Η διαπλοκή στην Ελλάδα

Η διαπλοκή στην Ελλάδα
είναι ένα ζήτημα πολύ περίπλοκο
για να συνδεθεί με ανθρωπάκια
τύπου Μπόμπολα, Λαμπράκη ή Κόκκαλη…
…με μεγιστάνες της πλάκας και της μιας δεκαετίας.
…με μεγιστάνες, που ακόμα βρομάνε τα χνώτα τους από την πείνα
και ακόμα κολλάνε τα δάχτυλά τους από τις αφισοκολλήσεις.

Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες μιας υποτίθεται σκληρής σύγκρουσης μεταξύ της εκτελε­στικής εξουσίας και των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων. Λέμε υποτίθεται γιατί, αυτό το οποίο συμβαίνει σήμερα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή σύγκρουση ιδιωτικών συμφερόντων. Από μια απλή σύγκρουση "ομοεπίπεδων" ιδιωτών ανταγωνιστών, οι οποίοι μάχονται για μια καλύτερη θέση απέναντι στον κρατικό "ήλιο". Το να πιστεύει δηλαδή κάποιος ότι τα πάντα γίνονται για να ξαναμοιραστεί η "πίτα" των κρατικών δαπανών είναι λάθος. Είναι λάθος ακόμα και στο απλό επίπεδο των αριθμών, εφόσον στην πραγματικότητα ακόμα και αυτή η "πίτα" έχει ήδη "φαγωθεί". Τα "δικά" μας παιδιά, ακόμα κι αν πιάσουν την καλύτερη "θέση" απέναντι από τον κρατικό μηχανισμό, δεν έχουν τίποτε να "φάνε", γιατί απλούστατα τελείωσε η όποια φαγώσιμη "πίτα".

Αντιλαμβανόμαστε δηλαδή ότι πίσω από όλο αυτόν τον θόρυβο κρύβονται πολύ περισσότερα πράγματα απ' όσα φαίνονται. Αυτό το οποίο πραγματικά συμβαίνει είναι ότι αποκαλύπτονται πλέον οι συνέπειες της μεγαλύτερης ταξικής συνομωσίας που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ στην ιστορία της χώρας. Αποκαλύπτεται ότι η απληστία των συνομωτών οδήγησε τα πράγματα στα όρια και τώρα είναι αναγκασμένοι θα προβούν σε θυσίες προκειμένου να σωθούν. Αυτό δηλαδή που φαίνεται σαν σύγκρουση δεν είναι τέτοια. Δεν συγκρούονται όμοιοι μεταξύ τους, προκειμένου να επωφεληθούν ο ένας εις βάρος του άλλου. Αυτό το οποίο συμβαίνει είναι ότι οι "ανώτεροι", για να σωθούν, θα θυσιάσουν κάποιους από τους "κατώτερους". Οι "ανώτεροι" με τη θυσία των "κατώ­τερων" φιλοδοξούν να σταματήσουν την εξέλιξη σε ένα χαμηλότερο επίπεδο, που να μην τους αφορά.

Η πραγματική διαπλοκή δηλαδή βρίσκεται στην κορυφή της ελληνικής κοινωνίας και όχι στα ενδιάμεσα επίπεδά της. Η πραγματική διαπλοκή βρίσκεται στις σχέσεις μεταξύ των κυρίαρχων εξουσιών και όχι στην οικονομία. Στις σχέσεις μεταξύ των κομμάτων και των θεσμικών οργάνων του κράτους και όχι στις προμήθειες του δημοσίου. Στις σχέσεις μεταξύ των ιδιοκτητών των κυρίαρχων κομμάτων και όχι στις αναθέσεις των δημοσίων έργων. Σ' αυτά τα επίπεδα βρίσκεται το πραγματικό πρόβλημα και απλά εμείς βλέπουμε τη "σκιά" του. Βλέπουμε δηλαδή τις οικονομικές συνέπειες αυτής της διαπλοκής και νομίζουμε ότι αυτό είναι το κύριο πρόβλημα, ενώ αυτό δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Για να καταλάβει κάποιος την ουσία του προβλήματος, αρκεί να σκεφτεί το εξής απλό. Αν θεωρεί κάποιος ότι είναι τραγικό γεγονός κάποιες λίγες δεκάδες οικογενειών να μονοπωλούν την ελληνική οικονομία, πόσο τραγικότερο είναι αν σκεφτεί ότι τρεις οικογένειες μονοπωλούν το σύνολο της εξουσίας; Αυτό δεν είναι κάτι το μυστήριο, το οποίο μόνον εμείς το γνωρίζουμε. Όλος ο κόσμος το γνωρίζει. Δύο κόμματα μονοπωλούν την εξουσία στην Ελλάδα. Δύο ιδιόκτητοι μηχανισμοί μονοπωλούν τις δύο από τις τρεις κυρίαρχες εξουσίες και με τη δύναμη αυτήν —όταν μπορούν— επιχειρούν να χειραγωγήσουν και τη δικαστική εξουσία. Η πραγματική διαπλοκή πρέπει ν' αναζητηθεί στις σχέσεις μεταξύ των οικογενειών των Καραμανλήδων, των Παπανδρέου και των Μητσοτάκηδων. Από εκεί και πέρα όλα τα υπόλοιπα προκύπτουν, γιατί αυτοί είναι που αποφασίζουν μόνοι τους για το ποιοι και με ποιους όρους θα μονοπωλήσουν την οικονομία.

Αρκεί να σκεφτεί κάποιος πώς "γεννιούνται" και πώς ισχυροποιούνται οι "διαπλεκόμενοι" και ποιοι τους δίνουν αυτήν τη δυνατότητα και θα καταλάβει πού βρίσκεται η πραγματική διαπλοκή. Σε όλα τα επίπεδα της δραστηριοποίησης των ορατών "διαπλεκομένων" υπάρχει παρέμβαση των αόρατων ισχυρών της πραγματικής διαπλοκής. Είτε μιλάμε για προμήθειες δημοσίων οργανισμών είτε μιλάμε για δημόσια έργα, πάντα καταλήγουμε σ' αυτά τα συγκεκριμένα πρόσωπα. Όταν κυβέρνηση και βουλή ελέγχονται από συγκεκριμένους ιδιώτες, ευνόητα είναι μερικά πράγματα.

Όταν ο ιδιοκτήτης του κόμματος που κυβερνά είναι ο ίδιος που διορίζει τον υπουργό και ο ίδιος που ελέγχει την πλειοψηφία της βουλής —που τον ελέγχει—, ευνόητο είναι ότι ελέγχει τα πάντα. Αυτός διορίζει εκείνον που "διαλέγει" τον εθνικό προμηθευτή και αυτός ελέγχει την εξουσία που θα ελέγξει τη νομιμότητα της επιλογής. Όταν λοιπόν μαθαίνουμε, για παράδειγμα, ότι ο υπουργός Τσοχατζόπουλος "διάλεξε" τον Λιακουνάκο για προμηθευτή του υπουργείου Άμυνας, πρέπει να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει.

Ποιος είναι ο ισχυρός σ' αυτήν την περίπτωση; Ο Τσοχατζόπουλος, που επέλεξε ποιος θα γίνει μεγιστάνας ή ο μεγιστάνας, ο οποίος το λιγότερο που θα κάνει είναι να χρηματοδοτήσει την προεκλογική του εκστρατεία; Ποιο είναι δηλαδή το κύριο πρόβλημα; Οι πολιτικοί που δημιουρ­γούν μεγιστάνες ή οι μεγιστάνες που δημιουργούν πολιτικούς; Ποιος είναι δηλαδή ο ισχυρός παράγοντας της "διαπλοκής"; Αυτός ο οποίος έχει την οικονομική δύναμη να διαφθείρει έναν πολιτικό ή αυτός ο οποίος έχει την πολιτική δύναμη να δημιουργήσει έναν μεγιστάνα;

Φτάνουμε δηλαδή στο γνωστό …"η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα;". Στην πραγματικότητα τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει. Τόσο το "αβγό" όσο και η "κότα" ανήκουν σε ένα ιδιόκτητο κομματικό "κοτέτσι". Δημιουργήθηκαν, γιατί ήταν επιλογή του "πτηνοτρόφου" να υπάρχουν. Ο ένας συντηρεί τον άλλο, γιατί αυτό ευνοούσε τα αφεντικά τους. Τα κοινά αφεντικά τους. Ο υπουργός "ταΐζεται" από τον "μεγιστάνα" και ο ίδιος τον "ταΐζει". Γιατί; Γιατί αυτό ευνοεί το "αφεντικό". Το "αφεντικό", που αποφάσισε καί για τους δύο. Το "αφεντικό", που τους επέτρεψε να βρίσκονται καί οι δύο στο ίδιο "τραπέζι". Το κύριο πρόβλημα δηλαδή δεν είναι ο κάθε Τσοχα­τζόπουλος. Το κύριο πρόβλημα είναι αυτός ο οποίος διορίζει τον κάθε Τσοχατζόπουλο. Το κύριο πρόβλημα δεν είναι οι παρανομίες του κάθε Τσοχατζόπουλου, αλλά αυτός ο οποίος του παρέχει την προστασία από τη βουλή. Το κύριο πρόβλημα δεν είναι οι επιλογές του κάθε Τσοχα­τζόπουλου, αλλά αυτός ο οποίος του τις υποδεικνύει. Το κύριο πρόβλημα δεν είναι ο κάθε Λιακουνάκος. Το κύριο πρόβλημα είναι αυτός ο οποίος έχει "αυλή" από Λιακουνάκους.

Στην προκειμένη περίπτωση, δηλαδή, που αφορά το ΠΑΣΟΚ, το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ο Τσοχατζόπουλος ή ο Λιακουνάκος, αλλά το ίδιο το "πτηνοτροφείο" του ΠΑΣΟΚ. Το κύριο πρόβλημα είναι οι ιδιοκτήτες αυτού του "πτηνοτροφείου" και αυτοί είναι τα μέλη της οικογένειας των Παπανδρέου. Το κύριο πρόβλημα δηλαδή δεν είναι αυτοί οι οποίοι φαίνονται ότι παρα­νομούν, αλλά αυτοί που τους επιτρέπουν να παρανομούν και έχουν τη δύναμη να τους προστατεύουν.

Πού υπάρχει δηλαδή η μέγιστη ένταση της διαπλοκής; Μήπως στη σχέση του Τσοχα­τζόπουλου με τους Παπανδρέου ή τον Λιακουνάκο; Όχι βέβαια. Αυτοί όλοι ανήκουν στον ίδιο "πράσινο" άξονα συμφερόντων. Η πραγματική διαπλοκή βρίσκεται στις σχέσεις μεταξύ των διαφορετικού "χρώματος" αξόνων. Βρίσκεται στις σχέσεις μεταξύ των κομμάτων, που μονοπωλούν την εξουσία στην Ελλάδα. Η πραγματική διαπλοκή υπάρχει στη σχέση μεταξύ της οικογένειας που κυβερνά και των αντίπαλων οικογενειών που ασκούν αντιπολίτευση. Η πραγματική διαπλοκή βρίσκεται ανάμεσα στους Παπανδρέου και τους Καραμανλήδες ή τους Μητσοτάκηδες.

Η διαπλοκή βρίσκεται ανάμεσα σ' αυτούς που δημιούργησαν και συντηρούν την κατάσταση η οποία τους διατηρεί μόνιμα στην εξουσία. Από εκεί και πέρα αυτοί οι "διαπλεκόμενοι" λειτουργούν με πανομοιότυπους τρόπους, γιατί προστατεύουν πανομοιότυπα συμφέροντα. Ήταν θέμα χρόνου αυτή η συγκεντρωμένη εξουσία να έχει την "προβολή" της μέσα στην οικονομία. Η κάθε μία από αυτές τις τρεις οικογένειες δηλαδή έχει τους δικούς της "Λιακουνάκους" και "Μπόμπολες" να ευνοήσει και ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο ο πολιτικός τους λόγος ξεκινάει από εκεί που δεν θα απειλήσει την κοινή "φάμπρικα". Τη "φάμπρικα", που τους σταθεροποιεί και τους μονιμοποιεί στην εξουσία. Ο καθένας περιμένει τη σειρά του, για να κάνει τα ίδια. Η βασική προτεραιότητα είναι να προστατεύεται η "φάμπρικα" και μετά αναζητάτε το κέρδος. Η "φάμπρικα" είναι ο ελεγχό­μενος δικομματισμός. Από τη στιγμή που αυτός σταθεροποιείται, αναζητείται το κέρδος και άρα ο κάθε "ιδιοκτήτης" κάνει τα ίδια.

Ποια είναι αυτά τα "ίδια"; Ο καθένας από αυτούς, με την πολιτική εξουσία που κατέχει, προσπα­θεί να δημιουργήσει και βέβαια και να συντηρήσει τις συνθήκες που θα τον μονιμο­ποιήσουν στην κορυφή της πολιτικής πυραμίδας. Αυτοί οι "κορυφαίοι" δημιουργούν τους "χάρτινους" μεγιστάνες με τα πραγματικά χρήματα. Αυτοί δημιουργούν εκείνους που στη συνέχεια θα τους ευεργετήσουν για την "ιδεολογία" τους. Τα δύο μεγάλα κόμματα δηλαδή μόνα τους δημιουργούν τους μεγι­στάνες της οικονομίας και άρα τους "χορηγούς" τους. Μόνα τους δημιουργούν τους μεγιστάνες των ΜΜΕ και άρα τους "θαυμαστές" τους. Με κρατικά χρήματα και μέσα καταφέρνουν και δημιουργούν μονοπωλιακές συνθήκες. Κατορθώνουν κι εξοντώνουν τον όποιο ανταγωνισμό θα μπορούσε να τους απειλήσει. Το σύνολο δηλαδή των δραστηριοτήτων τους έχει ως στόχο να τους προστατεύει από τους αντιπάλους τους και να τους δίνει το μονοπώλιο της εξουσίας.

Απλά η διαπλοκή αναπτύσσεται όπως στα μπολιασμένα "δένδρα". Πάνω σε έναν κύριο κορμό υπάρχουν και τα κλαδιά με τα παρακλάδια τους. Πάνω στον "πρασσινομπλέ" κορμό αναπτύσ­σονται τα καθαρά "μπλε" και τα καθαρά "πράσινα" κλαδιά, τα οποία λειτουργούν κι αυτά ως "κορμοί" στον δικό τους μονόχρωμο "κόσμο". Όπως συμβαίνει με όλα τα "δέντρα", μαζί με την κύρια "διαπλοκή" υπάρχουν και οι "παραδιαπλοκές". Τι σημαίνει αυτό; Ότι πάνω στο "κλαδί" του ΠΑΣΟΚ υπάρχουν μηχανισμοί οι οποίοι ελέγχουν την πορεία των "πράσινων" μεγιστάνων. Το κόμμα δηλαδή τους δημιουργεί εις βάρος των "μπλε" ανταγωνιστών τους, αλλά και τους διαχωρίζει ανάμεσά τους. Από εκεί και πέρα τους διατηρεί ομήρους του, ώστε να μην του ξεφεύγουν. Ελέγχει δηλαδή την καθημερινή "ανάπτυξή" τους, εφόσον αυτό αποφασίσει ποιο θα εξακολουθήσει να το "ποτίζει" και ποιο όχι.

Γι' αυτόν τον λόγο —και όχι βέβαια από δημοκρατική ευαισθησία— δημιουργήθηκαν οι υποτί­θεται ανεξάρτητες διοικητικές αρχές. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί, όταν σε μια "Μπανανία" —όπως η Ελλάδα—τα πάντα ελέγχονται από τα κόμματα, είναι τουλάχιστον ύποπτο όταν αυτά τα κόμματα ιδρύουν ανεξάρτητες αρχές, τις οποίες στελεχώνουν με δικά τους στελέχη. Είναι τουλάχιστον ύποπτο όταν υπάρχουν διακομματικές συμφωνίες για τα πρόσωπα που θ' αναλάβουν τις "ανεξάρτητες" αυτές αρχές. Η φαινομενική δημοκρατική "αποκέντρωση" δηλαδή έχει ως προφανή στόχο να "κρύβει" πράγματα και όχι το αντίθετο. Έχει ως στόχο να προστατεύσει την εικόνα της βουλής, ώστε να μην τα "χρεώνεται" όλα αυτή, άσχετα αν εξαιτίας αυτής της πρακτικής δεν αλλάζει τίποτε ουσιαστικό.

Αυτό είναι εύκολο να το καταλάβει κάποιος. Όταν μια υποτίθεται ανεξάρτητη διοικητική αρχή, όπως είναι το ΕΡΣ, εντελώς απροκάλυπτα στελεχώνεται από στελέχη των κομμάτων και είναι αυτό το οποίο εκδίδει τα πιστοποιητικά "διαφάνειας", ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Όταν δηλαδή ο ιδιοκτήτης του κόμματος —ούτε καν το κόμμα ή η εκτελεστική εξουσία—αποφασίζει σε ποιον ιδιώτη θα δώσει πιστοποιητικό και άρα σε ποιον θα επιτρέψει ν' αναπτυχθεί παράνομα, ευνόητο είναι αυτός αποφασίζει ποιος θα εξακολουθήσει να παραμένει "μεγιστάνας" και ποιος όχι. Με τον τρόπο αυτόν διατηρείται η ομηρία εκείνων, που, λόγω πλούτου και ισχύος, θα μπορούσαν να ξεφύγουν από το "πτηνοτροφείο".

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Τα κόμματα είναι ιδιόκτητοι μηχανισμοί. Δεν είναι αφηρη­μένοι κρατικοί φορείς. Είναι ιδιοκτησίες, που υπηρετούν τη βούληση των ιδιοκτητών τους. Επομένως είναι θέμα του Παπανδρέου, του Καραμανλή ή του Μητσοτάκη το ποιος στην Ελλάδα θα γίνει μεγιστάνας και ποιος όχι. Αυτοί δηλαδή που βλέπουμε σαν "διαπλεκόμενους" είναι μαριονέτες των πραγματικά ισχυρών παραγόντων της χώρας. Των παρανόμως ισχυρών πολιτικών οικογενειών και άρα των πραγματικών "διαπλεκομένων". Αυτούς τους πραγματικά πανίσχυρους "ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥΣ" της εξουσίας θα τους αναγράφουμε με κεφαλαία, για να τους ξεχωρίζουμε από τους απλούς "διαπλεκόμενους" της οικονομίας.

Το να βρει κάποιος γιατί αυτοί οι "ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ" επέλεξαν να δημιουργήσουν τους συγκεκριμένους "διαπλεκόμενους" και όχι κάποιους άλλους, είναι κάτι το πολύ εύκολο. Γιατί; Γιατί αυτοί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι και το αντικείμενο των δραστηριοτήτων τους τούς εξυπηρετούσε. Αρκούν εύκολες απαντήσεις σε προφανή ερωτήματα και μπορεί να καταλάβει ακόμα και ο πιο αδαής τι συμβαίνει. Η κύρια ΔΙΑΠΛΟΚΗ των κομμάτων ποιον φοβάται; Τον λαό. Η κύρια ΔΙΑΠΛΟΚΗ των κομμάτων ποιους έχει ανάγκη; Αυτούς που μπορούν να χειραγωγήσουν τον λαό. Άρα ποιοι μπορούν να απειλήσουν τη "φάμπρικά" τους; Αυτοί που ενημερώνουν τον λαό. Αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να τον χειραγωγήσουν. Ποιοι είναι αυτοί; Οι εκδότες. Άρα, όταν θέλεις να παίρνεις για τον εαυτό σου ό,τι θέλεις και αναζητάς συνενόχους, ποιους θα επιλέξεις; Τους άσχετους; Τους μεγαλοκτηματίες; Τους βιομήχανους; Όχι βέβαια. Θα επιλέξεις αυτούς που μπορούν να σε απειλήσουν και είναι αυτοί που ενημερώνουν τον λαό. Θα επιλέξεις τους εκδότες.

Επειδή αυτή η επιλεκτική εύνοια θα μπορούσε να είναι απειλητική, κάνεις και το αντίθετο. Μετατρέπεις τους υπάρχοντες εκδότες σε μεγιστάνες και όλους τους υπόλοιπους μεγαλο­παράγοντες της οικονομίας, οι οποίοι προέρχονται από άλλους χώρους, ανάμεσα στα άλλα τους κάνεις και εκδότες. Εξαιτίας του οφθαλμοφανούς τού πράγματος υπάρχει και ο απαγορευτικός όρος μεταξύ της ιδιότητας του εκδότη και αυτής του εργολάβου δημοσίων έργων. Υπάρχει απαγόρευση, γιατί μια διεφθαρμένη εξουσία μπορεί να εξυπηρετηθεί από μια "στημένη" ενημέρωση.

Μπόμπολας και Αλαφούζος, για παράδειγμα, έχουν αναπτύξει κοινών χαρακτηριστικών "αυτοκρατορίες", ξεκινώντας όμως από αντίθετες αφετηρίες και με την υποστήριξη αντιπάλων κομμάτων. Η μόνη διαφορά δηλαδή που υπάρχει μεταξύ των "ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ" των κομ­μάτων βρίσκεται κυρίως στη "δεξαμενή" μέσα από την οποία θα βρουν τους "μεγιστάνες" που θα "κατασκευάσουν". Των μεγιστάνων της "διαπλοκής". Ενώ το τελικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο, η "καταγωγή" τους είναι διαφορετική. Το "σοσιαλιστικό" ΠΑΣΟΚ δημιουργεί μεγιστάνες από τα παλιά λιγούρια της εποχής του ζιβάγκο —που με ένα πτυχιάκι προσπαθούσαν να γίνουν πλούσια—, ενώ η δεξιά ΝΔ δημιουργεί μεγιστάνες από τα παλιά της "αφεντικά". Οι "διαπλεκό­μενοι" του ΠΑΣΟΚ είναι πρώην λαμόγια της πολιτικής, ενώ οι "διαπλεκόμενοι" της ΝΔ είναι εφοπλιστές, βιομήχανοι κλπ.. Είτε από παλιά σοσιαλιστικά "σπίρτα" είτε από παλιές δεξιές "καμινάδες" κατασκευάστηκαν σήμερα τα "τζάκια" που ελέγχουν τα πάντα.

Όλοι αυτοί, ανεξαρτήτου ταξικής καταγωγής, λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Στηρίζουν αυτούς που τους δημιούργησαν και τους επιτρέπουν την ανάπτυξη. Στηρίζουν τα δικά τους κομματικά "αφεντικά", αλλά στηρίζουν και την κατάσταση που δημιουργεί "αφεντικά". Στο επίπεδο δηλαδή των ειδικών συμφερόντων στηρίζουν τη δική τους επιλογή, αλλά στο επίπεδο των γενικών συμφερόντων στηρίζουν το σύνολο του "στησίματος". Στηρίζουν το μονόχρωμο "κλαδί" τους, αλλά ταυτόχρονα στηρίζουν και τον δίχρωμο "κορμό", ο οποίος δίνει ισχύ στο "κλαδί" που κάθονται. Τι σημαίνει αυτό; Ότι στο ειδικό επίπεδο όλοι οι "διαπλεκόμενοι" της οικονομίας είναι "οπαδοί" του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, αλλά στο γενικό επίπεδο είναι "φαν" του δικομματισμού. Αυτόν τον δικομ­ματισμό τον στηρίζουν με όλους τους τρόπους και όλα τα μέσα. Είτε αυτά τα μέσα λέγονται εφημερίδες είτε τηλεοπτικά κανάλια είτε ακόμα και ποδοσφαιρικές ομάδες.

Ο υπερσυγκεντρωτισμός δηλαδή που δημιουργήθηκε σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας υπηρετεί τον υπερσυγκεντρωτισμό στην εξουσία. Το ολιγοπώλιο των τηλεοπτικών καναλιών δεν είναι άσχετο με το ολιγοπώλιο στο ποδόσφαιρο, στην τέχνη κλπ.. Στον ίδιο στόχο αποβλέπουν τόσο τα πανίσχυρα κανάλια όσο και τα υπόλοιπα "διάσημα" δίδυμα. Ο Παναθηναϊκός με τον Ολυμπιακό, η Βίσση με την Βανδή, Ο Τζοβάνι με τον Γκονζάλες, η Βέφα με τον Μαμαλάκη, η Ρούλα με την Ελένη κλπ..

Είτε ο "σέντερ φορ" λέγεται Χατζηνικολάου είτε Τζοβάνι είτε Βανδή είτε Βέφα είτε Ρούλα, τα ίδια συμφέροντα υπηρετούν. Όλοι τους "σκοράρουν" προς "δόξα" των κοινών αφεντικών τους. Αυτοί, με τη μόνιμη και παράνομη "κατασκήνωσή" τους στα ΜΜΕ, δημιουργούν τα διχαστικά "δίπολα", τα οποία οδηγούν σε μονοπωλιακές καταστάσεις κατ’ αρχήν στην αγορά και στη συνέχεια στην κοινωνία. Σε καταστάσεις που δημιουργήθηκαν από τα κόμματα, για να μπορούν να εισπράττουν τα ίδια ως ανταπόδοση τη μόνιμη υποστήριξη των οικονομικών δυνάμεων της αγοράς. Με τα δίπολα όλων των τύπων διχάζουν οπαδούς, καταναλωτές κλπ. και τους παραδίδουν "λάφυρα" στους κύριους διχαστές της ελληνικής κοινωνίας που διχάζουν τους πολίτες και είναι τα κόμματα.

Ο κόσμος δηλαδή "εκπαιδεύεται" από τα ασήμαντα στην πόλωση και από εκεί και πέρα ανέχεται αυτήν κατάσταση, θεωρώντας την δεδομένη. Ο κόσμος εκπαιδεύεται να πιστεύει ότι πίσω από τα πολυδιαφημισμένα δίπολα των "αναντικατάστατων" δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Γι' αυτόν τον λόγο σε όλους τους τομείς υπάρχουν τα αντίπαλα "δίδυμα". Δίδυμα, που οδηγούν σε μονοπώλια όλων των τύπων. Δίδυμα, που "ταΐζουν" την αδικία μέσα στην κοινωνία και "σπρώχνουν" τον κόσμο στην "αγκαλιά" αυτών που τον εκμεταλλεύονται. Με τον έξυπνο αυτόν τρόπο ο κόσμος αναζητά τη δικαιοσύνη σ' αυτούς που τον αδικούν. Άλλος με μέσον την ψήφο του, άλλος με μέσον το κορμί του, όλοι θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν από την αδικία και αν μπορούν θα προσπαθήσουν να εισπράξουν εύνοια.

Γι' αυτόν τον λόγο είναι πολύτιμοι όλοι αυτοί οι "διάσημοι" της τηλεόρασης. Ο καθένας προστατεύει το "αφεντικό" του από το δικό του πόστο και με τον δικό του τρόπο. Ο καθένας προσφέρει τις υπηρεσίες του για την προστασία αυτού που τον πληρώνει. Επειδή ακριβώς αυτή η προστασία είναι ακριβή υπόθεση, γι' αυτόν τον λόγο πληρώνονται με δισεκατομμύρια. Για ποιον άλλο λόγο ένας απλός εκφωνητής ειδήσεων, ένας ποδοσφαιριστής ή μια τραγουδίστρια θα είχαν έσοδα μεγαλύτερα ακόμα και από τα κέρδη μιας μεσαίας τάξεως επιχείρησης στην Ελλάδα; Αυτά όλα εξηγούνται μόνον με τη γνώση περί διαπλοκής. Όλοι αυτοί έχουν κοινά αφεντικά. Αφεντικά, που ελέγχουν τα πάντα και έχουν την ανάγκη της δικής τους βοήθειας. Αφεντικά, που στηρίζουν αλλά και στηρίζονται από τον δικομματισμό.

Η "φάμπρικα" ήταν εύκολο να στηθεί, δεδομένου και της δύναμης των ηλεκτρονικών ΜΜΕ. Γιατί; Γιατί μέσα στο κάθε ελληνικό σπίτι καθημερινά μπαίνει και ένας χαφιές των ισχυρών, που θα μας πει το "παραμυθάκι" που συμφέρει τον δικομματισμό. Απέναντι σ' αυτόν που θα επαινέσει τη Ντόρα θα βρεθεί και ένας άλλος να τη "θάψει" στο όνομα των συμφερόντων του Γιωργάκη. Αυτό είναι το κόλπο. Το ζητούμενο δεν είναι να τους προστατεύεις από το "θάψιμο". Το ζητούμενο είναι να ασχολείσαι μόνον μ' αυτούς. Γιατί; Για να πείσεις τον κόσμο ότι πέρα από αυτούς δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Από τη στιγμή που το καταφέρεις αυτό και εγκλωβίσεις τον πολίτη στη λογική σου, είναι εύκολο να τον χειραγωγήσεις. Αναγκαστικά θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σ' αυτά που του προσφέρονται και εκεί βρίσκεται το κέρδος των κομμάτων. Σ' αυτόν τον εγκλωβισμό των πολιτών βρίσκεται το αντισταθμιστικό όφελος που εισπράττουν τα κόμματα από τους "διαπλεκόμενους".

