Εκλογές υπό συνθήκες έμμεσης αντιπροσώπευσης

Παναγιώτης Ήφαιστος

Εκλογές αύριο, 4.10.2009, υπό καθεστώς έμμεσης αντιπροσώπευσης. Ευκαιρία για "χαλαρό" προβληματισμό που ανάλογα με το ζήτημα που συζητούμε στην παρούσα σελίδα μπορεί να "σφίγγει" όσο θέλουμε και όσο χρειάζεται.

Εκτιμώ ότι για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο αυτής της χώρας η ψήφος θα είναι πολιτική και όχι κομματικοκαπελομένη. Ή μήπως συμφέρει την κοινωνία να ισχύει το τελευταίο. Εγώ νομίζω ότι υπάρχουν πλέον πολλοί σκεπτόμενοι αλλά υπό τις συνθήκες θα είναι δύσκολο να το διακριβώσουμε μιας και όπως σε κάθε παρακμάζων μοντερνιστικό-μεταμοντέρνο κράτος όπου υπάρχουν δύο επίπεδα, το κομματικοφαυλοκρατικό που νέμεται την εξουσία και αυτό της κοινωνίας-έθνους που αξιώνει απελπισμένα δημοκρατία, οι επιλογές άσκησης του ρόλου του εντολέα από τον Πολίτη είναι καταδικασμένες να χάνονται στους λαβύρινθους της κατεξουσιαστικής έμμεσης αντιπρόσωπευσης που κινείται με φορά προς δεσποτισμό (και για μερικά παραπαίοντα κρατίδια με φορά προς ξενοκρατία, συρρίκνωση ή και εκμηδένιση).

Θα κριθούμε σε λίγες ώρες και εγώ διαπιστώνοντας τις τάσεις είμαι τόσο παγερά αδιάφορος που μετά την (πολιτική) ψήφο μου μάλλον θα πάω ψάρεμα και θα μάθω τα αποτελέσματα την άλλη μέρα χωρίς να βιάζομαι. Αυτό δεν οφείλεται σε κάποιου είδους αναρχικά εμπνευσμένη περιφρόνηση προς το καθεστώς της χώρας στην οποία ζω αλλά αποτελεί αξίωση δημοκρατίας και πολιτικής ελευθερίας σε ένα οποιοδήποτε μοντερνιστικό καθεστώς έμμεσης αντιπροσώπευσης. Ένα δηλαδή οποιονδήποτε κράτος που ζει ακόμη και ίσως για μερικά χρόνια ακόμη στον αστερισμό της ιδεολογικής παράνοιας που στιγμάτισε και τραυμάτισε την πρόσφατη ιστορία των ανθρώπων μετά την πτώση του Βυζαντίου: ηγεμονοκρατία, ηγεμονομαχίες, αποικιοκρατία, νεοαποικιοκρατία, εθνοκαθάρσεις, γενοκτονίες και εμφύλιους πολέμους, καθώς και κάθε συμπαρομαρτούν φαινόμενο, όπως είναι η βεβήλωση της έννοιας επιστήμη και θεωρία με μυριάδες επιστημονικά-ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένους που τρέχουν ξοπίσω στα διαμεσολαβούντα συμφέροντα των δεσποτικών εξουσιών κραυγάζοντας ωραιοποιημένες ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις ευτελούς προπαγανδιστικής χρήσης. Εγώ για παράδειγμα, όταν θέλω να στοχαστώ πολιτικά και να καταλάβω την ιστορία ανατρέχω σε Υψηλών προδιαγραφών έργα όπως ο Θουκυδίδης, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης ή σε κάποιο καλό και τίμιο σχολιασμό τους (δηλαδή μη ιδεολογικό σχολιασμό). Τώρα, έχουμε και τα ΜΜΕ και τα ρευστών και καιροσκοπικά προσαρμοσμένων στάσεων και συμφερόντων παπαγαλάκια των παρασκηνίων. Πρόσφατα, ακριβώς, επεκτείνομαι στην συζήτηση του γεγονότος ότι είτε τα ΜΜΕ και εν γένει οι επικοινωνίες σε ένα κράτος θα κινηθούν προς εξωπολιτικές και κοινωνικά ανεξέλεγκτες κατευθύνσεις θρέφοντας τον δεσποτισμό και την κομματικοφαυλοκρατία (για να μην μιλήσουμε για την ξενοκρατία, εγγενής τάση κάθε παραπαίοντος κρατιδίου).

Προχωρημένες θέσεις, βέβαια όλα αυτά. Πλην όμως δουλειά μου είναι να τις λέω μιας και ο ορθολογισμός που απορρέει από μια ολοένα και πιο εμπεδωμένη κίνηση προς πραγματική δημοκρατία απαιτείται σιγά σιγά να επανέλθει στην ζωή των εθνών [Επανέρχεται με αργούς ρυθμούς σε κάποια ανατολικά κράτη που ξαναβρίσκουν τις εθνικές τους κοσμοθεωρίες. Βρίσκεται σε στασιμότητα ή κινείται με πολύ αργούς ρυθμούς σε κάποια κράτη που ακόμη ζουν υπό το κράτος παρανοϊκών αντιλήψεων που θέλουν αριστερές, δεξιές και ενδιάμεσες ιδεολογίες να αποτελούν προκαθορισμένες συνταγές κοινωνικής δικαιοσύνης).

