Τιιμώρησαν τους Ευέλπιδες για λόγους… ιστορικούς!

Πέρυσι, στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, στην Θεσσαλονίκη, τμήμα της Σχολής Ευελπίδων που παρήλασε, τραγούδησε το «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα» και τιμωρήθηκε επειδή προσεβλήθη σκοπιανός επίσημος που παρακολουθούσε την στρατιωτική παρέλαση από τις θέσεις των επισήμων!!!

Φέτος, στην ίδια παρέλαση, δύο τελειόφοιτοι Ευέλπιδες αποφάσισαν να επαναλάβουν την ευγενική πράξη των συναδέλφων τους Ευέλπιδων της προηγούμενης χρονιάς. Κι ενώ το τμήμα της Σχολής Ευελπίδων παρήλασε και κόντευε στο τέλος της πορείας του, δόθηκε το σύνθημα από δύο νεαρά παλικάρια, από δύο νεαρούς Ευέλπιδες αυριανούς αξιωματικούς του Ελληνικού Στρατού… Και με μία φωνή οι παρελαύνοντες Ευέλπιδες ακολούθησαν το «σύνθημα» και τραγούδησαν την «Μακεδονία ξακουστή» εν μέσω χειροκροτημάτων και επευφημιών του παρευρισκομένου πλήθους πολιτών…
Πράξη ευγενική, που προδίδει το βάθος του χρέους και της αγάπης προς την πατρίδα που αισθάνονται οι εκπαιδευόμενοι αυριανοί αξιωματικοί της Σχολής Ευελπίδων. Ενέργεια που έδωσε το χρώμα που κάποιοι θέλουν να εξαλείψουν από την χώρα. Αυτά τα νέα ελληνόπουλα, γνωρίζοντας τις πιθανότατες συνέπειες δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στο καθήκον της τιμής που οφείλουν απέναντι στην πατρίδα και στους νεκρούς της…
Και οι συνέπειες δεν άργησαν να έρθουν!
Με ποινή 20ήμερης στέρησης εξόδου τιμωρήθηκαν οι δύο «υπεύθυνοι» Ευέλπιδες! Ποινή που δέχθηκαν αδιαμαρτύρητα, όσο εξωφρενική και αν ακούγεται σε όλους εμάς… Και η ποινή είναι άκρως παράλογη, εάν σκεφτούμε πως τραγουδήθηκε ένα ελληνικότατο τραγούδι, που ενώ πέρυσι έκανε τον σκοπιανό υπουργό Άμυνας να αισθανθεί άβολα, φέτος –ελλείψει σκοπιανών «επισήμων»- αποδόθηκε αναίτια και χωρίς να υπάρχει ούτε μία σοβαρή δικαιολογία.
Μήπως ο Λεωνίδας και οι στρατιώτες του δεν γνώριζαν πως δεν θα έβγαιναν ζωντανοί από τις Θερμοπύλες; Το γνώριζαν και όμως όχι μόνο πήγαν, αλλά και παρέμειναν, εκτελώντας το καθήκον τους, ως όφειλαν απέναντι στους προγόνους, τις οικογένειές τους και την πατρίδα τους. «Τιμωρήθηκαν» επειδή αντιστάθηκαν, αλλά στέφθηκαν ως νικητές στο βάθος της ιστορίας που τους δικαίωσε απόλυτα… Και μαζί τους έμειναν και άλλοι, για να μοιραστούν την δόξα και να στεφθούν ήρωες, έστω και νεκροί. Η «τιμωρία» τους, ο ηρωικός τους θάνατος, τίμησε την ζωή τους και την θέση που κλήθηκαν να πάρουν ως Έλληνες!
Το ίδιο όμως έγινε και στη Σχολή Ευελπίδων της χώρας μας. Στο πλάι των τιμωρημένων «ανυπάκουων» Ευέλπιδων, στάθηκαν όλοι οι φίλοι τους, οι συνάδελφοί τους, του ιδίου έτους, και παρέμειναν επί εικοσαημέρου εντός της σχολής, συμπαραστεκόμενοι στους «τιμωρηθέντες». Σαν ένας άνθρωπος στάθηκαν μπροστά στην τιμωρία και μοιράστηκαν την ευθύνη που η πατρίδα τους μετέφερε στους ώμους τους. «Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι…» οι Ευέλπιδές μας απέδειξαν πως είναι άξιοι της εμπιστοσύνης όλων μας και μας απέδειξαν –για μία ακόμη φορά- πως η «τιμωρία» μπορεί κάποτε να είναι και χρέος.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και δίνει ευκαιρίες σε όλους να γνωρίσουν την δόξα ή την χλεύη και την ταπείνωση… Εμείς όμως, θα αναρωτιόμαστε όχι γι αυτούς που έπραξαν αυτό που η καρδιά τους διέταξε, αλλά γι αυτούς που διέταξαν την τιμωρία: Τιμωρήθηκαν για λόγους πειθαρχικής εθιμοτυπίας ή επειδή δόθηκε διαταγή άνωθεν;
Εύγε Ευέλπιδες, αποδείξατε για μία ακόμη φορά πως δίκαια αποτελείτε την ελπίδα μας για την χωρίς υπεκφυγές προστασία της εθνικής μας κληρονομιάς.
Εύγε Ευέλπιδες, γιατί μας αποδείξατε πως το χρέος όταν μοιράζεται δίνει μεγαλύτερη χαρά και δόξα.
Εύγε Ευέλπιδες, γιατί μας κάνατε να δακρύσουμε και να σας ζηλέψουμε.
Εύγε…
Πηγή

http://kostasxan.blogspot.com/2009/11/blog-post_9062.html