Το Διακύβευμα

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη, Δικηγόρου – Προέδρου του Δ.Σ. του ΔΙΚΤΥΟΥ 21

Δεν έχει σημασία τι λες. Δεν έχει σημασία τι ξέρεις, τι πιστεύεις, τι έχεις προσφέρει ή τι μπορείς να κάνεις. Σημασία έχει μόνο να σε ξέρουν και να φαίνεσαι. Αναγνωρισιμότητα το λένε. Μπορεί να σε ξέρουν γιατί έδειχνες τον κώλο σου, γιατί έπαιζες το καθυστερημένο σε σήριαλ ή γιατί είσαι ξεφωνημένη καρικατούρα, όμως δεν έχει σημασία, αρκεί να σε αναγνωρίζουν αμέσως στο γυαλί ο κυρ Μήτσος και η κυρά Μαριώ.

Οι διαφημιστές πείθουν τους ανθρώπους να αγοράζουν σκουπίδια και οι πολιτικοί επικοινωνιολόγοι τους πείθουν να ψηφίζουν μαλάκες και τσόκαρα. Για να μαζέψουν το κοπάδι στο μαντρί τους μοστράρουν τραγουδιάρες, ξανθιές ημικοκότες, μοντέλα, ηθοποιούς β΄ κατηγορίας, απίθανους τύπους, που συχνά κάνουν τις εκλογές να μοιάζουν με ρηάλιτυ. Απλό το κλειδί. Ο κάφρος ψηφοφόρος που θα κουνηθεί από τον καναπέ για να ψηφίσει, θα ψηφίσει τελικά και βολικά αυτόν ή αυτήν που θυμάται απ’ τον καναπέ, στις ατελείωτες ώρες τις τηλεοπτικής ραστώνης. Πόσοι είναι οι κάφροι ψηφοφόροι; Αρκετοί για να γέρνουν την πλάστιγγα και να φαλκιδεύουν την βούληση αυτών που το βασάνισαν λίγο, που δεν δίνουν δεκάρα για την αναγνωρισιμότητα, δεν ψηφίζουν ως λιγούρηδες βαμμένες ξανθιές στάρλετ, ούτε θα ψήφιζαν πλάκα την σινιέ ξαδέρφη της θρυλικής Φτερούς. Εγώ πάντως λυπήθηκα που ο κουρδοφάγος τέως δεν είναι υποψήφιος. Λυπήθηκα που δεν θα είναι υποψήφιος και ο Ηλίας. Ζούσα για την στιγμή που θα συναντούσε τον μαρτυριάρη τέως στην Βουλή και θα του έλεγε με την μπάσα τσακιστή φωνή του: «Γεια σας κύριε συνάδελφε». Θα ήταν μια κορυφαία στιγμή του ελληνικού κοινοβουλευτισμού. ΄Ηταν μια πολύ εθνικοσοσιαλιστική ή αναρχική επιλογή, που δεν ευτύχησε, διότι θα αποδεικνυόταν γι’ άλλη μια φορά τι μπορντέλο είναι ο αστικός κοινοβουλευτισμός. Ας μην απορούμε λοιπόν γιατί μερίδα της νεολαίας γοητεύεται από μηδενιστικές θεωρίες, γιατί έλκεται από την βία ενάντια στο σύστημα που ζητά από τους πολίτες του να επιλέξουν για εκπροσώπους τους από το κατακάθι της κοινωνίας. Και μένα, όταν έβλεπα προχθές μια μέχρι πρότινος ξεβράκωτη ηθοποιό να φοράει ταγεράκι κουμπωμένη ως το λαιμό και να λέει ως υποψήφια κοινότυπες μπούρδες, ένοιωσα να με τρώει το χέρι μου να σπάσω κανένα κεφάλι. Όλοι αυτοί οι κομψευόμενοι και οι ακκιζόμενες γκόμενες, που περιφέρονται ως υποψήφιοι στα πάνελ αποτελούν άλλη μια απόδειξη ότι οι εκλογές είναι μια ποσοτική και όχι ποιοτική διαδικασία. Όλα τα κόμματα, πλην του Κ.Κ.Ε., προς τιμήν του, έχουν εντάξει στις γραμμές τους αναγνωρίσιμους ηλίθιους και τσαχπίνες ψηφοπαγίδες για την πλέμπα.