Σ' αυτήν τη μονοπωλιακή κατάσταση δεν φτάσαμε ως δια μαγείας. Συγκεκριμένοι άνθρωποι έκαναν συγκεκριμένες ενέργειες και φτάσαμε εδώ όπου φτάσαμε. Ποιοι ήταν αυτοί οι οποίοι προφανώς καταπάτησαν το Σύνταγμα, προκειμένου να υπηρετήσουν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα; Ποιοι ήταν αυτοί οι οποίοι καταπάτησαν το Σύνταγμα, προκειμένου να προσφέρουν την παντο­κρατορία στις επιχειρήσεις τους; Οι αρχιερείς της "ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ" ήταν ο Κωνσταντίνος Καρα­μανλής ο πρεσβύτερος και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Τι έκαναν αυτοί; Προκειμένου να εγκαθι­δρύσουν τον δικομματισμό που τους βόλευε, δημιούργησαν τις συνθήκες να συντελεστεί μια ταξική συνομωσία άνευ προηγουμένου, με συνέπεια να παραδοθεί το ελληνικό κράτος και ο ελληνικός λαός στα συμφέροντα των πολυεθνικών και των τοπικών αστικών λακέδων τους.

Τι έκαναν; Ίδρυσαν απλά κόμματα με βάση τον συνταγματικό νόμο και στη συνέχεια τα μετέτρεψαν παράνομα σε παρατάξεις. Ίδρυσαν μικρές ιδιωτικές πολιτικές "επιχειρήσεις" και τις μετέτρεψαν αυθαίρετα σε "ιερατεία" ιδεολογικών παρατάξεων. Πόσο σημαντική είναι αυτή η παράβαση; Αρκεί να σκεφτεί κάποιος το εξής απλό. Παράταξη είναι μέρος του λαού, ενώ κόμμα είναι επιλογή μέρους του λαού. Το σύνολο των παρατάξεων είναι το σύνολο του λαού, ενώ το σύνολο των κομμάτων είναι το σύνολο των "προϊόντων" που έχει στη διάθεσή του ο λαός για να "καταναλώσει". Τα κόμματα δηλαδή είναι απλές πολιτικές "επιχειρήσεις", των οποίων τα άυλα "προϊόντα" "καταναλώνονται" για όσο διάστημα καταφέρνουν και επιβιώνουν στην πολιτική "αγορά".

Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, αρκεί να φέρει στο μυαλό του το εξής παράδειγμα. Το γεγονός ότι το 70% του ελληνικού λαού επιλέγει να καταναλώσει την Coca-Cola, δεν σημαίνει ότι η συγκεκριμένη εταιρεία μπορεί να συνθέσει κυβέρνηση πλειοψηφίας. Δεν σημαίνει ότι μπορεί να αντιπροσωπεύει αυτό το μεγάλο κομμάτι του. Δεν σημαίνει ότι μπορεί να μιλάει εξ’ ονόματός του. Δεν σημαίνει ότι μπορεί να απευθύνεται στον "λαό" της Coca-Cola και να τον στρέφει εναντίον του "λαού" της Pepsi. Η εταιρεία μπορεί να μιλάει μόνον εξ’ ονόματός της και να απευθύνεται στον "καταναλωτή". Μπορεί να μιλάει μόνον εξ’ ονόματος των ιδιοκτητών και των εργαζομένων της. Κάθε μέρα δίνει τη μάχη της αγοράς και επιβιώνει μόνον για όσο διάστημα αποτελεί επιλογή του καταναλωτή. Τα ποσοστά της δηλαδή είναι τυχαία και ανά πάσα στιγμή μπορούν ν' ανατραπούν.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τα κόμματα με βάση το Σύνταγμα. Τα ποσοστά τους είναι τυχαία και δεν υπάρχει ταύτιση με τους ψηφοφόρους. Όμως, αυτό προφανώς δεν άρεσε στους ιδιοκτήτες τους και γι' αυτό επιχείρησαν και τελικά κατάφεραν να καταλύσουν το Σύνταγμα. Μετέτρεψαν τα κόμματα σε ιερατεία παρατάξεων. Από ιδιοκτήτες κομμάτων έγιναν ιδιοκτήτες του κράτους. Μετέτρεψαν τους πελάτες "καταναλωτές" των πολιτικών "προϊόντων" της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ σε "λαούς" της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Κατάφεραν και σε ένα δημοκρατικό κράτος, που διαθέτει Σύνταγμα και άρα επίσημη ιδεο­λογία, να εμφανιστούν σαν φορείς ιδεολογιών. Το αποτέλεσμα; "Βραχυκύκλωσαν" τη δημο­κρατία. Γιατί; Γιατί δημιούργησαν συνθήκες ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ μεταξύ της εκτελεστικής εξουσίας και της νομοθετικής εξουσίας. Κατόρθωσαν και "έστησαν" τη βουλή. Κατόρθωσαν ελέγχοντες και ελεγχόμενοι να ταυτιστούν υπό την κοινή ιδιότητα του βουλευτή. Κατόρθωσαν τα κόμματα και έβαλαν στελέχη τους μέσα στη βουλή, η οποία υποτίθεται τους έλεγχε. Πόσο καλά μπορεί να λειτουργήσει η βουλή, όταν ο ελεγχόμενος υπουργός ανήκει στο ίδιο κόμμα με τον ελέγχοντα βουλευτή, αυτό είναι ένα μυστήριο. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, εξαιτίας των ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ, μπήκαν μέσα στη βουλή παράνομα ως βουλευτές οι πολιτικοί και όχι οι αντιπρόσωποι του λαού.

Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί από αυτό γεννιούνται όλα τα προβλήματα. Ο πολιτικός δεν μπορεί να είναι βουλευτής, γιατί απλούστατα δεν αντιπροσωπεύει τον λαό. Δεν αντιπροσωπεύει την κοινωνική του τάξη. Ο πολιτικός από τη φύση του υπερβαίνει τα όρια της τάξης του στο όνομα της άποψής του. Ο πολιτικός αντιπροσωπεύει τον εαυτό του, την πολιτική του "παρέα", την πολιτική του άποψη ή τον πολιτικό αρχηγό του. Αυτά όλα είναι στοιχεία τα οποία απαγορεύεται να έχει ο βουλευτής, εφόσον το δικό του καθήκον είναι ν' αντιπροσωπεύει την κοινωνία. Για παράδειγμα, σε μια αμιγώς αγροτική κοινωνία το σύνολο των βουλευτών θα πρέπει να είναι τυχαίοι αγρότες. Σε μια πλήρως ανεπτυγμένη κοινωνία οι βουλευτές πρέπει να είναι αντιπροσωπευτικά δείγματα των κοινωνικών δυνάμεων που αναπτύσσονται μέσα σ' αυτήν, στο ποσοστό που αυτές αναπτύσσονται.

Οι πολιτικοί δεν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Η πολιτική απαιτεί προσόντα, που μπορεί να μην τα έχει ο μέσος πολίτης. Ο μέσος πολίτης μπορεί να γίνει άριστος βουλευτής όπως γίνεται άριστος ένορκος δικαστής, αλλά δεν μπορεί να γίνει πολιτικός ή δικηγόρος. Αυτές οι ιδιότητες απαιτούν εκπαίδευση και άρα ειδικά προσόντα, τα οποία ξεφεύγουν από τις δυνατότητες του απλού πολίτη. Αυτά τα ειδικά προσόντα τα έχουν οι ισχυροί της κοινωνίας, οι οποίοι έχουν τα μέσα να τα αποκτήσουν.

Γι' αυτόν τον λόγο μέσα στο χρόνο μερικά πράγματα δεν αλλάζουν σχεδόν ποτέ. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι πολιτικοί είναι μορφωμένοι αστοί. Οι επίσης μορφωμένοι κεφα­λαιο­κράτες έχουν άλλα πράγματα να "τρέξουν" και συνήθως δεν ασχολούνται με τα "κοινά". Όταν λοιπόν κατορθώνουν οι ιδιοκτήτες των δύο μεγάλων κομμάτων και βάζουν τους πολιτικούς μέσα στη βουλή, δημιουργούν συνθήκες "ανωμαλίας". Γιατί; Γιατί βάζουν αποκλειστικά αστούς μέσα στη βουλή, η οποία θα έπρεπε ν' αντιπροσωπεύει το σύνολο των κοινωνικών τάξεων.

Αυτό όμως είναι επικίνδυνο. Γιατί; Γιατί, όταν η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία βρί­σκονται υπό τον έλεγχο μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης, είναι πιθανόν αυτή η τάξη να "ρίξει" όλες τις άλλες. Όταν μάλιστα αυτή η κοινωνική τάξη είναι η αστική τάξη, το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο. Γιατί; Γιατί αυτή η τάξη μπορεί να πραγματοποιήσει μέχρι και εθνική προδο­σία. Αυτό συμβαίνει, γιατί ως κοινωνική τάξη έχει χαρακτηριστικά που την κάνουν "ευάλωτη". Είναι τάξη εργαζομένων, που μπορεί και να μην συνδέεται με την παραγωγή και ως εκ τούτου να έχει όφελος από δραστηριότητες που θίγουν όλους τους υπόλοιπους. Πάνω στην αγώνα της να ευνοηθεί, μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες πλειοδοτικές, τις οποίες να μπορούν να τις "καλύ­ψουν" ξένα αφεντικά.

Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, ας σκεφτεί το εξής. Μέσα σε μία βουλή, όπου αντι­προ­σω­πεύ­εται το κοινωνικό μωσαϊκό, η συντριπτική πλειοψηφία ανήκει στους αγρότες, τους βιομή­χανους και τους εργάτες. Οι αστοί είναι μειοψηφία. Αυτή λοιπόν η πλειοψηφία απέναντι σε ό,τι την απειλεί συνθέτει ένα πανίσχυρο μπλοκ, το οποίο σταματά την οποιαδήποτε επιλογή της κυβέρ­νησης που δεν το συμφέρει. Την οποιαδήποτε επιλογή δεν συμφέρει την συντριπτική πλειοψηφία της βουλής και άρα την συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Μια κυβέρνηση, είτε εξαιτίας της ανικανότητας είτε εξαιτίας "έξωθεν" πιέσεως, μπορεί να επιχειρήσει να εξυπηρετήσει "ξένα" συμφέροντα. Μια κυβέρνηση συντίθεται από ανθρώπους και οι άνθρωποι είναι "ευάλωτοι" κι επιρρεπείς στα "λάθη". Αυτό το φαινόμενο όμως, όταν το Σύνταγμα λειτουργεί πραγματικά, δεν μπορεί να γίνει επικίνδυνο για τον λαό, γιατί θα σταματήσει στη βουλή.

Τα συμφέροντα των ισχυρών του ιμπεριαλισμού μπορεί να "περνάνε" από μια κυβέρνηση, αλλά όχι από τη βουλή. Γιατί; Γιατί τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών είναι πάντα συγκρουόμενα με τα συμφέροντα του λαού και άρα μπλοκάρονται στο όργανο που αντιπροσωπεύει τον λαό. Τι βολεύει για παράδειγμα τους ιμπεριαλιστές στον τομέα της οικονομίας; Να καταλάβουν την αγορά του κάθε κράτους. Να την "ανοίξουν" και να την μονοπωλούν. Αν όμως συμβεί αυτό κατα­στρέφεται ο λαός. Οι τοπικοί αγρότες και οι βιομήχανοι όχι μόνον δεν μπορούν ν' αναπτυχθούν, αλλά δεν μπορούν ούτε καν να επιβιώσουν. Δεν μπορούν να διαθέσουν τα προϊόντα τους στην αγορά και μαζί μ' αυτούς καταστρέφονται κι εκείνοι που παράγουν τα προϊόντα αυτά και είναι οι εργάτες. Άρα όλους αυτούς δεν τους συμφέρει ν' "ανοίξει" η αγορά.

Αν μια κυβέρνηση, που στελεχώνεται από αστούς πολιτικούς, θελήσει ν' "ανοίξει" την αγορά, δεν θα το καταφέρει, γιατί δεν θα "περάσει" το νομοσχέδιό της από τη βουλή των αντιπροσώπων του λαού. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η βουλή στελεχώνεται από πολιτικούς και άρα από αστούς; Θα "ανοίξει" η αγορά. Γιατί; Γιατί συμφέρει την κοινωνική τους τάξη. Γιατί οι πολυεθνικές μπορεί μεν να καταστρέφουν την εθνική παραγωγή, αλλά προσφέρουν χρυσοφόρες θέσεις σε αστούς. Τα τοπικά εργοστάσια μπορεί να κλείσουν και να καταστραφούν οι βιομήχανοι και χιλιάδες εργάτες, αλλά οι αντιπροσωπείες των πολυεθνικών θ' αρχίσουν τις προσλήψεις αστών. Θα δημιουργήσουν χρυσοφόρες θέσεις για τους λίγους εκλεκτούς αστούς. Δεκάδες Έλληνες βιομήχανοι αναψυ­κτικών και χιλιάδες Έλληνες εργάτες καταστράφηκαν, για να δώσει η Coca-Cola Hellas τους μισθούς των εκατομμυρίων στους Έλληνες αστούς, που προσέλαβε ως στελέχη της.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πόσο επικίνδυνο είναι να "καπελωθεί" η βουλή από τους αστούς. Το επικίνδυνο δηλαδή δεν είναι να στελεχώνεται ο πολιτικός κόσμος αποκλειστικά από αστούς. Το επικίνδυνο είναι να είναι το κοινωνικό "φίλτρο" της βουλής αστικό. Τι απομένει —με βάση το Σύνταγμα— για να "σώσει" την κατάσταση από την ταξική συνομωσία; Η θέση του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα. Ο ρόλος αυτού του αξιώματος είναι να "σταματάει" την όποια νομοθετική πρόταση θα "περάσει" από τη βουλή πριν γίνει νόμος του κράτους. Να τη σταματήσει και να την "σπρώξει" προς τη δικαστική εξουσία, προκειμένου ν' αποφανθεί αυτή για τη συνταγματικότητά της. Άρα τι συμφέρει τον λαό; Πρόεδρος να γίνει ένας ισχυρός Έλληνας, του οποίου τα προσωπικά συμφέροντα είναι πέρα και πάνω από τα μικροσυμφέροντα της κοινωνικής του τάξης. Συμφέρει τον λαό να γίνει πρόεδρος ένας ισχυρός Έλληνας, ο οποίος δεν θα επενδύει στην πολιτική και στα μικροπολιτικά συμφέροντα.

Οι δύο μεγάλοι αρχιερείς της ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ ούτε αυτήν την πιθανότητα την άφησαν στην τύχη. Αυτοί οι οποίοι αυθαίρετα κι εγκληματικά έβαλαν τους αστούς πολιτικούς στη βουλή κατέλαβαν και αυτήν την θέση. Ο ένας αρχιερέας μάλιστα την κατέλαβε αυτοπροσώπως. Αυτό ήταν κάτι το τρομερό. Γιατί; Γιατί τα άνομα και ύποπτα συμφέροντα των αστών πολιτικών —που ανήκαν στα κόμματα και παρανόμως μονοπωλούσαν τις δύο εξουσίες— θα αναλάμβανε να τα "φρενάρει" ο αστός πολιτικός και ιδιοκτήτης του ενός πόλου του δικομματισμού.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι σημαίνει "ΔΙΑΠΛΟΚΗ"; Κατάλαβε πόσο ασήμαντοι παράγοντες είναι οι νεόπλουτοι βλάκες τύπου Μπόμπολα, Κόκκαλη ή Λαμπράκη; Κατάλαβε γιατί θα πρέπει ν' αναζητηθούν τα αίτιά της στις σχέσεις μεταξύ των ιδιοκτητών των δύο μεγάλων κομμάτων; Εγκλημάτησαν κατά του ελληνικού λαού οι δύο μεγάλοι της "ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ". Κατέλυσαν το Σύνταγμα. Προέβησαν σε πράξεις οι οποίες άπτονται του συνταγματικού νόμου περί σύνθετων εγκλημάτων και τα οποία επισύρουν μέχρι και τη θανατική ποινή. Την ποινή του θανάτου δικαιούνταν οι "σωτήρες" της μεταπολίτευσης.

Τα όσα συνέβησαν δηλαδή στη μεταπολίτευση ήταν λίγο-πολύ προσχεδιασμένα. Οι αστοί ιδιοκτήτες των δύο μεγάλων κομμάτων ευνόησαν την κοινωνική τους τάξη για να μην ανατρέπονται. Μέλη αυτής της κοινωνικής τάξης είναι ο βασικός πυρήνας των "οπαδών" τους. Ευνόησαν τα μέλη της κοινωνικής τους τάξης και μονιμοποιηθήκαν στην κορυφή της εξουσίας. Τα προνόμια των κρατικών υπαλλήλων ήταν αποτέλεσμα της "ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ". Τη "ΔΙΑΠΛΟΚΗ" δηλαδή δεν την αναζητά κάποιος μόνον στις προμήθειες ή τα δημόσια έργα. Την αναζητά και στα κρυφά επιδόματα, τα εφάπαξ και τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Των εργαζομένων αστών, που στήριξαν τους αστούς ιδιοκτήτες των κομμάτων και "καπέλωσαν" τη δημοκρατία.

Η μόνη ιδιομορφία που υπήρξε στον όλο σχεδιασμό ήταν μια "παλινδρόμηση", η οποία οφείλεται σε "έξωθεν" παράγοντες. Παράγοντες, οι οποίοι υπάρχουν στην Ελλάδα και ελέγχουν τα πάντα από τότε που υποτίθεται αυτή απελευθερώθηκε. Παράγοντες, που με τον άλφα ή βήτα τρόπο ελέγχουν τα πάντα στην Ελλάδα. Την "επιτυχία" δηλαδή των ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ στην Ελλάδα δεν την αναζητούμε στην τρομερή ευφυΐα τους, αλλά στις επιλογές των ξένων ιμπερια­λιστών. Αυτούς συνέφερε να μονοπωλεί την εξουσία η αστική τάξη, γιατί γνώριζαν πώς να την ελέγχουν. Αυτούς συνέφερε η καταπάτηση του εθνικού μας Συντάγματος, γιατί αυτό τους απειλούσε.

Η "παλινδρόμηση" αυτή λοιπόν στην οποία αναφερόμαστε στην κάλυψη των αναγκών των ξένων οφείλεται. Ήταν ένα φαινόμενο που οφειλόταν στην ανάγκη να ευθυγραμμιστεί το ελληνικό σύστημα με τις αλλαγές του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Τι σημαίνει αυτό; Προ της θεμελίωσης της Νέας Τάξης υπήρχαν άλλες ανάγκες για τη "ΔΙΑΠΛΟΚΗ" του δικομματισμού, ενώ μετά τη θεμελίωσή της αυτές οι ανάγκες άλλαξαν. Προ του 1990 η πρακτική ήταν διαφορετική. Ο αστός ιδιοκτήτης του ΠΑΣΟΚ ενίσχυε μόνιμα την αστική τάξη εις βάρος των συμφερόντων του ιδιωτικού τομέα. Έχοντας ως στόχο να δημιουργήσει τον "λαό" του, δημιούργησε συνθήκες πολέμου με τον "λαό" του κομματικού του αντίπαλου. Μοίραζε προνόμια στους δημοσίους υπαλλήλους και "κοινωνικοποιούσε" μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις, για να δημιουργήσει στρατιές αστικοποιημένων εργατών, οι οποίοι ήταν ημιδημόσιοι υπάλληλοι. Αυτοί ήταν ο σκληρός πυρήνας του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί ήταν ο "λαός" του.

Με υποκριτικές "ιδεολογικού" τύπου επιθέσεις κατά των κεφαλαιοκρατών ενίσχυε συνεχώς την αστική τάξη, αποθρασύνοντάς την. Αποθρασύνοντάς την, στον βαθμό που να την κάνει εξαρ­τώμενη από το κόμμα του. Γιατί; Γιατί γνώριζε αυτή η τάξη ότι δεν μπορούσε να διατηρεί αυτά τα καταχρηστικά προνόμια χωρίς την επίσης καταχρηστική πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Αυτό ήταν το όλο μυστικό της παπανδρεϊκής πασοκικής πολιτικής. Γνώριζε το ΠΑΣΟΚ ότι, ενισχύοντας παράνομα και παράλογα την αστική τάξη εις βάρος της οικονομίας, στην ουσία θα την έθετε υπό καθεστώς ομηρίας.

Από εκεί και πέρα —και στον βαθμό που μπορούσε— ψευδοευεργέτησε και πάλι εις βάρος της οικονομίας και της λειτουργίας της τους εργάτες και έλαβε την "ανοχή" της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, βάζοντας υποθήκη το σύνολο της ελληνικής οικονομίας. Σταδιακά καταστράφηκε ο υπερπολύτιμος ιδιωτικός τομέας της παραγωγής και στη θέση του δημιουργήθηκε ένα υπερτροφικό και οκνηρό δημόσιο τέρας. Όσοι ιδιώτες κεφαλαιοκράτες δεν προνόησαν να "ξεπουλήσουν" στο κράτος, καταστράφηκαν και βγήκαν από την αγορά. Αυτό ήταν φυσικό. Κανένας ιδιώτης δεν μπορεί ν' ανταγωνιστεί έναν "παραγωγό", ο οποίος μπορεί να παράγει με ζημιά. Οι "ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ" της πολιτικής με χρήματα του κράτους "έστησαν" το παιχνίδι στα μέτρα τους.

Ποιο ήταν αυτό το "παιχνίδι"; Το παιχνίδι των "μπάτσων" απέναντι στο θύμα τους. Ο ένας θα παρίστανε τον "καλό" προς τον λαό και ο άλλος τον "κακό". Ο "καλός" θα παρανομούσε καί για να παριστάνει τον ευεργέτη αλλά καί για να μπορεί να δίνει οπαδούς στον "κακό". Αυτή ήταν η πονηριά της αστικής τάξης, που μονοπωλούσε τη βουλή. Οι κοινωνικές τάξεις στο σύνολό τους διχάστηκαν με βάση τα ένστικτά τους και αυτό ήταν καταστροφικό για την ελληνική κοινωνία. Όσοι έβλεπαν τα πράγματα τυχοδιωκτικά πήγαν με το μέρος του ΠΑΣΟΚ και όσοι φοβούνταν τα υπερβολικά "δικαιώματα" των εργαζομένων πήγαν με το μέρος της ΝΔ. Αυτοί, δηλαδή, που έβλεπαν μόνον το "σήμερα", λάτρεψαν αυτόν που μοίραζε ό,τι έβρισκε μπροστά του. Αυτοί οι οποίοι πίστευαν ότι μακροπρόθεσμα αυτό θα γίνει "μπούμερανγκ", στράφηκαν προς τον άλλον πόλο.

Η ενεργοποίηση των ενστίκτων των κοινωνικών τάξεων επέτρεψε στους εκπαιδευμένους αστούς να καταλάβουν τα πάντα. Το τεχνητά σύνθετο της κατάστασης ήταν αυτό το οποίο τους επέτρεπε να παρουσιάζονται σαν πολύτιμοι κι αναντικατάστατοι. Με τον τρόπο αυτόν οι αστοί κατέλαβαν τα πάντα. Κατέλαβαν μέχρι και τις ηγετικές θέσεις στο κορυφαίο όργανο της εργατικής τάξης, που είναι η ΓΣΕΕ. Μέσα από αυτό το όργανο πέρασαν στην εργατική τάξη αστικού τύπου απόψεις περί εργασίας. Επειδή αυτό βόλευε το ΠΑΣΟΚ, φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται κορόιδο ο εργάτης που εργαζόταν. Ας διαβάσει κάποιος την άποψη περί τεμπελιάς του σημερινού προέδρου της ΓΣΕΕ και μέλους του εκτελεστικού γραφείου του ΠΑΣΟΚ και θα καταλάβει τι εννοούμε.

Με τον τρόπο αυτόν κομματικοποιήθηκε το κράτος και μονιμοποιήθηκαν τα "ΔΙΑΠΛΕ­ΚΟΜΕΝΑ" κόμματα στην εξουσία. Το ιδιωτικό ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου με τις "ευλογίες" του Προέδρου Καραμανλή μετατράπηκε σε ημικρατικό φορέα, παρασέρνοντας και τη ΝΔ στην ίδια τακτική. Τα δύο μεγάλα ιδιωτικά κόμματα έγιναν συνέταιροι στην ιδιοκτησία του ελληνικού κράτους. Δύο οικογένειες έγιναν ιδιοκτήτες ενός ολόκληρου κράτους και μαζί μ' αυτό κληρο­νόμησαν και το "κατοικίδιο" των 10.000.000 μελών. Ένα "κατοικίδιο", που με το "κόκαλο" ενός διορισμού στο δημόσιο μπορούσαν να το "σέρνουν" όπου τους συνέφερε. Γι' αυτόν τον λόγο τούς ήταν απαραίτητη η κομματικοποίηση του κράτους. Με θέσεις του κράτους δημιούργησαν το ιδιωτικό κομματικό "κόκαλο" που τους χρειαζόταν, για να ελέγχουν το θηρίο.

Τα πράγματα άλλαξαν παραμονές του 1990. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων είχε διαφορετικές ανάγκες από τη μεταπολεμική Τάξη Πραγμάτων και άρα θα έπρεπε ν' αλλάξουν οι εσωτερικές λειτουργίες του δυτικού κόσμου. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων επιθυμούσε τη γενική απελευθέρωση των εθνικών αγορών και την ιδιωτικοποίηση του δημοσίου κεφαλαίου. Γιατί; Για να μπορούν οι εκλεκτές πολυεθνικές εταιρείες να μονοπωλούν τις αγορές και να μπορούν οι ίδιοι οι ιμπερια­λιστές να εξαγοράσουν τζάμπα τους κρατικούς γίγαντες της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των μεταφορών κλπ.. Να μπορούν να εξαγοράσουν εκείνους τους γίγαντες, που δίνουν ισχύ σε ένα κράτος και μπορούν να του προσφέρουν τη δυνατότητα άσκησης ανεξάρτητης πολιτικής. Με λίγα λόγια οι ιμπεριαλιστές επιχείρησαν να ελέγχουν απόλυτα τα κράτη ως ιδιοκτήτες πλέον και όχι ως "προστάτες".

Τι έπρεπε να κάνουν; Σε ποιους έπρεπε ν' απευθυνθούν; Στους "ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥΣ". Ποιος τους συνέφερε να πραγματοποιήσει αυτήν τη θεαματική αλλαγή; Ποιος τους συνέφερε να πραγματοποιήσει την "αλλαγή" της πορείας του κρατικού σκάφους, που μέχρι τότε "κοινωνικο­ποιούσε" τα πάντα; Ο έτερος ιδιοκτήτης και όχι το "φιλολαϊκό" ΠΑΣΟΚ. Η άλλη ιδιωτική επιχείρηση, που παρίστανε τον οπαδό του ιδιωτικού τομέα και εμφανιζόταν σαν ο "κακός" της υπόθεσης. Δεν ήθελαν να "χρεώσουν" μια οφθαλμοφανώς αντιλαϊκή πολιτική στον "εκλεκτό" τους. Σ' αυτόν που μέχρι τότε χειραγωγούσε επιτυχώς το "κατοικίδιο". Τι έκαναν; Έριξαν μόνοι τους το ΠΑΣΟΚ από την εξουσία, με το "στημένο" σκάνδαλο Κοσκωτά. Την εξουσία με σφαίρες, προπα­γάνδα κι αθλιότητες την έδωσαν στον συνιδιοκτήτη και σφετεριστή της ΝΔ Μητσοτάκη. Γιατί; Για να θεσμοθετήσει το σύνολο των αντιλαϊκών νόμων που είχε ανάγκη η Νέα Τάξη Πραγμάτων για τη θεμελίωσή της στην Ελλάδα. Το σύνολο των νόμων που μας οδήγησαν στη σημερινή αθλιότητα.

Ποια αθλιότητα; Στην οικονομική καταστροφή των Ελλήνων πολιτών. Στην καταστροφή, που διευκόλυνε τους ιμπεριαλιστές στην επίτευξη των στόχων τους. Το έγκλημα δηλαδή του χρηματι­στηρίου δεν ήταν ένα ατυχές γεγονός μέσα σε μια τυχαία συγκυρία. Το έγκλημα του χρηματι­στηρίου ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα των ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ. Ας ψάξει κάποιος να βρει ποια ήταν η θέση των ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ απέναντι στο φαινόμενο της χρηματιστηριακής υστερίας, που είχε καταλάβει τον ελληνικό λαό. Ας ψάξει κάποιος να βρει τις θέσεις των κομμάτων απέναντι σ' αυτό το φαινόμενο. Αυτοί οι οποίοι "ξεκλειδώνουν" τα απόκρυφα μυστήρια δεν κατάλαβαν ότι ήταν επικίνδυνη η κατάσταση; Δεν κατάλαβαν ότι επρόκειτο περί του γνωστού φαινομένου της "πυραμίδας"; Ο γιος του Μητσοτάκη με τις χρηματιστηριακές δραστηριότητες δεν ασχολούνταν κατά την ύποπτη περίοδο; Ο μέγας "μύστης" της οικονομίας Σημίτης δεν ήταν αυτός ο οποίος μιλούσε δημόσια για δείκτη που θα ξεπερνούσε τις δέκα χιλιάδες μονάδες;

Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτοί οι οποίοι μας κυβερνούσαν όχι μόνον δεν προστάτεψαν τον λαό, αλλά εντελώς παράνομα έκαναν παρεμβάσεις και στην οικονομική λειτουργία. Ο απλός λαός είχε αρχίσει να φοβάται και αυτοί τον καθησύχαζαν. Τα χρήματα χάνονταν και αυτοί πρότειναν στον κόσμο να πάρει τραπεζικά δάνεια για να στηρίξει το χρηματιστήριο. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού κράτους. Ήταν ένα έγκλημα, το οποίο το πραγματο­ποίησαν οι κυβερνώντες κατ’ εντολήν των ξένων αφεντικών τους. Γιατί; Γιατί δεν συνέφερε τα ξένα αφεντικά να ιδιωτικοποιηθούν οι πανάκριβοι και στρατηγικής φύσεως γίγαντες τη στιγμή που ο ελληνικός λαός είχε στην κατοχή του αποταμιεύσεις. Έπρεπε να του αρπάξουν τα χρήματα, ώστε, όταν θα ιδιωτικοποιούνταν οι μεγάλοι και πολύτιμοι γίγαντες, να είναι ο λαός "στεγνός", για να μπορέσουν οι ξένοι να τα πάρουν όλα δωρεάν.

