις, θα νομίσεις ότι η χώρα έχει πέσει στα χέρια των SS, ότι οι μοβόροι ελληναράδες αφήσανε τα φραπόγαλα και τα βράδια κυνηγάνε νομιστεράκια, παλουκώνουν άδολους μουσουλμάνους και νιγηριανούς πωλητές cd και δήθεν Γκούτσι.

Ποιός λοιπόν ανάδευσε τον πάτο του κοινωνικού και ιδεολογικού βούρκου και νομιμοποιήθηκαν στο προσκήνιο όλοι οι «ιεχωβάδες» του «αντιρατσισμού», του «αντιεθνικισμού» και πάσης μονήρους εφηβικής «προοδευτικής» συνήθειας;

Ακόμη κι ο Ανδρέας Παπανδρέου που πολλά πράγματα έγραφε εκεί που δεν πιάνει μελάνι και τ’ άφηνε χύμα, όλους αυτούς τους βαρεμένους αναθεωρητές, μισέλληνες και περίεργους, τους εκτιμούσε όσο και μια τσίχλα κολλημένη στο παπούτσι του. Γιατί ο Ανδρέας μπορεί να ξετίναξε την οικονομία με τον λαϊκισμό του αλλά δεν γούσταρε τους κομπλεξικούς με το Έθνος. Ποτέ δεν επέτρεψε σε ψυχάκηδες, που θέλανε να «σκοτώσουν» τον Παπαρρηγόπουλο στην Παιδεία ή να βάλουν στην πρώτη γραμμή την ατζέντα αποδόμησης της εθνικής ταυτότητας, να σηκώσουν κεφάλι. Ήταν απόβλητοι. Ο Ανδρέας γούσταρε τις γκόμενες και τις ζεμπεκιές αλλά δεν γούσταρε τους ψευτοκουλτουριάρηδες, αυτούς που μισούσαν τον ίδιο το λαό τους, τον τόπο τους, την Ιστορία του. Τους «έστρωσε» άθελα του τον δρόμο με τον ευτελισμό των εννοιών αλλά σαν τα μούτρα τους δεν ήταν και δεν πήγαινε καθόλου τα δικά τους.

Το εισιτήριο του για την έξοδο από την αφάνεια αυτός ο συρφετός το «πήρε» επί Κώστα Σημίτη. Πράγματα που πριν, αν τα έλεγαν, δεν θα τολμούσαν να βγουν απ’ το σπίτι τους, βρήκαν θέση στις σελίδες του ΔΟΛ, στο ΜEGA, στα Πανεπιστήμια που έχτισαν για την ελληνική νεολαία οι εθνικοί ευεργέτες. Μανταμίτσες με πτυχία από ΙΕΚ, «αριστερής» κομμωτικής, με επιστημοσύνη κοπτοραπτούς (συγγνώμη από τις άξιες εργάτριες κοπτοραπτούδες για τον παραλληλισμό με πνευματικά σκουπίδια), αλλά με τις κατάλληλες προσβάσεις, χολερικοί μισέλληνες, λάτρεις κάθε θεωρίας που αμφισβητεί τον Ελληνισμό και προμοτάρει πάσης φύσεως ξένα και δη εχθρικά συμφέροντα, κατέκλυσαν την εκπαίδευση και τον δημόσιο βίο. Τύποι και κυριούλες με πνευματική και πολιτική ακεραιότητα ουραγκοτάγκου γίνανε πρώτη μούρη.

Επί των ημερών του πρωθυπουργού των Ιμίων, των S300, της μέχρι φόδρα ληστείας του Χρηματιστηρίου και της παράδοσης Οτσαλάν, δεν έκανε μόνο πάρτυ η διαπλοκή αλλά επέδραμαν στο κράτος μαζί με τους κλέφτες και οι αποδομητές. Επί Σημίτη υπερεκπροσωπήθηκαν στον δημόσιο βίο οι πιο βαρεμένοι των βαρεμένων, χάθηκε κάθε τσίπα και λογική. Κόντρα στο φρόνημα της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού, μάχονται ακόμη να επιβάλλουν την αριστερίστικη φασιστοειδή ατζέντα τους για την Παιδεία, την εθνική συγκρότηση και συνοχή, την Ιστορία, την λαθρομετάστευση κλπ.

