Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΒΑΛΚΑΝΙΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ

Γράφει ο

Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων

Έχουν ήδη ξεκινήσει οι προετοιμασίες για τη διοργάνωση πανηγυρικών τελετών το 2012 στη Θεσσαλονίκη. Τη χρονιά εκείνη και συγκεκριμένα στις 26 Οκτωβρίου συμπληρώνονται εκατό ακριβώς χρόνια από την Απελευθέρωση της πόλης μετά από 482 έτη Οθωμανικού ζυγού. Ενώ ο Μητροπολίτης, ο Δήμαρχος και ο Νομάρχης προσπαθούν να...

δώσουν στους εορτασμούς το ουσιαστικό τους νόημα, που είναι ένα μήνυμα, ελευθερίας, εθνικής αξιοπρέπειας και ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού, η κυβέρνηση δια της Υφυπουργού κ. Θ. Τζάκρη επιχειρεί να καλύψει τις εκδηλώσεις με ένα μανδύα παλαιομοδίτικου φιλειρηνισμού και με διπλωματικές πρωτοβουλίες που υπερβαίνουν τα εσκαμμένα.

Μάθαμε, λοιπόν, ότι από πλευράς κυβερνητικής προτείνεται ως κεντρικό σύνθημα η φράση «ποτέ πια πόλεμος»! Φυσικά ο ελληνικός λαός σήμερα είναι φιλειρηνικός και επιθυμεί την αρμονική συνύπαρξη με τους γείτονες, αλλά το σύνθημα αυτό είναι ουτοπιστικό και διφορούμενο. Τί θα πει ποτέ πια πόλεμος; Αν η Τουρκία θελήσει να καταλάβει ένα ελληνικό νησί θα τής απαντήσουμε: «Πάρε το διότι εμείς αποφασίσαμε να μην ξαναπιάσουμε όπλο στα χέρα μας»; Και αν είναι να γίνει πόλεμος στην περιοχή μας θα φοβηθούν οι υπαίτιοι μήπως στενοχωρήσουν τον κ. Γ. Παπανδρέου; Ο Ν. Καζαντζάκης στο βιβλίο, που περιγράφει τις εντυπώσεις του από τον Ισπανικό Εμφύλιο του 1936-39, επισημαίνει πολύ έξυπνα ότι «Ο πόλεμος είναι σαν τον σεισμό. Αν είναι να συμβεί, θα συμβεί, όσα μέτρα κι αν πάρεις». Οι σύγχρονες χώρες που σέβονται τον εαυτό τους για να αποφύγουν τον πόλεμο εξοπλίζουν τις Ένοπλες Δυνάμεις τους, θωρακίζουν την Άμυνά τους, καλλιεργούν εθνικό φρόνημα στους λαούς τους και επενδύουν στην πολυσχιδή διπλωματία. Με συνθηματολογίες, που θυμίζουν τη σοβιετική προπαγάνδα περί φιλίας των λαών, δεν λύνονται τα σημερινά προβλήματα με τους γείτονες.

