Το εκκρεμές…

Το εκκρεμές…
Συντάκτης: N.Z.

Ένα καθεστώς που βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, ένα βαθιά αντιδραστικό πολιτικό σύστημα που παραπαίει, αναπτύσσει κάποια τυπικά ανακλαστικά επιβίωσης:
* Πρώτον, προσπαθεί να γελοιοποιήσει τους αντιπάλους, όσους υποδεικνύουν τις αδυναμίες του κι όσους αρθρώνουν οποιαδήποτε κριτική.
* Δεύτερον, κινδυνολογεί σε βάρος διαφορετικών απόψεών, μετατρέποντάς τις σε «καρικατούρες» ή ταυτίζοντας τις με τις πιο ακραίες εκδοχές τους.
* Τρίτον, συγχέει σκοπίμως την κριτική που υφίσταται με την κοινωνική υπονόμευση, ταυτίζει τον εαυτό του με τα υψηλότερα ιδανικά και τους αντιπάλους του με την απόλυτη απαξία.
Όσο πιο αδύναμο κι ετοιμόρροπο νιώθει ένα καθεστώς, όσο δυσκολεεύεται να πείσει την κοινωνία, τόσο περισσότερο καταφεύγει σε τέτοια προπαγανδιστικά τεχνάσματα που αποπνέουν Ολοκληρωτισμό.
Για παράδειγμα το μετεμφυλιακό κράτος της δεκαετίας του ’50, απαξίωνε τους αντιπάλους του ως «κομμουνιστοσυμμορίτες», «εχθρούς του έθνους». Διακήρυσσε ότι η «μιασματική αριστερά» ήθελε «να πάρει τα σπίτια και τα χωράφια» των απλών ανθρώπων. Εμφάνιζε τον εαυτό του ως «εγγυητή της Ελευθερίας» (κι ας επέβαλε απολύτως ανελεύθερο καθεστώς), της «Δημοκρατίας» (κι ας αλληθώριζε συνεχώς προς αντιδημοκρατικές «εκτροπές») και τα «ιδανικά της πατρίδας» (κι ας ακολουθούσε, συχνά, πολιτική εθνικής μειοδοσίας, όπως κατήγγειλε τότε η Αριστερά - και όχι μόνο).
Σήμερα έχει παρατηρηθεί μια ιδιότυπη αντιστροφή ρόλων: Ένα καθεστώς που αμφισβητεί την ύπαρξη και το ρόλο του εθνικού κράτους αφοπλίζει την κοινωνία απ’ όλους τους μηχανισμούς και τα προτάγματα που θα της επέτρεπαν να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις κι εξουδετερώνει όλα τα ανακλαστικά που θα της επέτρεπαν να αντιδράσει στα φαινόμενα διάλυσης.
Σήμερα οι καθεστωτικοί δηλώνουν «προοδευτικοί» (χωρίς να είναι) και καταγγέλλουν τους αντιπάλους τους ως «ακροδεξιούς» (χωρίς να είναι αναγκαστικά). Το εκκρεμές μετακινήθηκε από το ένα άκρο στο άλλο. Οι καθεστωτικές μέθοδοι ίδιες, αν και οι ρόλοι αντεστραμμένοι…
* Το πρώτο στάδιο της γελοιοποίησης: Όσοι ζητούν να αντιμετωπιστεί η τουρκική επιθετικότητα ή το φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης θεωρούνται «Ελληναράδες». Δηλαδή ανόητοι, απαίδευτοι και φανατικοί «υπερπατριώτες».
Τώρα δεν στοχοποιούνται πλέον οι κακοί «κομμουνιστοσυμμορίτες», αλλά οι επικίνδυνοι «Ελληναράδες»…
* Το δεύτερο στάδιο της κινδυνολογίας: Όλοι αυτοί οι «Ελληναράδες» θέλουν, υποτίθεται, να προκαλέσουν «Πόλεμο με την Τουρκία».
Τώρα δεν είναι πια οι κακοί «αναρχοκομμουνιστές» και οι «συνοδοιπόροι» τους που θέλουν «να φάνε το σπιτάκι και το χωραφάκι των απλών ανθρώπων, αλλά οι κακοί «Ελληναράδες», οι «υπερπατριώτες», οι «εθνικιστές» που θέλουν να προκαλέσουν Πόλεμο με την Τουρκία ή «απομονώνουν» την Ελλάδα διεθνώς, για το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων…
