Έγκλημα και τιμωρία στην Ελλάδα...

του Κώστα Στούπα

Στην Ελλάδα εύκολα μπορεί κάποιος να βρει στα προγράμματα κάθε κόμματος δέκα εναλλακτικές προτάσεις διανομής του πλούτου. Τη μια πιο «δίκαιη» από την άλλη...

Για να μοιράζεις κάτι όμως, πρέπει να το αποκτήσεις πρώτα... Ετσι θέλει η κοινή λογική σ’ αυτό το σύμπαν. Στη χώρα μας όμως η κοινή λογική είναι σπάνιο είδος.
Δύσκολα θα βρει κάποιος ένα έστω υποτυπώδες σχέδιο παραγωγής πλούτου, όσο και αν ψάξει στα προγράμματα ολόκληρου του πολιτικού φάσματος. Αυτός, ίσως είναι ένας από τους λόγους που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Άλλος ένας είναι το ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας που έχουν δημιουργήσει την πεποίθηση ότι η πατρίδα τούς οφείλει ισοβίως ένα μισθό, προσφέρουν ή δεν προσφέρουν κάποια υπηρεσία.

Ο αριθμός αυτών που εξασφαλίζουν ένα ισόβιο μισθό από το ελληνικό δημόσιο έχει υπερτριπλασιαστεί τα τελευταία τριάντα χρόνια. Δεν είχαμε ανάλογη αύξηση στα έσοδα καθώς οι ιδιωτικές παραγωγικές επιχειρήσεις έκλειναν η μια μετά την άλλη με τις ευλογίες συνδικαλιστών και πολιτικών...

Αριστεροί και δεξιοί λοιπόν διαγκωνίζονται ποιος έχει καλύτερο πρόγραμμα διανομής του πλούτου. Και επειδή ο πλούτος που παράγει η χώρα πολλά χρόνια τώρα είναι λιγότερος από αυτός που καταναλώνει, αθροίστηκε ένα δημόσιο χρέος 300 δισ. ευρώ.

Είναι φανερό λοιπόν ότι για να πάρουμε κάποιον στα σοβαρά θα πρέπει να απαντάει με σοβαρότητα, ποιος και πώς θα παράγει τον πλούτο στη χώρα μας... μετά αποφασίζουμε πως θα τον φορολογούμε και πως θα το διανέμουμε...



Η ασυναρτησία...

Μια ασυναρτησία που ακούω συχνά τελευταία είναι ότι αν σταματήσουν να πληρώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έχουμε επιδείνωση του οικονομικού κλίματος λόγω κάμψης της ζήτησης.

Ναι, για κάποιο διάστημα θα συμβεί αυτό. Αλλά μετά όμως θα βρουν δουλειά, θα αποκτήσουν εισόδημα από περισσότερο αποδοτικές δραστηριότητας και θα εκκινήσουν ενάρετο οικονομικό κύκλο...

Σε κάθε άλλη περίπτωση το δίλημμα μοιάζει με την κεντρική ιδέα που περικλείει η εξής ιστορία:

Εκβιάζουμε το φούρναρη και το μανάβη να μας πληρώνει προστασία ή «κερατιάτικα» (αφού δεν τους προσφέρουμε καμιά υπηρεσία...) και τους λέμε ότι αν δεν ήμασταν εμείς να ξοδεύουμε τα χρήματα που μας δίνουν, θα είχαν μειωμένες πωλήσεις που θα οδηγούσαν σε ύφεση...

Όταν δεν φτάνουν οι εισπράξεις του μανάβη και του φούρναρη, βάζουμε το δημόσιο να δανείζεται και να πληρώνει μισθούς και πάει λέγοντας...

Αυτό ήταν ένα διαρκές έγκλημα που κράτησε δεκαετίες και τώρα μάλλον έχει φτάσει η ώρα της τιμωρίας...


Πηγή:www.capital.gr


http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/11/blog-post_1817.html