ΓΑΠ: “Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΦΥΛΑΚΙΣΤΗΚΕ ΚΑΙ ΕΞΟΡΙΣΤΗΚΕ”!

http://olympia.gr/

Δεύτερο μεγάλο διήγημα του ΓΑΠ κατά την επική χθες ομιλία του στη βουλή. Έπος μέγα, το οποίο επιβεβαιώνουν και οι σύντροφοι του πατρός Ανδρέα. Κοιτάξτε λοιπόν τι θα πει εξορία:

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης λοιπόν, μία από τις πλέον φωτισμένες προσωπικότητες της μεταπολεμικής Ευρώπης (σχετικά εδώ) έζησε στο πετσί του την αξιοπιστία και την αγωνιστικότητα του Ανδρέα. Στην επιστολή του με τίτλο «Η μαθητική συντροφιά», που αναφέρεται στα γεγονότα αυτά της μαθητικής του ζωής, τη σύλληψη της συντροφιάς αυτής που τα μέλη της ήσαν ήδη από το 1938 πρωτοετείς φοιτητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθήνας και του ίδιου στις αρχές του καλοκαιριού του 1939 από την Ασφάλεια και στο ρόλο που έπαιξε σχετικά ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος τον χειμώνα του 1938-1939, αφού είχε συνδεθεί με μια ομάδα της δεξιάς πτέρυγας του τροτσκισμού στην Ελλάδα, προσπάθησε να στρατολογήσει τα μέλη αυτής της συντροφιάς στην ομάδα του, αλλά το μόνο που κατόρθωσε ήταν να τους πουλήσει μερικά αντίτυπα του εντύπου που αυτή έβγαζε, σημειώνοντας τα ονόματα των αγοραστών και τα ποσά που εισέπραξε απ’ αυτούς σε τεφτεράκια, τα οποία ο διεξάγων την προανάκριση ανθυπομοίραρχος της Ειδικής Ασφάλειας, Γιαννακός, επέδειξε στον κρατούμενο Καστοριάδη μαζί με την έγγραφη ομολογία του Α. Παπανδρέου, ώστε να τον αναγκάσει να παραδεχθεί εκ των υστέρων ότι, πράγματι, τα είχε αγοράσει. Η επιστολή αυτή δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα «Το Βήμα», στις 10 Αυγούστου 1986).

Τεφτεράκια λοιπόν ο “εξόριστος”! Τεφτεράκια με καταγραφή ονομάτων και στην ασφάλεια! Μετά βέβαια θα πίστευε κανείς ότι ο “αγωνιστής” έφυγε στην εξορία. Αμ δε…

Κοιτάξτε πως φέρθηκαν οι αρχές στον “αντιστασιακό” Ανδρέα Παπανδρέου, σύμφωνα με τη μαρτυρία του συντρόφου του Γιάννη Ταμτάκου: … Θα πω και μερικά πράγματα για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο κάνει το συνέδριό του, όπου και μίλησε ο Ανδρέας Παπανδρέου, στον οποίο δυστυχώς μάθαμε μερικά πράγματα. … Είχε δημιουργήσει ο Ανδρέας τότε μια ομάδα μέσα στο πανεπιστήμιο με καμιά δεκαριά φοιτητές μεταξύ αυτών ο Καστοριάδης κλπ. Αυτός όταν πιάστηκε δεν αρκέστηκε σε μια απλή δήλωση, γιατί έκανε όλη η ομάδα δήλωση για να’ μαστε ειλικρινείς εκτός ενός ο οποίος δεν ήταν φοιτητής, αλλά και αποκήρυξε τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό που μας τον δίνει τώρα με το τσουβάλι και κατέδωσε και ορισμένους ανθρώπους με τους οποίους συνεργαζόταν. Αυτό το εξευτελιστικό πράγμα το αρνηθήκαμε στην πράξη. Και εμείς οι χωρίς ταυτότητα εργάτες περνάμε τον δρόμο της εξορίας αγόγγυστα. Σ’ αυτόν δώσανε διαβατήριο να φύγει στο εξωτερικό γιατί ήταν παιδί της αστικής τάξης. Βέβαια, σκέφτεστε τι σοσιαλισμό θα κάνει. Εγώ λέω θα κάνει σεληνιασμό και όχι σοσιαλισμό…

Τα καλά βέβαια δεν σταματούν εδώ, αφού σε αντίθεση με τον ΓΑΠ που δεν έχει ανάγκη να υπογράφει δηλώσεις καθότι πράγματι εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πατρίδας του, Ο Ανδρέας είχε υπογράψει και μακροσκελέστατη δήλωση μετανοίας – δωσίματος συντρόφων. Άντε μετά να ρίξεις άδικο στον ΓΑΠ που είπε ότι όλοι οι Έλληνες είναι απατεώνες. Αυτούς γνώρισε το παιδί, αυτά λέει.

