Στερεότυπα και εμμονές...

Χρύσανθος Λαζαρίδης

Περίεργη αυτή η επιμονή να χαρακτηρίζεται η εκλογή Σαμαρά... «στροφή στα δεξιά»! Είναι, άραγε, αυτό «διαπίστωση»; Είναι μήπως «μομφή»; Θα προσπαθήσω να δείξω ότι είναι λανθασμένη ως «διαπίστωση». Και ανόητη ως «μομφή»...

Ας δούμε τι είπε ο Σαμαράς και τι εκπροσωπεί: Μίλησε για «ανταγωνιστικότητα» για «διάχυση ευκαιριών», για εξάλειψη των στρεβλώσεων στις αγορές, για αειφορία...

Είναι αυτά «δεξιά» προτάγματα; Από πού κι ώς πού;

Το αντίθετο: Η «ατζέντα 2010» του σοσιαλδημοκράτη Γκέρχαρτ Σρέντερ, όπως και οι «νέοι Εργατικοί» του Τόνι Μπλέρ ήδη από τη δεκαετία του '90, υιοθέτησαν τα ίδια προτάγματα. Ηταν κι αυτοί... «δεξιοί»; Σήμερα κυριαρχούν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Εχει στραφεί όλη η Ευρώπη στα «δεξιά»;

Ο Αντώνης Σαμαράς μίλησε στην Ελλάδα του 2009 για όλα εκείνα που αποτελούν τα «αυτονόητα» στην Ευρώπη εδώ και μία - δύο δεκαετίες. Αυτό δεν είναι «στροφή στα δεξιά», είναι βήμα προς τα μπρος. Και μάλιστα καθυστερημένο βήμα. Αλλά γι' αυτό δεν ευθύνεται, βέβαια, ο Σαμαράς...

Για τι άλλο μίλησε; Είπε ότι «δεν χαρίζει την Πατρίδα στην άκρα Δεξιά και την Κοινωνική Δικαιοσύνη στην Αριστερά»... Αυτό δεν είναι «στροφή στα δεξιά». Είναι διεύρυνση του ιδεολογικού φάσματος της Νέας Δημοκρατίας προς όλες τις κατευθύνσεις.

Στις απόψεις Σαμαρά προσχώρησε κάποτε ο αξέχαστος Ανδρέας Λεντάκης. Από τους πιο βασανισμένος αγωνιστές κατά της χούντας. Ηταν «δεξιός» και ο Ανδρέας; Σήμερα με τις απόψεις Σαμαρά -σε ό,τι αφορά το Μακεδονικό και την Κύπρο- δηλώνει ότι συμφωνεί και ο Μίκης Θεοδωράκης. Μήπως είναι «δεξιός» κι αυτός;

Τέλος, ο Σαμαράς είπε και κάτι ακόμα: Οτι όσοι ανήκουν στον χώρο της Νέας Δημοκρατίας οφείλουν να είναι υπερήφανοι για τις ιδέες τους, όχι να τις κρύβουν. Αυτό λειτούργησε λυτρωτικά για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που, χρόνια τώρα, προσπαθούσαν να του δημιουργήσουν ενοχικά πλέγματα.

Η απο-ενοχοποίηση της ιδεολογίας μιας μεγάλης παράταξης είναι μεγάλο άλμα δημοκρατίας, δεν είναι «στροφή στα δεξιά». Οπως ακριβώς και η απο-ενοχοποίηση της Αριστεράς πριν από 35 χρόνια ήταν επίσης μεγάλο άλμα δημοκρατίας, δεν ήταν «στροφή στα αριστερά». Καθεστώτα που, έστω και έμμεσα, ενοχοποιούν ιδέες είναι ανάπηρες δημοκρατίες.

Η «στροφή στα δεξιά» είναι εντελώς λανθασμένη ως διαπίστωση. Αλλά είναι επικίνδυνη ως «μομφή»: Μόνο στα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» η δεξιά θεωρούνταν «μομφή». Αλλά αυτά κατέρρευσαν πριν από δύο δεκαετίες. Κάποτε πρέπει να το πληροφορηθούμε κι εδώ στην Ελλάδα...

Καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι και οι δύο μεγάλες ιστορικές παρατάξεις -σε όλες τις «παραλλαγές» τους- έχουν επιδείξει μεγάλες αρετές, αλλά και φοβερά ελαττώματα. Και οι δύο οφείλουν να προσαρμοστούν και έχουν πολλά να προσφέρουν. Αυτό δεν λέγεται «ουδετερότητα» ούτε «μεσαίος χώρος»: Αυτό λέγεται «διαλεκτική». Δηλαδή από τη διαπάλη διαφορετικών γεννιέται η εξέλιξη και προκύπτει πρόοδος. Δεν μπορεί να υπάρξει διαπάλη απόψεων, όταν η μία από τις δύο αντιμετωπίζεται από την άλλη ως «μομφή». Οσοι αυτό πιστεύουν δεν είναι «αριστεροί», είναι δογματικοί. Δεν είναι «προοδευτικοί», είναι εμπαθείς...

Η Ελλάδα πέρασε 30 χρόνια στα οποία η Αριστερά θεωρείτο «μίασμα». Υστερα πέρασε άλλα 35 χρόνια που η Δεξιά θεωρείτο «μομφή».

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου τέλειωσαν την πρώτη θλιβερή περίοδο. Ο Αντώνης Σαμαράς τελειώνει τη δεύτερη... Ευτυχώς...

Αναδημοσίευση από την Kαθημερινή
http://lomak.blogspot.com/2009/12/blog-post_7535.html