“Εκ συνεργείας Διαβόλου η ελευθερία των ονομασθέντων Ελλήνων”

Ολυμπία

Στην Ελλάδα οι υπερβολικές και εν πολλοίς σοβινιστικές αντιδράσεις δεν μας αφήνουν να εξηγήσουμε ξεκάθαρα κάποιες συμπεριφορές με αποτέλεσμα να τις δαιμονοποιούμε. Εάν είμασταν λίγο ψύχραιμοι και πραγματιστές θα αντιλαμβανόμασταν ότι η συκοφάντηση της έννοιας “πατριωτισμός” από την οικονομική ελιτ δεν είναι κάτι “πρωτοφανές” ή συνωμοσιολογικό σχέδιο αποκλειστικά για την Ελλάδα του ‘90.

Είναι μια πάγια τακτική που διαχρονικά και διεθνώς εφαρμόζεται από όλους τους εισβολείς, φυσικούς και οικονομικούς για να κάμψουν την όποια αντίσταση. Αυτό το πράγμα είναι απολύτως λογικό, αφού τα γεγονότα του Γερμανικού πλιάτσικου στην Ελληνική οικονομία δεν απέχουν πολύ από το σύστημα της κατοχής. Όταν το ταμείο μοίραζε χρήματα αφειδώς, ο μόνος εν δυνάμει εχθρός ήταν ο Ευπατρίδης. Αυτός δηλαδή που με υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στο λαό, θα τα έβαζε με τον εξαγορασμένο κόπρο που ήταν η κερκόπορτα της ληστείας.

Γι’ αυτό πολύ απλά ο πατριωτισμός έπρεπε να λοιδωρηθεί και να κατηγορηθεί: “ακροδεξιοί Τάσο μου“!

Οι κουκούλες των προδοτών έγιναν ιδεολογικές κουκούλες προδοσίας.

Ο χρυσός της Ελλάδας ξεπουλήθηκε νύχτα.

Τα παραμύθια της Ινδοευρωπαϊκής φυλής που τάιζαν οι ναζί τα Ελληνάκια (οι άρειοι έχτισαν τον παρθενώνα) έγιναν πεφωτισμένοι επιστήμονες που θα έφτιαχναν την ισχυρή Ελλάδα.

Το Δίστομο και τα Καλάβρυτα δεν αποζημιώθηκαν ποτέ, όπως και το δημόσιο ταμείο δεν θα πάρει ποτέ φράγκο από τις υπερτιμολογήσεις.

ΚΑΝΕΝΑΣ από τους σφαγείς των Ελλήνων δεν τιμωρήθηκε στη Νυρεμβέργη, κανένας από τους κλέφτες δεν θα τιμωρηθεί και στο Μόναχο.

Οι Μελανοχιτώνες της Γκεστάπο έγιναν “Σέχτα” Μελανοχιτώνων

Και οι Έλληνες παρέμειναν “μιαροί” τόσο κατά την εκπαίδευση των Γερμανοπαίδων επιτηρητών της κατοχής όσο και των Γερμανοπαίδων “Έλληνες είστε και φαίνεστε”

Ίδια πράματα, βαρετά. Α, και στην Τουρκοκρατία τα ίδια ήταν. Τι νομάδες Γότθοι τι Οϊγκούροι… Αντιγράφουμε από τον Λυκάονα:

O ρωμιός καλόγερος Γεράσιμος Παπαδόπουλος έδρασε κατά την επανάσταση του 1821 ήταν ιδρυτής της γυναικείας μονής Αγίου Κωνσταντίνου Καλαμάτας, στην οποία οι μοναχές έφτιαχναν τα περίφημα μεταξωτά υφάσματα («μαντίλια Καλαματιανά»). Μετά το θάνατό του «αγίου αυτού», οι φίλοι του τύπωσαν ένα βιβλίο το 1897 με τίτλο: «Τα ευρεθέντα Εκκλησιαστικά και λοιπά συγγράμματα του διδασκάλου ιερομονάχου Γεράσιμου Παπαδοπούλου ιδρυτού της εν Καλάμαις Ιεράς των Γυναικών Μονής, βιβλίον ψυχωφελέστατον». Το βιβλίο του ήταν τέτοιο διαμάντι που η Ιερά Σύνοδος μάζεψε όλα τα αντίτυπα και τα κατάστρεψε, εξαφανίζοντάς τα και από τις δημόσιες βιβλιοθήκες, δυο-τρία αντίτυπα σώθηκαν.