Η ιδεολογία βρίσκεται στον αντίποδα της δημοκρατίας γιατί η κοινωνική δικαιοσύνη, η πολιτική ελευθερία και η κοινωνική ελευθερία δεν μπορούν να είναι επινοήματα του οποιουδήποτε ατόμου και των μεταφυσικών του ή φαντασιόπληκτων αντιλήψεων για το πως πρέπει να είναι οι άνθρωποι ως άτομα και ως συλλογικότητες. Μπορεί να είναι μόνο υπόθεση στον στίβο του συλλογικού κατ' αλήθειαν βίου στον Δημοκρατικό Δήμο όπου εκεί και μόνον οι άνθρωποι μπορούν να παλέψουν ασκώντας αποτελεσματικά τον ρόλο του εντολέα-Πολίτη αναζητώντας τον συλλογικό τρόπο ζωής (δηλαδή την διανεμητική δικαιοσύνη που προσιδιάζει στην ετερότητα μιας κοινωνίας).

Τώρα, γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι πίστεψαν το αντίθετο και ζήσαμε επί δύο περίπου αιώνες στον αστερισμό των ιδεολογιών, είναι μια μια μακρά ιστορία που αναλύθηκε εκτενώς πρόσφατα (στο Κοσμοθεωρία των Εθνών όπου κανείς θα βρει και τους αναγκαίους ορισμούς και ιστορικοπολιτικές διαδρομές.). Ορθολογισμός εδώ, πάντως, σημαίνει φορά των κοινωνικοπολιτικών δομών και λειτουργιών προς ολοένα και πιο άμεση δημοκρατία και όχι φορά προς ένα αδιέξοδο κοματοκρατικοφαυλοκρατικό φαύλο κύκλο.

Σίγουρα τα πιο πάνω, είναι προχωρημένες θέσεις για όσες κοινωνίες διολισθαίνουν στο τέλμα των Σοδόμων και Γομόρρων του μεταμοντερνισμού που θέλει πλέον, να εκμηδενίσει και ισοπεδώσει τον πολίτη για να προσαρμοστεί σε μια ολοένα και πιο υλιστική αντίληψη της ζωής όπου επικρατεί ο φιλοτομαρισμός, η φιλαυτία, η ωφελιμοκρατία και ο ηδονισμός. Γιατί, όπως υποστηρίξαμε νομίζω βάσιμα με την βοήθεια των περιγραφών του αείμνηστου Παναγιώτη Κονδύλη (ιδ. κεφ. 5) ότι η αφαίρεση των πνευματικών κριτηρίων από την δημόσια σφαίρα και η ισοπέδωση της ιδιωτικής σφαίρας (αποδομιστικές-κριτικές ιδεολογίες υπό μορφή θεωρημάτων) προς τα εκεί οδηγεί, δηλαδή στα Σόδομα και στα Γόμορρα. Τώρα, εξηγήσαμε, αυτό δεν είναι μόνο ζήτημα γούστου αλλά και συνέχισης ή εκμηδενισμού του πολιτικού πολιτισμού που ενσαρκώνουν οι κοσμοθεωρίες των εθνών. Τίθενται επίσης ζητήματα πολιτικής και διαπροσωπικής αισθητικής που καθείς που είναι αριστοτελικά ευαισθητοποιημένος οσφραίνεται όποτε συναντήσει έναν συνειδητοποιημένο μεταμοντέρνο (συνειδητοποιημένο, λέω, γιατί συντριπτική πλειονότητα λειτουργεί ανεπίγνωστα επειδή οι περιστάσεις έριξαν πολλούς ανθρώπους στην κοίτη του ιδεολογικού χειμάρρου των δύο τελευταίων αιώνων που κινείται κόντρα στον πολιτικό πολιτισμό των ανθρώπων και στην αντίρροπή του αξίωση για δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και πολιτική ελευθερία).