Αυτό το έγκλημα είχε ως στόχο να θέσουν τον λαό υπό την ομηρία των ισχυρών ξένων. Των ισχυρών ξένων, που ελέγχουν το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα. Το σύστημα που, αν ο λαός είναι "καλός", θα του δώσει τις συντάξεις του. Τις συντάξεις, που μετά από δικές τους εντολές χάθηκαν στο χρηματιστήριο. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ έβαλαν μέσα στο χρηματιστήριο και τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και τα έχασαν. Με τα χρήματα του κόσμου δημιούργησαν την "ευφορία" της χρηματιστηριακής "έκρηξης" και όταν έφτασαν στα όρια "έφαγαν" τα χρήματα του κόσμου κι εξαφάνισαν τα αποθεματικά των ταμείων. Οι καραγκιόζηδες "μαχαίρωσαν" το "θηρίο" χρησιμοποιώντας το ίδιον βάρος του. Το παρέσυραν και το έριξαν πάνω στο δικό του "μαχαίρι".

Αυτή η καταστροφή οδήγησε στο ξεπούλημα των πάντων. Στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και στην απόλυτη διαφθορά του δημοσίου. Όλα αυτά τα οποία ακολούθησαν του χρηματι­στηρίου ήταν φυσικά φαινόμενα. Γιατί; Γιατί απλούστατα οι δημόσιοι υπάλληλοι, που επί χρόνια είχαν "κακομάθει", έπρεπε να πάρουν μερίδιο από αυτό που θεωρούσαν ταξική τους περιουσία και ήταν το κράτος. Έπρεπε να πάρουν μερίδιο από την πώλησή του. Αυτό το μερίδιο απλά κινείται σε δύο επίπεδα. Στο επίπεδο το προσωπικό και το ταξικό. Στο προσωπικό επίπεδο ο υπάλληλος τα "παίρνει", γιατί τα αφεντικά του τα "παίρνουν" ακόμα πιο "χοντρά". Στο ταξικό επίπεδο συμβαίνει το ανάλογο. Όταν η αστική τάξη αντιλαμβάνεται το κράτος σαν περιουσία της, ευνόητο είναι ότι, όταν αυτό ξεπουλιέται, θα διεκδικήσει "αντιπαροχή".

Εξαιτίας αυτών των αναγκών, η αστική τάξη νομοθέτησε με τον τρόπο που ευνοούσε τα μέλη της. Προστατεύοντας το "δικαίωμα" της διαφθοράς, μετέτρεψαν το έγκλημα της απιστίας προς το δημόσιο σε πλημμέλημα. Η "οδηγία" προς τους δημοσίους υπαλλήλους ήταν απόλυτα σαφής. Διαφθείρεστε όσο θέλετε και αν σας πιάσουν δεν "τρέχει" και τίποτε. Ούτε καν τη θέση σας δεν θα χάσετε. Μερικές "αυστηρές" συστάσεις και τίποτε παραπάνω. Ακόμα και ο πρόσφατος νόμος περί της αστικής "ευθύνης" του δημοσίου αυτήν την αθλιότητα υπηρετεί.

Αυτός ο κατάπτυστος νόμος έχει ως στόχο ν' αλλάξει την κυριότητα του κρατικού μηχανισμού. Έχει ως στόχο να περάσει και επίσημα την κυριότητα του κράτους στην αστική τάξη. Πώς αποδεικνύεται αυτό; Με το εξής απλό παράδειγμα. Όταν ένας βιομήχανος έχει ένα ατύχημα μέσα στο εργοστάσιό του, εξαιτίας κάποιας εγκληματικής αμέλειας κάποιου υπαλλήλου του, τι κάνει; Κάνει μήνυση στο εργοστάσιο; Κάνει μήνυση στον εαυτό του; Αναζητά την αποζημίωση, όταν γνωρίζει ότι αυτή θα προέλθει από τη δική του τσέπη; Όχι βέβαια. Αυτό το οποίο κάνει είναι να διώξει με τις κλωτσιές τον καραγκιόζη κι ανεύθυνο εργαζόμενο, που ήταν η αιτία του ατυχήματός του. Ακριβώς, επειδή είναι ιδιοκτήτης, στρέφεται εναντίον του εργαζόμενου. Μόνον όταν το ατύ­χημα λαμβάνει χώρα σε ξένη ιδιοκτησία υπάρχει μήνυση κατά της ιδιοκτησίας και όχι κατά του αμελή υπαλλήλου. Μόνον σ' αυτήν την περίπτωση ιδιοκτησία και υπάλληλος βρίσκονται στην ίδια πλευρά.

Τα ανάλογα συμβαίνουν και στην περίπτωση του νέου νόμου περί αστικών ευθυνών του δημοσίου. Όταν ένας πολίτης έχει ζημιά από την αμέλεια ενός δημοσίου υπαλλήλου, δεν στρέφεται κατά του δημοσίου και άρα κατά της δικής του περιουσίας. Στρέφεται κατά του υπαλλήλου και μόνον. Απαιτεί την απόλυσή του. Όταν στρέφεται κατά του δημοσίου, στην πραγματικότητα αναγνωρίζει τον αμελή υπάλληλο ως ιδιοκτήτη του δημοσίου. Του δίνει τη δυνατότητα να λειτουργεί συντεχνιακά με τους όμοιους του και να διαχειρίζονται την κρατική περιουσία σαν ταξική τους περιουσία. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Αυτό έγινε, γιατί οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ, προκειμένου να μην αντιμετωπίσουν αντιδράσεις στις μεθοδεύσεις τους, παρέδωσαν την ιδιοκτησία του δημοσίου στους αστούς υπαλλήλους. Φοβούνταν τις αντιδράσεις στις ιδιωτικοποιήσεις από αυτούς τους οποίους είχαν κάνει φανατικούς οπαδούς τους από την ακριβώς αντίθετη δραστηριότητα.

Από αυτές τις ανάγκες προκύπτουν όλα τα "περίεργα" που βλέπουμε σήμερα να συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία. Τα εγκληματικά "περίεργα", που οδηγούν στη διάλυση όχι μόνον της οικονομίας, αλλά στη διάλυση της κοινωνίας. Προκειμένου δηλαδή να μην χάσουν την εξουσία οι τρεις κυρίαρχες ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΕΣ οικογένειες στην Ελλάδα, άρχισαν να διαλύουν τα πάντα. Επέτρεψαν την παράνομη εισροή εκατομμυρίων λαθρομεταναστών μέσα σε μια μικρή χώρα. Επέτρεψαν την υπερπροσφορά εκατομμυρίων νέων εργατικών "χεριών" μέσα σε μια διαλυμένη οικονομία και άρα με μια εργατική τάξη με μηδενική διαπραγματευτική ικανότητα.

Επέτρεψαν την καταστροφή της παραγωγής και τη μετατροπή της νεολαίας σε ένα αστικού τύπου υπερμέγεθες παράσιτο, που δεν γνωρίζει τίποτε πέρα από τα περιοδικά "life style" και τον Ολυμπιακό. Μια νεολαία, που γνωρίζει την πορεία της ζωής επιφανών παρασίτων, όπως ο Κωστό­πουλος ή ο Κωστέτσος, αλλά αγνοεί τους άθλους του Αχιλλέα ή του Οδυσσέα. Μια νεολαία που υποτίθεται διαθέτει "γνώσεις" να διαχειριστεί τη "Microsoft", αλλά είναι πρακτικά ανίκανη να αυτοσυντηρηθεί. Μια νεολαία που μπορεί να παίζει ατελείωτες ώρες counterstrike, αλλά είναι ανίκανη να εργαστεί πραγματικά έστω και για μια ώρα.

Γιατί το έκαναν αυτό; Γιατί αναζητούν συμμάχους. Έχουν εγκληματήσει κι αναζητούν μέσω των συνθηκών συνενοχής να εξασφαλίσουν "ασπίδες". Τέτοιες "ασπίδες" είναι οι μετανάστες και οι "μορφωμένοι" των ΙΕΚ. Οι φουκαράδες οι λαθρομετανάστες στους αστούς ελπίζουν για την παραμονή τους και είναι έτοιμοι να θυσιαστούν γι' αυτούς, αν κάποιος τους επιτεθεί. Ελπίζουν οι "ευαίσθητοι" αστοί ότι, αν τα πράγματα πάνε προς το χειρότερο, θα εξασφαλίσουν τη συμμαχία των εκατομμυρίων παράνομων λαθρομεταναστών. Την ανάλογη συνενοχή προσπαθούν να δημιουρ­γήσουν και μέσω της εκπαίδευσης. Δεν "εισάγουν" μόνον συμμάχους, αλλά τους "παράγουν" και μέσα από τις εκπαιδευτικές "παράγκες", τις οποίες φυτεύουν στις πιο απίθανες γωνιές της ελληνικής επαρχίας.

Όλα αυτά τα κάνουν, γιατί αντιλαμβάνονται ότι πλέον έχουν αγγίξει τα όρια. Η ταξική συνο­μωσία των αστών έφτασε τα πράγματα στα όρια και υπάρχει πλέον ορατός κίνδυνος. Αν δεν φρόντιζαν εκ των προτέρων να εξασφαλίσουν τριτοκοσμικούς συμμάχους, οι αστοί θα κινδύνευαν σήμερα ακόμα και με θάνατο. Θα κινδυνεύαμε όλοι μας ως λαός, ακόμα και με εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις. Την ανάγκη άμυνας της αστικής τάξης υπηρετεί αυτός ο σχεδιασμός. Τους μετανά­στες τους χρησιμοποιούν ως "μοχλό" εξυπηρέτησης των ταξικών τους συμφερόντων. Τους χρησι­μο­ποιούν ως "φόβητρο" απέναντι σ' αυτούς που θα ήθελαν ν' αντι­δράσουν. Απέναντι σ' αυτούς που θα ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τη "μάζα" τους, για να περιορίσουν την αστική λαίλαπα. Γι' αυτόν τον λόγο οι αστοί βρίσκονται μόνιμα πίσω από τις φιλομεταναστευτικές "ευαισθησίες". Ας ψάξει κάποιος να βρει από πού "τρώει" ο κάθε επαγγελματίας "ευαίσθητος", που βγαίνει στα τηλεοπτικά "παράθυρα" και μας αναλύει τις "ευαισθησίες" του. Όλοι τους είναι δημόσιοι υπάλ­ληλοι. Άλλωστε αυτούς δεν τους απειλούν ταξικά οι μετανάστες. Εργάτης θα γίνει ο φουκαράς από το Αφγανιστάν και όχι διευθυντής σε υπουργείο.

Την ίδια ανάγκη εξυπηρετεί και η άνευ λόγου και σκοπού αστικοποίηση του ελληνικού πληθυσμού. Σήμερα, αν πετάξεις πέτρα στο δρόμο, πιο πιθανό είναι να χτυπήσεις "manager" παρά εργάτη. Γιατί; Γιατί αυτό επέβαλαν τα συμφέροντα των αστών. Πήραν τα παιδιά όλων των κοινω­νικών τάξεων και τα αστικοποίησαν. Πήραν τα παιδιά των εργατών και των αγροτών και τα "κηφηνοποίησαν". Ποιο το κέρδος; Έβαλαν τους πάντες να ελπίζουν σε βόλεμα στο δημόσιο, ώστε να μην απειλούν τα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων. "Ξεδόντιασαν" την ελληνική κοινωνία, για να μην τους απειλεί.

Μόνον με τον τρόπο αυτόν μπορούσαν να προστατεύσουν τις κομματικές ιδιοκτησίες τους και βέβαια να εξασφαλίσουν την ομαλή διαδοχή τους από τα φυσικά παιδιά τους. "Ευνούχισαν" ολόκληρη την κοινωνία, προκειμένου να εμφανίσουν τον Γιωργάκη σαν "επιβήτορα". "Τύφλωσαν" ολόκληρη την κοινωνία, για να εμφανίσουν τη Ντόρα σαν "ανοιχτομάτα". Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε. Έβαλαν όλο τον κόσμο να ψευτοσπουδάζει στους "αμάραντους" της κομμωτικής τέχνης, για να δώσουν αξία στα αγορασμένα πτυχία των δικών τους παιδιών. Αυτό το οποίο συμβαίνει σήμερα με την εκπαίδευση είναι χωρίς προηγούμενο. Χωρίς κανέναν στόχο και χωρίς κανέναν προσανατολισμό αναπτύσσουν ένα κολοσσιαίο σύστημα εκπαίδευσης, μόνο και μόνο για να το αναπτύσσουν και να εκμεταλλεύονται τις συνέπειες αυτής της ανάπτυξης.

Έφτασαν στο σημείο να δημιουργούν "ανώτατες" σχολές, μόνο και μόνο για να ενισχύουν τοπικές οικονομίες και να μην αφήνουν κανέναν από έξω από την εκπαίδευση. Γιατί; Για να δημιουργήσουν συνθήκες συνενοχής με τον λαό. Άλλος επειδή νοικιάζει μια τρώγλη σε φοιτητές, άλλος επειδή το παιδί του πέρασε στα "ανώτατα" εκπαιδευτικά ιδρύματα με βαθμούς πολικής θερμοκρασίας, όλοι σωπαίνουν. Όλοι σπουδάζουν και όλοι ελπίζουν. Σε τι ελπίζουν; Σε ένα θαύμα. Σε ένα μέσον, που θα τους επιτρέψει να "τρουπώσουν". Αυτό είναι το ζητούμενο για τους κυβερνώντες. Επέλεξαν έναν σχεδιασμό, ο οποίος θα σπρώξει και πάλι τους πάντες στους δια­δρόμους των κομματικών "μαγαζιών".

Πρακτικά όλοι είναι θύματα. Δεν υπάρχει ούτε η μαθηματική πιθανότητα να βολευτούν. Θα επιβιώνουν ως παράσιτα μόνο για όσο διάστημα θα εργάζονται οι γονείς τους ή θα εισπράττουν τις συντάξεις τους. Άλλη πιθανότητα επιβίωσης δεν υπάρχει. Το παγκόσμιο σύστημα να παραδιδόταν αύριο στην Ελλάδα, θα μπορούσε να το στελεχώσει και να περίσσευαν κιόλας στελέχη. Για τέτοια "ανάπτυξη" μιλάμε. Προφανώς κάποιοι "κρυπτοαλέξανδροι" στην Αθήνα θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο και γι' αυτό ανέπτυξαν αυτό το σύστημα. Ούτε η Βρετανία όταν κυβερνούσε τα "κύματα" δεν είχε τόσο έντονη αστικοποίηση της κοινωνίας. Ούτε η Βρετανία δεν έχει κατασκευάσει —αναλογικά— τόσους πολλούς "λοχίες" της διαχείρισης.

Το θέμα είναι ότι όλα αυτά δεν έγιναν ούτε από άγνοια ούτε από "ευαισθησία". Οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ μετέτρεψαν τη νεολαία σε ανίκανο "έρμα", για να νομιμοποιούν τα βολέματα των δικών τους παιδιών. Με τον τρόπο αυτόν αντί οι νεολαίοι να κυνηγάνε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να τον κρεμάσουν για τη "στημένη" κρατική καριέρα του, τον μετέτρεψαν σε πρότυπο "επιτυχίας". Αυτόν τον στόχο υπηρετεί και η δημιουργία των σημερινών "διαπλεκομένων" μεγι­στάνων ανάμεσα σε τυχαίους αστούς. Δημιουργώντας μεγιστάνες υπό την αιγίδα του κράτους και με μόνο προσόν την κομματική νομιμοφροσύνη, δημιουργούν "αγορά" για τους νέους. Οι πάντες μπορούν να ελπίζουν όχι μόνον σε ένα απλό βόλεμα, αλλά και σε μια τεράστια "επιτυχία". Αρκεί να υποτάσσονται στα κόμματα, τα οποία επιλέγουν ανάμεσα στους τυχαίους αστούς ποιους θα μετατρέψουν σε μεγιστάνες. Ελπίζει ο φουκαράς που διαθέτει ένα πτυχίο μηχανικού ότι, αν το κόμμα τον επιλέξει και του χαρίσει ένα δημόσιο έργο, θα γίνει ένας μικρός Μπόμπολας. Ελπίζουν οι πάντες ότι, αν ανεχθούν τη λεηλασία του δημοσίου "παλατιού", όλο και κάποιο "πολύφωτο" θα πέσει στα χέρια τους.

Στο σημείο αυτό βέβαια αποκαλύπτεται και το απόλυτο μέγεθος της "ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ". Το σύνολο σχεδόν των αθλιοτήτων για το οποίο κατηγορεί η ΝΔ το ΠΑΣΟΚ οφείλεται σε νόμους της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η ΝΔ δηλαδή νίκησε στις εκλογές, καταγγέλλοντας μια κατάσταση που οφείλεται καθαρά σε δικούς της νόμους. Αυτό είναι το "αριστούργημα" της "ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ". Αποτελεί αριστούργημα να κερδίζεις τις εκλογές με φήμες περί άνομων σχέσεων μεταξύ υπουρ­γείου άμυνας και λιακουνικού "άξονος" και την ίδια ώρα να υπάρχουν στοιχεία ότι και η δική σου προηγούμενη κυβέρνηση είχε με τον ίδιο "άξονα" τις ίδιες ακριβώς άνομες σχέσεις.

Αν ο αναγνώστης καταλάβει το μέγεθος της ζημιάς και της καταστροφής που πραγματο­ποίησαν οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ ίσως δει και με συμπάθεια τους διαπλεκόμενους. Τουλάχιστον αυτοί πήραν μερικά χρήματα και τίποτε άλλο. Δεν ισοπέδωσαν τα πάντα, προκειμένου οι ΔΙΑΠΛΕ­ΚΟΜΕΝΟΙ "νάνοι" να φαίνονται γίγαντες. Δεν έτρεχαν στις πρεσβείες των ισχυρών, για να πάρουν τα "χρίσματα" και μαζί μ' αυτά και "οδηγίες" για το πώς να κυβερνάνε τον τόπο. Δεν πρόδωσαν τον λαό, γιατί δεν τους εμπιστεύτηκε με την ψήφο του ο λαός. Δεν είναι επίορκοι, γιατί δεν ορκίστηκαν πουθενά. Αυτά τα τρομερά εγκλήματα αφορούν μόνον τους ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥΣ.

Αυτό το οποίο θα δούμε τώρα είναι ο λόγος για τον οποίο έχει ξεσπάσει σήμερα η "διαπλοκο­λογία" και ποιους εξυπηρετεί. Τα κόμματα σήμερα φοβούνται ότι ο λαός έχει καταλάβει τον ολέθριο ρόλο τους και είναι έτοιμος να τα τιμωρήσει. Όλα τα γκάλοπ αυτό αποδεικνύουν. Για τον μέσο Έλληνα η έννοια της "πολιτικοποίησης" έχει ταυτιστεί με την έννοια του "γλειψίματος" με στόχο το "βόλεμα". Για τον μέσο Έλληνα η έννοια "πολιτικός" έχει καταντήσει συνώνυμη του ψεύτη, του άρπαγα και του καιροσκόπου. Ευνόητο είναι ότι τα ανάλογα αποδίδονται και στις "φωλιές" που τους φιλοξενούν και είναι τα κόμματα.

Είναι λογικό λοιπόν τα κόμματα να φοβούνται ότι στην πρώτη επιλογή που θα δοθεί στο λαό —την οποία δεν θα ελέγχουν τα ίδια— αυτός θα τα εγκαταλείψει. Τι κάνουν; Προσπαθούν να μετακινήσουν τις ευθύνες. Προσπαθούν ν' αποδώσουν τις δικές τους ευθύνες στα δικά τους δημιουργήματα, που είναι οι "διαπλεκόμενοι". Κάνουν αυτό το οποίο κάνουν και οι ταυρομάχοι. Ανάμεσα στους εαυτούς τους και στο τέρας —που είναι ο λαός— βάζουν τους διαπλεκόμενους σαν κόκκινο πανί. Τους βάζουν σαν ένα εντυπωσιακό "παραβάν", για να αποσπάσουν την προσοχή του θηρίου και να μην βλέπει πίσω από αυτό. Αυτό γίνεται με τη δική τους τεχνητή "θυματοποίηση". Τι σημαίνει αυτό; Ότι τεχνητά υποβαθμίζουν τη δική τους θέση κι αναβαθμίζουν τη θέση των άλλων. Περνούν από την πλευρά του λαού και υποτίθεται "βλέπουν" τη διαπλοκή από την ίδια οπτική γωνία.

Οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ παρουσιάζουν τους "διαπλεκόμενους" πίσω και πάνω από τα κόμματα. Τους δαιμονοποιούν, γιατί αυτό τους συμφέρει. Τι σημαίνει τεχνητή "δαιμονοποίηση"; Να είσαι ο φέρων το σύνολο της εξουσίας και από "φόβο" να "ψιθυρίζεις" ονόματα τύπου Λαμπράκη ή Μπόμπολα. Να είσαι αυτός ο οποίος ελέγχει το σύνολο των εξουσιών και να παρουσιάζεσαι σαν αδύναμος. Αδύναμος απέναντι σε καραγκιόζηδες. Αδύναμος απέναντι σε ανθρωπάκια της δεκάρας. Αδύναμος απέναντι σε ανθρωπάκια που λίγους μήνες πριν έτρεχαν στο γραφείο σου και σε παρακαλούσαν με επιχειρήματα του τύπου "δώσε και σε μένα μπάρμπα". Δώσε μου τις προμήθειες του υπουργείου άμυνας, για να γίνω ο γνωστός Λιακουνάκος. Δώσε μου τις προμήθειες του ΟΤΕ, για να γίνω ο γνωστός Κόκκαλης. Δώσε μου την αττική οδό, για να γίνω ο γνωστός Μπόμπολας. Δώσε μου το πρόγραμμα της πληροφορικής στην εκπαίδευση, για να γίνω ο γνωστός Λαμπράκης.

Όλοι αυτοί οι μεγάλοι ευεργέτες των διαπλεκομένων σήμερα "ψιθυρίζουν" τα ονόματά τους με "δέος". Αντιλαμβανόμαστε πως ό,τι συμβαίνει σήμερα με τους διαπλεκόμενους είναι επιλογή των ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ των κομμάτων να συμβαίνει και υπηρετεί την ειδική στρατηγική που τους συμφέρει. Τι σημαίνει ειδική στρατηγική; Το εξής απλό. "Ψιθυρίζοντας" τα ονόματα των διαπλεκο­μένων, τους μυθοποιείς. Κάνεις τον λαό να τους φοβάται και να τους θεωρεί πανίσχυρους.

Όταν λοιπόν κάποιο κόμμα θα τιμωρήσει κάποιους από αυτούς, ο λαός θα το αντιμετωπίσει σαν "άθλο". Έναν "άθλο", που θα τον πιστωθούν τα κόμματα και άρα ο πολιτικός κόσμος. Έναν "άθλο", που θα τον πληρώσουν κάποιοι λίγοι και πίσω από αυτούς θα γλιτώσει μια συμμορία χιλιάδων όμοιων τους. Ο πολιτικός κόσμος δηλαδή θα θυσιάσει μερικά από τα δικά του "δημιουρ­γήματα" και αυτό θα το παρουσιάσει σαν επίτευγμα και βέβαια ως άλλοθι για να γλιτώσει ο ίδιος και οι υπόλοιποι εκλεκτοί του. Σ' αυτήν βέβαια την ενέργεια τον υποστηρίζει σύσσωμη η αστική τάξη.

Είναι αναγκασμένη η κοινωνική τάξη, που "καπέλωσε" τους πάντες στην Ελλάδα, να θυσιάσει μερικά από τα πιο "εκλεκτά" της παιδιά. Είναι αναγκασμένη, γιατί ο λαός είναι εξαγριωμένος και θέλει να δει "αίμα". Ελπίζουν δηλαδή ότι, αν θυσιάσουν κάποιους από τα "ψηλά", θα σταματήσει εκεί το πρόβλημα και δεν θα συνεχίσει ν' απειλεί τα "ψηλότερα". Είναι αναγκασμένοι αυτοί οι οποίοι καταστρέψανε τα ελληνικά εργοστάσια, για να γίνουν πλούσιοι εμπορικοί αντιπρόσωποι των πολυεθνικών, να πληρώσουν αυτό το μικρό "τίμημα". Είναι αναγκασμένοι αυτοί οι οποίοι ψήφισαν τους νόμους που έφεραν τις πολυεθνικές στην Ελλάδα —για να προσλάβουν τα παιδιά τους— να παραστήσουν τους "αγωνιστές". Με τη διαπλοκολογία δηλαδή οι πολιτικοί θα επιχει­ρήσουν να δημιουργήσουν μια "κολυμπήθρα του Σιλωάμ", η οποία θα τους επιτρέψει να "ξεπλυθούν" από τα εγκλήματά τους.

Μέσα σ' αυτό το σκηνικό της ψευδομάχης εντάσσονται και οι μεθοδολογίες που σήμερα ακολουθούνται και οι οποίες σε άλλη περίπτωση θα ήταν λάθος. Τι σημαίνει αυτό; Ο πολιτικός κόσμος κατευθύνει τη δικαιοσύνη προς μια μεθοδολογία αντιμετώπισης των διαπλεκομένων, η οποία στο σύνολό της είναι λάθος. Τη βάζει για παράδειγμα να μελετάει τις συμβάσεις τους με το κράτος. Τη βάζει ν' "ακολουθεί" τη διαπλοκή μέσα στον τρομερό "λαβύρινθο", τον οποίον οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Έναν "λαβύρινθο", που δύσκολα μπορείς να τον νικήσεις, γιατί, πέραν του ότι είναι περίπλοκος, μπορεί και προσφέρει ψευδοεικόνες που παρασύρουν.

Τα πράγματα δηλαδή είναι απλά. Όταν κυνηγάς ένα θηρίο για να το εξοντώσεις, ενεργείς με βάση τα δεδομένα που σε συμφέρουν εσένα και όχι το θηρίο. Αν δεν έχεις κανένα πλεονέκτημα, το κυνηγάς και αποδέχεσαι το γεγονός ότι μπορεί και να το χάσεις πάνω στο κυνήγι. Αποδέχεσαι το γεγονός ότι το κυνηγάς με μειονέκτημα, εφόσον το κυνηγάς σε χώρους τους οποίους γνωρίζει το ίδιο και εσύ τους αγνοείς. Όταν όμως υπάρχουν άλλα δεδομένα, αλλάζει και η στρατηγική του κυνηγιού. Όταν γνωρίζεις πού βρίσκεται η φωλιά του θηρίου, δεν το ακολουθείς. Δεν του δίνεις την ευκαιρία να σε παρασύρει μακριά από αυτήν. Αγνοείς τις κινήσεις του και πηγαίνεις κατ' ευθείαν στη φωλιά του. Το αφήνεις να περιφέρεται και το περιμένεις εκ του ασφαλούς. Το περιμένεις, γιατί είναι βέβαιο ότι θα επιστρέψει. Στη φωλιά βρίσκεται καί η λεία του καί η οικογένειά του. Ό,τι δηλαδή πολύτιμο διαθέτει, είτε σ' ό,τι αφορά την απλή επιβίωσή του είτε σ' ό,τι αφορά τη διαιώνιση του "είδους" του, βρίσκεται σε έναν χώρο, όπου αναγκαστικά θα πρέπει να σε αντιμετωπίσει.

Τι σημαίνει αυτό για την περίπτωσή μας. Το εξής απλό. Όταν ως κράτος καταδιώκεις έναν Μπόμπολα ή έναν Κόκκαλη, δεν το κάνεις απευθείας. Δεν σε ενδιαφέρει τι κάνουν και τι δεν κάνουν. Δεν σε ενδιαφέρει τι λένε και τι δεν λένε. Ως κράτος έχεις άπειρες δυνατότητες και μεταξύ αυτών να ελέγχεις και τον εαυτό σου. Δεν κάθεσαι δηλαδή να μελετάς τα συμβόλαιά τους και τη νομιμότητά τους. Δεν κάθεσαι να παγιδεύεσαι από τις "παγίδες" που έχουν στήσει οι νομικοί τους σύμβουλοι. Αυτοί οι οποίοι, αφού εξασφάλιζαν με παρανομίες τις προμήθειες ή τους διαγωνισμούς, στη συνέχεια "έστηναν" τη νομιμοφάνεια των πράξεών τους.