Αυτή είναι η ποιότητα της τηλεοπτικής – εργολαβικής ολιγαρχίας που ζούμε. Οι μπετατζήδες-εκδότες-καναλάρχες-έμποροι όπλων-πρόεδροι ομάδων, αφού προς το παρόν κρίνουν ότι δεν τους συμφέρει να αναλάβουν απευθείας τα ηνία, προσπαθούν και επιτυγχάνουν την προώθηση αρκετών χρήσιμων ηλίθιων, ώστε το κοπάδι να επιλέξει αυτούς της αρεσκείας του. Οι δε κομματικές ηγεσίες, υπακούοντας στους νόμους της ψυχολογίας των όχλων και της αγοράς, τους προωθούν για την παγίδευση αυτού του ευάριθμου τμήματος του εκλογικού σώματος. Είναι μια λογική κι αισθητική σκυλάδικου και τηλερηάλιτυ. Συγγνώμη, αλλά δεν θα πάρω. Ελπίζω ούτε κι εσείς.
Θα το πω. Όσο μεγαλώνω και μαθαίνω, τόσο λιγότερο πιστεύω στο σύστημα. Τόσο όμως περισσότερο εδραιώνεται η πίστη μου στην αξία του ηγέτη, του κορυφαίου ιστορικού προσώπου. Αυτό το σύστημα της παρακμής, με την κυριαρχία των κοινωνικών παρασίτων – παχιοί γυμνοσάλιαγκες που φούσκωσαν με κρατικό χρήμα και κρατική ανοχή - των Δυνατών που καταδυναστεύουν την Πατρίδα, το Έθνος κι ιδιαίτερα τους αδύναμους, θα αλλάξει μόνον με την βούληση ενός Ηγέτη, που με μια αποφασισμένη δυναμική σιδηρά φρουρά θα τους κόψει τα πόδια και την φορά, θα επιβάλλει κανόνες υγιούς ανταγωνισμού, κρατική εποπτεία και έλεγχο.
Όσο στην χώρα αυτή επιτρέπεται π.χ. να είναι κορυφαίος οικονομικός, κοινωνικός και αθλητικός παράγοντας ένας προδότης, γιος προδότη, κατάσκοπος ξένης δύναμης και πάλαι ποτέ αρωγός της τρομοκρατίας, η χώρα αυτή θα σέρνεται στη λάσπη.
Όσο στην χώρα αυτή επιτρέπεται π.χ. να είναι κραταιός τηλεοπτικός, οικονομικός και αθλητικός παράγοντας ένας δύσμορφος παλιάνθρωπος που περιφρονεί τους νόμους, μπαζώνει και τσιμεντώνει παραλίες και επιτυγχάνει να ψηφίζονται νόμοι που εφαρμόζονται άπαξ και του επιτρέπουν να εξαγοράζει ποινή φυλάκισης που κανονικά δεν εξαγοράζεται, τότε αυτή η χώρα είναι άξια της τύχης της.
Όσο στην χώρα αυτή μια μαφιόζικη πολιτική οικογένεια βρίσκεται πίσω από κάθε σκάνδαλο και βρωμιά, αγοράζει δημοσιογράφους και συντηρεί στρατό ρουφιάνων, συκοφαντών και εργάζεται για τα στενά συμφέροντα θυγατέρων, γιων, εγγονών και κολλητών, ενάντια στα εθνικά συμφέροντα, τότε η χώρα θα βουλιάζει πιο βαθιά στην παρακμή.