Στον πρόλογο με χρονολογική ένδειξη 15 Ιουλίου 1836 λέει τα ακόλουθα:

«Εγώ ακούων εξ αρχής της παρά των ονομασθέντων Χριστιανών επαναστάσεως λεγόντων απάντων των κινούντων αυτήν, ότι εκ Θεού εκινήθησαν, και κινούνται, ηγανάκτουν μη υποφέρων τοιαύτην βλασφημίαν κατά του Θεού του μακαρίζοντας τους ειρηνοποιούς (…), όθεν δεν έπαυον επιστομίζειν προς ταύτα λέγοντας, αποδεικνύων ότι εκ του Διαβόλου εκινήθησαν και εκινούντο εις τοιαύτην φρικτήν και αφρονεστάτην μεγάλην επανάστασιν του ανθρωποκτόνου (…), ότι γίνεται εκ συνεργείας του Διαβόλου και ουχί του Θεού αυτή η ελληνική επανάστασις, νυν δε αναγνούς εις τινά συγγράμματα λέγοντα ότι εκ συνεργείας Θεού έγινεν αυτή η επανάστασις και η ελευθερία των ονομασθέντων Ελλήνων, επεχειρίσθην καγώ να αποδείξω εγγράφως, ότι ο Υιός θέλει, και μας προστάζει να έχωμεν πάσαν υποταγή εις τα εξουσίας (…) και να αποδείξω ότι η παρά των ονομασθέντων Ελλήνων γενομένη επανάστασις, έγινεν εκ συνεργείας του Διαβόλου και ουχί του Θεού.»[Σ. Καργάκος, «Ζαχαριάς Μπαρμπιτσιώτης», σελ. 61-65]

Αυτό το σκουλήκι επειδή μοίραζε «προσκυνοχάρτια» από τους Τούρκους της Τριπολιτσάς το 1821 το είχαν πιάσει οι καπεταναίοι για να τον σκοτώσουν, αλλά του χαρίστηκαν για να μην παρεξηγηθεί ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, που ήταν φίλος του [πηγή: Φωτάκος]… Κρίμα!

Ο Θ. Κολοκοτρώνης έγραφε στον Κεχαγιά (υποδιοικητή) του Πασά το ’21 στην Τριπολιτσά, μετά την μάχη στο Βαλτέτσι:
«Σ᾿ ἐνόμισα τακτικὸν καὶ ἦλθες κλέφτικα νὰ πολεμήσεις. Μανθάνω ὅτι κάνεις προσκυνοχάρτια εἰς τοὺς Ρωμαίους, δὲν εἶναι τώρα καιρὸς διὰ τοὺς Τούρκους νὰ δίνεις προσκυνοχάρτια, ἀλλὰ εἶναι τῶν Ἑλλήνων καιρὸς νὰ δίνουν εἰς τοὺς Τούρκους, καὶ ἐλπίζω νὰ σοῦ δώσω ράγι, ἂν γλυτώσεις, νὰ πᾶς εἰς τὸν τόπον σου. Βάστα ὅσο μπορέσεις καὶ καλὴν ἀντάμωσιν εἰς τὸ σαράγι σου». Καὶ ὁ Θεὸς τὸ ἤφερε καὶ ἐσμίξαμε εἰς τὸ σαράγι.

Τι καταλαβαίνω εγώ από αυτό:

Ρωμαίος (ρωμιός) = ραγιάς του Σουλτάνου (ράγι: υποταγή, προσκύνηση)
Έλληνας = ελεύθερος, εθνικά ανεξάρτητος

1821._ Ρωμιοσύνη τέλος!

Στην Διήγηση του Κολοκοτρώνη:

Το όνομα Έλληνας-ες αναφέρεται 155 φορές.
Το όνομα Ρωμαίος-οι ή Ρωμηός αναφέρεται 10 φορές.

Από αυτές οι 5 είναι από προεπαναστατικά γεγονότα:

1. Ἀφοριστικὸ ἔρχεται τοῦ Πατριάρχου διὰ νὰ σηκωθεῖ ὅλος ὁ λαός, καὶ ἔτζι ἐκινήθηκεν ὅλη ἡ Πελοπόννησος, Τοῦρκοι καὶ Ρωμαῖοι, κατὰ τῶν Κολοκοτρωναίων.

