Οταν κι ο Economist έμεινε από φλέγμα...

Tου Γιωργου Mαντελα

Είναι απορίας άξιον από πού πηγάζει το λεγόμενο «ελληνικό δαιμόνιο», στο όνομα του οποίου, κατά καιρούς, έχουν γίνει διάφορα «κατορθώματα». Η ίδια απορία υπάρχει και για το... παράρτημά του, δηλαδή το «επιχειρηματικό ελληνικό δαιμόνιο», που επίσης διεκδικεί τη μοναδικότητά του παγκοσμίως. Ως γνωστόν, σε συνδυασμό με τη «μοναδική ελληνική ψυχή», έχουν κατά καιρούς πετύχει «θαύματα». Οπως για παράδειγμα, τώρα τελευταία, να θέσουν εν αμφιβόλω μια από τις μεγαλύτερες ξένες επενδύσεις στη χώρα: την κινεζική στον Πειραιά.

Επειδή τα τελευταία 24ωρα φαίνεται κάποιο φως στην άκρη του τούνελ, με διάθεση για συμβιβασμό εκατέρωθεν κι επειδή πίσω από τις λέξεις στην Ελλάδα συνήθως δεν κρύβεται τίποτα, αλλά πίσω από τους αριθμούς δεν μπορεί να κρύβεται για πολύ η πραγματικότητα, ας μιλήσουμε με νούμερα, για να καταλάβουμε το διακύβευμα.

Τον Οκτώβριο που μας πέρασε, η βιομηχανική παραγωγή στην Κίνα, εν μέσω κρίσης, αυξήθηκε με ρυθμό της τάξης του 16,1%. Το μισό αν είχαμε πετύχει στην Ελλάδα, ο κ. Παπακωνσταντίνου θα έκανε τα ταξίδια του στις Βρυξέλλες για αναψυχή. Τον ίδιο μήνα, ο δείκτης λιανικών πωλήσεων στο Πεκίνο έτρεξε με 16,2%, σε δωδεκάμηνη βάση, ενώ ο αντίστοιχος ελληνικός, ημιθανής, μπέρδεψε τις γιορτές και περιμένει να αναστηθεί στις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.

Και σχεδόν ταυτόχρονα, οι Κινέζοι δείχνοντας μια άνευ προηγουμένου καταναλωτική μανία, αύξησαν τις αγορές νέων Ι. Χ. κατά 72,5%! Ο Economist, που... του ’φυγε το φλέγμα από το ποσοστό, ακόμα προσπαθεί να εξηγήσει το φαινόμενο. Εγραφε, μάλιστα, σε προηγούμενο τεύχος ότι ακόμα και το εκεί καθεστώς τρόμαξε και έδωσε εντολή να παγώσουν, άγνωστο για πόσο, οι πωλήσεις. Το συμπέρασμα όμως παραμένει ίδιο: Οι τύποι είναι απίστευτοι. Κι εμείς αυτούς δεν τους θέλουμε.

Τους θέλουν βεβαίως οι Ιταλοί, οι Βούλγαροι και οι Ρουμάνοι και τώρα τελευταία ξύπνησαν και οι... Μαυροβούνιοι, που τους δίνουν το Μπαρ να το ανατινάξουν, αν τους προκαλεί ευχαρίστηση.

Τους ήθελε και ο κ. Κ. Καραμανλής, ο οποίος όταν επισκέφθηκε την Κίνα, ως πρωθυπουργός, κουβαλούσε στις αποσκευές για δώρα στους Κινέζους κομισάριους δοχεία με τυρί φέτα και τενεκέδες με greek extra virgin oil και όταν επέστρεψε στην πατρίδα έλεγε στο φιλικό του περιβάλλον ότι μια γειτονιά από τη Σαγκάη αν φέρνουμε κάθε χρόνο για τουρισμό, το λύσαμε το πρόβλημα.

Τελικώς, τους έφερε για να επενδύσουν, αλλά ατύχησαν. Επεσαν πάνω σε εκλογές, τότε που καλοκαιριάτικα κάποιοι, στο μιλητό, «αγόραζαν» τον ΟΤΕ από τους Γερμανούς, «ξαναέδιναν» την Ολυμπιακή στον λαό και στα ρεπό «έδιωχναν» τους Κινέζους από το λιμάνι. Βεβαίως, δεν το εννοούσαν, αλλά άντε τώρα να τους το αποδείξουν στην πράξη.

Οι πληροφορίες λένε ότι οι Κινέζοι δεν θα περιμένουν για πολύ. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα περιμένουν μέχρι εμείς να ανακαλύψουμε τις πηγές του «ελληνικού δαιμονίου». Αν και δεν θα αργήσουμε και πολύ έτσι όπως έχουμε σκαρφαλώσει στα βουνά της ευρωπαϊκής απομόνωσης. Αλλά μια και το έφερε η κουβέντα, πολύ φοβάμαι ότι τη μέρα που θα τις βρούμε θα απογοητευτούμε όλοι. Γιατί το πιθανότερο είναι εκεί τριγύρω θα υπάρχουν κι άλλες, οπότε πάει η μοναδικότητα.

Σίγουρα, για παράδειγμα, θα βρούμε τις βουλγαρικές, από τις οποίες ξεπετάχτηκε η κόρη ενός μετανάστη από τη Σόφια ονόματι Dilma Roussef κι έγινε σήμερα το δεξί χέρι του Βραζιλιάνου προέδρου Loula στο Ρίο. Μόνο που οι Βούλγαροι δεν το έκαναν θέμα.

Αντιθέτως, θέμα τους είναι να ξεπεράσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα την Ελλάδα, γιατί η αντίληψή τους, το κόμπλεξ τους ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το είναι ότι «εμείς χάσαμε 50 χρόνια, αλλά εσάς πάλι θα σας ξεπεράσουμε». Στοίχημα ότι θα το πετύχουν;
kathimerini.gr

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/12/economist.html