Στέλιος Παπαθεμελής: Να πάρουμε παράδειγμα από τους Τούρκους

«Είν’ οι προσπάθειές μας των συφοριασμένων
είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε, κομμάτι παίρνουμ’ επάνω μας
κι αρχίζουμε να ‘χουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά»
Κ. Καβάφης, «Τρώες»

Του Στέλιου Παπαθεμελή

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα παραδέρνει αυτόν τον καιρό στη δίνη που προκαλούν οι δραματικές αποκαλύψεις των σκανδάλων, στα οποία φέρονται να πρωταγωνιστούν οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις του τόπου και πιθανόν όχι μόνον αυτές.
Οι κομματικοί σχηματισμοί, απορροφημένοι στα διαρκώς ογκούμενα υπαρξιακά τους προβλήματα και στο άχαρο έργο οι μεν να επιρρίπτουν τις ευθύνες στους δε, εγκατέλειψαν τα μείζονα και ουσιώδη στον αυτόματο πιλότο.
Αυτή η χώρα δεν παράγει μεγάλη πολιτική. Γι αυτό δεν παρακολουθεί τις πρωτοβουλίες ωνη εν ενεργεί και εν δυνάμει αντιπάλων της, οι οποίοι με εντυπωσιακή δεξιότητα μετατρέπουν τα πολλαπλά τους μειονεκτήματα σε στρατηγικά πλεονεκτήματα. Οι ημέτερες δυνάμεις, δυνάμεις εθνικής ακινησίας, χάνουν διαρκώς έδαφος.
Παρακολούθησαν άναυδες και αμήχανες τη γαλαντομία με την οποία ο Ομπάμα απένειμε τον πρώτο και μέγιστο στρατηγικό ρόλο του διεθνούς υποσυστήματος της ευρύτερης περιοχής μας στην Τουρκία.

