Το σύνθημα που στοίχισε χρυσάφι στον λαό

Του Γιώργου Κράλογλου

"Συνδικάτα εργατών και όχι εργοδοτών" τσίριζε η ντουντούκα των λαϊκών συμβουλίων στην κρατικοποίηση της ΛΑΡΚΟ. Πόσο το πληρώνει ο λαός για 35 χρόνια;

Να είμαστε και ευχαριστημένοι αν μείνουμε στα 620 εκατ. ευρώ (!!) και δεν χάσουμε (λόγω προστίμων) 135 εκατ. ευρώ και από τις Κοινοτικές αγροτικές επιδοτήσεις.

Τόσο μας φέσωσαν, μόνο για τη ΛΑΡΚΟ, τα λαϊκά συμβούλια του 1985, όταν "τσιμεντάρισαν" τον δρόμο της σοσιαλμανίας του 1975-1985.

Όταν τον μετέτρεψαν σε "λεωφόρο κρατικοποιήσεων", με δανεικά (που πληρώνουμε εμείς βεβαίως), βάζοντας στο 75% της οικονομίας μια "μουτσούνα" σοβιετίας, της κακιά ώρας και της χρεοκοπίας.

Από εκεί ξεκίνησαν όλα.

Από την ανάγκη να ικανοποιηθεί το τότε πελατειακό κράτος των κομμάτων, με μια σοσιαλαμανιακή μεταπολίτευση, με τις δυνάμεις "προόδου" όλων των κομμάτων.

Πυρήνας βέβαια, ο αγώνας δρόμου και ο ανταγωνισμός (για τη μέλλουσα σοβιετία) ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ (όλων των μετέπειτα αποχρώσεων του ΠΑΣΟΚ σε πράσινο και ροζ...).

Αλλά στον εργατοπατερισμό και τον κρατισμό (ιδίως ΔΕΗ, άλλων ΔΑΚΕ και άχρηστων κρατικών βιομηχανιών) να μη βγάζει καθόλου την ουρά της και η ΔΑΚΕ... Τι κατάφεραν;

Περιφρούρησαν τον κρατισμό, έναντι της ελεύθερης ιδιωτικής αγοράς και κομματικοποίησαν την οικονομία. Της έδωσαν εντονότατα και μοναδικά (ακόμη και για την Ευρώπη του πρώην ανατολικού μπλοκ), κρατικοδίαιτα χαρακτηριστικά, τα οποία διατηρούνται μέχρι και σήμερα.

Ευνόησαν μέχρι εκεί που δεν παίρνει τη διαπλοκή. Κάθε μορφής διαπλοκή... Από τα δημόσια έργα, τις προμήθειες, τα αμυντικά συστήματα, τους εξοπλισμούς, μέχρι και την προπαγάνδα...

Ανέβασαν το εξωτερικό χρέος της χώρας στα 363 δισ. (πάνω από το 200% του ΑΕΠ) και ένας Θεός ξέρει όχι ποιοι (αυτό είναι γνωστό και οι ιθαγενείς της χώρας το ξέρουν) αλλά πώς θα το πληρώσουμε (ζήτημα είναι να σωθεί και η Ακρόπολη από τις υποθηκεύσεις...).

Κατέστρεψαν, με τη δημοσιονομική κρίση του 2008 (που καλά κρατεί) την παραγωγή, από την αγροτική μέχρι τη μεταποίηση, προκαλώντας αποεπένδυση και αποβιομηχάνιση και μεταφέροντας το 98,5% της μεταποιητικής παραγωγής και των εξαγωγών στη βιοτεχνία.

Τοποθέτησαν στην θέση της βιομηχανίας τον τουρισμό, αλλά με τις ίδιες φορομπηχτικές συνθήκες. Αποτέλεσμα να τον διαλύσουν (συν την πανδημία) πριν την ώρα του. Μέσα σε λίγα χρόνια.

Αλλά ας επιστρέψουμε στη ΛΑΡΚΟ, που σύμφωνα και με τον υπουργό Ενέργειας κ. Κωστή Χατζηδάκη "...ήταν μια "καυτή πατάτα", 35 ετών, που κανείς δεν ήθελε να αγγίξει, καθώς η εταιρεία συσσώρευε συνεχώς χρέη προς τους πάντες (ΔΕΗ, ταμεία, προμηθευτές), ήταν εκτεθειμένη σε βαριά πρόστιμα -περιβαλλοντικά και όχι μόνο- και έπρεπε να επιστρέψει παράνομες κρατικές ενισχύσεις τέτοιου ύψους που καθιστούσαν μη βιώσιμη τη συνέχιση της λειτουργίας της με το σημερινό μοντέλο."

Η "μετάφραση" αυτών που δήλωσε ο κ Χατζηδάκης για τη ΛΑΡΚΟ (την οποία προωθεί από χθες με το ΤΑΙΠΕΔ, για πώληση) "αποκαλύπτει" εξόχως ενδιαφέροντα στοιχεία.

Ότι η ΛΑΡΚΟ χρωστάει 485 εκατ. ευρώ σε ΔΕΗ, τράπεζες, προμηθευτές και εργολάβους.

Ότι απειλείται με πρόστιμα 50 εκατ. για περιβαλλοντικές παραβάσεις, για τις οποίες κανείς δεν έχει δώσει σημασία μέχρι σήμερα.

Ότι καλείται, με απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, να επιστρέψει 135 εκατ. ευρώ, που κρίθηκαν παράνομες κρατικές ενισχύσεις, από το Δημόσιο.

Να λοιπόν ο καθαρός καθρέφτης του 75% της ελληνικής κρατικοδίαιτης οικονομίας.

Σακατεμένες και αδύναμες, στον ανταγωνισμό, κρατικές ΔΕΚΟ και επιχειρήσεις, ακόμη και μέσα στα Βαλκάνια. Στη Βουλγαρία, την Τσεχία, τη Ρουμανία των επενδύσεων, της βιομηχανικής παραγωγής και της ενέργειας, σε όλες τις μορφές. Στη στροφή και η Τουρκία, αν συνέλθει από τον σουλτανισμό.

Και ας ρίξουμε μια ματιά στο 25% της (πραγματικά ελεύθερης) ιδιωτικής οικονομίας. Της μη εξαρτημένης από κρατικοδίαιτους μηχανισμούς. Την περιμένει στη γωνία ο κρατισμός του 75% (ας γίνει η αποκρατικοποίηση και τα ξαναλέμε...) με επιδόματα ελεημοσύνης (σε μια αγορά στεγνή από ρευστότητα και χρηματοδότηση), για να απλώσει χαράτσια που βολεύουν τις δικές του ανάγκες. Το αστείο είναι, πως κάποιοι νομίζουν (όσοι το νομίζουν) ότι μας φτάνουν αυτά για να φέρουμε πίσω επιχειρήσεις της ελληνικής επιχειρηματικής μετανάστευσης, να μεγαλώσουμε την ιδιωτική οικονομία, ή τα εκτός Ελλάδας στελέχη μας, να καλύψουν τις τεράστιες ελλείψεις μας και σε δεξιότητες. Από ανέκδοτα όμως άλλο τίποτε στην Ελλάδα...

george.kraloglou@capital.gr