Τι κάνεις; Το εξής απλό. Γνωρίζεις ότι για όλους αυτούς τους διαπλεκόμενους η "φωλιά" τους είναι το κράτος. Η "φωλιά" τους δηλαδή είναι ο χώρος τον οποίο ελέγχεις απόλυτα. Μέσα σ' αυτήν τη "φωλιά" δουλεύεις ερήμην τους. Δεν βγαίνεις έξω από αυτήν τη "φωλιά", ώστε να έρθεις αντιμέτωπος με τις στρατιές των δικηγόρων και των σφουγγοκολάριών τους. Με τις στρατιές των πληρωμένων συμμάχων τους. Περιορίζεσαι μόνον στη "φωλιά". Μέσα σ' αυτήν τη "φωλιά" αναζητάς τη "λεία" τους και τα "βλαστάρια" τους. Δεν σε ενδιαφέρει πού βρίσκονται αυτοί και τι λένε. Αυτό που σε ενδιαφέρει είναι το ότι έχεις ως δεδομένο πως αυτοί "φτιαχτήκαν" μέσα στους διαδρόμους του κράτους και ότι εκεί βρίσκεται η αδυναμία τους.

Τι κάνεις; Το εξής απλό. Όταν γνωρίζεις ότι ο Μπόμπολας, για παράδειγμα, "φτιάχτηκε" από το κράτος, αναζητάς τη "γέννησή" του. Ανατρέχεις στην εποχή που ο Μπόμπολας είχε ως κεφά­λαιο ένα βρακί κι ένα καπέλο. Αναζητάς τη χρονική περίοδο κατά την οποία ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το δημόσιο. Αναζητάς την εποχή που ήρθε σε πρώτη επαφή με τα προϊόντα της Mercedes και της Armani. Από τη στιγμή που εντοπίσεις το χρόνο, αναζητάς τα υπόλοιπα. Από ποια "πόρτα" μπήκε στο δημόσιο και "φτιάχτηκε"; Από την "πόρτα" των δημοσίων έργων; Από την "πόρτα" των δημοσίων προμηθειών; Από την "πόρτα" του υπουργείου άμυνας ή από την "πόρτα" του υπουργείου συγκοινωνιών; Αυτά αρκούν ως στοιχεία για τον Μπόμπολα στην υπόθεση "Μπόμπολα".

Από εκεί και πέρα παρατάς τον Μπόμπολα και ασχολείσαι με άλλους. Με άλλους πολύ πιο αδύναμους καί από τον Μπόμπολα καί από τον πολιτικό που τον έστειλε εκεί όπου τον έστειλε. Αναζητάς πάντα τον πιο αδύναμο κρίκο της αλυσίδας της διαπλοκής, προκειμένου να τη σπάσεις εύκολα. Ποιος είναι ο πιο αδύναμος κρίκος; Ο απλός υπάλληλος. Ποιος ήταν ο δημόσιος υπάλ­ληλος που εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στην "πόρτα"; Αυτόν τον υπάλληλο τον κάνεις "φύλλο και φτερό". Ως κράτος έχεις το δικαίωμα να ελέγξεις το πόθεν έσχες του. Ως κράτος έχεις δικαίωμα να ελέγξεις τα "άλματα" στην καριέρα του.

Αν ο υπάλληλος αυτός δεν μπορεί να σου εξηγήσει είτε τον ανεξήγητο πλουτισμό του είτε την ανεξήγητη "αλτικότητά" του, τον παραπέμπεις σε δίκη με την κατηγορία της διαφθοράς και της απιστίας προς το δημόσιο και τον στέλνεις στη φυλακή. Από εκεί και πέρα είναι γνωστό ότι η φυλακή ευνοεί τη "φλυαρία". Με ένα καλό "παζάρι" μπορείς να μάθεις ό,τι σε ενδιαφέρει. Ποιος, που, γιατί και πού πήγαν τα λεφτά. Είναι θέμα χρόνου να ισχύσει το γνωστό ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Είναι θέμα χρόνου να έρθουν σε σύγκρουση οι συμμορίτες μεταξύ τους, εφόσον κανέ­νας δεν είναι διατεθειμένος να καθίσει στη φυλακή για κάποιον άλλον. Κανένας υπάλληλος δεν είναι διατεθειμένος να θυσιαστεί για κανέναν Μπόμπολα και για κανέναν πρώην χαφιέ της Στάζι.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πλήρως το μέγεθος της υποκρισίας, όταν οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ παριστάνουν τους αδύναμους και "ψιθυρίζουν" τα ονόματα των διαπλεκομένων. Αντιλαμβάνεται πόσο υποκριτές είναι οι ιδιοκτήτες των κομμάτων —οι οποίοι ελέγχουν απόλυτα το κράτος—, όταν βλέπει πόσο εύκολα μπορεί το κράτος να τους τσακίσει όλους μαζί. Το κράτος με "μικρο­χειρουργικές" επεμβάσεις μπορεί να τους βρει όλους. Μπορεί να βρει τις παρανομίες τού κάθε καραγκιόζη, που παριστάνει σήμερα τον μεγαλοπαράγοντα της κοινωνίας, είτε ελέγχοντας τις καμεράτες είτε τον Ολυμπιακό. Τα πάντα δηλαδή είναι εύκολα, αν υπάρχει η ανάλογη βούληση από πλευράς εξουσίας.

Τι θα έκανε ο υδροχοϊσμός, αν αύριο αναλάμβανε την εξουσία; Θα διέλυε άπαξ τη ΔΙΑΠΛΟΚΗ. Θα τη διέλυε σε όλα τα επίπεδα. Θα κατέστρεφε τον "γόρδιο δεσμό", που συνδέει συγκεκριμένους ιδιώτες με το σύνολο του κρατικού μηχανισμού. Αυτό είναι εύκολο να γίνει, αν ακολουθηθεί η κατάλληλη μεθοδολογία. Ποια είναι αυτή; Κατ’ αρχήν θα κατέστρεφε όλες τις συνθήκες οι οποίες δημιουργούν συνθήκες συνενοχής μεταξύ των πονηρών και εμφανίζουν τα κόμματα σαν παρατάξεις. Το σύνολο των συνθηκών που δημιουργούν πυραμοειδείς συνθήκες, οι οποίες συνδέουν τα συμφέροντα των λίγων ιδιωτών με τα συμφέροντα κάποιων μερίδων της κοινωνίας. Τις συνθήκες που μετατρέπουν απλά και μικρά προσωπικά ιδιοτελή συμφέροντα σε σύνθετα και μεγάλα συλλογικά ιδιοτελή συμφέροντα. Τις συνθήκες που για παράδειγμα τριχοτομούν την κοινωνία, για να το εκμεταλλευτούν οι τρεις κυρίαρχες οικογένειες.

Το πρώτο πράγμα το οποίο θα έκανε θα ήταν να σταματήσει τη σημερινή παράνομη χρηματο­δότηση των κομμάτων. Αυτό είναι λογικό. Όταν έχεις ν' αντιμετωπίσεις έναν καρκινικό μηχα­νισμό, το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να του στερήσεις την "τροφοδοσία". Από αυτήν τη χρηματοδότηση δημιουργούνται οι συνθήκες συνενοχής. Από το κρατικό χρήμα συντηρούνται οι στρατιές των κομματόσκυλων, οι οποίοι χρησιμοποιούν τη μάζα τους, για ν' αποδείξουν στον κόσμο ότι ο μηχανισμός που τους "ταΐζει" είναι παράταξη και όχι απλό κόμμα. Αυτό είναι το όλο μυστικό του σχεδιασμού των κομμάτων. Από τα "φιλέτα" της κορυφής μέχρι τα "ψίχουλα" της βάσης δημιουργούνται κύκλοι συνενοχής, οι οποίοι βάζουν παράνομα τα κόμματα μέσα στην κοινωνία. Αυτή η μάζα επιτρέπει στον Γιωργάκη να ταυτίζει μερικούς πολιτικούς με ένα μεγάλο ποσοστό του ελληνικού λαού. Να προστατεύει τους εγκλημα­τίες του ΠΑΣΟΚ, μιλώντας για "καταδίωξη" της παράταξης του ΠΑΣΟΚ.

Από τη στιγμή που θα σταματήσει η χρηματοδότηση των κομμάτων, είναι εύκολο να ελεγχθούν όλα τα επιμέρους στοιχεία τα οποία σήμερα δημιουργούν προβλήματα στην ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας. Προβλήματα μεγάλα, που όμως είναι εύκολα αντιμετωπίσιμα, εάν γνωρίζει κάποιος τι συμβαίνει και βέβαια έχει τη θέληση να τα αντιμετωπίσει. Τέτοια προβλήματα είναι τα εξής: Πρώτον: το "στήσιμο" της βουλής. Δεύτερον: η κομματικοποίηση του κράτους. Τρίτον: η αστικοποίηση των καθοδηγητικών οργάνων των κοινωνικών τάξεων και Τέταρτον: ο έλεγχος των ΜΜΕ.

Σ' ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του πρώτου προβλήματος η λύση είναι απλή. Το σύνολο των πολιτικών, που αυτή τη στιγμή κατοικοεδρεύουν στη βουλή, πρέπει ν' αποβληθούν από αυτήν. Ως ποινή, για την προηγούμενη αντισυνταγματική δραστηριότητά τους, να τους επιβληθεί μερική στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων. Τι σημαίνει αυτό; Ότι το σύνολο των πολιτικών, που είναι ενταγμένοι σε κομματικές λίστες μελών, να χάσουν το δικαίωμα του εκλέγεσθε για τη θέση του βουλευτή. Ο κάθε πολιτικός ν' απολαμβάνει το δικαίωμα της διεκδίκησης της εκτελεστικής εξουσίας, αλλά να μην μπορεί να καταλάβει τη θέση του βουλευτή. Να διαχωριστεί πλήρως η έννοια της εκλογής της εκτελεστικής εξουσίας από τη δραστηριότητα που θα έχει ως στόχο τη στελέχωση της βουλής.

Σ' ό,τι αφορά την κομματικοποίηση του κράτους και εδώ τα πράγματα είναι εξίσου απλά. Όλα τα επιφανή "κομματόσκυλα", που ταΐζονται από τον κρατικό προϋπολογισμό και σήμερα προσφέ­ρουν έργο μόνον στα ιδιωτικά κόμματα, να απολυθούν χωρίς καμία αποζημίωση. Η πιο δίκαιη μέθοδος είναι να ελεγχθούν για την εργασία τους απέναντι στον εργοδότη τους. Μπορεί δηλαδή κάποιος να τους καλέσει και να τους ζητήσει να του αποδείξουν ότι, για παράδειγμα, τα τρία ή τα πέντε τελευταία χρόνια εργάζονταν στις θέσεις για τις οποίες προσελήφθηκαν από το δημόσιο. Αν κάποιος δεν μπορεί ν' αποδείξει ότι εργάστηκε ούτε για ένα μικρό ποσοστό του χρόνου στην υπηρεσία αυτού που τον πλήρωνε, να πηγαίνει σπίτι του. Αν κάποιος προσελήφθηκε για να είναι οδηγός ασθενοφόρου και τα τελευταία χρόνια περιφερόταν αποκλειστικά στους "διαδρόμους" της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ, να πάει σ' αυτούς για να τον πληρώσουν.

Από τη στιγμή που θα γίνει το πρώτο ξεκαθάρισμα στο δημόσιο, είναι εύκολο να δημιουργη­θούν οι συνθήκες που θα το διατηρούν "καθαρό" και ακομμάτιστο. Πώς; Ακολουθώντας το μοντέλο που σήμερα ισχύει μόνον για τους δικαστικούς υπάλληλους. Με δύο απλούς νόμους μπορεί αυτό να συμβεί. Ποιοι θα είναι αυτοί; Να απαγορευτεί πλήρως η πολιτική δραστηριότητα και ο συνδικαλισμός για τους δημοσίους υπαλλήλους. Η μισθολογική πολιτική που θα ακο­λουθείται γι' αυτούς να συνδεθεί άμεσα με τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας που αφορούν και τους υπόλοιπους εργαζόμενους και να τιμωρείται με άμεση απόλυση όποιος επιχειρεί συνδικα­λισμό. Να τιμωρείται με άμεση απόλυση όποιος επιδεικνύει την κομματική του ταυτότητα και λειτουργεί μέσα στην υπηρεσία του με κομματικά κριτήρια.

Το αμέσως επόμενο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι η ευθυγράμμιση των δημοσίων υπαλλήλων με τους συναδέρφους τους του ιδιωτικού τομέα και η ευθυγράμμιση του κράτους-εργοδότη με τους συναδέρφους του ιδιωτικού τομέα. Τι σημαίνει αυτό; Άμεση κατάργηση της μονιμότητας. Όποιος δεν εργάζεται να πηγαίνει σπίτι του. Όποιος δεν έχει αντικείμενο εργασίας, να πηγαίνει επίσης σπίτι του. Το κράτος δεν είναι ούτε "κηφηνοστάσιο", για να ταΐζει τεμπέληδες, ούτε ευαγές ίδρυμα, για να συντηρεί άεργους προκειμένου να επιλύει κοινωνικά προβλήματα. Με απόλυτα αντικειμενικά κριτήρια θα γίνονται προσλήψεις και με τα ίδια απόλυτα κριτήρια θα γίνονται και οι απολύσεις.

Η ανάλογη ευθυγράμμιση θα πρέπει να δρομολογηθεί και στο επίπεδο της κρατικής εργο­δοσίας. Σήμερα η ΔΙΑΠΛΟΚΗ μεταξύ κομμάτων και κρατικού μηχανισμού έχει καταστήσει τον δημόσιο ως τον πιο βλάκα ανάμεσα στους εργοδότες. Οι εργαζόμενοι του δημοσίου έχουν καταφέρει και έχουν κολλήσει πάνω στην τσέπη του ως "βδέλλες". Έχουν αποσπάσει προνόμια, τα οποία, αν τα μεταφέρει κάποιος στον ιδιωτικό τομέα, θα τον καταστρέψει στον πρώτο μήνα εφαρμογής τους. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Να ευθυγραμμιστεί το κράτος με τα όσα το ίδιο επιβάλει στους ιδιώτες συναδέρφους του. Το κράτος, ως εργοδότης κοινών εργαζομένων, να καταβάλει τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων του στο ίδιο ταμείο με τους συναδέρφους του. Να τις καταβάλει με τους ίδιους όρους που ισχύουν για όλους.

Αυτό θα είναι καταλυτικό για τη λειτουργία του κράτους, γιατί θ' αλλάξει το σύνολο της δημοσιονομικής πολιτικής. Δεν θα μπορεί το κράτος να "κρύβει" το πραγματικό κόστος των εργαζομένων του. Δεν θα μπορεί να τους προσφέρει προνόμια, τα οποία χρεώνονται "κρυφά" στον δημόσιο προϋπολογισμό. Σήμερα αυτό συμβαίνει. Το κράτος προσλαμβάνει κλητήρες και συνταξιοδοτεί υπουργούς. Όλοι οι εργοδότες "ξεφορτώνονται" τους εργαζομένους τους την επόμενη της συνταξιοδότησής τους και το κράτος τους δικούς του τους ταΐζει μέχρι να πεθάνουν.

Αυτό πρέπει ν' αλλάξει. Ο κάθε δημόσιος υπάλληλος θα συντηρείται κατά τη διάρκεια της συνταξιοδότησής του από τα δικά του χρήματα και όχι από τα χρήματα του κόσμου. Το ΙΚΑ, που έχει ως καθήκον του να προστατεύει τα εκατομμύρια των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, μπορεί ν' αναλάβει και τους δημοσίους υπαλλήλους. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως κάποιας μορφής τιμωρία. Δεν αποτελεί δυσμενές μέτρο εις βάρος τους. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με βάση τη συνταγματική λογική οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι οι "κατώτεροι" των εργαζομένων. Αποτελεί εύνοια για τους "κατώτερους" να συμπεριληφθούν σε διατάξεις που αφορούν τους "ανώτερους".

Από τη στιγμή που θα καταστραφεί η ΔΙΑΠΛΟΚΗ μεταξύ κομμάτων και κρατικού μηχανισμού, θα πρέπει να γίνει το ανάλογο και στην ταξική ΔΙΑΠΛΟΚΗ. Αν δηλαδή χάσουν τα κόμματα τον έλεγχο της βουλής και του κράτους, είναι εύκολο να χάσει και η αστική τάξη το σύνολο του ελέγχου των κοινωνικών της εταίρων. Τι πρέπει να γίνει; Να ελεγχθούν όλες οι ηγεσίες των "οργάνων" όλων των κοινωνικών εταίρων. Η αναζήτησή μας θα αφορά κυρίως τις πιο αδύναμες τάξεις, όπου οι αστοί μπορούν να εμφανίζονται σαν "σωτήρες" και "φωστήρες". Είναι δηλαδή απίθανο να βρεις τους αστούς να ελέγχουν έναν ΣΕΒ, αλλά είναι πολύ πιθανό να τους βρεις να ελέγχουν τη ΓΣΕΕ ή τους αγροτικούς συνεταιρισμούς.

Τι κάνεις σ' αυτήν την περίπτωση; Αναζητάς όλους τους κομματικούς εγκάθετους αστούς, οι οποίοι δραστηριοποιούνται στα όργανα αυτά. Τα όργανα που —δικαίως— χρηματοδοτούνται από το κράτος, για να λειτουργήσουν. Μόλις τους εντοπίσεις, τους κοινοποιείς την απόλυσή τους και τους στέλνεις στη δικαιοσύνη για να ελεγχθεί το πόθεν έσχες τους. Αν για παράδειγμα βρεις εργατοπατέρα με σπίτι στη Μύκονο, καλά είναι να του κλείσεις "μονόκλινο" στον Κορυδαλλό. Να τον στείλεις εκεί για χρόνο αρκετό, να γράψει όχι μόνον τα δικά του απομνημονεύματα, αλλά και τα απομνημονεύματα των άλλων. Άνθρωποι όπως ο Κανελλόπουλος, ο Πρωτόπαπας ή ο Πολυζω­γόπουλος, οι οποίοι παρέδωσαν την εργατική τάξη "λεία" στα κόμματα, δεν δικαιούνται να ζουν ανάμεσά μας. Αν αποδειχθεί ότι για τα ιδιοτελή τους συμφέροντα αδίκησαν τη μεγαλύτερη και πιο φτωχή κοινωνική τάξη, τους αξίζει να μπουν στη φυλακή "βαθύτερα" ακόμα και από τη 17 Νοέμβρη.

Τα ανάλογα κάνεις και για τους αγροτικούς συνεταιρισμούς. Τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, οι οποίοι ιδρύθηκαν για να προστατεύσουν τον κόπο των αγροτών και σταδιακά μετατράπηκαν σε "μικρομάγαζα" της αστικής τάξης. Κάποιοι πήραν χρήματα για να τους διαλύσουν. Κάποιοι πήραν εξουσία, προκειμένου να παραδώσουν "δεμένους" χειροπόδαρα τους αγρότες στα κόμματα. Κάποιοι έγιναν πλούσιοι, προκειμένου να "παραδώσουν" τον αγροτικό κόσμο στους ελεεινούς αστούς εμπόρους. Τίποτε δηλαδή δεν έγινε τυχαία. Τα πάντα είχαν τη σκοπιμότητά τους και βέβαια την εξήγησή τους.

Κάποιοι επέτρεψαν στα παράσιτα του εμπορίου να κλέβουν τον ιδρώτα των αγροτών. Κάποιοι έπαιρναν "μίζες", όταν μεσολαβούσαν στις δοσοληψίες μεταξύ αγροτών και κράτους. Όλοι αυτοί πρέπει να πληρώσουν. Με τον έλεγχο του πόθεν έσχες τους θ' αποκαλυφθούν τα πάντα. Θα αποκαλυφθούν τα νεόπλουτα κομματόσκυλα, που "μοίραζαν" τις επιδοτήσεις των κοινοτικών πακέτων, ξεκινώντας το μοίρασμα πρώτα από τους εαυτούς τους. Θα αποκαλυφθούν και όλοι εκείνοι οι έμποροι που τους "ετάιζαν" επί χρόνια, για να παραμένει μια μεγάλη κοινωνική τάξη "νηστική". Μαζί μ' αυτούς θ' αποκαλυφθούν και οι "διαπλεκόμενοι" του χονδρεμπορίου, οι οποίοι κατακλέβουν καί τους παραγωγούς καί τους καταναλωτές.

Αν γίνει αυτό το ξεκαθάρισμα στα όργανα των κοινωνικών εταίρων, είναι εύκολο να διατη­ρη­θεί η κατάσταση στο επίπεδο που ευνοεί τα έννομα συμφέροντά τους. Με νόμους καθιστάς υποχρεωτικό προσόν, για τον οποιονδήποτε θα θελήσει να συμμετάσχει στις δραστηριότητες του ταξικού του οργάνου, να είναι μέλος αυτής της τάξης. Δικηγόροι, στρατιωτικοί, μηχανικοί και γιατροί, οι οποίοι θα παριστάνουν τους προέδρους των αγροτικών συνεταιρισμών ή τους γραμματείς των συνδικα­λιστικών οργανώσεων, δεν πρέπει να ξαναϋπάρξουν. Αστοί στα όργανα αυτά θα τοποθετούνται μόνον σε θέσεις εργαζομένων υπαλλήλων. Το σύνολο των διοικητικών θέσεων, που θα εξασφα­λίζει σε μια κοινωνική τάξη την αυτοδιαχείριση των ειδικών και βέβαια νόμιμων συμφερόντων της, θα καλύπτεται αποκλειστικά από μέλη της.

Κάποτε αυτό ήταν αδύνατο να συμβεί, ενώ σήμερα είναι δυνατό. Σήμερα, που υπάρχουν κομμωτές με μεταπτυχιακό στο "ντεκαπάζ", δεν θα βρεθούν μορφωμένοι εργάτες ή αγρότες να διαχειριστούν τα συμφέροντά τους; Αυτό βέβαια αποτελεί και μια τραγική ειρωνεία για τους αστούς. Αυτοί, που τους τελευταίους αιώνες θησαύριζαν εξαιτίας της "πολυτιμότητας" και της σπανιότητάς τους, δημιούργησαν μόνοι τους συνθήκες "πληθωρισμού". Αυτοί, που για λόγους άμυνας δημιούργησαν έναν παράλογο εκπαιδευτικό μηχανισμό, θα χάσουν ολοκληρωτικά την ταξική τους μάχη, επειδή απλούστατα δημιούργησαν τις συνθήκες που επιτρέπουν στους υπόλοι­πους να τους "ξεφορτωθούν". Θα μπουν οι ίδιοι στο "λάκκο" που έσκαψαν για τους άλλους.

Από τη στιγμή που θα καταφέρουν οι κοινωνικές τάξεις να εξασφαλίσουν την αυτονομία τους, είναι εύκολο να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να διασφαλίσουν την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας. Με την ισχύ των πολιτών που θ' αντιπροσωπεύουν, θα μπορούν να στελεχώνουν τη βουλή με τον τρόπο που συμφέρει καί τους ίδιους αλλά καί τη δημοκρατία. Είναι θέμα του ΣΕΒ, της ΓΣΕΕ ή των αγροτικών συνεταιρισμών για το ποιοι θα μπουν στη βουλή. Αυτοί θ' αποφασίζουν ποιοι και με ποιους όρους θα τους αντιπροσωπεύουν και όχι τα κόμματα. Αν μπει τάξη στα όργανα που καθορίζουν τη λειτουργία τόσο της δημοκρατίας όσο και της οικονομίας, ευνόητο είναι ότι θα πρέπει να ελεγχθεί το σύνολο των "αναπηριών" που η προηγούμενη κατάσταση προκάλεσε, προκειμένου ν' αποκρύπτει τις παρανομίες της. Ο λαός δηλαδή που "αρρώστησε", προκειμένου ν' ανέχεται τους "λεπρούς" της ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ, θα πρέπει να επανέλθει.

Εκ των δεδομένων λοιπόν θα πρέπει να ελεγχθεί η κύρια εστία της σημερινής "μόλυνσης", που είναι τα ΜΜΕ. Τα ΜΜΕ είναι αυτά τα οποία ισχυροποιούν τη ΔΙΑΠΛΟΚΗ μέσα στην κοινω­νία. Αυτά επιβάλουν στον κόσμο τις απόψεις των ιδιοκτητών των κομμάτων. Αυτά επιβάλουν στον κόσμο τους ίδιους ως πρόσωπα. Αυτά επιβάλουν στην κοινωνία όχι μόνον το δικό τους μονοπώλιο, αλλά και τους φυσικούς διαδόχους τους. Τα ΜΜΕ σήμερα "κατασκευάζουν" τη Ντόρα πρωθυπουργό. Τα ΜΜΕ "κατασκεύασαν" τον Γιωργάκη αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Τα ΜΜΕ προστα­τεύουν τα κόμματα από τις αντιδράσεις του κόσμου.

Ακριβώς, επειδή είναι τόσο χρήσιμα για τους ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥΣ, εισπράττουν παράνομα αντισταθμιστικά οφέλη, τα οποία καταστρέφουν την κοινωνία. Ακριβώς, επειδή βοηθούν τον κάθε Μητσοτάκη και τον κάθε Παπανδρέου να "σπρώχνουν" τα παιδιά τους, εξασφαλίζουν την ατιμωρησία από τα όργανα τα οποία θα έπρεπε να τα ελέγχουν και δεν το κάνουν, επειδή βρίσκονται υπό τον έλεγχο των "Μητσοτάκηδων". Είναι αστείο και μόνον να σκεφτεί κάποιος ότι τα "ανεξάρτητα" όργανα των διακομματικών επιτροπών θα μπορούσαν να ελέγξουν τους ευεργέτες των ιδιοκτητών τους. Το αποτέλεσμα είναι να λειτουργούν ως εστίες μόλυνσης.

Τα ΜΜΕ σήμερα αποτελούν πραγματικά τη μεγαλύτερη εστία "μόλυνσης" για την κοινωνία, γιατί λειτουργούν αποκλειστικά και μόνον με τη λογική της καπιταλιστικής "ζούγκλας". Αυτό είναι λογικό από τη στιγμή που αντιγράφουν την κατάσταση που ισχύει στην "πρωτεύουσα" της βαρβαρότητας. Από τη στιγμή που αντιγράφουν τα συμβαίνοντα στις ΗΠΑ. Στις ΗΠΑ, όπου δεν υπάρχει καμία δημοκρατική παράδοση. Στις ΗΠΑ, όπου δεν υπάρχει καμιά ισότητα μεταξύ των πολιτών. Στις ΗΠΑ δεν υπάρχουν μόνον παιδιά κάποιου "ανώτερου" Θεού —όπως συμβαίνει στις υπόλοιπες μεγάλες αστικές δημοκρατίες της Δύσης και βέβαια και στην Ελλάδα— αλλά πολλά παιδιά πολλών "κατώτερων" και απόλυτα διαβαθμισμένων θεών.

Από τη στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά, λογικό είναι τα ΜΜΕ να υπηρετούν αυτόν τον σχεδιασμό της ανισότητας. Μια ανισότητα, που υπάρχει μέσα στο DNA του κράτους των Αμερικανών. Γιατί; Γιατί οι ΗΠΑ ως χώρα "θεμελιώθηκε" από άρπαγες αποικιοκράτες και στη συνέχεια "χτίστηκε" από άρπαγες μετανάστες. Στις ΗΠΑ, όπου το κυρίαρχο "όνειρο" συνδέεται με την έννοια της "απληστίας" και τίποτε άλλο. Δεν έχει καμία σημασία αν το "όνειρο" του "πετυχη­μένου" ταυτίζεται με τους "εφιάλτες" των υπολοίπων. Αυτό που έχει σημασία είναι η "επιτυχία". Στις ΗΠΑ, όπου η οικονομική "επιτυχία" είναι αυτή η οποία τελικά αποφασίζει για το τι είναι "καλό" και το τι είναι "κακό" για την κοινωνία. Η "επιτυχία" λειτουργεί ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ.

Όταν υπάρχει αυτήν η "επιτυχία" όλα τα άλλα "σβήνουν". Το σύνθημα είναι ένα. Κάνε ό,τι θέλεις για να πλουτίσεις, αρκεί να μην σε πιάσουν. Μόνον αν σε πιάσουν είσαι κακοποιός. Αν δεν σε πιάσουν, μπορείς να παρουσιαστείς όπως θέλεις. Ακόμα και το γαλαζοαίματο "Κάμελοτ" τους, που οι Αμερικανοί αρέσκονται να το θαυμάζουν, πάνω σ' αυτήν τη βάση είναι "χτισμένο". Μετανάστες κακοποιοί ήταν οι Κένεντυ. Μαστροποί και λαθρέμποροι αλκοόλ. Αγράμματοι και μεθύστακες ήταν …κι εξακολουθούν να είναι. Από τη στιγμή όμως που δεν τους έπιασαν, μπο­ρού­σαν να παριστάνουν ό,τι ήθελαν.