Αυτό ήταν άλλο ένα κατόρθωμα των εν Ελλάδι «εκσυγχρονιστών», μαζί με τις γκρίζες ζώνες, το ρουφιανιλίκι στους Τούρκους, την αποβιομηχάνιση και την ισοπέδωση των αγροτών. Χτύπησαν ξεδιάντροπα, ύπουλα και οργανωμένα την καρδιά του ελληνικού εθνισμού. Αλά Γκράμσι. Αν ελέγξεις την κουλτούρα, την παιδεία, τα ΜΜΕ, αν ηγεμονεύσεις εκεί θα ηγεμονεύσεις και στην κοινωνία. Έτσι νόμισαν…

Η κρίση όμως έχει τελικά κι ένα καλό. Πέφτουν τα ψιμύθια, ξεβάφει το πρόστυχο και φτηνιάρικο μακιγιάζ της Ελλάδας των ψευδαισθήσεων. Μαζί με τα δανεικά τελειώσανε και τα ψέματα. Τότε που το πέτσινο χρήμα κυκλοφορούσε αβέρτα κι όλο και κανά ξεροκόμματο ξέπεφτε στους παραμυθιασμένους δουλοπάροικους, γινόταν ανεκτή κάθε μπούρδα κι η αμφισβήτηση του αυτονόητου, του εξόφθαλμου, του ίδιου του εθνικού συμφέροντος, γινόταν ανεκτή και σε κάποιους, στην ρηχή και συγχυσμένη ψυχή τους, άπλωσε τα λερά πλοκάμια της. Οτιδήποτε απαιτούσε καθαρό βλέμμα, πατριωτισμό, επαγρύπνηση, θυσίες, ήταν άβολο έως και ανεπιθύμητο. «Σιγά μωρέ τώρα» λέγανε πολλοί και χάφτανε σαν χάπατα την βολική και ραχατλίδικη «αποεθνικοποιημένη» εκδοχή της κοινωνίας.

Έτσι οι εντεταλμένοι των πρεσβειών, οι αβανταδόροι των παλαιοναζί του VMRO, τα τσανάκια του κεμαλισμού και του ισλαμοφασισμού, τα πόδια εν γένει σηκωθήκανε να χτυπήσουν το κεφάλι. Όποιος ήταν π.χ. κατά των βομβαρδισμών στην Σερβία, κατά του Οτσαλάνειου Άγους, κατά του Ναι στο επαίσχυντο Σχέδιο Ανάν, έγινε «φασίστας» κι οι σκυφτοί νεογενίτσαροι έγιναν … «προοδευτικοί»! Πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας, σχιζοφρένεια και γκαιμπελισμός του πλέον χυδαίου και παρακμιακού είδους.

Τώρα όμως ήρθε ο λογαριασμός και μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα και με την ανάσα του κινδύνου στο σβέρκο, ο Έλληνας νοιώθει από ένστικτο την ανάγκη να ακουμπήσει στο βαθύτερο Είναι του. Ψηλαφίζει τις συλλογικές του μνήμες, το χνάρι των πατέρων και παππούδων του. Αναζητά το αληθινό του Πρόσωπο, αυτό που συγκροτεί η Ιστορία, η Μνήμη, το ένστικτο της συλλογικής αυτοσυντήρησης.

Γιατί το καλύτερο κάστρο, ειδικά στα δύσκολα, είναι η Αλήθεια. Ποιος είσαι, που πας, με ποιους και πως θα πας. Κι εδώ τ’ αφεντικά του τόπου είμαστε οι ΄Ελληνες. Ξέρουμε ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και που θέλουμε να πάμε. Μαζί. Όλοι.

Απέτυχαν να ηγεμονεύσουν γιατί τα ανιστόρητα ψεύδη τους, πολύ περισσότερο τώρα στην εποχή των κινδύνων, αντιστρατεύονται το ένστικτο αυτοσυντήρησης των ανθρώπων, την ίδια την πραγματικότητα.

Σύντομα λοιπόν θα έχουμε την Ηγεσία που θα αποκαταστήσει παντού την Αλήθεια. Θα ανακτήσουμε την χώρα μας, το πρόσωπο μας στον κόσμο κι όποιος δεν το σέβεται, θα λάβει την άξια αμοιβή του…

http://www.antinews.gr/2011/01/30/82759/