Η οικονομική κρίση είναι ένα σοβαρό ζήτημα, όχι όμως το μόνο. Θα το πω ευθέως. Η παρακμή της χώρας, η διολίσθηση της από Προεδρευομένη Δημοκρατία σε Τηλεοπτική Ολιγαρχία, η καταδυνάστευση της οικονομίας, της πολιτικής και του πολιτισμού από εξωθεσμικούς παρασιτικούς παράγοντες, απαιτούν Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, απαιτούν ευρύτερη πολιτική συναίνεση που θα βάλει τα πόδια της ολιγαρχίας σε ένα παπούτσι, θα σπάσει το γιγαντιαίο απόστημα της παρακμής και θα επαναφέρει την ισχύ στα χέρια της εκλεγμένης κυβέρνησης και του κοινοβουλίου, που δεν θα αποτελείται από γκόμενες, τραγουδιάρες και λοιπούς «αναγνωρίσιμους» πιθήκους των τηλεπαραθύρων. Χρειάζεται ένα Αντιπραξικόπημα της Νομιμότητας ενάντια στο διαρκές πραξικόπημα της παρασιτικής ολιγαρχίας που κατακλέβει το δημόσιο χρήμα, ευτελίζει την ενημέρωση, την γλώσσα μας, την αισθητική μας, επανέφερε στους εργασιακούς χώρους τον μεσαίωνα, φαλκιδεύει την λαϊκή βούληση και υπονομεύει κατά το δοκούν τις πολιτικές ηγεσίες όταν «απειθαρχούν».
Όποιος κι αν εκλεγεί, είτε ο Κώστας Καραμανλής, είτε ο Γιώργος Παπανδρέου, δεν θα έχουν κύριο αντίπαλο ο ένας τον άλλο. Ο κύριος αντίπαλος τους θα είναι μια ντουζίνα απάτριδων καθαρμάτων, δήθεν μαικήνες του πολιτισμού και του αθλητισμού, «επιχειρηματίες» που το επιχειρείν τους είναι μέσα από το ολιγοπώλιο τους η αφαίμαξη του κρατικού χρήματος, οι εκβιασμοί μέσω των εντύπων και των καναλιών τους για την εξασφάλιση συμβάσεων και ατιμωρησίας.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η Ν.Δ. αποτελούν στον σταθερό κορμό τους τουλάχιστον το 70% του εκλογικού σώματος. Μέσα στις γραμμές αμφοτέρων υπάρχει το συντριπτικό ποσοστό των πατριωτικών δυνάμεων. Επομένως μπορούν. Μια τέτοια ενωτική ρηξικέλευθη πολιτική επανίδρυσης της χώρας και της κοινωνίας, ανάκτησης της εξουσίας από τα βρώμικα χέρια της παρακμιακής ολιγαρχίας θα έβρισκε σύμφωνη την πλειοψηφία και των λοιπών μικρότερων κομμάτων.