Μέσα σ' αυτήν τη χώρα και για την εξυπηρέτηση των αναγκών του "ονείρου" της δημιουρ­γήθηκαν τα ιδιωτικά ΜΜΕ με τα χαρακτηριστικά που στη συνέχεια μεταφέρθηκαν και στις "Μπανανίες". Ποια ήταν αυτά τα χαρακτηριστικά; Να μετατρέψουν τους πολίτες σε κοινούς καταναλωτές. Να τους κάνουν ν' ανέχονται τα πάντα και να καταναλώνουν τα πάντα. Γιατί; Γιατί αυτό εξυπηρετούσε τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. Ας ψάξει κάποιος να βρει ποιοι είναι οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ στις ΗΠΑ. Όταν ιδιοκτήτες είναι οι ίδιες οι πολυεθνικές, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Ευνόητο είναι ότι θα δημιουργηθούν "φίλτρα" τα οποία θα προστατεύουν τα συμφέ­ροντά τους.

Όταν οι στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ συμφέρουν τις πολυεθνικές, ευνόητο είναι ότι οι πελάτες τους θα μάθουν αυτά που τους αφορούν ως πελάτες και όχι ως πολίτες. Προκειμένου δηλαδή να πουλήσουν κάποιοι μερικά βρακιά ή μερικές κουβέρτες παραπάνω, απειλούν την ίδια την ανθρωπότητα. Αλλοιώνουν την "πορεία" δισεκατομμυρίων ανθρώπων, εφόσον απειλούν τους καρπούς της πορείας αυτής. Καρποί, που κόστισαν σε αίμα και κόπο και οι οποίοι πέρασαν μέσα στα συστήματα παιδείας και είχαν ως στόχο να οδηγήσουν τον άνθρωπο σε μια ανώτερη κατά­σταση.

Τρισεκατομμύρια δολάρια και εργατοώρες έχουν ξοδέψει οι λαοί, για να στήσουν τα συστήματα παιδείας τους. Για να στήσουν τους μηχανισμούς οι οποίοι θα δημιουργούν υπεύ­θυνους πολίτες και σωστούς ανθρώπους. Αυτά όλα τα παρακάμπτουν τα ΜΜΕ, μπαίνοντας μέσα στο κάθε σπίτι και σκορπίζοντας τη βρομιά τους. Τα παιδιά των ανθρώπων με τον τρόπο αυτόν γίνονται λεία των πολυεθνικών, των εμπόρων και των αστοιχείωτων διαφημιστών. Μετατρέπονται σε υπερκαταναλωτικά όντα, τα οποία δεν καταναλώνουν για να ζουν, αλλά ζουν για να κατανα­λώ­νουν. Μετατρέπονται σε κουτορνίθια, που αρέσκονται στο να αναμασούν το εμετικό "shopping therapy". Μετατρέπονται σε κουτορνίθια, που νομίζουν ότι, αν φορέσουν ένα συγκεκριμένο άρωμα, θα τρέχουν οι γυναίκες πίσω τους. Μετατρέπονται σε κουτορνίθια, που νομίζουν ότι, αν αγοράσουν ένα καινούριο τρυπάνι, θα καταξιωθούν κοινωνικά.

Αυτά όλα προήλθαν από τις ΗΠΑ, που, λόγω ισχύος και νοοτροπίας, ανακάλυψαν πρώτες τη "χρησιμότητα" των ΜΜΕ. Η οικονομική "επιτυχία" αυτών που τα δημιούργησαν, τα βάπτισε "σωστά" και "ηθικά" και με τον τρόπο αυτόν πέρασαν και στις υπόλοιπες χώρες. Τα πάντα έγιναν κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν εκείνης της κατάστασης. Απλά τη θέση των ισχυρών της αμερικανικής οικονομίας την πήραν στις "Μπανανίες" οι κρατικοδίαιτοι "διαπλεκόμενοι". Το σύνολο δηλαδή των λαών έπεσε θύμα της επικοινωνιακής πολιτικής των ΗΠΑ, η οποία εξυπηρετούσε τις δικές τους πολυεθνικές. Το σύνολο των λαών είδε να ακυρώνεται το έργο των πανάκριβων υποδομών του στην εκπαίδευση από τα φτηνά "κουτιά".

Ειδικά για την Ελλάδα τα πράγματα ήταν ακόμα πιο τραγικά. Όλοι οι λαοί έπεσαν θύματα των ΜΜΕ, αλλά η περίπτωση των Ελλήνων είναι ξεχωριστή. Γιατί; Γιατί οι Έλληνες είχαν τη μοναδική τύχη ανάμεσα σε όλους τους λαούς του κόσμου να κληρονομήσουν τον πιο μεγαλειώδη ανθρω­πο­κεντρικό πολιτισμό. Αυτό όμως σημαίνει ότι κληρονόμησαν και την παιδεία των ανθρώπων που δημιούργησαν τον πολιτισμό εκείνον. Μαζί με τα "μάρμαρα" κληρονόμησαν και τα πρότυπά του. Τα πρότυπα, που τους οδηγούσαν μέσα στο χρόνο, όπως τα αστέρια τους ναυτικούς. Είναι δυνατόν ο λαός, που διέπρεψε "ακολουθώντας" τον Οδυσσέα ή τον Αχιλλέα, να παραδίδει σήμερα τα παιδιά του σε πραγματικούς κοπρίτες, όπως ο Αρναούτογλου, οι "άγαμοι θύτες" ή ο Καφετζόπουλος; Είναι δυνατόν ο λαός, που "γεννήθηκε" από σκληρές και ενάρετες Πηνελόπες, να θαυμάζει τις "τηλεστάρ" οι οποίες διακρίνονται μόνον πάνω στο "σπαθί" των εργοδοτών τους;

Εκ των δεδομένων δηλαδή, για να μπορέσουμε να "σπάσουμε" τη ΔΙΑΠΛΟΚΗ, θα πρέπει να καταστρέψουμε τον παράνομο "γάμο" της με τα ΜΜΕ. Θα πρέπει να βρούμε και να τσακίσουμε αυτούς οι οποίοι λειτουργούν σήμερα ως "κουμπάροι". Ποιοι είναι αυτοί; Οι υποτιθέμενες "ανεξάρτητες" αρχές. Το ΕΡΣ και η Επιτροπή Ανταγωνισμού. Αυτήν τη στιγμή τα κανάλια λειτουργούν εντελώς παράνομα σε όλα τα επίπεδα, γιατί αυτό ωφελεί τους ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥΣ και τους κολλητούς τους. Παραβαίνουν το σύνολο των νόμων και, λειτουργώντας απόλυτα παράνομα, "παραδίδουν" τον κόσμο τους πάσης φύσεως "εμπόρους". Στους "εμπόρους" της πολιτικής, της τέχνης, της οικονομίας κλπ..

Όλα αυτά γίνονται, γιατί απλούστατα κανένας δεν σέβεται τον νόμο και το Σύνταγμα και ταυτόχρονα κανένας δεν τους τιμωρεί. Αυτό βέβαια είναι και το απόλυτα λογικό. Ποιος θα τιμωρήσει αυτούς που ευνοούν τους Παπανδρέου και τους Μητσοτάκηδες; Αυτοί οι οποίοι διορίζονται από αυτούς στις "ανεξάρτητες" αρχές; Από πού ξεκινάει η παρανομία και άρα η δυνατότητα του κρατικού ελέγχου απέναντι στα ιδιωτικά κανάλια; Από το γεγονός ότι οι ηλεκτρονικοί "λεωφόροι", τις οποίες χρησιμοποιούν τα κανάλια, αποτελούν κρατική περιουσία.

Αυτό βέβαια δεν έγινε επειδή το κομματικό κράτος είχε την ευφυΐα να το κάνει. Δεν έγινε επειδή το κομματικό κράτος είχε την ευαισθησία να προστατεύσει τους πολίτες. Αυτό έγινε, επειδή συνέφερε το κομματικό κράτος και άρα τους ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥΣ πολιτικούς. Αυτό έγινε, επειδή συνέφερε τα κανάλια και άρα και τους διαπλεκόμενους καναλάρχες. Συνέφερε του πρώτους, γιατί τους έδινε τη δυνατότητα να "ρυθμίζουν" μόνοι τους τα πάντα και να εκβιάζουν όποιον τους απειλούσε. Με αυτό το ιδιοκτησιακό καθεστώς μπορούσαν να διατηρούν τους πάντες υπό την ομηρία τους, εφόσον ανά πάσα στιγμή μπορούσαν με το πρόσχημα του νόμου να στερήσουν την άδεια απ' όποιον τους ενοχλούσε.

Αυτή η κατάσταση συνέφερε και τους ιδιοκτήτες. Ήταν μικρό το κόστος της "ομηρίας" σε σχέση μ' αυτά που εισέπρατταν. Συνέφερε τους καναλάρχες ν' αναλαμβάνει το κράτος το κόστος της λειτουργίας του κεφαλαίου πάνω στο οποίο θα "κονομούσαν". Τους συνέφερε να στήνουν τις φτηνές "κεραιούλες" τους πάνω σε πανάκριβα κρατικά οικόπεδα. Τους συνέφερε ν' αναλαμβάνει το κράτος το κόστος της αστυνόμευσης στο ηλεκτρονικό "τοπίο". Τους συνέφερε να βάζουν το κράτος ως εγγυητή της πανελλήνιας εμβέλειάς τους. Τους συνέφερε να λειτουργούν ως μονο­πώ­λια με την "υπογραφή" του κράτους. Τους συνέφερε να λειτουργούν παράνομα και κερδοσκοπικά με την ανοχή των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους. Όλα αυτά τα κατάφερναν στον απόλυτο βαθμό, εξαιτίας της συνιδιοκτησίας, που τους έκανε συνέταιρους και συνένοχους με το ίδιο το κράτος. Το θέμα είναι ότι, από τη στιγμή που —άσχετα με τον λόγο— υπάρχει αυτό το δεδομένο, υπάρχουν και δεσμεύσεις, οι οποίες προκύπτουν από τον νόμο περί δημοσίου κεφαλαίου.

Τα ιδιωτικά κανάλια ναι μεν είναι ιδιωτικά, αλλά δεν είναι τόσο ιδιωτικά όσο θα ήθελαν τα ίδια. Δεν είναι τόσο ιδιωτικά όσο θα έπρεπε να είναι, για να δικαιολογούν τη σημερινή τους συμπεριφορά. Τι σημαίνει αυτό; Ότι περιορίζονται από όλους εκείνους τους νόμους που αφορούν τη χρήση του κρατικού κεφαλαίου. Όλους εκείνους τους νόμους που απαγορεύουν τη χρήση αυτού του κολοσσιαίας αξίας δημοσίου κεφαλαίου να υπηρετεί μεροληπτικά τα ιδιωτικά συμφέ­ροντα. Όλους εκείνους τους νόμους που απαγορεύουν στο κεφάλαιο αυτό να στρέφεται εναντίον του ανθρώπου.

Η τήρηση αυτών των νόμων υποτίθεται ότι είναι το αντικείμενο των ανεξάρτητων αρχών στις οποίες αναφερόμαστε. Αν κάποιος τολμούσε να κρίνει αυτά τα οποία σήμερα συμβαίνουν στα κανάλια, θα διαπίστωνε ότι η παρανομία είναι η μόνιμη κατάσταση. Θα αναφέρουμε ενδεικτικά μερικά παραδείγματα, για να καταλάβει ο αναγνώστης τα αίσχη που συμβαίνουν. Αίσχη, που απειλούν την κοινωνία και για τα οποία υπεύθυνοι είναι οι επίορκοι, οι οποίοι στελεχώνουν τις "ανεξάρτητες" αρχές. Αίσχη, που αφορούν το σύνολο των εκπομπών. Αίσχη, που ξεκινάνε από τα σοβαρά, τα οποία είναι οι ενημερωτικές εκπομπές και τα δελτία των ειδήσεων και φτάνουν μέχρι τις κοινές εμπορικές διαφημίσεις.

Θα ξεκινήσουμε από το πιο βασικό, που είναι το θέμα των ειδήσεων. Τα ιδιωτικά κανάλια, που χρησιμοποιούν κρατικά μέσα για τη λειτουργία τους, είναι υποχρεωμένα από τον νόμο να σέ­βονται την έννοια της "είδησης". Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν πρέπει να τη λογοκρίνουν κι επιπλέον δεν πρέπει να την παραποιούν. Είναι υποχρεωμένα να παρουσιάζουν ακόμα και τις ειδήσεις που θίγουν τα συμφέροντα είτε των ιδιοκτητών τους είτε αυτά των εργαζομένων σ' αυτά. Η έννοια της "είδησης" δηλαδή είναι μια πολύ συγκεκριμένη και απόλυτα προσδιορισμένη από τον νόμο έννοια. Σε γενικές γραμμές θα μπορούσαμε να πούμε ότι είδηση, που μεταφέρεται από τα ΜΜΕ, είναι μόνον ό,τι έχει σχέση με τα συμφέροντα αυτού που βλέπει και όχι με τα συμφέροντα αυτού που δείχνει.

Είδηση, για παράδειγμα, είναι η προειδοποίηση για μια επικείμενη καταστροφή. Είδηση είναι η ενημέρωση για μια νέα θεραπεία μιας αρρώστιας. Αυτά είναι ειδήσεις, γιατί η γνωστοποίησή τους συμφέρει αυτόν που βλέπει και είναι η κοινωνία. Συμφέρει αυτόν που με βάση το Σύνταγμα είναι ο κυρίαρχος του συστήματος και ιδιοκτήτης του κρατικού κεφαλαίου. Είδηση δεν είναι η ανακοίνωση για το νέο βιβλίο του Χάρρυ Πότερ. Είδηση δεν είναι ο νέος δίσκος της Χάρις Αλεξίου. Γιατί; Γιατί αυτά είναι διαφήμιση και μάλιστα στη χειρότερή της μορφή, γιατί είναι "γκρίζα" και ως εκ τούτου μπερδεύει τον τηλεθεατή. Ως ενημερωτική διαδικασία συμφέρει αυτόν που το παράγει ως έργο και συμφέρει αυτόν που επ’ αμοιβή το προβάλει. Όποιος θέλει να διαφημίζεται, θα πρέπει ν' ακολουθεί τη νόμιμη οδό της πληρωμένης διαφήμισης και όχι την ύπουλη της "γκρίζας" διαφήμισης.

Είδηση είναι επίσης και ό,τι αφορά την πολιτική ζωή του τόπου. Είδηση είναι ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα, που πρέπει να επιλυθεί πολιτικά. Είδηση είναι η επίσημη θέση της κυβέρνη­σης πάνω σ' αυτό το πρόβλημα, εκφρασμένη από τον επίσημο εκπρόσωπό της. Είδηση είναι η επίσημη θέση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, εκφρασμένη υπό τους ίδιους όρους. Είδηση δεν είναι να κουβαλάς από τα καφενεία ή τα κομμωτήρια τα κουτορνίθια που παριστάνουν τους πολιτικούς και να τους βάζεις στα "παράθυρα". Είδηση δεν είναι η άποψη του κάθε τυχαίου. Αυτό είναι "γκρίζα" διαφήμιση. Με τον τρόπο αυτόν δίνεις το δικαίωμα σε κάποιους πονηρούς να "φλερτάρουν" τον λαό και να κάνουν δημόσιες σχέσεις. Τους δίνεις την ευκαιρία να γίνουν ανα­γνω­ρίσιμοι και άρα να εκμεταλλευτούν το κρατικό κεφάλαιο εις βάρος των ανταγωνιστών τους.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από τη στιγμή που ανακοίνωσε την πρόθεσή του να πολιτευτεί, "κατασκήνωσε" στα ΜΜΕ. Έστησε την "παράγκα" του δίπλα σ' αυτήν του πατέρα του και σ' αυτήν της αδελφής του. Ποιος θα τον συναγωνιστεί; Πώς δεν θα "καπελώσει" την γενιά του; Πώς δεν θα διαδεχθεί τον πατέρα του; Ακόμα και τοστιέρα να έβαζες στη θέση του και να την πρόβαλες τόσο συστηματικά, θα εκλεγόταν στη θέση του βουλευτή. Τα ίδια κάνουν όλοι όσοι έχουν τα μέσα και τα χρήματα. Όλοι όσοι βολεύουν τους ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥΣ. Ο Λοβέρδος έφτασε στο σημείο να γίνει υφυπουργός εξωτερικών, επειδή για μεγάλο χρονικό διάστημα καθόταν κάτω από τον παπαγάλο του Τριανταφυλλόπουλου. Από τη στιγμή που ο παπαγάλος δεν κατέβηκε στις εκλογές, ήταν θέμα χρόνου να το κάνει ο Λοβέρδος. Ο μέγας πολιτικός άνδρας, που ξεπήδησε μέσα από τις παπαγαλήσιες κουτσουλιές.

Αυτές οι "εύκολες" επιτυχίες με μέσον την τηλεόραση είναι όλες παράνομες. Είναι παράνομες, γιατί στηρίζονται στη "γκρίζα" διαφήμιση. Είναι παράνομες, γιατί στηρίζονται στην ισχύ του μέσου, το οποίο υποβοηθάται από το κρατικό κεφάλαιο. Είναι παράνομες, γιατί εμπίπτουν στους νόμους περί ανταγωνισμού. Ακόμα και η άθλια συνήθεια μερικών εκφωνητών ειδήσεων να κρίνουν την είδηση και να κάνουν "σχόλια" είναι παράνομη για τους ίδιους λόγους. Γιατί; Γιατί ο εκφωνητής χρησιμοποιεί τη δύναμη του μέσου και άρα του κρατικού κεφαλαίου για να ενισχύσει τη δική του άποψη και αυτήν των ομοίων του εις βάρος των απόψεων όλων εκείνων που δεν έχουν την ίδια δυνατότητα. Έτσι βέβαια εξηγείται και η μεγάλη σημερινή "επιτυχία" των αστοιχείωτων δημοσιο­γράφων που "τρύπωσαν" στη βουλή.

Αν καταλάβει ο αναγνώστης το τι συμβαίνει με την έννοια της "είδησης", μπορεί να καταλάβει γιατί είναι παράνομες και όλες σχεδόν οι σημερινές ενημερωτικές εκπομπές. Όπως συμβαίνει με την έννοια της "είδησης" έτσι συμβαίνει και με την έννοια της "ενημέρωσης". Δεν αποτελεί ενημέρωση να καλέσεις μερικούς πολιτικούς και να τους βάλεις να τσακώνονται μεταξύ τους. Τους πολιτικούς τους "καλύπτουν" οι επίσημες απόψεις των κομμάτων στα οποία ανήκουν. Τους "καλύπτουν" τα δελτία ειδήσεων. Από τη στιγμή που αυτές οι απόψεις έχουν δημοσιοποιηθεί, η έννοια της "ενημέρωσης" έχει καλυφθεί για την περίπτωσή τους. Ενημέρωση από εκεί και πέρα σημαίνει άλλα πράγματα. Ενημέρωση σημαίνει "επεξεργασία" της είδησης. Ενημέρωση είναι να μάθει ο κόσμος τις απόψεις κάποιων ειδικών σε θέματα που δημοσιοποιηθήκαν μέσω των δελτίων ειδήσεων.

Να ενημερωθεί από ανθρώπους, οι οποίοι, υπό το βάρος της επαγγελματικής τους ιδιότητας και του επιστημονικού τους κύρους, θα αποφανθούν γι' αυτά που τον προβληματίζουν. Υπάρχει για παράδειγμα απορία του κόσμου για μια πολιτική που προωθείται από την κυβέρνηση; Από τη στιγμή που ο κόσμος έχει λάβει την είδηση σ' ό,τι αφορά τόσο την άποψη της κυβέρνησης όσο και αυτήν της αντιπολίτευσης, η ενημέρωση αλλάζει επίπεδο. Θα κληθούν για παράδειγμα συνταγμα­το­λόγοι ν' αποφανθούν για τα όσα αφορούν τη συγκεκριμένη νομολογία. Θα δημοσιο­ποιηθούν όλες οι απόψεις με ευθύνη αυτών που τις εκφράζουν. Μαζί μ' αυτούς θα κλιθούν οι εκπρόσωποι των φορέων που θίγονται άμεσα από αυτήν την πολιτική. Οι εκπρόσωποι του ΣΕΒ ή της ΓΣΕΕ ή των αγροτικών συνεταιρισμών. Αν τα θιγόμενα συμφέροντα είναι συλλογικά αλλά ιδιωτικά, θα κληθούν οι δικηγόροι τους να τα περιγράψουν. Αν δεν υπάρχουν τέτοιοι, θα κλιθούν με τυχαία κριτήρια αντιπροσωπευτικά "δείγματα" πολιτών, οι οποίοι θα περιγράψουν τους λόγους για τους οποίους θίγονται από την πολιτική της κυβέρνησης. Αυτό είναι ενημέρωση του πολίτη.

Από εκεί και πέρα το μόνο που κοιτάς είναι να μην γίνεται "γκρίζα" διαφήμιση. Να μην παραβιάζονται οι νόμοι περί ανταγωνισμού μεταξύ επαγγελματιών, είτε αυτοί είναι επιστήμονες είτε οτιδήποτε άλλο. Θέτεις δηλαδή εξ’ αρχής κάποιες προδιαγραφές για τους ομιλούντες και από τις ομάδες των επαγγελματιών που καλύπτουν αυτές τις προδιαγραφές —και με τη σύμφωνη γνώμη του συνδικαλιστικού τους οργάνου— αποφασίζεις για τους όρους με τους οποίους θα γίνεται η πρόσκληση. Είτε με κάποια τυχαία σειρά είτε με κλήρωση τους καλείς στην εκπομπή. Αυτό το κάνεις, γιατί όσο παράνομη είναι η "κατασκήνωση" των πολιτικών μέσα στα κανάλια άλλο τόσο παράνομη είναι και η "κατασκήνωση" κάποιων "ειδικών" μέσα σ' αυτά. Είναι παράνομα δηλαδή τα τηλεοπτικά "κολλητητιλίκια" κάποιων δημοσιογράφων με "άποψη" με κάποιους μόνιμα "ειδικούς" καλεσμένους, που έχουν επίσης την ίδια άποψη.

Πώς να μην είναι μονοπώλιο οι Κούγιες, οι Δημητρακόπουλοι, οι Λυκουρέζοι ή οι Μαντούβαλοι; Πώς να μην λαμβάνουν στους γάμους τους δώρα τύπου Mercedes από τους διαπλεκόμενους; Πώς να μην γίνουν δισεκατομμυριούχοι, όταν γίνονται μονοπώλια στους χώρους τους; Πώς να μην πολλαπλασιάζουν την επαγγελματική τους αποτελεσματικότητα και άρα να εξασφαλίζουν ευνοϊκές δικαστικές αποφάσεις, όταν η μόνιμη παρουσία τους στα ΜΜΕ τους προσφέρει πολιτική δύναμη; Πώς να μην μπαίνουν "περπατώντας" στη βουλή; Ακόμα και εκπομπή για τον μπακλαβά να γίνει, αυτοί θα προσκληθούν να μας κάνουν ανάλυση.

Αυτοί οι "ειδικοί" είναι οι πιο επικίνδυνοι από όλους, γιατί αυτοί είναι που χειραγωγούν τον λαό. Τον χειραγωγούν πολύ πιο εύκολα ακόμα και από τους ίδιους τους πολιτικούς, γιατί, λόγω της επαγγελματικής τους ιδιότητας, δεν είναι εντοπίσημες οι προθέσεις τους, όπως συμβαίνει με τους πολιτικούς. Είναι επικίνδυνοι γιατί δεν ισχύουν γι' αυτούς όλα όσα θεωρήσαμε παραπάνω ως ασφαλιστικές δικλείδες για τους επαγγελματίες. Για έναν απλό επαγγελματία το επιστημονικό κύρος και η επαγγελματική ιδιότητα είναι αρκετά για να τον περιορίσουν. Είναι αρκετά για να μην του επιτρέπουν τα "παιχνίδια" στην ενημέρωση. Αν δεν κάνει αυτό που πρέπει να κάνει, θα καταστραφεί, γιατί είναι θέμα χρόνου ν' αποδειχθεί το όποιο "παιχνίδι" του. Αν δεν προλάβει στις ελάχιστες φορές που θα προβληθεί από τα ΜΜΕ ν' αποδείξει τόσο την επαγγελματική του ευσυνει­δησία όσο και την επιστημονική του αξία, δεν θα έχει πολλές ευκαιρίες να διορθώσει ένα λάθος.

Αντίθετα μ' αυτούς για τους επαγγελματίες και "κατασκηνωτές" των ΜΜΕ δεν συμβαίνει αυτό. Γιατί; Γιατί μπορούν να λένε και να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς κόστος. Θα πάρουν το ρίσκο να υποστηρίξουν τη ΔΙΑΠΛΟΚΗ, απειλώντας την επαγγελματική "εικόνα" τους και στη συνέχεια θα έχουν την ευκαιρία να την ξαναβελτιώσουν. Ο οποιοσδήποτε επαγγελματίας θα καταστρεφόταν αν έκανε τις καραγκιοζιές που έκανε πρόσφατα ο Κούγιας. Ο Κούγιας όμως —επειδή βολεύει κάποιους ισχυρούς— δεν καταστράφηκε, γιατί είχε την ευκαιρία να κάνει τον κόσμο να τις ξεχάσει. Είχε την ευκαιρία να ξαναεμφανιστεί στα ΜΜΕ και να εκμεταλλευτεί άλλα θέματα που θα του έδιναν την ευκαιρία να "ξαναχτίσει" τη σχέση του με τον κόσμο.

Όταν ο κόσμος ξεχνάει αυτού του είδους τις αθλιότητες, είναι δυνατόν αυτός ο επαγγελματίας να μην ρισκάρει να υποστηρίξει τη ΔΙΑΠΛΟΚΗ; Είναι δυνατόν να μην ρισκάρει να υποστηρίξει τη διαπλοκή; Όταν αυτές οι δυνάμεις πολλαπλασιάζουν τις επαγγελματικές του δυνατότητες και του δίνουν μόνιμη πρόσβαση στα ΜΜΕ, είναι δυνατόν να μην του ζητήσουν εξυπηρετήσεις; Γι' αυτόν τον λόγο αυτοί είναι πιο επικίνδυνοι και από τον πιο φανατικό πολιτικό. Με την επαγγελματική τους ιδιότητα δίνουν νομιμοφάνεια στις ενημερωτικές εκπομπές και στη συνέχεια παίζουν το "παιχνίδι" της ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ.

Αυτό είναι το πρόβλημα με όλους αυτούς τους "διάσημους" ειδικούς. Είναι φορείς πολλών ιδιοτήτων και όχι μόνον επαγγελματίες σε έναν τομέα. Αυτός ο οποίος εμφανίζεται σαν ειδικός και επαγγελματίας νομικός είναι ταυτόχρονα κομματικό στέλεχος του ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥ κομμα­τάρχη, είναι δικηγόρος του διαπλεκόμενου καναλάρχη, είναι "κολλητός" του χ πολιτικού, του χ τηλεστάρ κλπ.. Όταν έχει αυτούς ως "καθοδηγητές", "πελάτες" ή "φίλους", θα φοβηθεί να τους υποστηρίξει στην τηλεόραση για λόγους επαγγελματικούς; Θα φοβηθεί να πει ψέματα στον τηλεθεατή από τα Τρίκαλα; Οι ισχυροί πελάτες του να είναι καλά και όλα ξεχνιούνται.