Πληροφορηθήκαμε επίσης ότι ο Πρωθυπουργός μας θα καλέσει όλους τους ομολόγους του των βαλκανικών χωρών και της Τουρκίας! Ατυχής έμπνευση. Η παρουσία του Τούρκου και του Σκοπιανού Πρωθυπουργού δεν έχει καμία λογική. Οι Θεσσαλονικείς θα εορτάσουν τη νίκη του Ελληνικού Στρατού κατά του τουρκικού και την εκπλήρωση των προαιωνίων οραμάτων του Ελληνισμού. Μία πόλη που ήταν ελληνική από το 315 π. Χ. , οπότε ιδρύθηκε, εντάχθηκε στον φυσικό της χώρο, το ελληνικό κράτος. Ο Τούρκος Πρωθυπουργός τί θα έλθει να κάνει; Να μάς πει ότι περνούσαν καλύτερα οι Θεσσαλονικείς επί τουρκοκρατίας ή να μας εξηγήσει πόσο χρήσιμη για την ειρήνη είναι η παρουσία του Αττίλα στην Κύπρο και η απόφαση της τουρκικής Εθνοσυνελεύσεως για casus belli στο Αιγαίο; Ο δε Σκοπιανός Πρωθυπουργός τί θα έλθει να εορτάσει; Την απελευθέρωση μιας πόλης, την οποία τα σχολεία της ΦΥΡΟΜ χαρακτηρίζουν ως πρωτεύουσα της υπόδουλης στους Έλληνες «Μακεδονίας του Βαρδάρη»; Η ιστορική δικαιοσύνη επιβάλλει να κληθούν μόνον οι ηγέτες των τριών τότε συμμάχων μας, δηλαδή του Μαυροβουνίου, της Σερβίας και της Βουλγαρίας. Κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, τον οποίο άρχισε πρώτο το Μαυροβούνιο στις 5 Οκτωβρίου 1912, 4 Ορθόδοξες Χριστιανικές χώρες συνασπίσθηκαν και έδιωξαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία από τα Βαλκάνια. Η άλλη Ορθόδοξη χώρα, η Ρουμανία, συντάχθηκε μαζί μας κατά τον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο του 1913, με αντίπαλο πλέον την παράσπονδη Βουλγαρία. Όσο δε για την Αλβανία το 1912 δεν υπήρχε ως χώρα. Ήταν ακόμη Οθωμανική επαρχία και ενώ οι Έλληνες της ενιαίας Ηπείρου ζητούσαν την ένωσή τους με την Ελλάδα, πολλοί Τουρκαλβανοί οπλαρχηγοί ύψωναν την Οθωμανική σημαία και αδιαφορούσαν για τα σχέδια της Ιταλίας και της Αυστρουγγαρίας που κατασκεύασαν το αλβανικό κράτος.

Ιστορική μνήμη σημαίνει να τιμήσουμε τους νεκρούς των Βαλκανικών Πολέμων και να θυμίσουμε στα παιδιά μας την αυταπάρνηση των Ελλήνων πολεμιστών του 1912. Να τους μιλήσουμε για τις μάχες του Σαρανταπόρου, των Γιαννιτσών κ.α. Να εξηγήσουμε πώς από την πτώχευση του 1893 και τον ατυχή πόλεμο του 1897 φθάσαμε μέσα σε λίγα χρόνια στο εθνικό θαύμα του 1912-13 και στη απελευθέρωση της Νοτίου Ηπείρου, της Μακεδονίας, των νησιών του Αιγαίου και της Κρήτης. Να αποτίσουμε φόρο τιμής στους πολιτικούς και στρατιωτικούς που εργάσθηκαν για να ανασυγκροτηθεί η Ελλάδα της εποχής εκείνης, κυρίως δε στους Εθνικούς Ευεργέτες, που βοήθησαν υλικά την προπαρασκευή μας για το μεγάλο άλμα προς την απελευθέρωση των υποδούλων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Γεώργιος Αβέρωφ, ο οποίος δώρησε στον στόλο μας το θωρηκτό που φέρει το όνομά του. Να αντλήσουμε διδάγματα και για τη σημερινή κατάσταση και να βρούμε τρόπους και διεξόδους μέσα από το ιστορικό παρελθόν ενθυμούμενοι πώς ξεπεράσαμε αντίστοιχες ή και χειρότερες οικονομικές κρίσεις και ξαναδώσαμε στην Ελλάδα «τα φτερά , τα πρωτινά της, τα μεγάλα» (Κωστής Παλαμάς).

Οι αρχές της Θεσσαλονίκης και του κράτους μας οφείλουν να οργανώσουν εκδηλώσεις που θα προβάλλουν την ελληνικότητα της πόλης και της Μακεδονίας και όχι τα φληναφήματα της πολυπολιτισμικότητας. Το τονίζω αυτό διότι έχουν προσφάτως εμφανισθεί ορισμένοι συγγραφείς που προτείνουν να ξαναγίνει η πόλη ένα συνονθύλευμα εθνών και θρησκειών δήθεν για να ξαναβρεί το ... οθωμανικό μεγαλείο της. Ταυτοχρόνως πρέπει στη Θεσσαλονίκη και σε όλες τις πόλεις της Μακεδονίας να προβληθεί και ο Μακεδονικός Αγώνας του 1903-1908, χωρίς τον οποίο θα ήταν πολύ δύσκολο να έλθει το θριαμβευτικό 1912.

http://taxalia.blogspot.com/2010/04/blog-post_1439.html