2. Τότε ἐπρόσταξε ὁ Πασὰς ὅλες τὶς ἐπαρχίες διὰ νὰ ἔβγουν Τοῦρκοι καὶ Ρωμαῖοι νὰ μᾶς βαρέσουν.

3. Τότε ὁ Πασὰς ἐθύμωσε καὶ ἔκοψε καμπόσους Τούρκους καὶ Ρωμαίους, ὁποὺ ἐβεβαίωναν, ὅτι ὁ Θεοδωράκης ἦτον χαμένος.

4. Ἀπεκρίθησαν ὅτι: «Ἀληθινὰ εἶναι αὐτό, πλὴν νε τελί, μέγα πράγμα μὲ ἕνα ρωμαῖο, νὰ χαθεῖ τόση Τουρκιὰ διὰ ἕναν ἄνθρωπο». Ὁ Ἀλὴ Φαρμάκης ἀπεκρίθη…

5. Καὶ ἦλθαν ὅλοι οἱ Τοῦρκοι καὶ Ρωμαῖοι οἱ σημαντικοὶ καὶ ὁμίλησαν εἰς τὴν Ζάκυνθο…

Από τις αναφορές της περιόδου της Επανάστασης οι 3 είναι μέσα από το στόμα των Τούρκων:

6. Μπαίνοντας εἰς τὴν Τριπολιτζά, τοῦ ἱστόρησαν τὸν πόλεμο τὸν πρῶτον τοῦ Βαλτετζιοῦ – ποὺ ἐκυνηγήσαμεν τοὺς Ρωμαίους καὶ ἐπαινέματα τούρκικα.

7. Μανθάνω ὅτι κάνεις προσκυνοχάρτια εἰς τοὺς Ρωμαίους, δὲν εἶναι τώρα καιρὸς διὰ τοὺς Τούρκους νὰ δίνεις προσκυνοχάρτια…

8. «Δουλειὰ νὰ κάμετε καὶ ὅ,τι σημαία θέλετε. Μᾶς ἔδωσεν ὀφίκια, ἐγέλασε Τούρκους καὶ Ρωμαίους». (μιλάει ο Ταφίλ Πούζ τουρκαλβανός μισθοφόρος του Κωλέττη)

Η μία αφορά απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Κολοκοτρώνη από προδότη:

9. Τότε ἔστειλεν ὁ Μπραΐμης καταπατητάδες νὰ ἰδεῖ ποὺ εἶμαι καὶ τί ἀσκέρι ἔχω, καὶ ἔδωσε ἑνὸς ρωμηοῦ 300 μπαρμπούτια διὰ νὰ μάθει ποῦ εἶμαι νὰ μοῦ ριχθεῖ ἐπάνω, καὶ ἐγὼ τὸν ἔπιασα καὶ ἔστειλα εἰς τὴν δημοσιὰ καὶ τὸν ἐκρέμασα εἰς τὰ Καλάβρυτα, δύο ὧρες ἀπέξω. Τὸν ἐκρέμασα μὲ ἕνα χαρτὶ ποὺ ἔλεγε τὸ φταίξιμό του «προδότης τοῦ ἔθνους» καὶ τοὺς ἄλλους δύο τοὺς ἔστειλα εἰς τὸ μοναστήρι, εἰς τὸ Μέγα Σπήλαιον, διότι δὲν ἦτον βεβαιωμένοι προδότες… μανθάνοντας ὁ Μπραΐμης ὅτι ἦλθαν τὰ στρατεύματα τὰ Καρυτινά, ἐτράβηξε διὰ Τριπολιτζὰ καὶ Καρύταινα τὰ στρατεύματά του, καὶ ἔστειλε τὸν Ντελῆ Ἀχμὲτ πασὰ καὶ ἐτραβήχθηκε στὴν Πάτρα μὲ τοὺς προσκυνημένους, καὶ εἰς τὸν δρόμον ὁποὺ ἐπέρναε εὑρῆκε τὸν κρεμασμένον, καὶ ἔβαλε καὶ ἐδιάβασε τὸ χαρτὶ ποὺ τοῦ εἴχαμε στὲς πλάτες καὶ εἰς τὸ στῆθος, καὶ ἔπιασε τὰ γένεια του καὶ ἐφοβέρισε τὴν Καρύταινα…

ΚΑι η άλλη είναι αυτή που λες (…η δύναμη της συνήθειας μάλλον , το “να έρθει το ρωμαίικο” ήταν πόθος πολλών γενεών προγόνων μας):

10. Ἐτράβηξεν ἐκεῖ ὁ πασὰς βιαίως ἀπὸ Γαστούνην καὶ Πάτρα, ὁ δὲ Γενναῖος ἐπέστρεψεν εἰς τὴν Δίβρη διὰ νὰ τιμωρήσει τοὺς προσκυνημένους καὶ νὰ τοὺς γυρίσει εἰς τὸ ρωμαίϊκο, καθὼς καὶ ἐπέστρεψαν εἰς τὸ ἔθνος καὶ αὐτοὶ καὶ ὅλα τὰ πέριξ χωρία.