Το ίδιο παράνομες είναι και οι εκπομπές της "παραενημέρωσης" ψυχαγωγικού τύπου. Γιατί; Γιατί κι αυτές εμπίπτουν στους νόμους περί ανταγωνισμού. Τα "πρωϊνάδικα" και οι εκπομπές Life style. Γιατί; Γιατί και εκεί υπάρχουν επαγγελματίες, που, "κατασκηνώνοντας" στα στούντιο, "καπελώνουν" τον ανταγωνισμό. Μάγειρες, μέντιουμ, αστρολόγοι, μανεκέν, τραγουδιστές, μόδιστροι κλπ. "καπελώνουν" τον ανταγωνισμό τους, γιατί έχουν τα μέσα να "κατασκηνώνουν" στο πλατώ. Ποιος μάγειρας, για παράδειγμα, θα συναγωνιστεί τη "συγγραφέα" Βέφα, όταν αυτή έχει την ευκαιρία να διαφημίζεται καθημερινά από την πρωινή εκπομπή; Ποιος τραγουδιστής θα συναγωνιστεί το "κύκλωμα", όταν αυτό επιβάλλεται από την ίδια εκπομπή; Ακόμα και μια "γλάστρα" της εκπομπής βελτιώνει την επαγγελματική της αποτελεσματικότητα. Όταν θα πάει στην επαρχία για μια "αρπαχτή", θα βάλει ανάμεσα στα προσόντα της και την τηλεοπτική της καριέρα. Ακόμα κι αν αποφασίσει να εκπορνευτεί, θα ανεβάσει την "ταρίφα" σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Τζάμπα πέφτει στα γόνατα κάθε φορά που βλέπει τον παραγωγό; Τζάμπα κάνει τα τρομερά "ουάου" κάθε πρωί με την τσίμπλα στο μάτι;

Αντιλαμβανόμαστε ότι όλα αυτά είναι παράνομα. Οδηγούν στο μονοπώλιο προσώπων και εταιρειών. Γιατί; Γιατί ζούμε στην εποχή της εικόνας. Ζούμε στην εποχή που το να είναι κάποιος αναγνωρίσιμος από τον κόσμο έχει την προβολή του στην αγορά. Κάστανα να πουλάς στο δρόμο, θα γίνεις ο πιο πλούσιος καστανάς της χώρας, αν σε προβάλει η τηλεόραση. Πόρνη να είσαι στο πεζοδρόμιο, θα γίνεις η πιο πλούσια πόρνη της χώρας, αν σε προβάλει η τηλεόραση. Όταν οι διαπλεκόμενοι είναι οι ιδιοκτήτες των μεγαλύτερων εκδοτικών οίκων, των μεγαλύτερων δισκογραφικών εταιρειών κλπ., πώς θα τους ανταγωνιστεί κάποιος αντίπαλός τους, όταν χρησιμοποιούν υπέρ των ιδιωτικών τους συμφερόντων το κρατικό κεφάλαιο; Αγράμματοι να είναι οι συγγραφείς των εταιρειών τους, θα κάνουν "μπέστ σέλλερ". Μουγγοί να είναι οι τραγουδιστές τους, θα κάνουν "σουξέ". Τυφλοί να είναι οι μόδιστροί τους, θα κάνουν "haute couture"

Η ίδια παρανομία αφορά και τους παρουσιαστές αυτών των εκπομπών. Τους παρουσιαστές όλων των παρεμφερών εκπομπών και των τηλεπαιχνιδιών. Παρανομία, που σ' αυτήν την περί­πτωση συνδυάζεται και με ανηθικότητα. Γιατί; Γιατί όλα αυτά τα ανεπάγγελτα παράσιτα όχι μόνον "καπελώνουν" τα υπόλοιπα παράσιτα, αλλά ταυτόχρονα "μολύνουν" την κοινωνία με την επιτυχία τους. Γίνονται επιτυχημένα πρότυπα και προβάλουν τον "παρασιτισμό" σαν προσόν. Εκπαιδεύουν τους νέους να μην μοχθούν για την επιτυχία, αλλά να την επιδιώκουν παρακαλώντας. Εκπαι­δεύουν τους νέους να ελπίζουν ότι, αν καταφέρουν να "τρυπώσουν" στην τηλεόραση, θα γίνουν καί πλούσιοι καί διάσημοι. Είτε μιλάμε για άντρες είτε μιλάμε για γυναίκες, αναφερόμαστε στην ίδια συνομοταξία. Τη συνομοταξία των παρασίτων.

Άντρες σαν τον Αρναούτογλου, τον Αθερίδη, τον Μικρούτσικο, τον Καφετζόπουλο κλπ., ήταν επί αιώνες οι καραγκιόζηδες των χανιών και των καφενείων. "Γλείφοντας" και "διασκεδάζοντας" τους θαμώνες, εξασφάλιζαν ένα χαρτζιλίκι και ζούσαν φτωχά την αθλιότητά τους. Είτε με χαρτζιλίκι είτε με σφαλιάρες, οι θαμώνες τούς έδειχναν τι ήθελαν από αυτούς. Σήμερα τους πήρε η τηλεόραση και τους έβαλε να διασκεδάζουν το πανελλήνιο. Λόγω κλίμακας και τεχνολογίας το χαρτζιλίκι έγινε πλούτος, η σφαλιάρα έγινε ζάπινγκ, η αθλιότητα επάγγελμα και η καραγκιοζιά επιτυχία. Όλα αυτά είναι παράνομα, γιατί εμπίπτουν στους νόμους περί ανταγωνισμού. Με μέσον το δημόσιο κεφάλαιο οι "Αρναούτογλου" καταστρέψανε τον ανταγωνισμό. Πεινάνε πλέον οι καραγκιόζηδες των καφενείων.

Τα ανάλογα συμβαίνουν και με τις γυναίκες τηλεπαρουσιάστριες. Τη Ρούλα, την Ελένη, την Τατιάνα κλπ.. Επί αιώνες αυτού του είδους οι γυναίκες ήταν τα παράσιτα των γειτονιών. Προκει­μένου να πιούν έναν καφέ τζάμπα, "τρύπωναν" στα σπίτια των γειτονισσών. Αυτο­εκπαι­δεύονταν στην ψευτοκαλοσύνη και στη γαλιφιά. Ως αντιστάθμισμα του δωρεάν καφέ συνήθως προσέφεραν κουτσομπολιό, σεξουαλικές συμβουλές και απόψεις πάνω στη μόδα. Συνήθως κάθονταν στο ξένο σπίτι μέχρι να επιστρέψει ο άντρας και έφευγαν προτού τις αρπάξει με τις κλωτσιές. Αυτές οι "κατίνες" έγιναν σήμερα επιτυχημένες "tv-persones". Με μέσον το δημόσιο κεφάλαιο "καπέλωσαν" κι αυτές τον ανταγωνισμό, εφόσον η κουτσομπόλα της γειτονιάς δεν έχει πού να πιει τον καφέ της το πρωί. Καμία "κατίνα" δεν μπορεί πλέον να συναγωνιστεί τη Ρούλα ή την Ελένη και ως εκ τούτου κινδυνεύουν ως κλάδος "επαγγελματιών".

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται γιατί όλα αυτά τα σκουπίδια της κοινωνίας έχουν αυτήν την επιτυχία. Όλοι αυτοί μεταφέρουν μέσα σε κάθε σπίτι τα προϊόντα των διαπλεκομένων. Όλοι αυτοί οι καραγκιόζηδες δίνουν στους διαπλεκόμενους το μονοπώλιο της αγοράς. Με "γκρίζες" φιλικού τύπου συμβουλές, με κουτσομπολίστικες "κατινιές", κάνουν μόδα ό,τι εμπορεύονται τα αφεντικά τους. Από αυτόν τον παρανόμως εισπραχθέντα πλούτο προκύπτουν οι πλούσιες χορηγίες στα κόμματα. Πίσω δηλαδή από την "κατινιά" της κάθε Ρούλας ή την "τούμπα" του κάθε Αρναούτογλου μπορεί να κονομάνε οι διαπλεκόμενοι, αλλά αυτοί οι οποίοι πραγματικά κρύβονται πίσω από αυτούς είναι οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ, που εισπράττουν σε όλα τα επίπεδα. Εισπράττουν είτε άμεσα είτε έμμεσα. Εισπράττουν τις χορηγίες που χρειάζονται, αλλά εισπράττουν και την κοινωνική αποχαύνωση που έχουν ανάγκη και αυτό είναι το χειρότερο.

Είναι το χειρότερο, γιατί απειλεί τη δημοκρατία. Αν δεν υπήρχε αυτή η αποχαύνωση, πώς θα έκαναν οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ τη δουλειά τους; Πώς θα γινόταν ο Γιωργάκης αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ή ο Κυριάκος βουλευτής, αν δεν εκπαιδευόταν ο πολίτης να λειτουργεί σαν αφελής καταναλωτής; Αν δεν εκπαιδευόταν ν' αντιμετωπίζει τη διαδικασία των εκλογών με την ίδια αφέλεια που αντιμετωπίζει το telemarketing; Από τα παράσιτα της κοινωνίας, που κατοικοεδρεύουν στα ΜΜΕ, μαθαίνει να τα αντιμετωπίζει όλα σαν προϊόντα. Αυτή είναι η καινούργια τοστιέρα. "Ουάου". Αυτός είναι ο Κυριάκος. Και πάλι "ουάου". Φτάσαμε στο σημείο να κάνει διάγγελμα ο καραγκιόζης ο Καφετζόπουλος, για να μας πείσει να ψηφίσουμε τον Γιωργάκη. "Ουάου". Ο ατάλαντος ηθοποιός, που τρώει ψωμάκι επειδή μας προτείνει από πού ν' αγοράσουμε κινητό, ανέλαβε να μας υποδείξει και το "μαγαζί" απ' όπου θ' "αγοράζαμε" πρωθυπουργό.

Το ίδιο όργιο παρανομιών γίνεται και στον τομέα της διαφήμισης. Σχεδόν το σύνολο των διαφημίσεων είναι παράνομο. Γιατί; Γιατί απειλούν την κοινωνική λειτουργία, θέτοντας υπό αμφισβήτηση την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση. Θέτουν υπό αμφισβήτηση τις ανθρώπινες αξίες και οδηγούν στην αποκτήνωση του ανθρώπου. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Όταν, για να πουλήσεις ένα αποσμητικό της πλάκας, εμφανίζεις τον θηλυκό άνθρωπο σαν ένα ζώο, που είναι έτοιμο ν' ακολουθήσει τη "μύτη" του, πραγματοποιείς έγκλημα. Όταν, για να διαφημίσεις ένα λαχείο, εμφανίζεις τον θηλυκό άνθρωπο σαν μια πόρνη, που είναι έτοιμη να παραδοθεί στον πλούτο, πραγματοποιείς έγκλημα.

Ό,τι κέρδισε δηλαδή η ανθρωπότητα μέσα από μια πορεία αιώνων απειλείται, γιατί κάποιοι θέλουν να πουλήσουν σερβιέτες. Η κοινωνία παραδίδεται σε αστοιχείωτα ανθρωπάκια με εξά­μηνες σπουδές σε κάποιο ΙΕΚ της πλάκας, τα οποία ανέλαβαν να εμφανίσουν τα νέα ανθρώπινα πρότυπα. Αστοιχείωτοι διαφημιστές αναλαμβάνουν να "εξηγήσουν" στην κοινωνία τι είναι ο άνδρας και τι η γυναίκα. Αιώνες πνευματικού κόπου οδήγησαν στη δημιουργία σωστών αντρικών προτύπων, για να έρθει το κουτορνίθι να παρουσιάσει τον άντρα σαν ανθρωποειδές που αναζητεί τυφλά το χάμπουργκερ των Goodies. Αιώνες αγώνων και αίματος οδήγησαν στη χειραφέτηση της γυναίκας, για να έρθει το κουτορνίθι να την παρουσιάσει σαν αντικείμενο-ανταμοιβή για τον τυχερό του Λόττο και του Προπό.

Απορεί η κοινωνία γιατί υπάρχει σήμερα η μάστιγα της πορνείας. Αν θέλει να μάθει, ας ρωτήσει τους διαφημιστές και τους εμπόρους γιατί συμβαίνει αυτό. Ας δει κάποιος τις διαφημίσεις μέσα σε μια χώρα και θα καταλάβει τι συμβαίνει. Αυτό είναι πιο εύκολα αντιληπτό σε χώρες μη αναπτυγμένες. Σε χώρες που, λόγω φτώχειας κι αγραμματοσιάς, οι πληθυσμοί τους έχουν μικρότερες άμυνες. Όλες οι υπό ανάπτυξη φτωχές χώρες έχουν μετατραπεί σε πορνεία των Δυτικών, γιατί απλούστατα ήρθαν αντιμέτωπες με τις διαφημίσεις που άλλαξαν τα πρότυπά τους. Όταν πρότυπο του φτωχού κοριτσιού γίνεται το διαφημιστικό πρότυπο, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Θα "ακολουθήσει" τον πλούτο, αγνοώντας το κόστος της όποιας "αντιπαροχής" τής ζητηθεί. Αρκεί να εξασφαλίζει τα "χοτ" κινητά και τα επώνυμα "βρακιά" και αυτό θα "σβήσει" την όποια ανηθικότητα των επιλογών της. Όλες οι πόρνες αυτού του κόσμου, ανεξάρτητα από φυλή, εθνικότητα και χώρο όπου δραστηριοποιούνται, έχουν ένα κοινό μεταξύ τους. Χρησιμοποιούν τα ίδια "trendy" αξε­σουάρ των ίδιων πολυεθνικών. Τα ίδια αξεσουάρ που συγκινούν και τα δικά μας παιδιά.

Οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ και πάλι εισπράττουν από αυτήν την αθλιότητα. Εισπράττουν από την ομοιογένεια απόψεων της κοινωνίας. Πώς αλλιώς θα μετατρέψεις τον Γιωργάκη ή τον Κυριάκο σε "πετυχημένους", αν δεν υπάρχει η ομοιογένεια απόψεων που σε βολεύει και άρα αν δεν αλλάξουν τα μέχρι τώρα ισχύοντα κοινωνικά πρότυπα; Πώς θα τους προστατεύσεις από τις αντιδράσεις των ανδρών, αν δεν τους κάνεις "πρότυπα" επιτυχίας; Πώς θα τους εξασφαλίσεις συμπάθεια και βέβαια ψήφους από τις γυναίκες, αν δεν νομιμοποιείς την άποψη περί "επιτυχίας" που σε βολεύει; Από τη στιγμή που το διαφημιστικό σου πρότυπο είναι ο βλάκας που κέρδισε το Λόττο, είναι βέβαιο ότι θα "εισπράξει" και ο Κυριάκος τη δική του "τύχη" στο δικό του κομματικό και "στημένο" Λόττο. Από τη στιγμή που το διαφημιστικό σου πρότυπο είναι η καταναλώτρια των "trendy" αξεσουάρ, είναι βέβαιο ότι θα "εισπράξει" και η ιέρεια του "τρεντισμού" Κουντουρά.

Όλα αυτά είναι παράνομα γιατί εμπίπτουν σε βασικές διατάξεις του Συντάγματος. Διατάξεις, που έχουν ως αντικείμενό τους τη διασφάλιση και την προστασία της ανθρώπινης ύπαρξης και βέβαια της ισότητας μεταξύ των δύο φύλων. Το κράτος είναι υποχρεωμένο να προστατεύει την ανθρώπινη ύπαρξη από τις κερδοσκοπικές διαθέσεις των ιδιωτικών συμφερόντων. Είναι ένοχο όταν δεν το κάνει. Είναι μάλιστα διπλά ένοχο, όταν επιτρέπει στα ιδιωτικά συμφέροντα να το κάνουν, χρησιμοποιώντας το δημόσιο κεφάλαιο.

Το κράτος δηλαδή θα έπρεπε εξ αρχής να θέσει τους όρους που θα ίσχυαν για τη διαφήμιση. Θα έπρεπε να προστατεύσει την ανθρώπινη ύπαρξη και τον ανθρώπινο πολιτισμό από τις επιθέ­σεις των κερδοσκόπων. Θα έπρεπε να θέσει υπό την προστασία του τις ανώτερες ανθρώπινες δραστηριότητες. Έννοιες όπως ο έρωτας, η φιλία ή η οικογένεια θα έπρεπε να τυγχάνουν προστασίας. Η διαφήμιση των προϊόντων θα έπρεπε εξ αρχής να περιορίζεται. Ο κάθε παραγωγός και ο κάθε έμπορος να μας παρουσίαζαν το προϊόν τους και να μας έπειθαν γιατί θα έπρεπε να το προτιμήσουμε με βάση τα χαρακτηριστικά του και τα χαρακτηριστικά του ανταγωνισμού. Αυτή είναι η νόμιμη κι ενημερωτικού χαρακτήρα διαφήμιση.

Όταν το προϊόν δεν παρουσιάζεται στις πραγματικές του διαστάσεις και παρουσιάζεται σαν "βελτιωτικό" των ανθρωπίνων σχέσεων, είναι παράνομο. Όταν μέσα από το διαφημιστικό "στόρι" παρουσιάζεται μια κατάσταση που εμφανίζει το προϊόν σαν αίτιο "επιτυχίας", είναι παράνομο. Είναι παράνομο, γιατί εμπίπτει τόσο στους νόμους περί παραπλανητικής διαφήμισης όσο και στους νόμους που προστατεύουν τον άνθρωπο. Όταν ο διαφημιστής εμφανίζει τον καινούριο καναπέ σαν αντικείμενο που βοηθάει τον καταναλωτή να εξασφαλίσει γυναίκες, αυτό είναι καί παραπλανητικό καί αντισυνταγματικό. Ας σκεφτεί ο αναγνώστης τι γίνεται σήμερα με τα διαφημιστικά σποτ και ας βγάλει μόνος του τα συμπεράσματά του.

Τα ακόμα χειρότερα γίνονται στην παιδική διαφήμιση. Γιατί; Γιατί εκεί δεν μιλάμε μόνο για τις οικονομικές διαστάσεις του θέματος, αλλά και για τις ηθικές. Η παράνομη και ανήθικη παιδική διαφήμιση απειλεί να τινάξει την κοινωνία στον αέρα. Θα ξεκινήσουμε την ανάλυση από τις απλές διαφημίσεις, για να φτάσουμε στις "ύποπτες". Η παιδική διαφήμιση είναι στο σύνολό της παράνομη. Ακόμα και η πιο απλή και αγαθή διαφήμιση παιχνιδιών ή σχολικών ειδών είναι παράνομη. Γιατί; Γιατί τα παιδιά στα οποία απευθύνεται είναι καταναλωτές μειωμένης κρίσης και γνώσης και ως εκ τούτου η διαφήμιση δεν πρέπει να τους αγγίζει άμεσα.

Η παρανομία τους δηλαδή έγκειται στο γεγονός ότι ο ανήλικος καταναλωτής δεν είναι σε θέση ν' αποφασίζει μόνος του για τα ερεθίσματα που δέχεται. Δεν έχει επίγνωση των αναγκών του και βέβαια δεν έχει επίγνωση των δυνατοτήτων της οικογένειάς του. Από τη στιγμή λοιπόν που γι' αυτόν —με βάση τον νόμο— πρέπει ν' αποφασίζει ο κηδεμόνας του, ευνόητο είναι ότι το σύνολο των διαφημίσεων που αφορούν αυτόν τον τύπο προϊόντων θα πρέπει να απευθύνεται στον κηδεμόνα και όχι στον θεωρητικά άμεσα ενδιαφερόμενο. Νόμιμη διαφήμιση δηλαδή είναι μόνον η διαφήμιση επιχειρήσεων παιχνιδιών και όχι των ίδιων των παιχνιδιών.

Αυτή η νόμιμη διαφήμιση είναι η μόνη που μπορεί να προστατεύσει την οικογένεια. Γιατί; Γιατί δίνει στον κηδεμόνα τη δυνατότητα να ρυθμίζει μόνος του την κατάσταση με βάση τις δικές του ανάγκες, είτε ως ανθρώπου είτε ως παιδαγωγού. Σε μια τέτοια περίπτωση αυτός θα γνωρίζει ό,τι πρέπει να γνωρίζει, για να φέρει εις πέρας τον ρόλο του. Αυτό είναι το ζητούμενο. Να μην απει­λείται η κυριαρχία του κηδεμόνα. Μόνον ο κηδεμόνας είναι αυτός ο οποίος πρέπει να γνωρίζει πού βρίσκεται η επιχείρηση που τον ενδιαφέρει, γιατί αυτός γνωρίζει τις οικονομικές του δυνατό­τητες και αυτός διαπαιδαγωγεί τα παιδιά του. Άρα αυτός θ' αποφασίσει πότε θα κάνει τι.

Αντίθετα μ' αυτήν την κατάσταση, όταν διαφημίζονται απευθείας παιχνίδια, στην ουσία το ανεύθυνο κι ανώριμο παιδί καλείται ν' "αποφασίσει". Τι απόφαση όμως μπορεί να πάρει ένα παιδί; Ένα παιδί, που λόγω ηλικίας και γνώσης φέρεται ως ένας κουτός ενήλικος άνθρωπος; Ό,τι βλέπει θα το θέλει και όταν δεν του το αγοράζουν θα υπάρχουν προβλήματα. Το παιδί δεν έχει ασφαλή κριτήρια για ν' αποφασίζει μόνο του και γι' αυτόν τον λόγο η παιδική διαφήμιση είναι παράνομη όταν απευθύνεται απ’ ευθείας σ' αυτό. Η νόμιμη διαφήμιση δηλαδή βάζει τον κηδεμόνα "μπρο­στά" από τα παιδιά, ενώ η παράνομη διαφήμιση κάνει το ακριβώς αντίθετο.

Εξαιτίας της ασυδοσίας των διαπλεκομένων φτάσαμε στο σημείο ακόμα και αυτή η παράνομη διαφήμιση να ξεφύγει και από αυτά ακόμη τα απαράδεκτα όρια. Φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε για παραπλανητική διαφήμιση. Δεν φτάνει δηλαδή που η απευθείας διαφήμιση είναι παράνομη, γιατί αυτός στον οποίο απευθύνεται είναι ανώριμος, αλλά φτάσαμε στο σημείο να είναι παρα­πλανητική η διαφήμιση ακόμα κι αν απευθυνόταν σε ώριμους καταναλωτές.

Ακόμα δηλαδή κι ένας ενήλικος άνθρωπος, όταν βλέπει μια παιδική διαφήμιση, δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς πουλάει αυτός που την κάνει. Αυτός μπορεί να πουλάει μια κοινή κούκλα και να έχει στήσει γύρω από αυτήν ένα σκηνικό με χιλιάδες άλλα παιχνίδια, που "αναδεικνύουν" ψευδώς το υπό πώληση αντικείμενο. Αυτό εμπίπτει στους νόμους περί προστασίας του καταναλωτή. Είναι δηλαδή περίπτωση ανάλογη με το να διαφημίζεται ένα αυτοκίνητο και να μην μπορείς να καταλάβεις αν στην αγορά του αυτοκινήτου περιλαμβάνονται και όλα όσα βλέπεις στη διαφήμιση. Αν περιλαμβάνεται η βίλα που βλέπεις, τα καύσιμα που θα καταναλώσεις και η όμορφη συνοδηγός.

Αν αυτά όλα φαίνονται ως αθλιότητες, υπάρχουν κι άλλες ακόμα μεγαλύτερες. Διαφημίσεις που αφορούν τα παιδιά, αλλά απευθύνονται στους ενήλικους. Εδώ υπάρχει μέγιστο πρόβλημα, γιατί απέναντι σ' αυτό το διαφημιστικό "ερέθισμα" αλλιώς αντιδρούν τα δύο φύλα και αυτό είναι πηγή πολλών κακών. Θα ξεκινήσουμε από την πιο απλή περίπτωση, που είναι αυτή της γυναίκας μητέρας και θα πάμε στα πιο περίπλοκα, που αφορούν τους άντρες. Τι συνέβη και δημιουργήθηκε πρόβλημα και σε ποιον χώρο;

Από τη στιγμή που οι έμποροι μπόρεσαν και έθεσαν τα κοινωνικά πρότυπα για τους ενήλικους, άρχισαν ν' αναζητούν νέους χώρους για να τα κονομήσουν. Βλέποντας δηλαδή ότι μπορούσαν να "σέρνουν" τους ενήλικους με βάση τις ανάγκες που οι ίδιοι δημιουργούσαν, άρχισαν να κάνουν το ίδιο σε όλα τα επίπεδα. Από τη στιγμή δηλαδή που με μέσον τη μόδα "σέρνεις" τους ενήλικους πίσω από τις ψευδοανάγκες τους, μπορείς με μέσον και πάλι τη μόδα να τους "σέρνεις" και πίσω από τις ψευδοανάγκες των παιδιών τους. Αυτή η κατάσταση αφορούσε κυρίως τις γυναίκες, που ήταν ταυτόχρονα και μητέρες. Αφορούσε τις ηλιθιότερες των μητέρων. Οι ηλίθιες της κοινωνίας δεν θα γυρνούσαν όλη τη μέρα στα μαγαζιά μόνον για τις δικές τους "ανάγκες", αλλά θα το έκαναν και για να καλύψουν τις "ανάγκες" των παιδιών τους. Όλες οι δυστυχισμένες και νεόπλουτες ανακάλυψαν μαζί με τη μόδα των ενηλίκων και αυτήν των ανηλίκων.

Στη φτώχεια και στη δυστυχία της κοινωνίας προσθέσανε και άλλη τόση. Γιατί; Γιατί έδωσαν στις σχολικές δραστηριότητες υφή κοσμικής κοινωνικής δραστηριότητας. Γιατί μετέτρεψαν τα σχολεία σε "πασαρέλες". Γιατί —και πάλι λειτουργώντας "διαφημιστικά"— έκαναν τα φτωχά αλλά ανώριμα παιδιά ακόμα πιο δυστυχή. Όταν το παιδί σου το κάνεις μοντέλο και "διαφημιστή", ευνόητο είναι ότι δημιουργείς πρόβλημα σε όλα τα υπόλοιπα παιδιά, που οι οικογένειές τους είτε δεν θέλουν να τα κάνουν βλίτα της μόδας είτε δεν έχουν τις δυνατότητες.

Τι μπορούμε να κάνουμε απέναντι σ' αυτό το θλιβερό αλλά νόμιμο φαινόμενο; Τα αντίθετα από αυτά που επιχείρησαν και κατάφεραν να κάνουν οι έμποροι. Τι έκαναν; Πολέμησαν την ενιαία εμφάνιση των μαθητών. Κατάργησαν την ποδιά από το σχολείο. Γιατί; Για να πουλάνε μόδα. Για να δημιουργούν τους "μοδόπληκτους" του μέλλοντος. Για να δημιουργήσουν τους μελλοντικούς πελάτες τους και για να "δικαιώσουν" τις ηλίθιες, που νομίζουν ότι με τον τρόπο αυτόν παρέχουν υπηρεσίες στα παιδιά τους. Άρα ο μόνος τρόπος άμυνας απέναντι σ' αυτό το φαινόμενο είναι ν' αγωνιστούμε για την εκ νέου επιβολή της σχολικής ποδιάς.

Αν σε κάποιους αγράμματους και νεόπλουτους αυτό φαίνεται παλιομοδίτικο ή μπανάλ, ας γνωρίζουν ότι το σύνολο των ακριβών ιδιωτικών σχολείων όλου του κόσμου έχουν το ανάλογο της "ποδιάς". Τα σχολεία όπου φοιτούν οι πραγματικοί πρίγκιπες και οι "γαλαζοαίματοι" αυτού του κόσμου έχουν στο σύνολό τους επιλέξει την ενιαία εμφάνιση για τα παιδιά των επιφανών, που είναι μαθητές τους. Αυτοί, που μέσα στους αιώνες εκπαιδεύονται για να αισθάνονται μοναδικοί, εξωτερικά "μοιάζουν" κατά τη διάρκεια της εκπαί­δευσής τους. Όταν αυτό το ανέχεται μια πραγμα­τική βασίλισσα, γιατί το απορρίπτει η ηλίθια σύζυγος του "πετυχημένου" τυρέμπορα; Όταν μια πραγματική βασίλισσα "στερεί" από το παιδί της τη "μόδα", γιατί να το κάνει η "φο" βασίλισσα των εργατικών κατοικιών;

Τα χειρότερα όμως με τη διαφήμιση της παιδικής μόδας δεν οφείλονται στις ηλίθιες μητέρες. Αυτές στη χειρότερη περίπτωση θα προσθέσουν απλή δυστυχία σε μια δυστυχισμένη κοινωνία. Τα χειρότερα με τη διαφήμιση αυτού του τύπου οφείλονται στους ηλιθιότερους των αντρών. Όλο το πρόβλημα δηλαδή το δημιουργεί η μειωμένη κρίση των ενηλίκων, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με μια διαφήμιση προϊόντων, τα οποία δεν τους αφορούν άμεσα. Απλά τις γυναίκες τις επηρεάζει το ίδιο το "προϊόν" που διαφημίζεται, ενώ τους άντρες τους επηρεάζει το μέσον μέσω του οποίου διαφημίζεται αυτό το προϊόν.

Τι θέλουμε να πούμε με αυτά; Το εξής απλό. Σήμερα, για παράδειγμα, γινόμαστε μάρτυρες μια τρομερής έκρηξης του φαινόμενου της παιδεραστίας. Δεκάδες αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες Δυτικοί πηγαίνουν κάθε χρόνο για σεξοτουρισμό στην Ανατολή, όπου οι νόμοι κατά της παιδερα­στίας είναι χαλαρότεροι και η φτώχεια προσφέρει θύματα. Την ίδια ώρα οι πιο επικερδείς σεξουα­λικού περιεχομένου ιστοσελίδες είναι αυτές που εμπορεύονται υλικό αυτής της κατηγορίας. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Την απάντηση την έχουν οι διαφημιστές και τα αφεντικά της "Lapin", της DKNY, της "Benetton", της "Sprint" κλπ..

Τι εννοούμε μ' αυτά; Ότι αυτές οι εταιρείες, οι οποίες συν τοις άλλοις έχουν και εξειδίκευση στην παιδική μόδα, προκειμένου να διαφημίσουν την πραμάτειά τους, πραγματοποιούν εγκλή­ματα, χωρίς να το γνωρίζουν. Διαφημίζοντας παιδικά προϊόντα και απευθυνόμενοι σε ενήλικες, βάζουν παιδιά να μιμούνται τους ενήλικους. Βάζουν κυρίως κοριτσάκια να παριστάνουν τις ενήλικες και να φέρονται μπροστά στον φακό σαν τέτοιες. Στο σημείο αυτό δημιουργείται το πρόβλημα. Ο φυσιολογικός άνθρωπος δεν γίνεται παιδεραστής, γιατί δεν τον ενδιαφέρει σεξουα­λικά το ανώριμο παιδί. Ως σωματική κατασκευή το βρίσκει ελλιπές και ως εκ τούτου τον αφήνει αδιάφορο. Ως ψυχική "κατασκευή" το βρίσκει κενό και ως εκ τούτου τον αφήνει επίσης αδιάφορο. Το "πακέτο" που λέγεται παιδί δηλαδή δεν τον αφορά.

