Το κυνήγι μαγισσών και ο Geffrey

* "...Η δυσπιστία των αγορών θα αμβλυνθεί μόνο εάν η ακατάσχετη κυβερνητική ρητορική αντικατασταθεί από μια δραστική πολιτική πρακτική..."

Του Σταύρου Λυγερού
Η εκτεταμένη φιλολογία για το «βαθύ λαρύγγι» είναι αλάνθαστο σημάδι πολιτικής και διανοητικής παρακμής. Και μόνο το γεγονός ότι πολιτικοί και δημοσιογράφοι ισχυρίζονται σοβαρά ότι μία αμφισβητούμενη ανώνυμη δήλωση κυβερνητικού παράγοντα σ’ ένα δημοσίευμα είναι η αιτία που εκτόξευσε τα «σπρεντ» των ελληνικών ομολόγων, επιβεβαιώνει την ισχύ της ρήσης «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι».


Το επίμαχο δημοσίευμα ότι η Αθήνα θα επιδιώξει την τροποποίηση της ευρωπαϊκής απόφασης για τον μηχανισμό διάσωσης ήταν η αφορμή. Η αιτία είναι ότι οι αγορές παραμένουν εξαιρετικά δύσπιστες για την ικανότητα της Ελλάδας να αντιμετωπίσει τη δημοσιονομική κρίση της, γεγονός που επιτρέπει την κλιμάκωση των κερδοσκοπικών πιέσεων.
Το κυνήγι μαγισσών, στο οποίο επιδόθηκαν με τόσο δυναμισμό κυρίως τα ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ, μπορεί να ταιριάζει γάντι στον εντυπωσιοθηρικό χαρακτήρα τους, αλλά κακοποιεί την έννοια της ενημέρωσης. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Εξ αρχής βρίσκεται σε εξέλιξη μία εξόφθαλμη συστηματική επιχείρηση πολιτικής απαξίωσης της Λούκας Κατσέλη με διάφορες αιτιάσεις. Αρχικά είχαμε τα προπαγανδιστικά διλήμματα: «μέτρα ή προεκλογικές δεσμεύσεις;», «εκσυγχρονιστικό ή βαθύ ΠΑΣΟΚ;», «Παπακωνσταντίνου ή Κατσέλη;», «υπευθυνότητα ή λαϊκισμός;». Τελευταίος κρίκος της αλυσίδας είναι οι υπαινιγμοί για το «βαθύ λαρύγγι». Το ρεπερτόριο αλλάζει, όχι όμως οι σκηνοθέτες και οι πρωταγωνιστές.
Εάν ο πρωθυπουργός θεωρεί ότι η υπουργός Οικονομίας δεν κάνει καλά τη δουλειά της ας την αντικαταστήσει. Είναι απαράδεκτο, όμως, να ανέχεται χτυπήματα κάτω από τη ζώνη στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, όταν η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Δεν έχει την πολυτέλεια να προσθέτει ένα ακόμα σφάλμα σ’ αυτά που έχει ήδη διαπράξει. Υπενθυμίζουμε ότι η κυβέρνηση κληρονόμησε μία δημοσιονομική βόμβα, αλλά με τους αρχικούς χειρισμούς της όχι μόνο δεν απέτρεψε την έκρηξή της, αλλά και μεγέθυνε τις αρνητικές επιπτώσεις της. Οταν με καθυστέρηση ο Γιώργος Παπανδρέου συνειδητοποίησε το μέγεθος του προβλήματος, δεν πήρε μόνο τα μέτρα που του ζήτησε η Κομισιόν. Υποκύπτοντας στην ιδιοσυγκρασία του, ανέθεσε στον εαυτό του την αποστολή να χρησιμοποιήσει το ελληνικό πρόβλημα σαν καταλύτη για τη λήψη μέτρων εναντίον της διεθνούς κερδοσκοπίας.
Είναι αλήθεια ότι με τη διεθνή κινητικότητά του δημιούργησε στην ελληνική κοινή γνώμη την εντύπωση πως «ο Γιώργος τρέχει και αγωνίζεται». Από την άλλη πλευρά, όμως, η τακτική του κράτησε την Ελλάδα στην πρώτη γραμμή της αρνητικής δημοσιότητας και κατ’ επέκταση τα «σπρεντ» στα ύψη. Το υπόβαθρο, βεβαίως, είναι η προβληματικότητα του μηχανισμού διάσωσης που αποφάσισε η Ευρωζώνη στις 25 Μαρτίου. Η δυσπιστία των αγορών θα αμβλυνθεί μόνο εάν η ακατάσχετη κυβερνητική ρητορική αντικατασταθεί από μια δραστική πολιτική πρακτική, με σκοπό αφενός το νοικοκύρεμα του κράτους κι αφετέρου την αξιοποίηση των λιμναζουσών αναπτυξιακών δυνατοτήτων.
Πηγή


http://kostasxan.blogspot.com/2010/04/geffrey.html