Μας καίνε

Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Μας καίνε για να μας γονατίσουν. Να κατεβάσουμε τα χέρια, να γίνουμε μοιρολάτρες. Η ευθύνη της κυβέρνησης δεν είναι τόσο ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις πυρκαγιές (αφού εκδηλωθούν) όσο ότι πέντε χρόνια δεν ενδιαφέρθηκε για μια στοιχειώδη πολιτική πρόληψης και προστασίας του περιβάλλοντος. Το κακό άρχισε στην Ηλεία και ολοκληρώνεται τώρα στην Αττική.

Συμπτωματικά (;) και οι δυο καταστροφές έγιναν σε προεκλογική περίοδο. Πέρυσι ίδιος ήταν ο άνεμος τον Αύγουστο αλλά οι πυρκαγιές ήταν στο «μηδέν». Ωστόσο μόνο όσοι φορούν κομματικές παρωπίδες θα αποδώσουν τις φετινές πυρκαγιές απλώς στην πρόθεση κάποιων αδίστακτων να ρίξουν την κυβέρνηση. Διότι ο όποιος διάδοχος θα παραλάβει κυριολεκτικά «καμένη γη». Και θα κληθεί να πληρώσει την οργή από τις καταστροφές. Όσες πολιτικάντικες υποσχέσεις και αν δοθούν η «νεκρή φύση» χρειάζεται είκοσι χρόνια για να αναστηθεί-αν αναστηθεί. Τα αυθαίρετα δεν βάζουν τις φωτιές, καίγονται από αυτές. Ούτε όμως «απλοί οικοπεδοφάγοι» τις βάζουν. Για καταστροφές όπως στην Ηλεία ή στην Αττική χρειάζεται επιτελικό σχέδιο και συντονισμός. Χρειάζεται γνώση «λεπτό προς λεπτό» των μετεωρολογικών συνθηκών. Και τέτοιες πληροφορίες μόνο μέσω δορυφόρου μπορεί να τις έχει κανείς. Χρειάζεται επίσης να γνωρίζουν οι εμπρηστές όχι μόνο τις αδυναμίες και τις ελλείψεις (γνωστές άλλωστε) του κρατικού μηχανισμού αλλά ιδίως το σχεδιασμό για την αντιμετώπιση έκτακτων αναγκών. Για να «αξιοποιήσουν» τις αδυναμίες του. Μετά ο στρατηγός άνεμος αναλαμβάνει να τελειώσει τη δουλειά. Πικρή δικαίωση για τον κ. Πολύδωρα.
Όποιος θέλει να καταλάβει τους στόχους των πυρκαγιών πρέπει να τους αναζητήσει στις επιπτώσεις. Οι εμπρηστές γνωρίζουν ( και πάντως ελπίζουν) ότι άμεσα το τίμημα θα το πληρώσει η κυβέρνηση, μετά ο διάδοχός της αλλά και όλος ο πολιτικός κόσμος. Οι συνήθεις (και αναμενόμενες) αλληλοκατηγορίες θα ολοκληρώσουν την απαξίωσή του, θα τον καταστήσουν πλήρως υποχείριο. Αλλά ούτε αυτό είναι αρκετό επειδή, παρά τις απογοητεύσεις, ο κόσμος εξακολουθεί να ελπίζει, να απαιτεί, να το παλεύει. Ζορίζεται αλλά αντέχει, ξοδεύει λιγότερο, βλέπει ότι το πρόβλημα είναι παγκόσμιο. Εξακολουθεί να απαιτεί στοιχειωδώς έντιμη λύση στο Σκοπιανό, κάνει υπομονή με την Τουρκία αλλά δεν εννοεί να δεχθεί εθνικές απώλειες. Οι σπασμένες βιτρίνες και οι φωτιές στο κέντρο της Αθήνας δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, η οργή στράφηκε κυρίως κατά των εμπρηστών, οι ζημιές αποκαταστάθηκαν, η ζωή συνεχίστηκε. Χρειαζόταν κάτι μεγαλύτερο και μονιμότερο. Με στόχο να επικρατήσει η θλίψη, η απογοήτευση, η παραίτηση. Όποια πολιτική ηγεσία καταλάβει και εμπνεύσει κουράγιο και ελπίδα θα είναι άξια να κυβερνήσει.
Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, Παρασκευή 28-08-09
παρμένο από εδώ