Με τη διαφήμιση παιδικής μόδας στην πραγματικότητα δημιουργείται ένα νέο "είδος" ανθρώ­που, που δεν είναι παιδί. Ένα "είδος" ανθρώπου, που σωματικά μοιάζει με παιδί, αλλά ψυχικά μοιάζει με ενήλικα, εφόσον φέρεται ως τέτοιος. Αυτό όμως το "πακέτο" δεν αφήνει αδιάφορους κάποιους. Όταν είσαι μειωμένης αντίληψης —κοινώς ηλίθιος— νομίζεις ότι αυτή η συμπεριφορά του ανηλίκου μπροστά στην κάμερα συνεχίζεται και μακριά από αυτήν. Βλέπεις δηλαδή ένα όμορφο παιδί και νομίζεις ότι αυτό είναι ένα άλλο "είδος" ανθρώπου, που είναι ερωτεύσιμο. Ένα "είδος", που μπορεί να σε συμφέρει κιόλας, γιατί έχει πολλά από τα καλά του ενηλίκου, αλλά κανένα μειονέκτημα. Είναι αγαθό, ευκολόπιστο, εξαρτώμενο, άπειρο κλπ.. Όλοι οι ηλίθιοι και οι αποτυχημένοι στις σχέσεις τους μπορούν να ελπίζουν σ' αυτό το "είδος". Μπορούν να ελπίζουν ότι θα βρουν την ευτυχία με αυτό το μικρόσωμο και αφελές ανθρώπινο "είδος".

Η σύγχρονη παιδεραστία δηλαδή δεν είναι όμοια με την κλασική παιδεραστία, που πάντα αντιμετώπιζε κι εξακολουθεί ν' αντιμετωπίζει ως πρόβλημα η κοινωνία. Οι σύγχρονοι νεοπαιδερα­στές δεν αναζητούν το παιδί. Δεν τους ενδιαφέρει το πραγματικό παιδί. Το παιδί που παίζει, κάνει φασαρία και είναι ερωτικά αδιάφορο. Οι σύγχρονοι παιδεραστές αναζητούν το νέο "είδος", που μοιάζει εξωτερικά με παιδί, αλλά έχει συμπεριφορά, καπρίτσια και ερωτικές διαθέσεις ενηλίκου. Αναζητούν το "παιδί" όπως το παρουσιάζουν οι διαφημίσεις. Αναζητούν το "παιδί" που κάνει πονηρές ματιές και αφήνει υπονοούμενα με τη συμπεριφορά του. Αναζητούν τις "λολίτες", που υπάρχουν μόνον στα διεστραμμένα μυαλά των σκηνοθετών. Γι' αυτόν τον λόγο δεν κυνηγάνε πραγματικά παιδιά στις γειτονιές, αλλά πηγαίνουν στις φτωχές χώρες, όπου τα παιδιά εξαιτίας της φτώχειας τους και της εκπαίδευσης φέρονται σαν ενήλικες. Όλα αυτά είναι οι άμεσες και τραγικές συνέπειες της διαφήμισης της παιδικής μόδας. Οι συνέπειες των γιγαντοαφισών των ανηλίκων μοντέλων.

Αυτά είναι τα τρομερά αποτελέσματα της ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ. Αποτελέσματα των επιλογών αυτών, που, προκειμένου να δημιουργήσουν συνθήκες μονοπωλίου στην εξουσία, επέβαλαν την "αρρώστια" στο σύνολο των κοινωνικών δραστηριοτήτων. Αυτοί δημιούργησαν την "αρρώστια" του μονοπωλίου στην αγορά και στη συνέχεια "αρρώστησαν" την κοινωνία. Την "αρρώστησαν" σε βαθμό να της δημιουργήσουν "προδιάθεση". Έφτασαν στο σημείο να δημιουργούν μέσα στα ίδια τα σχολεία τους μελλοντικούς "αρρώστους". Όλα αυτά για να διατηρήσουν την εξουσία. Για να διατηρήσουν τους χορηγούς τους.

Σ' αυτό το σημείο μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης και το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος. Οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ, προκειμένου να δημιουργήσουν τις συνθήκες που τους συνέφεραν, μπήκαν παράνομα μέσα στα σπίτια μας. Μπήκαν μέσα στον ιδιωτικό μας χώρο και έκαναν ζημιά στους πιο αδύναμους της κάθε οικογένειας, που είναι τα παιδιά. Με τον τρόπο αυτόν εξουδετέρωσαν τους γονείς. Οι γονείς, όσο και να συμβουλεύουν τα παιδιά τους για το πώς πρέπει να φέρονται, δεν μπορούν να νικήσουν τα τηλεοπτικά πρότυπα. Οι γονείς, όσο κι αν διπλοκλειδώνουν τις πόρτες, δεν μπορούν να εμποδίσουν τα σκουπίδια να μπουν μέσα στο σπίτι.

Το σύστημα, μέσω της τηλεόρασης, κατάφερε στον απόλυτο βαθμό να επιτύχει αυτό που πάντα επιχειρούσε να κάνει. Να μπει μέσα στα σπίτια και να χειραγωγήσει τους ανθρώπους. Παλαιότερα οι παπάδες, οι χωροφύλακες και οι χαφιέδες προσπαθούσαν να κάνουν το ίδιο, αλλά δεν τα κατάφερναν τόσο καλά. Οι εξομολογήσεις, ο χαφιεδισμός και το κουτσομπολιό τούς έδιναν πληροφορίες, αλλά όχι στην ακρίβεια που θα ήθελαν. Η ανάλογη αναποτελεσματικότητα χαρακτή­ριζε και την προσπάθεια να κατευθύνουν την κοινωνία. Όσο κι αν φώναζε ο παπάς στο κήρυγμά του, δεν εισακουγόταν. Όσο κι αν συμβούλευε η "θεούσα" της γειτονιάς, κανένας δεν την άκουγε.

Το κύριο πρόβλημά τους δηλαδή ήταν ότι δεν μπορούσαν να παρακολουθούν στενά τους ανθρώπους. Δεν μπορούσαν να βρίσκονται όλη μέρα μέσα στα σπίτια τους, ώστε να "περάσουν" την άποψή τους. Ταυτόχρονα δεν μπορούσαν να έχουν σε όλα τα σημεία της κοινωνίας εκπαιδευμένους χαφιέδες στην ίδια ποιότητα. Κάποιοι από εκείνους ήταν καλά εκπαιδευμένοι και ταλαντούχοι και κάποιοι άλλοι όχι. Η τεχνολογία όλα αυτά τα προβλήματα τους τα έλυσε. Με μέσον την τηλεόραση καταφέρνουν όλους τους στόχους τους. Βρίσκονται συνεχώς μέσα στα σπίτια των ανθρώπων και ταυτόχρονα στέλνουν τους καλύτερους από τους δούλους τους. Στρατιές από καλά εκπαιδευμένους καραγκιόζηδες, χαφιέδες, πόρνες και ό,τι άλλο σκουπίδι υπάρχει μέσα στην κοινωνία, εισβάλουν καθημερινά κι ανεξέ­λεγκτα μέσα στα σπίτια μας.

Εδώ βέβαια φτάνουμε στο πιο επικίνδυνο σημείο, που αφορά την τηλεόραση. Ποιο είναι αυτό; Το κατά πόσο η τηλεόραση πρέπει να υπηρετεί ή να προβάλει την τέχνη. Σήμερα, για να "εξυπηρετηθούν" οι ανάγκες της "τέχνης", η τηλεόραση παρουσιάζει μια τεράστια πληθώρα καλλι­τεχνικών δημιουργημάτων. Δημιουργημάτων, που στην πλειοψηφία τους έχουν τη μορφή "σήριαλ" και κινηματογραφικών έργων. Αυτή η "προβολή" είναι νόμιμη; Είναι χρήσιμη για την κοινωνία; Θα πούμε μερικά βασικά πράγματα περί τέχνης, για να καταλάβει ο αναγνώστης ότι κάποιοι χρησιμοποιούν την έννοια της "τέχνης", για να εξυπηρετήσουν τα παράνομα συμφέροντά τους.

Η τέχνη συνδέεται απόλυτα με δύο έννοιες. Την έννοια του "υποκειμενικού" και την έννοια της "προπαγάνδας". Αυτό σημαίνει όμως δύο απλά πράγματα. Πρώτον ότι δεν μπορεί να κριθεί αντικειμενικά και δεύτερον ότι μεταφέρει μια "άποψη", που είναι αυτή του δημιουργού. Αν θέλει κάποιος να θεωρείται πολιτισμένος και δημοκράτης, ποτέ δεν κρίνει την τέχνη και άρα ποτέ δεν μπαίνει σε φάση να τη λογοκρίνει με στόχο να την "κόψει". Μέσα σε μια πολιτισμένη και δημοκρατική κοινωνία ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει την άποψή του, όπως μπορεί ένας από τους καλύτερους και αποτελεσματικότερους τρόπους έκφρασης της άποψης να είναι και η τέχνη.

Τέχνη και τηλεόραση μπορούν να συνυπάρξουν; Η δική μας άποψη είναι πως όχι. Γιατί; Γιατί είναι άλλο πράγμα αυτά τα οποία μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας συμβαίνουν στη γειτονιά μας —και η δημοκρατικότητά μας δεν τα κρίνει και επιτρέπει να συμβαίνουν— και άλλο πράγμα αυτά τα οποία επιτρέπουμε να συμβαίνουν μέσα στο δικό μας σπίτι. Στο σπίτι του γείτονα, για παρά­δειγμα, μπορεί να κυριαρχεί η αθυροστομία και να βρίζονται κάθε φορά που συναντιούνται. Εμείς ούτε κρίνουμε ούτε καταγγέλλουμε με στόχο την απαγόρευση αυτήν τη συνήθειά τους, αλλά δεν σημαίνει ότι θα τη "μεταφέρουμε" μέσα στο σπίτι μας ως πρακτική.

Δεν σημαίνει πως ό,τι βλέπουμε γύρω μας θα το προσφέρουμε ως "επιλογή" στους οικείους μας. Σεβόμαστε την ιδιορρυθμία του καθενός, αλλά σ' ό,τι αφορά τα όσα ο νόμος μάς δίνει εξουσία και υπευθυνότητα ν' αποφασίζουμε, το κάνουμε μόνοι μας. Δεν τα "μεταφέρουμε" άκριτα μέσα στο σπίτι μας, γιατί εμείς αποφασίζουμε καί για τους εαυτούς μας καί για τους ανηλίκους που βρίσκονται μέσα σ' αυτό. Για όσο διάστημα είμαστε από τον νόμο υπεύθυνοι για τα παιδιά μας, εμείς θ' αποφασίζουμε ανάμεσα σε τι θα διαλέξουν. Εμείς αποφασίζουμε για το τι θα μπαίνει μέσα στα σπίτια μας. Όταν τα παιδιά μας θα ενηλικιωθούν, μπορούν μέσα στα δικά τους σπίτια να κάνουν ό,τι θέλουν.

Από τη στιγμή λοιπόν που δεχόμαστε ότι τέχνη μπορεί να είναι οτιδήποτε και να εκφράζει οτιδήποτε και ταυτόχρονα δεχόμαστε το "δικαίωμά" της να υπάρχει, χωρίς να την κρίνουμε, σημαίνει ότι τη δεχόμαστε χωρίς όρους. Σημαίνει ότι τη δεχόμαστε, είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε μ' αυτό που "μεταφέρει". Δεχόμαστε το δικαίωμα του δημιουργού να "μεταφέρει" οτιδήποτε και δεχόμαστε το δικαίωμα του κάθε πολίτη να διαλέγει μόνος του απ' όλα αυτά που "μεταφέρονται" τι να πάρει και τι όχι. Δεχόμαστε το δικαίωμα του δημιουργού να κάνει σεξ με το καρπούζι, αλλά δεχόμαστε και το δικαίωμα του κάθε πολίτη ν' αποφασίζει μόνος του για το αν θα βάλει μέσα στο σπίτι του τον εν λόγω δημιουργό και την "ερωμένη" του. Δεχόμαστε δηλαδή τις "συναλλαγές" στη γειτονιά μας, άσχετα με αν συμμετέχουμε και εμείς σ' αυτές ή όχι.

Στο σημείο αυτό εμφανίζεται η ιδιομορφία της τηλεόρασης. Η τηλεόραση είναι μια "πόρτα", που οδηγεί κατ’ ευθείαν στο σαλόνι μας. Μια "πόρτα", που οδηγεί κατ’ ευθείαν στα δωμάτια των παιδιών μας. Η τηλεόραση είναι ένα μέσον, που μπορεί να "μεταφέρει" το οτιδήποτε, οπουδήποτε, οποτεδήποτε. Όταν εμείς όμως δεν κρίνουμε την τέχνη, ευνόητο είναι ότι αυτή η "μεταφορά" πρέπει να έχει κάποιους περιορισμούς. Από τη στιγμή που εμείς δεχόμαστε το δικαίωμα των "συναλλαγών" για τους γείτονές μας, απαιτούμε κι αυτοί να δεχθούν το δικαίωμά μας να μην συμμετέχουμε. Από τη στιγμή που δεν θέλουμε να μπούμε στη διαδικασία της λογοκρισίας, το μόνο που απομένει είναι να συμφωνήσουμε όλοι μαζί ότι η "πόρτα" τού κάθε σπιτιού θα μένει κλειστή για όλους τους "συναλλασσόμενους".

Οι "συναλλαγές" δηλαδή θα παραμένουν στο επίπεδο της "γειτονιάς". Θα παραμένουν στο επίπεδο της δημόσιας ζωής. Όποιος θέλει θα παίρνει ό,τι θέλει με δική του ευθύνη. Όποιος θέλει να "συναλλάσσεται" με παραγωγούς και εμπόρους, θα πηγαίνει στο "παζάρι" και δεν θα μπαίνουν αυτοί μέσα στο σπίτι του, μετατρέποντάς το σε "παζάρι". Κανένας δηλαδή δεν θ' αποφασίζει για κανέναν. Ως πολίτες και γνωρίζοντας την αξία της τέχνης στην ανθρώπινη κοινωνία, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε ορισμένα πράγματα για ν' αναπτυχθεί. Είμαστε υποχρεωμένοι να την αφήνουμε ελεύθερη και είμαστε υποχρεωμένοι να δημιουργήσουμε τις υποδομές, για να "καλλιερ­γείται". Είμαστε υποχρεωμένοι να δημιουργούμε αίθουσες τέχνης και είμαστε υποχρεω­μένοι να επιτρέπουμε εκεί μέσα την προβολή της κάθε "άποψης", είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε μ' αυτήν. Από εκεί και πέρα όμως αυτοί οι οποίοι κάνουν τέχνη είναι υποχρεωμένοι να δεχθούν και τα δικά μας δικαιώματα.

Ποια είναι αυτά τα δικαιώματα; Να αποφασίζουμε μόνοι μας γι' αυτά που μας αφορούν. Να διαπαιδαγωγούμε τα παιδιά μας όπως θέλουμε εμείς και όχι όπως θέλουν οι εκάστοτε κυβερ­νώντες ή οι ιδιώτες που παράγουν ή εμπορεύονται τέχνη και προπαγανδίζουν τη δική τους άποψη. Μπορεί κάποιος να θέλει να μεγαλώσει τα παιδιά του με πρότυπα τον Οδυσσέα ή τον Αχιλλέα. Πώς εσύ βάζεις μέσα στο σπίτι του ένα σήριαλ όπου ήρωας και άρα πρότυπο είναι ο καραγκιόζης ο "ακάλυπτος"; Μπορεί κάποιος να θέλει να μεγαλώσει τα παιδιά του με πρότυπα ειρηνικά και φιλήσυχα. Πώς εσύ βάζεις μέσα στο σπίτι του ένα έργο όπως ο "Ράμπο";

Ποιος είσαι εσύ δηλαδή που "λογοκρίνεις" την άποψη του πολίτη και βάζεις μέσα στο δικό του σπίτι τη δική σου άποψη; Ποιος είσαι εσύ που "σκιάζεις" την προσωπική άποψη του πολίτη, χρησιμοποιώντας επαγγελματίες, για να "λαμπρύνουν" τη δική σου άποψη; Αυτό είναι μια μορφή λογοκρισίας και γι' αυτό είναι παράνομη. Η έννοια της "λογοκρισίας" δηλαδή είναι πολύ σχετική. Λογοκρισία δεν υπάρχει μόνον όταν "κόβεις", αλλά και όταν "προτείνεις".

Όσο αυθαίρετο κι επικίνδυνο είναι το πρώτο, άλλο τόσο και ακόμα πιο επικίνδυνο είναι το δεύτερο. Γιατί; Γιατί το "κομμένο", αν σε ενδιαφέρει, θα ψάξεις και θα το βρεις. Δεν θα το στερηθείς, ούτε εσύ ούτε τα παιδιά σου. Το "προτεινόμενο" όμως, είτε σε ενδιαφέρει είτε όχι, θα το "λουστείς". Είτε θέλεις είτε δεν θέλεις, θα το πάρουν τα παιδιά σου. Αυτό είναι το επικίνδυνο και βέβαια το παράνομο. Γιατί; Γιατί τόσο στη μία περίπτωση όσο και στην άλλη κάποιος μπήκε στη διαδικασία να κρίνει για λογαριασμό σου κάτι το οποίο δεν μπορεί να κριθεί αντικειμενικά. Το δικαίωμα της κρίσης σε θέματα υποκειμενικά είναι ένα δικαίωμα το οποίο το έχει ο καθένας για τον εαυτό του και μόνο. Για τον εαυτό του και γι' αυτούς που ο νόμος τον καθιστά υπεύθυνο.

Αν θέλει κάποιος τα παιδιά του να δούνε τον "Ράμπο", να τα στείλει στον κινηματογράφο. Να πάρει μια βιντεοκασέτα και να τον δούνε σπίτι τους με δική τους ευθύνη. Όταν αυτό το έργο το προβάλει η τηλεόραση, σημαίνει ότι έχει προηγηθεί λογοκρισία και ότι κάποιοι αποφάσισαν για εμάς χωρίς εμάς. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Αυτοί οι οποίοι κατέχουν την εξουσία δεν έχουν το δικαίωμα να κάνουν "γκρίζα" προπαγάνδα. Είτε αυτή η προπαγάνδα αφορά τα συλλο­γικά τους συμφέροντα είτε τα προσωπικά τους. Κανένα ειδικό συλλογικό συμφέρον δεν πρέπει να αναπτύσσεται παράνομα μέσα στην κοινωνία, μέσω της ισχύος της τηλεόρασης. Καμία ειδική "άποψη" δεν πρέπει να περνάει χωρίς περιορισμούς μέσα στα σπίτια μας. Τις ειδικές "απόψεις" μόνοι μας τις βάζουμε στα σπίτια μας.

Γι' αυτόν τον λόγο αναφερθήκαμε στα χαρακτηριστικά της τέχνης. Η τέχνη μεταφέρει ειδική "άποψη" και από τη στιγμή που δεν κρίνεται, δεν πρέπει να μπαίνει ύπουλα από την πίσω "πόρτα" της τηλεόρασης μέσα στα σπίτια μας. Η τέχνη μπαίνει από την κεντρική "πόρτα" του σπιτιού με ευθύνη του ιδιοκτήτη. Οι "εραστές" των καρπουζιών μπαίνουν μέσα στα σπίτια μας μόνον αν τους καλέσουμε εμείς οι ίδιοι. Μέσα στα σπίτια μας, υπό τη μορφή έντεχνου δημιουργήματος, μπορεί να μπαίνει μόνον ό,τι ευθυγραμμίζεται με τα πρότυπα για τα οποία έχουμε συμφωνήσει ομοφώνως ως κοινωνία. Μόνον αυτά που κάτω από άλλες διαδικασίες έχουμε ως κοινωνία συμφωνήσει να δίνουμε στα παιδιά μας. Αυτά δηλαδή που έχουμε αποφασίσει να δίνουμε στα παιδιά μας στα σχολεία, μπορούν να μπαίνουν μέσα στα σπίτια μας. Αυτά τα οποία αντιπροσωπεύουν την επίσημη πολιτισμική "άποψη" της κοινωνίας μας και μας χαρακτηρίζουν ως λαό. Αυτά τα οποία έχουν προκύψει μέσα από μεγάλους κοινωνικούς και διαταξικούς "διαλόγους" και τα οποία μας χαρα­κτη­ρίζουν ως κοινωνία.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για απόλυτη ομοφωνία. Το τι θα μπαίνει άκριτα μέσα στα σπίτια μας το έχουμε αποφασίσει μέσα από δημόσιες διαδικασίες και υπό την αιγίδα των επίσημων οργάνων της πολιτείας. Το έχουν αποφασίσει δηλαδή οι άμεσα ενδιαφερόμενοι και γι' αυτό είναι ασφαλές. Όταν ανάλογες αποφάσεις τις παίρνουν σε απόκρυφα δωμάτια κερδοσκόποι παραγωγοί ή δια­πλε­κό­μενοι καναλάρχες, δεν υπάρχει ασφάλεια. Αλλού προσβλέπουν αυτοί και αλλού οι πολίτες, οι οποίοι απαιτούν να ελέγχουν τα του οίκου τους.

Οι ειδικές "απόψεις" της τέχνης μπορεί να μπαίνουν στη διαδικασία αυτού του δημόσιου "διάλογου", αλλά δεν έχουν κριθεί από την κοινωνία. Οτιδήποτε δεν έχει εξασφαλίσει την απόλυτη ομοφωνία της κοινωνίας, μπαίνει στην κατηγορία του "ειδικού" και ακολουθεί άλλες διαδικασίες, προκειμένου να μπαίνει μέσα σ' αυτήν. Δεν έχει σημασία αν αυτές οι ειδικές "απόψεις" είναι "καλύτερες" ή πιο "προχωρημένες" από τις υπάρχουσες. Δεν τις κρίνει κανένας. Σημασία έχει ότι δεν πέρασαν το στάδιο της "ζύμωσης", ώστε να ενσωματωθούν στο πολιτισμικό κεφάλαιο που χαρακτηρίζει μια κοινωνία. Σημασία έχει ότι δεν έχουν εξασφαλίσει την απόλυτη ομοφωνία.

Σήμερα αυτό γίνεται από τους πονηρούς αστούς, οι οποίοι "πολιορκούν" τα σπίτια μας με "δούρειο ίππο" την τέχνη. Βάζουν μέσα στα σπίτια μας "απόψεις", τις οποίες δεν έχουμε ελέγξει. Βάζουν τα παιδιά μας απέναντι σε δεδομένα που δεν τα γνωρίζουμε και βέβαια δεν είμαστε σε θέση να τα αξιολογήσουμε. Γι' αυτόν τον λόγο μιλήσαμε στην αρχή του κειμένου για ταξική συνομωσία. Οι αστοί βάζουν ό,τι θέλουν μέσα σ' αυτά, χρησιμοποιώντας την "πόρτα" της τηλε­όρασης. Οι αστοί προσπαθούν να μετατρέψουν τις δικές τους ταξικές ειδικές "απόψεις" σε γενικές απόψεις της κοινωνίας. Χρησιμοποιούν παράνομα ένα πανίσχυρο μέσο, για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους ειδικά συμφέροντα.

Ας ψάξει κάποιος να δει σήμερα τι βλέπουμε στις τηλεοράσεις μας και θα καταλάβει ποιοι κατευθύνουν την τηλεοπτική προπαγάνδα και τι τους ευνοεί. Εκτός από αυτό όμως θα καταλάβει και ποιοι είναι τα "αφεντικά" τους. Σ' ό,τι αφορά το πρώτο, συμβαίνει το εξής: Την ταυτότητά αυτών που κατευθύνουν την προπαγάνδα μπορεί να την καταλάβει κάποιος από τα "πρότυπα" και τα "αντιπρότυπα" που περνάνε μέσα από αυτήν. Αν είναι κάποιος παρατηρητικός, θα δει ότι όλα τα "αντιπρότυπα" είναι οι ταξικοί εχθροί των αστών. Σε όλα τα σήριαλ το κυρίαρχο μοτίβο είναι ένα. Ο πλούσιος και κακός βιομήχανος, που εκμεταλλεύεται τον κόσμο και μολύνει το περιβάλλον. Ο αγαθός μέχρι βλακείας εργάτης, που δεν μπορεί ν' αντιδράσει στην εκμετάλλευση και δεν έχει την "ευαισθησία" να προστατεύσει το περιβάλλον. Ποιος είναι το "πρότυπο"; Ο "λαμπερός" αστός. Αυτός ο οποίο έχει τις γνώσεις να πολεμήσει τον βιομήχανο και να προστατεύσει το περιβάλλον. Αυτός ο οποίος μπορεί, επειδή είναι "καλός" άνθρωπος, να εξασφαλίσει και την εργασία του εργάτη, που παρουσιάζεται σαν το κορόιδο της υπόθεσης.

Σ' ό,τι αφορά το δεύτερο συμβαίνει κάτι ανάλογο. Μπορεί κάποιος, βλέποντας τηλεόραση, να καταλάβει τι συμφέρει τους αστούς. Σήμερα, που για παράδειγμα βολεύει τους αστούς —που μας κυβερνάνε— η φιλομεταναστευτική προπαγάνδα, μας προσφέρουν σαν "τέχνη" σήριαλ με ήρωες Αλβανούς μετανάστες. Οι βιομήχανοι και οι εργάτες θα είναι οι "απολίτιστοι" ρατσιστές και οι αστοί οι μεγάλοι ανθρωπιστές. Παλαιότερα, όταν δεν τους συνέφερε, έκαναν τα ακριβώς αντίθετα. Γλυκό ψωμάκι έφαγαν κάποτε οι αστοί, παριστάνοντας τους φανατικούς υπερπατριώτες. Σε πρα­γμα­τικούς πολέμους μας οδήγησαν κάποτε, επειδή έπρεπε να εκδικηθούμε εθνικές "προσβολές". Αστοί ήταν οι "εφευρέτες" της ρατσιστικής ιδεολογίας και των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Ούτε κακοί βιομήχανοι ούτε αγράμματοι εργάτες ήταν αυτοί οι οποίοι ανήγαγαν τη "διαφοροποίηση" των ανθρωπίνων "ειδών" σε επιστήμη.

Τα ανάλογα γίνονται σε όλα τα επίπεδα των συμφερόντων των αστών. Οι συμπεριφορές τους πάντα ακολουθούν τα συμφέροντά τους. Κάποτε, επειδή ήθελαν να επωφεληθούν από την ανάπτυξη της παραγωγής, "κατασκεύαζαν" αγαθούς εργάτες. Τα αστικής κατασκευής "παιδιά του λαού" ήταν τα μαζικά πρότυπα της κοινωνίας. Οι εργατικοί και χωρίς απαιτήσεις "Ξανθόπουλοι" ήταν οι ήρωες της κοινωνίας. Σήμερα, που τα συμφέροντά τους έχουν αλλάξει, άλλαξαν και οι "προτάσεις" τους. Σήμερα που, για παράδειγμα, τους ευνοεί η πλήρης και χωρίς μέτρο αστικοποίηση της χώρας, μάς προσφέρουν σήριαλ αποκλειστικά με ήρωες αστούς, οι οποίοι διαπρέπουν σε όλα τα επίπεδα στη νεοταξική Ελλάδα. Ήρωες στελέχη πολυεθνικών, δημόσιους υπάλληλους, δικηγόρους, γιατρούς, μηχανικούς, πολιτικούς. Έχει δει κανένας σήριαλ με ήρωες κοινούς εργάτες, ναυτικούς ή αγρότες; Όλοι αυτοί παρουσιάζονται σαν "αντιπρότυπα", εφόσον συνήθως παρουσιάζονται σαν αποτυχημένοι ή καθυστερημένοι.

Όμως, όλα αυτά από κάπου εκπορεύονται. Οι αστοί κάποιους υπηρετούν. Οι αστοί με κάποιους έχουν γίνει "συνέταιροι" στην επαρχία που λέγεται Ελλάδα. Ποιοι είναι αυτοί; Οι ισχυρότεροι των ιμπεριαλιστών. Οι Αμερικανοί. Οι Αμερικανοί, οι οποίοι έχουν συμφέρον να περάσουν τη δική τους πολιτισμική άποψη μέσα στη δική μας κοινωνία. Οι Αμερικανοί, οι οποίοι έχουν συμφέρον να μετατρέψουν τους δικούς τους ανθρώπους σε "ήρωες" της τοπικής κοινωνίας. Το ίδιο συμφέρον που θα είχαν και οι Πέρσες να περάσουν τους "θεούς" τους μέσα στην αρχαία Ελλάδα. Ενώ όμως οι αρχαίοι πρόγονοί μας αντιστάθηκαν στον ιμπεριαλισμό, δεν έκαναν το ίδιο οι απόγονοί τους. Επέτρεψαν στους Αμερικανούς να περάσουν τους "Δαρείους" τους σαν κοινά πρότυπα της κοινωνίας. Με αιχμή του δόρατος το Hollywood μπόρεσαν οι Αμερικανοί και κατάφεραν αυτά τα οποία κάποιοι άλλοι ιμπεριαλιστές δεν κατάφεραν με τανκ.

