Περί αναδιάρθρωσης, ή «ελεγχόμενης χρεωκοπίας»

Πήραν μπροστά τα γνωστά εργαστήρια της παραπληροφόρησης και άρχισαν να χτυπούν υπερωρίες.

Αίφνης απεκαλύφθη ο νέος εθνικός μας στόχος.

Ο κ. Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης ανέλαβε ήδη το βαρύ φορτίο να προετοιμάσει το έδαφος και να προαναγγείλει στους ….Ιθαγενείς τα μελλούμενα.
Για όσους δεν το αντελήφθησαν ακόμα, η κυβέρνηση μας είναι έτοιμη να δρέψει νέες δάφνες. Να καταγάγει νέους θριάμβους.

Αφού απέτυχε κατά τρόπο τραγικό η ….σωτηρία μας μέσω το Μνημονίου, τώρα ετοιμάζεται το «Plan B», που ακούει στο όνομα «αναδιάρθρωση του χρέους» ή καλύτερα «ελεγχόμενη χρεωκοπία».

Σε όσες διαψεύσεις και να προβούν, ο,τι και να λένε δημοσίως, η αλήθεια είναι ότι στο παρασκήνιο αυτό συζητάνε και αυτό μεθοδεύουν.

Τώρα αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τι σκοπό εξυπηρετούσε η πρόσληψη της Lazard από την περασμένη Ανοιξη, που ως γνωστόν είναι εξειδικευμένη στην αναδιάρθρωση του χρέους.

Τώρα εξηγείται η πρόσληψη του, εξ Ιταλίας συμβούλου του Πρωθυπουργού, κ. Σκιόπα, ο οποίος με άρθρο του στους Financial Times, τον περασμένο Σεπτέμβριο έλεγε επακριβώς: «μια πειθαρχημένη αναδιάρθρωση χρεών είναι απαραίτητη και θα πρέπει να συμφωνηθεί παράλληλα. Αλλά το Ταμείο (Σταθερότητας) δεν θα πρέπει να είναι προσωρινό. Χρειάζεται να ενσωματωθεί πλήρως στο ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο».

Το λυπηρό είναι ότι για μια ακόμα φορά ο κ. Παπανδρέου δεν λέει την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Αλλά λέει δημοσίως και άλλα διαπραγματεύεται στο παρασκήνιο.

Γιατί άνοιξε τώρα η συζήτηση;

Το είχαμε επισημάνει από την περασμένη Ανοιξη ότι η πολιτική του Μνημονίου, με μαθηματική ακρίβεια, θα οδηγούσε σε αδιέξοδο. Το ήξεραν ακόμα και οι χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι της Ε.Ε. και του ΔΝΤ που το συνέταξαν.

Επρεπε, όμως, να δραματοποιήσουν την κατάσταση γιατί με τον τρόπο αυτό θα:

περνούσαν αυτά τα ανάλγητα μέτρα λιτότητας
τρομοκρατούσαν τον κόσμο για να περιορίσουν τις αντιδράσεις του
έδιναν ικανό χρονικό διάστημα (κυρίως στις ξένες) τράπεζες να ξεφορτωθούν από τα χαρτοφυλάκιά τους τα ελληνικά ομόλογα
δέσμευαν μακροχρόνια τη χώρα με επαχθείς υποχρεώσεις από τις οποίες δύσκολα μπορεί να απαγκιστρωθεί.
Τώρα που έπεσαν έξω σε όλες τις προβλέψεις τους (τους έχουν ξεφύγει όλοι οι στόχοι π.χ. πληθωρισμός, ανεργία, ύφεση, έσοδα κ.λ.π.) και δεν πρόλαβαν να «αγοράσουν» τον χρόνο που ήθελαν, αναζητούν εναγωνίως τρόπους να μη χρεωθούν την αποτυχία.

Και όπως το συνηθίζουν φορτώνουν πάλι σε εμάς την ευθύνη.

Να υπενθυμίσω μια χαρακτηριστική αποστροφή από την διακαναλική συνέντευξη του κ. Παπανδρέου θα πετύχουμε είπε «αν είμαστε συνεπείς».

Δηλαδή εμείς, θα φταίμε για την αποτυχία του Μνημονίου επειδή δεν ήμασταν συνεπείς και όχι το Μνημόνιο που ήταν εκτός τόπου και χρόνου.

