Παραγωγικότητα και περικοπές εισοδημάτων

της Ελίνας Γαληνού
Η κατάσταση χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Συνεχώς εξαγγέλονται μέτρα ψαλλιδίσματος του εισοδήματος και των προοπτικών επιβίωσης του πληθυσμού. Η απογοήτευση έχει ρίξει το ηθικό των πολιτών στον πάτο "Τα φοβηθήκαμε, αλλά όχι έτσι. Και όμως είχαν τελικά δίκιο αυτοί που είπαν ότι το ΔΝΤ σημαίνει ότι θα κλάψουνε μανούλες..." Κι΄όλο μας λένε "τα χειρότερα ακόμα δεν τα είδατε"...


Είναι φαίνεται το νέο τρύκ της επικοινωνιακής πολιτικής κι΄αυτό. Δεν ξέρω πού το πάνε οι επικοινωνιολόγοι, αλλά βλέπω την κατάσταση μέσα στην κοινωνία. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει χάσει τον ύπνο του τώρα τελευταία.
Μας το είχε πεί βέβαια ο πρωθυπουργός. "Θα πονέσουμε, θα ματώσουμε". Ορίστε που μια τουλάχιστον προεκλογική ρήση του, επαληθεύτηκε. Να πονέσουμε όμως αλλά να δημιουργήσουμε και κάτι κύριε πρωθυπουργέ, για να πιάσουν τόπο οι πόνοι μας. Γιατί τώρα δεν φτιάχνουμε, γκρεμίζουμε συνεχώς. Σε λίγο η χώρα θα θυμίζει εργοτάξιο γεμάτο μπάζα, μόνο που κάτω από τα μπάζα θα έχει θαφτεί "αυτός ο υπέροχος λαός..."
Η ανεργία από πρόβλημα, κατέληξε εφιάλτης με προοπτικές μεγάλης διάρκειας, καθώς τα προσδόκιμα όσον αφορά την αύξηση παραγωγικότητας και ανάπτυξης, υπολογί-στηκαν σε λάθος βάση, αν υπολογίστηκαν κιόλας! Οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις όπως και η επιβάρυνση του αυξημένου ΦΠΑ, θα φέρουν βέβαια κάποια πρόσκαιρα έσοδα, ίσα για " να μπαλωθούν μερικές τρύπες" και να εμφανιστούμε ως πειθαρχημένοι μαθητές στις επιταγές της τρόικα. Ομως κι αυτά τα έσοδα ακόμα, που σίγουρα θα αποδειχτούν σταγόνα στον ωκεανό των χρεών και ελλειμμάτων μας, θα πλήξουν ακόμα χειρότερα την ήδη υπάρχουσα ύφεση. Διότι στην οικονομική θεωρία, ισχύει η εξής λογική. Στην αναλογία αμοιβής εργασίας/παραγωγής, όσο μεγαλύτερο είναι το μέγεθος παραγωγής σε σχέση με την αμοιβή εργασίας, τόσο μεγαλύτερα είναι τα περιθώρια μείωσης τιμών. Οι μειωμένες τιμές, προσελκύουν την ζήτηση και την ανεβάζουν, υποκινώντας ταυτόχρονα την αύξηση παραγωγής. Αυτές οι συνθήκες είναι που φέρνουν την ανάπτυξη στην οικονομία και τη δημιουργία πλούτου μέσω του οποίου θα μπορούσαμε να ελαφρύνουμε το βάρος των χρεών μας. Οταν πάλι η ζήτηση είναι χαμηλή, η οικονομία συρρικνώνεται διότι τα κίνητρα παραγωγής μειώνονται. Τώρα με τη μείωση εισοδημάτων (μισθών-συντάξεων) και την καλπάζουσα ανεργία που σίγουρα θα επιδεινωθεί, η κατανάλωση-ζήτηση μειώνεται ολοένα. Παράλληλα, οι τιμές είναι δυσανάλογα υψηλές σε σχέση με τα εισοδήματα του κόσμου. Πάμε ολοταχώς για κράχ δηλαδή!
Η μόνη ελπίδα ν΄αρχίσει κάποια σταδιακή ανάκαμψη, είναι η αύξηση παραγωγικότητας. Ομως και οι νέες εργασιακές συνθήκες, δημιουργούν εντελώς αντιπαραγωγικό κλίμα. Το νέο καθεστώς απολύσεων και οι εργασιακοί όροι που θεσπίστηκαν πρόσφατα με ΠΔ, θυμίζουν περισσότερο εργασιακό μεσαίωνα παρά εξυγίανση αγοράς εργασίας. Οι νέοι άνθρωποι που έχουν όπως είναι φυσικό, περισσότερο ενθουσιασμό για εργασία και κέφι για δημιουργία, αν δουλεύουν υπό το καθεστώς φόβου απόλυσης και με δικαιώματα σχεδόν μηδενισμένα, δεν θα αγαπήσουν ποτέ τη δουλειά. Πόσο αποδοτικός μπορεί να είναι ένας εργαζόμενος με αυτές τις συνθήκες, δεν το σκέφτηκε κανείς απ΄αυτούς που μιλάνε για αύξηση παραγωγικότητας; Εκτός αν δεν τους ενδιαφέρει πλέον τι θα απογίνει ο ελληνικός πληθυσμός, αφού με τις προυποθέσεις που επιβάλλονται, οι συνταξιούχοι θα πεθάνουν μια ώρα αρχύτερα, οι μεσήλικες εργαζόμενοι δεν θα προλάβουν να φτάσουν στη σύνταξη και οι νέοι θα φύγουν για άλλες πολιτείες. Αν το σχέδιο είναι έτσι, καλά το έχουν οργανώσει όποιοι το σκέφτηκαν...Ομως αυτό δεν θυμίζει κάπως.. γενοκτονία;

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/06/blog-post_8493.html