Κατάλαβε ο αναγνώστης πώς χρησιμοποιείται το μέσον της τηλεόρασης ως όργανο για να ελέγχεται η κοινωνία; Κατάλαβε πώς χρησιμοποιείται η "τέχνη", για να εξυπηρετηθούν συμφέ­ροντα; Κατάλαβε γιατί το σύνολο των αμερικανικών παραγωγών αποτελεί μεγάλης σημασίας στρατηγικό "όπλο" για τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές; Κατάλαβε γιατί στο Hollywood υπάρχουν άνθρωποι του Πενταγώνου, οι οποίοι ελέγχουν την παραγωγή της "τέχνης"; Κάπου στοχεύουν οι Αμερικανοί μ' αυτήν την "τέχνη" και αυτός ο στόχος δεν είναι εκπολιτιστικός. Όταν κάποιος δεν τους ελέγχει και ως εκ τούτου δεν τους περιορίζει, ευνόητο είναι ότι θα "ηττηθεί".

Η Ελλάδα σήμερα είναι ηττημένη, γιατί έχει εξαμερικανιστεί πλήρως. Είναι ηττημένη, όχι γιατί νικήθηκε ο πολιτισμός της από τον αντίστοιχο αμερικανικό, αλλά γιατί προδόθηκε εκ των έσω. Γιατί προδόθηκε από αυτούς που έπρεπε να προστατεύουν αυτόν τον πολιτισμό. Ο Οδυσσέας δεν ηττήθηκε από τον Ράμπο, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, εφόσον ο Ράμπο ήταν αυτός ο οποίος εγκαταστάθηκε στα σαλόνια μας. Τον Οδυσσέα τον "πρόδωσαν" αυτοί οι οποίοι δεν του επέτρε­ψαν να "φτάσει" στην "Ιθάκη" του, που είναι τα ελληνικά σπίτια. Το αποτέλεσμα είναι τραγικό. Αν κάποιος παρακολουθεί τα συμβαίνοντα από την τηλεόραση, θα νομίσει ότι η Ελλάδα είναι μια αμερικανική πολιτεία και ότι μέσα σ' αυτήν δεν υπάρχει άλλη κοινωνική τάξη εκτός από τους αστούς. Θα νομίσει ότι η γενική πολιτισμική της "άποψη" ταυτίζεται με την αμερικανική ειδική αστική "άποψη". Όλα αυτά είναι εκ του πονηρού και βέβαια παράνομα, εφόσον άπτονται της ευρύτερης έννοιας της λογοκρισίας.

Αυτό ήταν το μέγα επίτευγμα του συστήματος. Στο όνομα της ελευθερίας μάς στέρησαν την ελευθερία. Επένδυσαν στη δύναμη των μέσων που διαχειρίζονται και παρουσιάζονται σαν δημο­κράτες. Δεν "κόβουν" πλέον παράνομα αυτά τα οποία τους απειλούν, αλλά ενισχύουν το ίδιο παράνομα αυτά τα οποία τους ευνοούν, στηριζόμενοι στην παντοδυναμία τους. Απλά πράγματα, που έχουν σχέση με την έννοια της "δύναμης". Ο "δημοκράτης" "Τάισον" είπε στο μικρό παιδάκι: "Μία θα σε χτυπάω εγώ και μία θα με χτυπάς εσύ, γιατί σε μια "δημοκρατική" κοινωνία θα πρέπει να συνυπάρχουμε". "Χτυπάνε" οι αμερικανοθρεμμένοι αστοί τον λαό με τηλεόραση, Hollywood, internet, εκδοτικούς οίκους, τύπο κλπ., και "χτυπάει" και ο λαός με μερικές κραυγές σε πορείες. "Βομβαρδίζουν" συνεχώς τα παιδιά μας με όλα αυτά τα μέσα και τους δίνουμε κι εμείς καμιά συμβουλή πριν πάνε για ύπνο.

Με αυτόν τον "δημοκρατικό" τρόπο δημιούργησαν μια εικονική πραγματικότητα και μας έβαλαν μέσα σ' αυτήν. Μια εικονική πραγματικότητα μέσα στην οποία συμβαίνει ό,τι τους συμφέρει. Μια εικονική πραγματικότητα όπου τα πάντα είναι ελεγχόμενα από αυτούς. "Σωστό" είναι ό,τι μας λένε αυτοί. "Ωραίο" είναι ό,τι μας πουλάνε αυτοί. "Έξυπνο" είναι ό,τι μας παρουσιάζουν αυτοί. "Ηθικό" είναι ό,τι μας πλασάρουν αυτοί. Τα όσα μας αφορούν δηλαδή τα δεχόμαστε μέσα στο σπίτι μας αφού τα έχουν περάσει οι πονηροί μέσα από τα "φίλτρα" των δικών τους ταξικών και προσωπικών συμφερόντων. Τα πάντα έχουν τον "χορηγό" τους. Αυτό το κατάφεραν, γιατί άλλαξαν τη φύση του μέσου της τηλεόρασης. Το κατάφεραν, γιατί κατόρθωσαν και του έδωσαν προσωπικό χαρακτήρα.

Για να μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον, θα πρέπει ν' αλλάξουμε τον "χαρακτήρα" των ΜΜΕ. Αυτό είναι πολύ βασικό, γιατί από αυτόν τον "χαρακτήρα" προέρχονται όλα τα κακά. Τι σημαίνει αυτό; Σήμερα, επειδή αυτό βόλευε το σύστημα, έδωσε στα ΜΜΕ τον χαρακτήρα του "φίλου" για τον τηλεθεατή. Κάνει "παρέα" ο άνθρωπος με τα ΜΜΕ και αυτό είναι επικίνδυνο. Γιατί; Γιατί, όταν ο τηλεοπτικός σου "φίλος" πληρώνεται από κάποιον, ο οποίος έχει συμφέρον να σε αποβλακώσει, είτε για να σου πουλήσει κάτι είτε για να τον ψηφίσεις, ευνόητο είναι ότι είναι ύποπτος. Κάποιον υπηρετεί για να βγάλει το ψωμάκι του και αυτός σίγουρα δεν είναι ο ξαπλωμένος στον καναπέ.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι αυτή η τακτική οδηγεί στην κοινωνική δυσλειτουργία, γιατί "κακομαθαίνει" τον άνθρωπο και τελικά τον οδηγεί στην απομόνωση. Η απομόνωση του σημερινού ανθρώπου οφείλεται στο γεγονός ότι δεν θέλει να πληρώσει το κόστος της πραγματικής φιλίας με τους πραγματικούς ανθρώπους. Προτιμά τη "τζάμπα" φιλία των ηλεκτρο­νικών "φίλων". Των "φίλων", που με ένα κουμπί τους εμφανίζεις και τους εξαφανίζεις όποτε σε βολεύει. Των "φίλων", που δεν έχουν προβλήματα και άρα δεν έχουν ανάγκη συμπαράστασης. Των "φίλων", που δεν έχουν αρρώστιες και άρα δεν έχουν ανάγκη βοήθειας. Των "φίλων", που ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμοι να σε διασκεδάσουν.

Όλα αυτά είναι αρνητικά, γιατί "φθείρουν" τις πραγματικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Οι άνθρωποι αρχίζουν και γίνονται απάνθρωποι. Σπάνε οι δεσμοί μεταξύ των μελών της κοινωνίας. Οι άνθρωποι αρχίζουν και καλύπτουν τις ανάγκες τους με "υποκατάστατα" της φιλίας. Αναπτύσ­σονται σχέσεις σε επίπεδα που δεν αφορούν την πραγματική ανθρώπινη καθημερινότητα. Σχέσεις μεταξύ καταναλωτών. Σχέσεις του τύπου των μελών του club Nokia ή του club Alfa Romeo. Άφιλοι άνθρωποι συναναστρέφονται όμοιους τους μόνον εξαιτίας κάποιου κοινού χαρακτηριστικού ή ενδιαφέροντος και μόνον για όσο διάστημα έχουν τη διάθεση να το κάνουν. Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί μπορούν και καλύπτουν τις ανάγκες τους, εξασφαλίζοντας μια "ψευδοφιλία" από τον καναπέ.

Τα ΜΜΕ γι' αυτόν τον λόγο θα πρέπει να χάσουν τον προσωπικό χαρακτήρα και να παραμείνουν στο επίπεδο που τα καθιστά χρήσιμα και βέβαια ακίνδυνα. Ποιο είναι αυτό; Το επίπεδο του "παραθύρου". Του απλού και ψυχρού παραθύρου. Του "παραθύρου" στην ενημέ­ρωση, στη γνώση, στην ψυχαγωγία. Του "παραθύρου", μέσω του οποίου βλέπει ο άνθρωπος "έξω" και όχι το σύστημα μέσα στο "σπίτι" του. Αυτό σήμερα δεν συμβαίνει. Γιατί; Γιατί μέσω των σήριαλ και των υπηρεσιών στατιστικής στην πραγματικότητα το σύστημα "βλέπει" μέσα στο σπίτι του από το "παράθυρο" της τηλεόρασης και όχι το αντίθετο.

Ο τηλεθεατής δηλαδή πρέπει να βλέπει ό,τι είναι νόμιμο κι ακίνδυνο να βλέπει, όπως το επιθυμεί ο ίδιος. Ο τηλεθεατής θα πρέπει να μπορεί ν' ανοίγει και να κλείνει το "παράθυρο" όποτε επιθυμεί ο ίδιος. Να μπορεί να βλέπει τη "θέα" και μόνος του να ερμηνεύει αυτό το οποίο βλέπει. Αυτό που πρέπει να διασφαλίσουμε —και αφορά κυρίως τις "ενημερωτικές" εκπομπές— είναι να μην βρίσκεται κανένας στο "παράθυρο". Να μην βρίσκεται κανένας που θα τον επηρεάζει παράνομα. Να μην βρίσκεται κανένας που να "κρύβει" ή να "φανερώνει" μόνον ό,τι τον βολεύουν ή μόνον ότι τον πληρώνουν να τον βολεύουν. Να μην βρίσκεται κανένας που εργολαβικά θα του "ερμηνεύει" ό,τι βλέπει.

Σήμερα αυτό συμβαίνει τόσο με τα σήριαλ της "τέχνης" όσο και με τις "ενημερωτικές" εκπομπές. Κάποιοι, που δεν βλέπουμε, αποφασίζουν μόνοι τους για το τι θα βλέπουμε εμείς και τα παιδιά μας από το οικογενειακό μας "παράθυρό". Μόνοι τους αποφασίζουν πώς θα διασκεδά­ζουμε ή πως θα μορφωνόμαστε από τις δυνατότητες που μας προσφέρει το τεχνολογικό αυτό μέσον. Το να διασκεδάζουμε, βλέποντας στην τηλεόραση την παράσταση ενός τσίρκου ή έναν αθλητικό αγώνα, είναι ακίνδυνο. Το να διασκεδάζουμε, βλέποντας ένα σήριαλ, είναι επικίνδυνο. Το να μορφωνόμαστε, βλέποντας στην τηλεόραση ένα ντοκιμαντέρ, είναι ακίνδυνο. Το να "μορφωνόμαστε", ακούγοντας πολιτικές συζητήσεις, είναι επικίνδυνο.

Πρέπει να καταστρέψουμε τις συνθήκες που επιτρέπουν στο σύστημα να τοποθετεί δικούς του ανθρώπους στα "παράθυρά" μας. Φτάσαμε στο σημείο να "βλέπουμε" και να μην καταλαβαίνουμε. "Βλέπει" για παράδειγμα ο άνθρωπος από το "παράθυρό" του τις ειδήσεις και δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Βλέπει έναν "φόνο" και πάντα δίπλα του βρίσκεται ένας χαφιές να τον καθησυχάσει. Να "ερμηνεύσει" αυτά τα οποία βλέπει. Ο τηλεθεατής δεν καταλαβαίνει ότι αυτοί οι οποίοι βλέπει από το "παράθυρο" να εγκληματούν ανήκουν στην ίδια συμμορία μ' αυτόν που στέκεται δίπλα του και παριστάνει τον "φίλο" του.

Δεν καταλαβαίνει ότι οι διάσημοι "τηλεφίλοι" του, είτε λέγονται Κακαουνάκηδες είτε Χατζη­νικολάου, ανήκουν στο ίδιο μπλοκ συμφερόντων. Πληρώνονται από τους ίδιους ανθρώπους που εκμεταλλεύονται την κοινωνία. Όλοι αυτοί συγκρούονται μεταξύ τους μόνον στο όνομα των συμφερόντων αυτών που τους πληρώνουν και όχι στο όνομα των συμφερόντων της κοινωνίας. Συγκρούονται μεταξύ τους με τη λογική ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, έχοντας ως στόχο να διχάσουν τους τηλεθεατές και να τους αναγκάσουν να υποστηρίξουν κάποιον από αυτούς που προτείνονται. Οι τηλεθεατές διχάζονται και δεν βλέπουν ότι οι "μονομάχοι" ανήκουν στο ίδιο "πρωτάθλημα". Όταν αυτό δεν το καταλαβαίνει ο τηλεθεατής, υπάρχει κίνδυνος. Ευνόητο είναι ότι αυτός ο "φίλος" θα προσπαθεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των αφεντικών του. Όταν θα παραστεί ανάγκη, θα προσπαθήσει να παραποιήσει αυτό το οποίο αντιλαμβάνεται ο τηλεθεατής μέσω των αισθήσεών του. Αυτός θα του εξηγήσει ότι δεν είναι πραγματικός φόνος αυτό το οποίο "βλέπει" από τις ειδήσεις, αλλά θεατρική παράσταση. Δεν είναι κλοπή αυτό το οποίο "βλέπει", αλλά προσπάθεια αλλαγής του κοινωνικού ντεκόρ.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Μέσω της κακής χρήσης των ΜΜΕ δημιουργείται μια εικονική πραγματικότητα, που βολεύει αυτούς οι οποίοι επωφελούνται από αυτήν. Τους βολεύει τόσο στα ασήμαντα όσο και στα σημαντικά. Τους βολεύει καί στα της διαπλοκής καί στα της ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ. Τους βολεύει καί σ' αυτά που τους τρομάζει ο ανταγωνισμός καί σ' αυτά που τους τρομάζει το κράτος και οι μηχανισμοί του. Μας χρησιμοποιούν σε όλα τα επίπεδα. Βλέπει για παράδειγμα ο κόσμος να κατηγορείται ένας πολιτικός όπως ο Τσοχατζόπουλος για διαφθορά και την ίδια ώρα μπαίνουν άνθρωποι στα σπίτια μας, για να μας πείσουν ότι δεν είναι αυτό που βλέπουμε. Κάνουν παρέλαση στα σαλόνια μας οι Γιωργάκηδες και οι συνάδερφοί του. Προσπα­θούν να μας πείσουν ότι δεν πρέπει να ειδοποιήσουμε την "αστυνομία", γιατί δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Αυτό το οποίο πραγματικά "είναι" μόνον αυτοί μπορούν να μας το εξηγήσουν. Τι θα μας εξηγήσουν; Ότι με πρόσχημα τον Τσοχατζόπουλο καταδιώκεται μια παράταξη. Ότι με πρόσχημα έναν "φτηνογάμο" στο Παρίσι απειλούνται οι αγώνες της δημοκρατικής "παράταξης". Προσπαθούν να μας πείσουν ότι η απόφαση γι' αυτόν τον "ήρωα" είναι δικό μας θέμα και όχι της δικαιοσύνης. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι με τη δική μας "ψήφο" αθωώνουμε όποιον θέλουμε. Αθωώνουμε χωρίς στοιχεία, χωρίς τίποτε, παρά μόνον καλή τη πίστη απέναντι στους "φίλους" της TV. Γιατί; Για να μας χρησιμοποιήσουν ως άμυνά τους απέναντι στη δικαιοσύνη. Απέναντι στη δικαιοσύνη που τρομάζει τους ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥΣ. Εξαιτίας δηλαδή της τηλεόρασης όχι μόνον δεν κάνουμε το καθήκον μας ως πολίτες, αλλά γινόμαστε και η αιτία να μην λειτουργεί και το ίδιο το κράτος.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι συμβαίνει; Γίνονται "φόνοι" έξω από τα σπίτια μας και ο κόσμος "σιωπά", μπαίνοντας από αφέλεια σε καταστάσεις συνενοχής. Αυτοί οι οποίοι "σκοτώνουν" δεν καταγγέλλονται, γιατί κανένας δεν ειδοποιεί την "αστυνομία". Αυτοί οι οποίοι "σκοτώνουν" δεν συλλαμβάνονται, γιατί τους προστατεύει η "γειτονιά". Οι "φονιάδες" έχουν βάλει από έναν άνθρωπό τους στα "παράθυρά" μας, για να μας εξηγεί τι βλέπουμε. Γι' αυτόν τον λόγο καθημερινά "παρελαύνουν" οι πολιτικοί από τις οθόνες μας και μέσω αυτών και από τα σαλόνια μας. Εμείς είμαστε οι ηλίθιοι, που πάνω τους θα στηρίξουν την άμυνά τους. Εμείς είμαστε οι "ένορκοι", που θα τους αθωώσουμε. Θεωρούν ότι, αν εμείς πειστούμε, δεν έχει λόγο να ενεργήσει η δικαιοσύνη. Θεωρούν ότι, αν εμείς πειστούμε και με την ψήφο μας δώσουμε σε κάποιον τη βουλευτική ασυλία, το θέμα είναι λήξαν. Θεωρούν ότι, αν εμείς πειστούμε και κινηθεί η δικαιοσύνη, ποινικοποιείται η πολιτική ζωή. Μέσω της τηλεόρασης λύνουν όλα τους τα προβλήματα. Είτε αυτά αφορούν τους χορηγούς τους είτε τις εξουσίες που φοβούνται.

Από όλα αυτά ποιος έπρεπε να μας προστατεύσει; Ποιος θα μας προστάτευε από την τρομερή ισχύ των ΜΜΕ; Ποιος θα μας προστάτευε από την κακή λειτουργία τους; Οι ανεξάρτητες αρχές. Οι αρχές που ιδρύθηκαν, για να ελέγχουν την τηλεόραση στη λειτουργία της. Οι αρχές που ιδρύθηκαν, για να ελέγχουν την "υγεία" του ανταγωνισμού. Το έκαναν; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί αυτοί οι οποίοι τις στελεχώνουν είναι ταυτόχρονα και εκλεκτοί υφιστάμενοι των ΔΙΑΠΛΕΚΟ­ΜΕΝΩΝ κομματαρχών και ακριβοπληρωμένοι υπάλληλοι των διαπλεκομένων μεγιστάνων. Γι' αυτόν τον λόγο εξέδιδαν χωρίς δεύτερη σκέψη ό,τι πιστοποιητικά χρειάζονταν οι πονηροί. Είτε αυτά τα πιστοποιητικά ήταν περί "διαφάνειας" είτε περί "υγιούς" ανταγωνισμού.

Τι προτείνουμε εμείς; Να απολυθούν άμεσα όσοι σήμερα στελεχώνουν αυτά τα όργανα. Να απολυθούν και να παραπεμφθούν στη δικαιοσύνη. Να ελεγχθεί η προηγούμενη δραστηριότητά τους και να ελεγχθεί το πόθεν έσχες τους. Όσοι βρεθούν ένοχοι και αφύσικα πλούσιοι να πάνε φυλακή και να μην ξαναβγούν ποτέ από εκεί μέσα. Από εκεί και πέρα να στελεχωθούν εκ νέου αυτά τα όργανα με κριτήρια ασφαλή για την κοινωνία. Με κριτήρια που έχουν σχέση με τον επαγγελματισμό και τη γνώση αυτών που θα τα στελεχώσουν, αλλά και με κριτήρια "καθαρότητας" από πλευράς κομματικού παρελθόντος. Μόνον σε μια τέτοια περίπτωση θα μπορέσουν αυτά τα όργανα να επιτελέσουν το καθήκον τους όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα.

Καταλαβαίνει τώρα ο αναγνώστης την πραγματική ουσία της ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ; Καταλαβαίνει την ουσία του τίτλου αυτού του φυλλαδίου; Καταλαβαίνει πόσο ασήμαντοι παράγοντες της ΔΙΑΠΛΟ­ΚΗΣ είναι τα ανθρωπάκια τύπου Μπόμπολα ή Λαμπράκη κλπ.; Εδώ μιλάμε για μέγα έγκλημα. Για έγκλημα, το οποίο δεν έχει σχέση με κάποια λίγα χρήματα προμηθειών και αναθέσεις δημοσίων έργων. Εδώ μιλάμε για εθνική προδοσία. Μιλάμε για ανθρώπους που πρόδωσαν τον ελληνικό λαό και την πολιτισμική του κληρονομιά. Μιλάμε για ανθρώπους που του ξεπούλησαν την περιουσία και υποθήκευσαν την ελευθερία του. Μιλάμε για ανθρώπους που, προκειμένου να μην βρουν αντίσταση από τον λαό, τον "αρρώστησαν". Μιλάμε για ανθρώπους που, προκειμένου να περιφέρονται μόνοι τους στους διαδρόμους της εξουσίας, καθήλωσαν έναν ολόκληρο λαό σε έναν "αναπηρικό" καναπέ.

Αυτοί είναι το πρόβλημα μας. Οι χαφιέδες των Αμερικανών, που παρέδωσαν την πατρίδα μας σε ξένους. Οι χαφιέδες των Αμερικανών, που "σκότωσαν" τον Οδυσσέα και "ανέστησαν" τον Ράμπο. Οι χαφιέδες των Αμερικανών, που ξεπούλησαν τα πάντα. Οι χαφιέδες των Αμερικανών, που με τους "τρομονόμους" —που ψήφισαν— ψαλίδισαν τα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών, προκειμένου να μην ενοχλούνται τα αφεντικά τους. Οι χαφιέδες των Αμερικανών, που τα "παίρνουν" κάθε φορά που πρέπει να περάσουν τα διάφορα σχέδια Ανάν. Οι ευεργετημένοι από τις πολυεθνικές, που παρέδωσαν την εθνική μας αγορά στους ξένους. Οι προδότες, που, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα αφεντικά τους, κάνουν ό,τι συμφέρει σ' αυτά, έχοντας εξασφα­λίσει μέσω των ΜΜΕ το "συγχωροχάρτι".

Οι άθλιοι, που κάνουν αποστασίες και με χιλιάδες παράνομων τηλεοπτικών εμφανίσεων όχι μόνον διαφεύγουν της τιμωρίας, αλλά μας επιβάλουν και τα παιδιά τους. Οι άθλιοι, που περιμένουν από τα αφεντικά τους να θυσιάσουν "Μπακογιάννηδες", για να γίνουν πρωθυπουργοί. Οι άθλιοι, που μέσα από την αμερικανική πρεσβεία βλέπουν τις παραιτήσεις των πρωθυπουργών, οι οποίοι τους ανοίγουν τον πολιτικό δρόμο. Οι άθλιοι, που περιμένουν από τα αφεντικά τους να θυσιάσουν "Οτσαλάν", για να γίνουν κομματάρχες. Οι άθλιοι, που, καταλύοντας το Σύνταγμα, έχουν εγκαθιδρύσει ένα άτυπα "βασιλικό" καθεστώς. Οι άθλιοι, που μεθοδικά και παράνομα προετοιμάζουν τους μελλοντικούς "πρίγκιπες" που θα μας κυβερνήσουν.

Αν όλα ρυθμιστούν όπως πρέπει και προπάντων αν ελεγχθεί η τηλεόραση, θα εμφανιστεί το πραγματικό πρόβλημα της ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ. Αν όλοι αυτοί χάσουν τη δυνατότητα να "παραμυ­θιάζουν" τον κόσμο και ταυτόχρονα πάψουν οι "εκλεκτοί" τους να ελέγχουν την αγορά, είναι θέμα χρόνου να καταλάβει ο κόσμος τι ακριβώς συμβαίνει. Είναι θέμα χρόνου να εμφανιστούν αυτοί στο κοινωνικό "σκηνικό" όπως πραγματικά είναι. Να εμφανιστούν διαφορετικοί από όλους τους υπόλοιπους. Να εμφανιστούν όπως η μύγα μέσα στο γάλα. Αυτό είναι το ζητούμενο για εμάς. Να απομονωθούν, για να τους πιάσουμε. Να τους πιάσουμε όλους. Τόσο αυτούς όσο και τα παιδιά τους. Όποιος έβαλε τα χεράκια του στα δημόσια ταμεία, θα τα χάσει. Όποιος έκανε τα "θελήματα" των Αμερικανών, θα πληρώσει. Αν τους πιάσουμε όλους αυτούς, ξέρουμε τι θα τους κάνουμε.

Πολύς λόγος έγινε, για παράδειγμα, για τις συνθήκες κράτησης των μελών της 17 Νοέμβρη. Πολλοί είπαν ότι το κράτος δεν έχει δικαίωμα να εκδικείται. Αυτό είναι σωστό. Ένα άδικο, εμπαθές και νεποτικό "μητσοτακικού" τύπου κράτος δεν έχει δικαίωμα να εκδικείται, γιατί στην πραγματικότητα αυτό το ίδιο με τη συμπεριφορά του δημιουργεί τους αντιδρώντες. Μόνο του το "αντιτρομοκρατικό" κράτος δημιουργεί τους "τρομοκράτες". Είναι παράλογο λοιπόν σ' αυτό το παράνομο κράτος να του επιτρέπεται με κακή χρήση του νόμου να εκδικείται τα ίδια του τα θύματα.

Ενώ όμως το κράτος δεν έχει δικαίωμα να εκδικείται, δεν ισχύει το ίδιο για τον λαό. Ο λαός έχει δικαίωμα να εκδικείται και μάλιστα σκληρά. Ο λαός έχει δικαίωμα να εκδικείται αυτούς που τον πρόδωσαν, τόσο για να τους τιμωρήσει τους ίδιους όσο και για να "διδάξει" αυτούς που στο μέλλον θα επιχειρούσαν να κάνουν το ίδιο. Τα "παιδιά" του Οδυσσέα έχουν δικαίωμα να λιώσουν όποιον τους αδικεί μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

Αν δηλαδή αποδειχθούν αληθή όλα αυτά τα οποία ισχυριζόμαστε, "μαύρο φίδι" που τους έφαγε τους ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥΣ. Αν αλλάξει χέρια η εξουσία, θα δουν το τελευταίο όνειρο της Αντουαννέτας. Θα μετανιώσουν την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν. Ως λαός όχι απλά μεταλλικό πλέγμα πάνω από τις αυλές των κελιών τους αλλά μπετονένια πλάκα θα πρέπει να τους βάλουμε. Θα πρέπει να τους θάψουμε ζωντανούς. Γκούλαγκ θα πρέπει να στήσουμε και δεν θα είναι στη μέση του θεσσαλικού κάμπου. Οικόπεδα στο Οϊμιάκον της Σιβηρίας θα πρέπει να ζητήσουμε από τους Ρώσους, για να κάνουμε τη δουλειά μας. Να τους αφήνεις αφύλακτους και να μην τολμούν να πάνε ένα μέτρο μακριά από τη φυλακή τους. Να ταυτιστεί η επιβίωσή τους με τη φυλακή τους. Να μην ξαναδούν ποτέ όχι τον ελληνικό ήλιο, αλλά να μην ξαναδούν καθόλου ήλιο. Θα πρέπει να τους βάλουμε σε συνθήκες που δεν θα υπάρχει ούτε καν Θεός για ν' αναζητήσουν την παρηγοριά Του. Να βλέπουν τους διαπλεκόμενους "Μπόμπολες" στη φυλακή και να τους ζηλεύουν.













Παναγιώτης Τραϊανού

Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ











Υ.Γ.

Τι συνέβη με την περίπτωση Συρίγου; Το νεόπλουτο γυφταριό, που παριστάνει τους διαπλεκόμενους, ξέχασε τον προσφάτως αποκτηθέντα λονδρέζικο "πολιτισμό" του και θυμήθηκε την κλεφτοαρματωλήτικη "καταγωγή" του. Αυτοί, που προσφάτως ανακάλυψαν το φουα-γκρα, "θυμήθηκαν" τη σαρδέλα; Μόλις ανακάλυψαν ότι δεν φτάνει το σκουπιδαριό της δικηγορίας και της δημοσιογραφίας για να τους προστατεύσει, θυμήθηκαν τα μαχαίρια; Θυμήθηκαν τους ορεσίβιους προγόνους τους, που κάποτε "κατέβηκαν" στην Αθήνα, αναζητώντας την επιτυχία με κεφάλαιο έναν σουγιά και ένα κεφάλι γεμάτο… μόνον με ψείρες; Όλοι αυτοί καλά θα κάνουν να ηρεμήσουν, γιατί και σ' αυτήν την περίπτωση ισχύει το ευαγγελικό "μάχαιρα έδωσες και μάχαιρα θα λάβεις". Καλά θα κάνουν να φερθούν πολιτισμένα και ν' αποδεχθούν τις συνέπειες των πράξεών τους, γιατί ο πολιτισμός της τρίτης χιλιετίας θα είναι αμείλικτος με τους πρωτόγονους καραγκιόζηδες. Γίναμε κατανοητοί;