ΔΗΛΩΣΙΣ

Ο υπογεγραμμένος Ανδρέας Παπανδρέου του Γεωργίου γεννηθείς εις Χίο και
κατοικών εις Αθήνας, φοιτητής Νομικής, ετών 20, δηλώνω ότι:

Το έτος 1933, όταν ήμουν μαθητής του Κολεγίου εις την Τρίτην τάξιν του
Γυμνασίου μου δόθηκε ευκαιρία κατόπιν μιας διαλέξεως γενομένης υπό ενός
συμμαθητού μου υπέρ του φασισμού να μιλήσω δια τον αντίποδα του τον
κομμουνισμό. Τούτο έκανα εμφορούμενος από δημοκρατικές αντιλήψεις
επιχείρησα δε να κάνω μια αντικειμενική ανάπτυξη του συστήματος τούτου.
Εκ της γενομένης μελέτης άρχισα να κατακτώμαι υπό των αντιλήψεων τούτων
περί το τέλος του έτους 1933 και τις αρχές του 1934 είχα πλέον πλήρως
πιστέψει. Κατά τις αρχές του 1934 εξέδωσα υπό τον τίτλο το ‘Ξεκίνημα’
κομμουνιστικό περιοδικό εις το οποίο ανέπτυσσα το κομμουνιστικό
Μανιφέστο. Εξέδωσα δυο φύλλα του περιοδικού τούτου των τε πολιτείαις και
των Σχολείων επιβάντων. Το Κολέγιο κάτεσχε τα εναπομείναντα φύλλα και το
Κράτος με απάλλαξε λόγω επιπολαιότητας. Μετ’ ολίγο χρονικό διάστημα κατά
το έτος 1935 εξέδωσα πολυγραφημένη προκήρυξη υπέρ της Δημοκρατίας δεν
μπόρεσα όμως να την διανείμω διότι το Κολέγιο την κατέσχε απείλησαν με
την ποινή της αποβολής, από τότε μέχρι το τέλος του 1936 δεν σημείωσα
δράση κομμουνιστική μου δόθηκε όμως η ευκαιρία να μελετήσω ενδελεχώς τα
του κομμουνισμού και να καταλήξω στην αντίληψη ότι η τρίτη διεθνής δεν
εξυπηρετεί την ιδέαν αλλά ότι η 4 διεθνής αντιθέτως επιτελεί πράγματι
τούτο.