Ο Κώστας Καραμανλής είναι ένας ήπιος άνθρωπος κι αυτό φάνηκε στα μαϊμού «Δεκεμβριανά». Ορθά επέλεξε την ήπια αντιμετώπιση για να αποφύγει τα άλλα θύματα που αδηφάγα περίμεναν οι τηλεοπτικές πουτάνες της ολιγαρχίας, έτοιμοι να βουτήξουν το παντεσπάνι τους στο αίμα της θεαματικότητας. Κι εγώ τότε ήθελα να τους τσακίσει, εάν με επιστράτευαν πρόθυμα θα το έκανα, όμως είχε δίκιο, τόσο πολιτικά όσο και βάσει των αρχών του πολιτισμού μας. Δεν τους έκανε την χάρη. Ο Καραμανλής στις μεγάλες πολιτικές ενήργησε ορθά. Υποστήριξε τον Τάσσο Παπαδόπουλο και τον Κυπριακό Ελληνισμό και οι Αγγλοτουρκοαμερικανοί και οι ημεδαποί δούλοι τους ψωνίσανε από σβέρκο. Στο Βουκουρέστι έγραψε Ιστορία. Δεν ήταν λόγια παχιά, ήταν η πρώτη φορά που αμερικανός Πρόεδρος ταπεινώθηκε στο ΝΑΤΟ. Η πολιτική του με την Ρωσία και οι συμφωνίες για την ενέργεια ήταν υψηλή πολιτική. Αυτά πληρώνει. Γι’ αυτό όμως θα τον στηρίξω, για τις τρεις μεγάλες πολιτικές του πράξεις που προανέφερα και γιατί είναι φανερή η εξωθεσμική προσπάθεια ανατροπής του. Ευθέως θα πω ότι οι πυρκαγιές δεν πιστεύω ότι ήταν τυχαίες, ούτε το 2007, ούτε φέτος. Το φούντωμα, η εκμετάλλευση και ο συντονισμός της αλητείας των μαϊμού «Δεκεμβριανών» δεν ήταν τυχαίος. Ποιος ο ρόλος των «βασιλικών κίναιδων» (Queen’s buggers) σε αυτή την απόπειρα «πορτοκαλί επανάστασης»; Παραδοσιακά είμαστε στην σφαίρα επιρροής και δράσης τους. Αυτοί σκότωσαν τον Καραϊσκάκη, τον Καποδίστρια και, όπως φαίνεται, και τον Μεταξά. Σχεδόν δυο αιώνες τώρα έχουν στο ενεργητικό τους δολοφονίες ηγετών μας, μεθόδευση της οικονομική εξάρτησης μας, ποικίλες επεμβάσεις στα εσωτερικά μας. Και τώρα που έχουν χάσει τα πρωτεία, σίγουρα διατηρούν τα δίκτυα και το ενδιαφέρον τους έστω και ως υπεργολάβοι των Η.Π.Α., εξακολουθούν όμως να έχουν την δική τους γεωπολιτική ατζέντα. Σειρά ανθελληνικών Μ.Κ.Ο. σχετίζονται μαζί τους, χρηματοδοτούνται από αυτούς και το ενδιαφέρον, οι μελέτες τους και οι δράσεις τους για ποικίλες βρωμιές στα Σκόπια, για τους Τσάμηδες, το Κόσσοβο, στην Κύπρο, δεν έχουν τελειωμό. Γιατί να απορούμε; Πολλοί από εμάς το ξεχάσαμε, όμως αυτοί το θυμούνται ότι τους πολεμήσαμε στην Κύπρο, ότι κινδύνευσαν να τους διώξουμε από ένα στρατηγικό οχυρό τους, θυμούνται ότι έχουν στην Κύπρο ΑΝΤΙΘΕΤΑ συμφέροντα από τα δικά μας. Οι Τούρκοι θα φύγουν πιο εύκολα από αυτούς. Μια μικρή διαδικτυακή και ιστορική έρευνα θα σας πείσει. Ποιος επίσης ο ρόλος πρεσβειών μουσουλμανικών χωρών και ισλαμικών οργανώσεων στην απόπειρα «πορτοκαλί επανάστασης» και στην νέα τρομοκρατία; Πότε είχαμε ξανά βόμβες σε εκκλησίες;!;! Αυτά να τα θυμόμαστε.