Όσον με αφορά, εκτός και αν είμαι πολύ βλάκας σε βαθμό που να μην κατανοώ τι θέλει να πει ή να μην πει ένας πολιτικός, πέραν της βιτρίνας των ΜΜΕ και των τηλεοπτικών παραθύρων που μας επέβαλαν μια ανούσια αντιμαχία στην βάση γενικόλογων και συνθηματικών διακηρύξεων, εκτιμώ ότι, ανεξάρτητα ποιος ή ποιος συνδυασμός θα κυβερνήσει, ο έλληνας πολίτης -για να μην υπάρξει παρανόηση αυτό ισχύει για όλα τα δυτικά κράτη ενώ στα ανατολικά κράτη μιλούμε για κάτι πολύ διαφορετικό - δεν γνωρίζει το παραμικρό για πολλά πράγματα: Μεταξύ άλλων, δεν γνωρίζει τι ακριβώς οικονομικές αποφάσεις θα λαμβάνονται, δεν γνωρίζει οτιδήποτε για τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, δεν γνωρίζει οτιδήποτε για πολλούς υποψηφίους πέραν του ότι φέρουν το ένα ή άλλο κομματικό χρώμα και δεν γνωρίζουν οτιδήποτε ποια παντελώς κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτα ΜΚΟ που χρηματοδοτεί ο οποιοσδήποτε Σόρος ή "υπηρεσία" θα ασκούν σημαντικό ρόλο στην διπλωματία, στην οικονομία, στην ιστοριογραφία και σε όλους βασικά τους άλλους τομείς. Επιπλέον, μιας και για έμμεση αντιπροσώπευση μιλάμε, η οποία αντί να κινείται προς άμεση δημοκρατία κινείται προς στεγανές κομματικοκρατικές και αδιαφανείς διεθνικοΜΚΟκρατικές καταστάσεις, επί μήνες ή χρόνια ο έμμεσα εκλεγμένος δεν θα ελέγχεται από τον εντολέα-Πολίτη. Η διακυβέρνηση χωρίς δυνατότητα του πολίτη να είναι ενδολοδόχος θα διεξάγεται με την στήριξη διαπλεκομένων διαμεσολαβούντων συμφερόντων που συμπεριλαμβάνει και τα φοβερά μέσα επικοινωνίας. Υπό καθεστώς έμμεσης αντιπροσώπευσης με φορά απομάκρυνσης από τον εντολέα-πολίτη όσοι νέμονται την εξουσία θα συναγελάζονται αδιαφανώς με ενδοκρατικά και διακρατικά διαμεσολαβούντα συμφέροντα και θα ανακατανέμουν τον πλούτο σύμφωνα με τους κανόνες του φαυλοκρατικού κοματικοκρατικού συστήματος έμμεσης αντιπροσώπευσης. Οι φορείς της διακυβέρνησης όπως παγίως γίνεται, θα επανέλθουν μετά από πολλά χρόνια για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των κατ' όνομα μόνο εντολέων πολιτών. Θα επικαλούνται προβλήματα για ένα νέο κύκλο φαυλοκρατίας και σπατάλης και αντιπολιτευόμενοι στις προεκλογικές διαμάχες θα διαπληκτίζονται με κεντρικό ερώτημα ποιος έφαγε και σπατάλησε περισσότερα τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Η πολιτική και επιστημονική μνήμη υπό τέτοιες δεσποτικές καταστάσεις είναι ανύπαρκτη ή περίπου απαγορεύεται με εξεζητημένους μεθόδους λογοκρισίας αυτών που παρεμβαίνουν στην δημόσια σφαίρα. Η λήθη επιτρέπει να προσποιούνται όλοι τα σφάλματα και τα εγκλήματά τους, δηλαδή τι κλέψανε, τι διασπαθίσανε, τι πατρίδα πουλήσανε στο όνομα του λαϊκισμού και της ανυπέρβλητης ξενοκρατίας "που επιβάλλει παραχώρηση κυριαρχίας" και τι ψεύδη ειπώθηκαν τα οποία όλοι οι συνένοχοι ανερυθρίαστα ξεχνούν να αναφέρουν ή να τονίσουν.

Θα μπορούσε να τεθεί η ερώτηση: Μήπως γκρινιάζεις; Την απάντηση δεν θα την δώσω εδώ γιατί την έδωσα στην Κοσμοθεωρία των Εθνών, την τελευταία μου δηλαδή μονογραφία που ανέλυσε τα τρία επίπεδα ανάλυσης (άνθρωπος, κράτος, διεθνές σύστημα) και στην οποία, ακριβώς, εξετάζοντας την διολίσθηση των μοντερνιστικών καθεστώτων προς τον μεταμοντερνισμό αυτά τα ζητήματα εξετάστηκαν εξονυχιστικά και σε έκταση που μερικοί παραπονιούνται (Μα πως θα αναλυθούν αυτά τα ζητήματα σε τρεις σελίδες). Εκεί μιλάω πολύ σοβαρά και σφικτά, αν όχι ανενδοίαστα ριζοσπαστικά και σίγουρα λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους. Και εγώ τώρα, ... διαβάζω το τελευταίο μου βιβλίο και μου περνάει η ιδέα να μην γράψω άλλο, πλέον, μιας εδώ και σχεδόν δεκαετίες πολλά έγραψα, για πολλά από τα οποία διαβάζοντας τώρα την τελευταία μου δημοσίευση κρίνω ότι μάλλον δεν χρειάζεται να επανέλθω. Ώρα τώρα μέχρι νεοτέρας για περισσότερο διάβασμα και εντατικοποίηση των ακαδημαϊκών μου υποχρεώσεών μου, αλλά ευελπιστώ και λίγο περισσότερο, ενδεχομένως, ψάρεμα.

http://lomak.blogspot.com/2009/10/blog-post_6.html