Την Κυριακή μην πιάσετε αιχμαλώτους (Take no prisoners)

Σου είπαν ψέμματα πολλά,
ψέμματα σήμερα σου λένε ξανά
 κι αύριο ψέμματα ξανά θα σου πουν,
ψέμματα σου λένε οι εχθροί σου
μα κι οι φίλοι σου με ψεύτικες αλήθειες σε κοιμίζουν.

Πού πας με ψεύτικα όνειρα;
Καιρός να σταματήσεις,
καιρός να τραγουδήσεις,
καιρός να κλάψεις και να πονέσεις,
καιρός να δεις.

(Μίκης Θεοδωράκης: Για τον Ανδρέα Λεντάκη)

Μονόλογος τρελλού

Δεν θα πω πόσο υπέροχος είσαι, κυρίαρχε λαέ. 
Δεν ζητάω την ψήφο σου, για να έχω λόγο να σε κολακέψω.

Ζητάω σημάδι αν έχεις ακόμα μάτια, μυαλό, αξιοπρέπεια.

Ή αν, όπως τα κοτόπουλα που εκτρέφονται για αλυσίδες fast food, έχεις γενετικά τροποποιηθεί.

Αν όπως αυτά έγιναν πτηνά δίχως φτερούγες, εσύ, από νοούμενος υψηλόφρων πολίτης, έγινες καθηλωμένο τηλεορασόπληκτο ανδρείκελο.

Ή, χειρότερα, αν θα γίνεις η «κότα» στο chicken game (*) που παίζεται. 
Γιατί αν στρίψεις πρώτος, αν φοβηθείς και την Κυριακή ψηφίσεις τους γκαουλάϊτερ, είσαι οριστικά τελειωμένος.

«Σιγά», ακούω αντιρρήσεις, «όλες οι εκλογές στην Ελλάδα αναγορεύονται σε ζήτημα ζωής ή θανάτου».

Εν μέρει ορθό. Πραγματικά ιστορική ήταν η περυσινή εκλογή. Όταν για πρώτη φορά από το 1261, με εξαίρεση τη σκλαβιά, κυβερνά τον τόπο κάποιος που ούτε είναι ούτε θέλει να είναι Έλληνας.

Με την ψήφο σου, κυρίαρχε λαέ – και με την ευγενική χορηγία των συνήθων νταβατζήδων.

Αγόρασες ελπίδα από το μικρό μαγαζάκι του τρόμου και κατέληξες θλιβερή ατραξιόν στο Τσίρκο των απάτριδων.

Είσαι ο ζωντανός στόχος στο νούμερο που πετάνε μαχαίρια. 
Όμως δεν στοχεύουν δίπλα σου αλλά καταπάνω σου. 
Και σε έχουν πετύχει όλα.

Τώρα ανακαλύφθηκε ότι εσύ κι ο Πάγκαλος τρώτε το ίδιο.

Γι’ αυτό περικόπτονται οι αποδοχές και οι συντάξεις σου.

Και το εναπομένον κοινωνικό κράτος κατεδαφίζεται.

Τώρα ο πολιτισμός, τα σύμβολα και η εθνική παιδεία σου ενοχλούν.

Τώρα πληρώνεις για συμβούλους διεθνείς κομπογιαννίτες.

Τώρα η δια των εξοπλισμών αποτρεπτική σου ικανότητα «είναι ντροπή».
Κι ο Ερντογάν μετέτρεψε το Άγκυρα-Αθήνα σε Κολιάτσου-Παγκράτι.

Τώρα δεν ισχύει ούτε το Σύνταγμά σου : Είσαι χρεωμένος.

Κυρίως όμως τώρα βρέθηκε γιατί είσαι χρεωμένος : επειδή είσαι διεφθαρμένος.

Με την αρχέγονη αυτή ενοχή σε έπεισαν να δέχεσαι τις μαχαιριές αγαλλιώντας, σαν αυτομαστιγωνόμενος ζηλωτής.

Μήπως έχουν δίκιο;
Χρόνια ψηφίζεις με γνώμονα μόνο την τσέπη.