Πάντως ακόμα και στα δημοτικά τραγούδια της εποχής λείπει η αναφορά σε Ρωμιούς, γιατί λογικά συνδέεται με εποχή μακροχρόνιας δουλείας στους Οθωμανούς που αποτελούσε πια οριστικά παρελθόν.

Π.χ.

-Καρδιά, παιδιά μου, φώναξε, παιδιά μη φοβηθήτε,
ανδρεία ωσάν Έλληνες, ωσάν Γραικοί σταθήτε!

-Πάτε κι’ εσείς και’ η πίστη σας, μουρτάτες να χαθήτε,
εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θελ’ απεθάνω.

- Εμέν’ αν εσουβλίσετε, ένας Γραικός εχάθη,
ας είν’ καλά ο Οδυσσεύς κι’ ο καπιτάν Νικήτας,
αυτοί θα κάψουν την Τουρκιά κι’ όλο σας το Δοβλέτι.

Φέρνουν βαρέλια με νερό και ξύλα ζαλωμέναις,
νάχουν οι Έλληνες νερό, φωτιά να πυρωθούνε.

Σαν έφτασε, και οι Γραικοί επλάκωσαν το κάστρο,
τους Τούρκους έκλεισαν στενά, βαριά τους πολεμούσαν.

- Μετά χαράς σας, Έλληνες, κι’ εσείς καπεταναίοι,
ευθύς να προσκυνήσωμε στους Κολοκοτρωναίους.

- Τώρα να ιδήτε, φώναξε τότ’ ο Κολοκοτρώνης,
να ιδήτ’ ελληνικά σπαθιά και κλέφτικα τουφέκια,
πώς πολεμούν οι Έλληνες και πελεκούν τους Τούρκους!
Τρίτη, Τετράδη, θλιβερή, Πέφτη φαρμακωμένη,
Παρασκευή ξημέρωσε –ποτέ να μη ’χε φέξει–
έβαλαν οι Γραικοί βουλή το Κάστρο να πατήσουν.

-Μπροστά πάει ο Νικηταράς, πίσω ο Κολοκοτρώνης,
και παραπίσω οι Έλληνες με τα σπαθιά ‘ς τα χέρια”.
Γράμματα πάνε κ’ έρχονται ‘ς των μπέηδων τα σπίτια.
Κλαίνε ταχούρια γι’ άλογα και τα τζαμιά για Τούρκους,
κλαίνε μαννούλαις για παιδιά, γυναίκες για τους άντρες.

Κι ὁ Καραΐσκος φώναξε κι ὁ Καραΐσκος λέει:
-Ἕλληνες μὴν κιοτέψετε, παιδιὰ μὴ φοβηθεῖτε
καὶ πάρ᾿ το γιοῦχα ἡ Τουρκιὰ κι ἔρθει νὰ μᾶς χαλάσει.
Σὰν Ἕλληνες βαστάξετε καὶ σὰν Γραικοὶ σταθεῖτε.

Ακόμα και οι αρχιεράρχες του 1821 είχαν τόσο σαλτάρει και αυτοί μαζί με τους υπόλοιπους, ο Φωτάκος λέει ότι και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός έψελνε κάτι τρελά δικά του τροπάρια “Ανεστήτωσαν οι Έλληνες…” και είχε κρεμάσει και σπαθί προς παραδειγματισμό των υπολοίπων. Αν δεν ήταν διασκορπισμένα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα τα λείψανα των “Αγίων Πατέρων” της Εκκλησίας θα είχαν βρυκολακιάσει στο άκουσμά του τροπαρίου αυτού…

Τώρα μετά 200 χρόνια κοντά να αναβιώσουμε το όνομα Ρωμιός, δεν το θέλει ούτε ο Θεός ούτε ο Διάβολος…