Δεξιά και τουρκοφιλία - ΑΚΕΛ και Τουρκοφιλία

Μια ζωή στο ιδιο έργο θεατές εσείς και εμείς, Δεξιά και Αριστερά.
Σε έναν διαγωνισμό πατριωτισμού με χαμένη την Ελλάδα.Το ωραίο, όμως, της ιστορίας του δώσε-δώσε είναι ότι πέρασε σε πολλές συνειδήσεις πως άμα δίνεις όπως και τώρα στον Τούρκο, είναι πατριωτισμός. Ενώ άμα δεν δίνεις -από τα δικά σου- και ζητάς τα αρπαγέντα, τότε είσαι εθνικιστής, μισαλλόδοξος, ρατσιστής και βάλε. Ιδού κατάντημα πατρίδας. Μέχρι λοιπόν που οι Τούρκοι θα έχουν ικανοποιήσει τον καταιγισμό απαιτήσεων που εκπέμπουν δεκαετίες τώρα θα κάνουν κάποιες παραχωρήσεις. Και μη διάγομεν εν ευδαιμονία σε ψευδαισθήσεις. Εδώ έχουμε κατοχή, κύριοι, με... μέλλον! Α. Φ. ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ

-Δεξιά και τουρκοφιλία
Ο “έρωτας” της Δεξιάς για τον τουρκικό εθνικισμό…
μ΄αυτόν τον τίτλο μας έστειλε ο φίλος ” Κιλκισιώτης” ένα ενδιαφέρον σχόλιο, το οποίο το αναρτούμε αυτούσιο.
“Για ένα παράδοξο λόγο η ελληνική Δεξιά υπήρξε η πλέον τουρκοφιλική πολιτική δύναμη που εμφανίστηκε ποτέ στην Ελλάδα.

Από τις αυταπάτες του Ίωνα Δραγούμη για ελληνο-τουρκική ομοσπονδία μέχρι το ξεπούλημα της Μικράς Ασίας και της Κύπρου στους περίεργους φίλους της άλλης πλευράς και τη λατρεία της Μοναρχίας για το σφαγέα του ελληνισμού Τζελάλ Μπαγιάρ.

Η πρώτη έμπρακτη ένδειξη για τη νοοτροπία και τα συναισθήματα της Δεξιάς απέναντι στους υπόδουλους Έλληνες της Ανατολής, είναι τα γεγονότα που στιγμάτισαν την ιστορία της “Μικράς πλην εντίμου” τον καταραμένο Νοέμβρη του 1916. Με αφορμή τη φιλοαντατική πολιτική στάση του Βενιζέλου, η φιλογερμανική Μοναρχία έθεσε στο στόχαστρό της τους θεωρούμενους ως βενιζελικούς της Αθήνας, τους απροστατευτους Μικρασιάτες πρόσφυγες και τους Κρητικούς.

Το πογκρόμ του 1916 που εξαπόλυσε το Λαϊκό Κόμμα και η πρωτοφασιστική οργάνωση των “Επιστράτων” του Ιωάννη Μεταξά κατά των Μικρασιατών προσφύγων που διέφυγαν της γενοκτονίας που είχαν ήδη ξεκινήσει οι Νεότουρκοι στην άλλη πλευρά του Αιγαίου αποτελεί μια από τις πλέον μαύρες σελίδες ντροπής της ελλαδικής Δεξιάς.
διαβάστε την συνέχεια εδώ