Περί των αρχών του 1937 γνωρίστηκα στη φοιτητική λέσχη με κάποιον
Γρηγορίου φοιτητή που ανήκε σε μια οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών
Ελλάδος, ανέλαβε δε να με κατατοπίσει πληρέστερα για τη 4η Διεθνή. Κατά
την εποχή αυτή αναγίγνωσκα το ‘Προλετάριο’ και συνεισέφερα στην ταξική
αλληλεγγύη. Ο Γρηγορίου επρόκειτο να αποχωρήσει στο εξωτερικό περί το
τέλος του 1937 με συνέστησε σε κάποιο Αριστογείτονα που αργότερα από τη
σύλληψη του έμαθα ότι ήταν ο Δημοσθένης Βουρζούκης. Εκτός των άλλων ο
Βουρζούκης ανέλαβε να με μορφώσει πληρέστερα. Γνωρίστηκα επίσης με ένα
δάσκαλο ονόματι Επαμεινώνδα Γιαννακό. Ο Γιαννακός με έβαλε και αυτός
στην τεταρτοδιεθνιστική Πολιτική. Συνεχίσαμε κατ’ αυτό τον τρόπο μέχρι
του Σεπτεμβρίου του 1937 οπότε υπέπεσε στη αντίληψη του Πατρός μου ότι
είχα εις την κατοχή μου το Προλεταριάτο και κατόπιν των γενομένων
παρατηρήσεων από αυτόν αναγκάστηκα να αποσυρθώ. Όμως η απόσυρση δεν ήταν
οριστική στις αρχές του καλοκαιριού του 1930 εισήχθηκα στην κλινική του
Ασημακοπούλου όπου και μου έγινε εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας. Μετά το
τέλος της εγχείρησης και ενώ βρισκόμουν στην κλινική ανέγνωσα στο
Ελεύθερο Βήμα την σύλληψη των ανθρώπων τους οποίους είχα γνωρίσει,
αποφάσισα δε να αναμειχθώ και πάλι στη κομμουνιστική κίνηση. Άρχισα τότε
χωρίς να έχω οποιαδήποτε σύνδεση με την οργάνωση την προσπάθεια του να
κατακτήσω και άλλους στις αντιλήψεις μου. Την τοιαύτη προσπάθεια
επιχείρησα το πρώτο εις τον κύκλο των αμέσων φίλων μου. Εκμεταλλευόμενος
τον εξαιρετικό σύνδεσμο τους με εμένα επιχειρούσα να επηρεάσω αυτούς.
Πρέπει όμως να τονιστεί ότι συνάντησα τις συστηματικές αντιδράσεις τους,
πολλές φορές δε βρέθηκα αντιμέτωπος προσπαθειών των να με απομακρύνουν
σε συνεργασία με την οικογένεια μου από τις ιδέες αυτές. Εις τον κύκλο
των άμεσων φίλων μου ανήκαν οι κύριοι Κύρκος Κύρκος, Καστοριάδης
Κορνήλιος, Κοντογιάννης Ιωάννης, Καράμπελας Χρήστος, Βαλκας Χρήστος. Ενώ
ευρισκόμουν χωρίς οποιαδήποτε επαφή έλαβα περί τον Δεκέμβριο του 1933
τηλεφώνημα επί του οποίου με καλούσε για συνάντηση συνωμοτικό πρόσωπο το
οποίο μου επέτρεψε να γνωρίσω ότι είχε σχέση με την κίνηση αυτή.
Κατέβηκα πράγματι εις το καθορισμένο όπως δέον και συνάντησα το εν λόγω
πρόσωπο. Αυτός μου ανακοίνωσε ότι λεγότανε Χρήστος Σούλας και ότι είχε
αποδράσει από τις φυλακές της Ακροναυπλίας. Μετά την σύλληψή του αρχίζει
η περίοδος συνεργασίας μου με τον Μεγαριώτη τον οποίον με είχε φέρει σε
επαφή ο Χρ. Σούλας αρκετό χρόνο προ της συλλήψεώς του.

Όπως συνάγεται εκ της μετ’ αυτού ειδικής συνεργασίας μου ο Μεγαριώτης
ήταν το κοινό εις όλη την υπόθεση πρόσωπο. Εις την δική μας οργάνωση τα
πόστα δεν ανακοινώνονταν με τυπικό τρόπο οίτινα είχαν τόσο οργανικό
χαρακτήρα δυνάμεθα εν τούτοις να συμπεράνουμε ότι ο Μεγαριώτης είχε θέση
Γενικού Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής της οργάνωσης. Με τον χρόνο
κατέστην το αμεσότερο με τον Μεγαριώτη συνδεόμενο πρόσωπο. Συναντώμεθα
και συζητούσαμε επί της πολιτικής καταστάσεως κατευθύνσεων κλπ. Ανέλαβα
επίσης την σύνταξη, δακτυλογράφηση, πολιτογράφηση κλπ. του φύλλου, όλα
συνολικά του φύλλου αφορώντα, καθώς και την κίνηση των νέων. Εκ της όλης
μου σχέσεως με τον Μεγαριώτη δύναται να συναχθεί ότι είχα σχέση μέλους
κεντρικής επιτροπής με καθήκοντα το φύλλο και την κίνηση των νέων.
Συνάμα αποτελούσα για την εκ του εξωτερικού ύλη τον συνδετικό κρίκο.
Είχα δε εις το πεδίο του κομμουνισμού πολυσχιδή δράση.

Αισθάνομαι εν τούτοις τώρα μετάνοια για την εν λόγω δράση μου.
Αντιλαμβάνομαι πλέον σαφώς ότι η κομμουνιστική δράση είναι καταστρεπτική
εις όλες τις ηθικές απόλυτες αξίες, δεν δύναται δε παρά να δημιουργήσει
ερείπια.

Πεισθείς πλέον οριστικά και αμετάκλητα εις αυτό αποκηρύσσω και
καταδικάζω τις κομμουνιστικές ιδέες δηλώνω δε ότι του λοιπού θα διάγω
βίο ο οποίος θα πλαισιώνεται εντός των απολύτων ηθικών αξιών και της
Ελληνικής παράδοσης.

Εν Αθήναις την 7 Ιουλίου 1939

Ο ΔΗΛΩΝ

Παπανδρέου Ανδρέας.