Τον καιρό που εμείς υπνώττουμε ο Τούρκος αγρυπνεί και δουλεύει. Είναι με του Αμερικανούς, αλλά και με το Ιράν, πείθοντας τους πρώτους ότι για τα συμφέροντά τους συναλλάσσεται με τους Αγιατολάχ. Υπερασπίζεται τους Παλαιστίνιους, αλλά είναι πιστός στις συμφωνίες τους με το Ισραήλ. Είναι με τους Εβραίους, αλλά και με τους Άραβες. Παραδοσιακά φιλικός ζωτικός χώρος της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής ο αραβικός, αφέθηκε να λεηλατηθεί και αυτός από τους Τούρκους, παρά την ιστορική έχθρα και δυσπιστία των Αράβων απέναντί τους.
Ωστόσο, το άκρον άωτον των επιτυχιών του γείτονα και της δικής μας παταγώδους αποτυχίας, είναι οι πρόσφατες ρωσοτουρκικές ενεργειακές συμφωνίες (αέριο, πετρέλαιο, πυρηνική ενέργεια).
Ο Καραμανλής είχε κάνει ένα σημαντικό άλμα προς τα εμπρός για μία πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, που υλοποιούμενη θα ξεκολλούσε τη χώρα από τη θέση της ακίνητης και δεδομένης. Η Ουάσιγκτον όμως γνωρίζει ότι το κυρίαρχο πολιτικό μας προσωπικό τρέφει απέναντί της μαζοχιστικά αισθήματα.
Εμείς «ανήκομεν εις την Δύσιν», αλλά η Δύση δεν ανήκει σ’ εμάς. Τη διεκδικούν και την οικειοποιούνται τα αντίπαλα συμφέροντα, τα οποία ανήκουν ταυτόχρονα και στη Δύση και στην Ανατολή. Και πρωτίστως στον εαυτό τους. Δυστυχώς, το στρατηγικό άνοιγμα του Καραμανλή προς Ανατολάς δεν έχει άχρι καιρού αίσιον και ευτυχές τέλος. Οι Βουλγαρικές παλινωδίες, αλλά και η δική μας απραξία οδήγησαν σε αποτελμάτωση την όλη πρωτοβουλία. Κάποιοι δεν κατάλαβαν ακόμη ότι η ουσιαστικοποίηση και ο εμπλουτισμός των ελληνορωσικών σχέσεων δεν σημαίνουν έξοδό μας από τους ευρωατλαντικούς θεσμούς. Το παράδειγμα της Τουρκίας είναι εύγλωττο.
Δεν μπορεί να είναι ευφυέστεροι οι πασάδες από μας. Το ΝΑΤΟ δεν εγγυάται ούτε πολλοστημόριο της εθνικής μας ασφάλειας. Κανένας άλλωστε από τους διεθνείς θεσμούς δεν εγγυάται τα σύνορά μας. Πρέπει να βρούμε εγγυητή. Με όρους έντιμης αμοιβαιότητας, ο Ρώσος μπορεί να είναι αυτός. Την ξεκινήσαμε, αλλά δεν την αναζωογονήσαμε αυτή την σχέση.
Η Ελλάδα δεν διαθέτει ένα σοβαρό Κέντρο Στρατηγικών Σπουδών. Μεμονωμένες συμβουλές κα συμβολές κάποιων για την προσέγγιση ενός διαρκώς μεταβαλλόμενου γίγνεσθαι, δεν υποκαθιστούν τις αναγκαίες κάθε φορά μελέτες και αναλύσεις.
Στη Μόσχα του Πούτιν κυκλοφορούν λόμπι και λομπίστες κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν αυτών της Ουάσιγκτον. Οι Τούρκοι φυσικά προσέλαβαν και τους καλύτερους. Εμείς πορευόμαστε στα τυφλά. Η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να αγοράσει ρωσικά τεθωρακισμένα. Έκτοτε, όπως διέρρευσε, οι δικοί μας ποιούνται την νήσσαν και ο πολιτικά αρμόδιος αρνείται να συναντήσει τον ρώσο πρέσβη…
Κι ενώ, όπως ήταν φυσικό, κάποια στιγμή Αμερικανοί και Ρώσοι θα τα εύρισκαν τόσο στην αντιπυραυλική ασπίδα όσο και στον Καύκασο, εμείς σπεύσαμε να δηλώσουμε «αμερικανότεροι» των αμερικανών. Εξάλλου και η μετά Παπαδόπουλον Κυπριακή ηγεσία, αντί να αξιοποιήσει τον ρωσικό παράγοντα, εναπέθεσε τις ελπίδες της εξολοκλήρου στον αγγλοαμερικανικό παράγοντα , αποδεχόμενη το διηνεκές των βάσεων.
Ο Πούτιν στην Άγκυρα υπέγραψε 12 διακρατικές και 8 ιδιωτικο-επιχειρηματικές συμφωνίες, καλύπτοντας ένα ευρύτατο πεδίο θεμάτων. Μετά τον Ομπάμα, ο Τούρκος «τσουβάλιασε» και τον Πούτιν.
Σε ατμόσφαιρα ευφορίας, ο Ερντογάν στήνει το σκηνικό των ευρωεξετάσεών του. Την περασμένη εβδομάδα γευμάτισε με τους «θρησκευτικούς μειονοτικούς ηγέτες», δηλαδή με τον Πατριάρχη. Την ίδια στιγμή που γινόταν το γεύμα, οι τουρκικές αρχές ποδοπατούσαν το δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας Ελλήνων, Ρώσων και λοιπών προσκυνητών, αρνούμενοι να επιτρέψουν τη Θεία Λειτουργία στην ιστορική Μονή της Σουμελά στην Τραπεζούντα και διαλύοντας βάναυσα την ακολουθία της Παρακλήσεως που γινόταν εκτός της μονής.
Η επίσημη Ελλάς «κατάπιε» και τα δύο συμβάντα. Με το πρώτο ο Ερντογάν μεθόδευσε να μετατρέψει σε θρησκευτική την εθνική ελληνική μειονότητα της Τουρκίας, παρά την αντίθετη ρητή επιταγή της Συνθήκης της Λωζάνης.
Η επίσημη Ελλάς εσιώπησε αιδημόνως και στις μεθοδεύσεις Ερντογάν και στις «πατάτες» Πούτιν («δύο κράτη στην Κύπρο», «να εφαρμοσθεί το Σχέδιο Ανάν»).
Όμως «καιρός του ποιήσαι».
προέλευση