Τον ίδιο σκοπό εξυπηρετεί και η τέταρτη αναθεώρηση του ελλείμματος του 2009. Όχι επειδή άλλαξαν τα νούμερα, αλλά επειδή αποφάσισαν να εφαρμόσουν νέα μέθοδο υπολογισμού του ελλείμματος!

Με αναθεωρημένο έλλειμμα προς τα επάνω, τα νέα μέτρα είναι μονόδρομος!

Νέα μέτρα, όμως, εντός του 2010 σημαίνει αποτυχία του Μνημονίου.

Τι κάνουμε τότε για να μη χρεωθούνε την αποτυχία;

Ε, ανακαλύπτουμε τη νέα μαγική λύση σωτηρίας που ακούει στο όνομα αναδιάρθρωση του χρέους!

Είναι κακό η αναδιάρθρωση;

Κατ’ αρχήν να διευκρινίσουμε ότι η αναδιάρθρωση χρέους αποτελεί μια έσχατη και επώδυνη λύση. Ενδεχομένως περισσότερο επώδυνη και από την μέχρι τώρα πολιτική του Μνημονίου. Επιλέγεται όταν δεν υπάρχει άλλη οδός σωτηρίας. Και έχει μακροχρόνιες αρνητικές συνέπειες για την αξιοπιστία μιας χώρας. Οι αγορές μελλοντικά θα σε αντιμετωπίζουν με καχυποψία και επιφυλακτικότητα. Για αυτό ας μη σπεύσουν να πανηγυρίσουν.

Είχαμε γράψει από τον περασμένο Ιούνιο ένα άρθρο με τίτλο μήπως «Kάνουμε ήδη αναδιάρθρωση;» όπου επισημαίναμε ότι η ΕΚΤ, με τους όρους που δανείζει τις ελληνικές τράπεζες, ουσιαστικά αναδιαρθρώνει το χρέος μας. Δεν έχει νόημα να επαναλάβουμε τα ίδια επιχειρήματα.

Επειδή, όμως, την αναδιάρθρωση (όταν αυτή αποφασιστεί) θα μας την εμφανίσουν ως επιτυχία, δικαιούμαστε να ρωτήσουμε:

Αν η αναδιάρθρωση χρέους είναι μια καλύτερη λύση, γιατί δεν προτιμήθηκε από το Μνημόνιο;
Εξετάσθηκαν άλλες εναλλακτικές προτάσεις εξόδου της χώρας από την κρίση;
Αν επιλεγεί η αναδιάρθρωση θα αφορά μέρος ή το σύνολον του ελληνικού χρέους;
Με την αναδιάρθρωση θα παραμείνουμε στο Μνημόνιο ή θα απεμπλακούμε απ’ αυτό;
Η αναδιάρθρωση μήπως ήταν συμπεφωνημένη στην περίπτωση που αποτύγχανε η πολιτική του Μνημονίου;
Μήπως η αναδιάρθρωση που συζητείται, στην πράξη δεν είναι τίποτα άλλο, παρά παράταση των όρων του Μνημονίου, ελαφρώς τροποποιημένων για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα;

Επίλογος

Το γεγονός ότι αρχίζουν σιγά – σιγά να μας προετοιμάζουν για το ενδεχόμενο μιας ελεγχόμενης χρεοκοπίας, σημαίνει ότι η πολιτική του Μνημονίου απέτυχε.

Σημαίνει ότι απέτυχε προσωπικά και ο κ. Παπανδρέου γιατί ο ίδιος μας παρουσίασε, με τρόπο μάλιστα πανηγυρικό από το Καστελόριζο, την …σωτήρια λύση του Μνημονίου.

Είναι προφανές ότι κάποιοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την αποτυχία αυτή (ευθύνες που δεν είναι μόνο πολιτικές).

Πρέπει, επίσης, να γίνει κατανοητό στον ελληνικό λαό ότι μετά τα, εκβιαστικά, διλήμματα που τέθηκαν από την πλευρά του Πρωθυπουργού για τις εκλογές της Κυριακής, η καταψήφιση των υποστηρικτών του Μνημονίου είναι όντως «πατριωτικό καθήκον».

Κώστας Ροδινός