Ο Καραμανλής σε σειρά ζητημάτων ολιγώρησε, δεν έχει αντιληφθεί ότι η Τουρκία ΔΕΝ εξημερώνεται, ότι οι ισλαμοφασίστες του Ερντογάν θα αποδειχθούν πιο επικίνδυνοι κι απ’ τους κεμαλικούς παλαιοναζί. Δεν αντιλήφθηκε ότι οι Τούρκοι πλέον πήραν απόφαση ότι η Ευρωπαϊκή πορεία τους τέλειωσε κι αποφάσισαν να γίνουν αφεντικά στην γειτονιά τους με θεμέλιο τον Νεοοθωμανισμό. Άργησε να δράσει για την λαθρομετανάστευση, δίστασε στο να συγκρουστεί μετωπικά με την παρασιτική ολιγαρχία, δεν αποκάλυψε και δεν έδιωξε κλωτσηδόν την μαφιόζικη οικογένεια από το κόμμα και την κυβέρνηση. Όλα αυτά δεν τα έκανε, όμως αυτά τα τρία σημαντικά πράγματα τα έκανε.
Πολλές από τις θέσεις του Γιώργου Παπανδρέου από την άλλη, όπως για το Σχέδιο Ανάν και την αναθεώρηση των συμφωνιών με την Ρωσία, είναι επιεικώς ατυχείς αν και για τα ελληνοτουρκικά το κείμενο του Νίκου Κοτζιά ήταν μια ευχάριστη και επιτέλους ρεαλιστική και πατριωτική προσέγγιση. Ο Γιώργος Παπανδρέου όμως γεύτηκε και αυτός την απόπειρα εκτροπής, την εξωθεσμική βουλιμία της ολιγαρχίας. Φαντάζομαι πως δεν θα έχει ξεχάσει το εξώφυλλο με τον τίτλο «Επιτέλους κύριε Παπανδρέου παραιτηθείτε!», τον καιρό που ο κατά Πάγκαλο «βουλιμικός» για εξουσία δελφίνος έτρεχε να μιλήσει στο Ζάππειο με μάτι που γυάλιζε.
Επομένως εκτός από εθνικό καθήκον και οι δύο ηγέτες έχουν και προσωπικό συμφέρον να συντριβεί επιτέλους η παρέα των κλεπτοκρατών που έχει υφαρπάξει την εξουσία από την νόμιμη ηγεσία και κάθε τόσο απειλεί και εκβιάζει τις πολιτικές και κομματικές ηγεσίες, ώστε να κυβερνήσουν χωρίς να είναι όμηροι.
Εάν ο Γιώργος Παπανδρέου εκλεγεί και αναλάβει την εξουσία και δεν επιδιώξει μια τέτοια ευρύτερη συναίνεση για να κάνει την ρήξη με τους Δυνατούς, τότε σύντομα θα βρεθεί εκποδών, θα αντιμετωπίσει ανίσχυρος το ίδιο εξωθεσμικό σύστημα που θα επιχειρήσει και πάλι να τον υπονομεύσει και ανατρέψει εάν δεν συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις. Το ίδιο ισχύει και για τον Κώστα Καραμανλή αλλά νομίζω ότι αυτός το ξέρει ήδη…
Και μας ποιο είναι το καθήκον μας; Μπορούμε να επιλέξουμε όποιον θέλουμε, όμως μέσα μας ας επαναφέρουμε την πολιτική στον χώρο των ιδεών. Ας μπήξουν οι επικοινωνιολόγοι εκεί που ξέρουν τους τηλεοπτικούς μαϊντανούς. Πάμε να ψηφίσουμε ηγεσία κι αυτό απαιτεί άλλα κριτήρια από την οφθαλμοπορνεία και από την πλάκα. Γιατί προσέξτε, αυτή που την ψήφισαν για πλάκα επειδή έπαιζε την καθυστερημένη σε σήριαλ, μετά έγινε υφυπουργός κι αυτό δεν ήταν καθόλου αστείο. Όχι βέβαια πως πολλοί κατάλαβαν διαφορά ανάμεσα στους δυο ρόλους της αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Απλά αύριο σκεφθείτε ποιόν θα στείλετε στα έδρανα που κάθισαν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Γέρος, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, ο Ίωνας Δραγούμης, ο Νικόλαος Πλαστήρας. Ες αύριον…
http://www.diktyo21.gr/item.asp?ReportID=933