* Το τρίτο στάδιο της απόλυτης απαξίωσης: Όλοι όσοι διαφωνούν με τα προτάγματα της ψευδοαριστερής ηγεμονίας στην Ελλάδα, είναι – υποτίθεται – «φασιστοειδή», «χρυσαυγίτες», «ρατσιστές». Ενώ οι «πεφωτισμένοι» μεταλλαγμένοι αριστεροί που ελέγχουν τα πάντα και ποδηγετούν την κοινή γνώμη, είναι υπέρμαχοι της «δημοκρατικότητας» (κι ας υποστηρίζουν μονίμως περιθωριακές μειοψηφίες σε βάρος της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας), υπέρμαχοι της «προοδευτικότητας» (κι ας αντιστέκονται πεισματικά σε κάθε σύγχρονη μεταρρύθμιση) και υπέρμαχοι της «παγκοσμιοποίησης» (κι ας καταγγέλλουν μονίμως, όλες τις ξένες κυβερνήσεις - δυτικές και όχι μόνο, Ευρωπαϊκές και όχι μόνο).
Τώρα δεν είναι οι «εθνικόφρονες» που προασπίζονται το τρίπτυχο «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» εναντίον των «εχθρών του έθνους», όπως συνέβαινε στη δεκαετία του ’50. Είναι πλέον οι «προοδευτικάριοι» που προασπίζονται τα προτάγματα της «παγκοσμιοποίησης».
Έχουμε πλήρη αντιστροφή: το ίδιο ακριβώς μοντέλο αντιδραστικής προπαγάνδας, στα χέρια μιας καθεστωτικής ψευδο-αριστεράς, που χρησιμοποιεί τα ίδια μέσα, τα ίδια τεχνάσματα και τις ίδιες προπαγανδιστικές απάτες, όπως ακριβώς και η αντιδραστική δεξιά στις δεκαετίες του ’50 και του ’60.
Το εκκρεμές μετακινήθηκε από το ένα άκρο στο άλλο: Τότε τυραννικό ρόλο διαδραμάτιζε μια αντιδραστική Δεξιά. Τώρα παρόμοιο τυραννικό ρόλο διαδραματίζει μια τυραννική ψευτο-αριστερά.
-- Και κάτι ακόμα: Τότε η μετεμφυλιακή Δεξιά μονοπωλούσε την εθνικοφροσύνη και τον πατριωτισμό, αλλά στην πραγματικότητα εξυπηρετούσε τα πιο σκοτεινά «ατλαντικά συμφέροντα».
-- Τώρα η μεταλλαγμένη ψευδο-αριστερά, μονοπωλεί την «προοδευτικότητα», αλλά στην πραγματικότητα εκπροσωπεί προτάγματα σκοτεινών διεθνιστικών κύκλων σε βάρος του εθνικού κράτους, κι είναι διασυνδεμένη με πλήθος διεθνών δικτύων από περίεργες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, που θέλουν να διαλύσουν συμπαγείς εθνικές κοινωνίες, ανθεκτικά εθνικά κράτη και ιστορικά δημοκρατικά έθνη. Και να τα αντικαταστήσουν με εύθραυστα τεχνητά μορφώματα από πολυεθνοτικούς πληθυσμούς, χωρίς αυτοσυνειδησία, χωρίς ταυτότητα, χωρίς αυτοπεποίθηση, χωρίς φιλοδοξίες. Εύκολα να χειραγωγηθούν, να ελεγχθούν, να υποταχθούν…
Θέλουν την κοινωνία διαλυμένη, το κράτος αφοπλισμένο, τη δημοκρατία απαξιωμένη, το λαό απελπισμένο. Και το παίζουν και «προοδευτικοί».
Όπως κάποιοι άλλοι, πενήντα χρόνια πριν, ήθελαν το λαό υποταγμένο και σιωπηλό, και το έπαιζαν «στυλοβάτες της εθνικοφροσύνης».
Πράγματι, το ελληνικό εκκρεμές μετακινήθηκε μέσα σε πενήντα χρόνια από το ένα άκρο στο άλλο.
Όμως, μην έχετε καμία αμφιβολία: Το ίδιο κακό τέλος θα έχουν και οι σημερινοί τύραννοι. Όπως και οι παλιοί…
Το πρόβλημα είναι να τους σταματήσουμε εγκαίρως.
Πριν πληρώσουμε, ως κοινωνία, πανάκριβο τίμημα.

Παρμένο από εδώ