Πήρες το τραίνο της «Αλλαγής» και του «Εκσυγχρονισμού».

Άσχετα αν βρέθηκες στο «Εξπρές του Μεσονυχτίου».

«Και ποιος είσαι εσύ που με κρίνεις; Που ηθικολογείς κουνώντας μου το δάχτυλο, σαν τον Παυλίδη; » αγριεύει ο κυρίαρχος λαός.

Δεν πρόσεξες.

«Εγώ» είμαι «εσύ».

Εσύ που επεδίωξες διορισμό επειδή δεν παράγεται τίποτα. 
Εσύ που άνοιξες μαγαζί σαν αντίδοτο στην ανεργία.

Εσύ που ίδρυσες επιχείρηση με όνειρα και σχέδια.

Εσύ που δουλεύεις έντιμα στον ιδιωτικό τομέα.

Εσύ που διακονείς την επιστήμη.
Εσύ που κινείς τον κρατικό μηχανισμό – δεν κάθονται όλοι.

Εσύ ο ένστολος, που ο όρθιος οχετός σε λέει «αντιπαραγωγικό».

Εσύ, η μεσαία τάξη. Η χώρα δηλαδή.

Που βρίσκεσαι μετέωρος, ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων.

Στο δρόμο. Σε αίθουσες αναμονής συνεντεύξεων.

Ή τριγυρνάς παραμιλώντας σε πεζοδρόμια πόλεων ξένων, κάνοντας πάλι επίκαιρο τον Καζαντζίδη.

Όχι. Δεν είμαι «εσύ», παράσιτο.

Εκατομμυριούχε συνδικαλιστή, αεριτζή «σύμβουλε», χρηματοπιστωτική βδέλλα, ματσωμένε δημόσιε υπάλληλε, κρατικοδίαιτε πλιατσικολόγε που αυτό-αποκαλείσαι επιχειρηματίας, μπαταχτσή που ζεις με δανεικά κι αγύριστα.

Από σένα «μπήκαν στην πόλη οι οχτροί».

Και τώρα δεν ζητούν τίποτα λιγότερο από το να σηκωθεί στο δικαστήριο η κατά φύση βιασθείσα και να ζητήσει να βιασθεί ξανά, παρά φύση.

Θέλουν την έγκρισή σου για να ισχυριστούν ότι «ήταν συναινετική συνουσία μεταξύ ενηλίκων», όχι βιασμός.

Αυτό θα κάνεις ΑΝ βάψεις το χάρτη έστω και σε μια περιφέρεια πράσινο.

Γιατί ο στεφανωμένος με βραβεία Γότθων εκπρόσωπος τους δεν αντέχει να πάρει τα επερχόμενα, σκληρότερα μέτρα.

Παρά την ισχυρή λαϊκή εντολή του 2009 δεν θα αντέξει αν απολύσει 200-300.000 δημόσιους υπάλληλους όπως τον διατάζουν οι τροϊκανοί, αν στείλει στην απόγνωση τον περίγυρο των απολυμένων, 800.000 πληθυσμό, σε συνθήκες μιας οικονομία που είναι βυθισμένη στην ύφεση.

Για να σε φοβίσουν έβγαλαν στη σκηνή άρον-άρον μέχρι και το θίασο της τρομοκρατίας. Τους χρήσιμους ηλίθιους που στέλνουν τρακατρούκες στον Σαρκοζύ, ενώ υποτίθεται δρουν «εν ονόματι του λαού» χωρίς όμως ούτε να κουνιούνται όταν υποφέρει!

Γι’ αυτό είναι ιστορικές αυτές οι εκλογές. 
Όχι και καλά για να βγει ο –κάθε- Ψωμιάδης.

Μερικοί καχύποπτοι ίσως πουν «τρελλέ, προωθείς εμμέσως τον Σαμαρά». 
Ίσα-ίσα, ξετυλίγω το εφιαλτικό για τον Σαμαρά σενάριο. 
Πρωθυπουργός θα γίνει. 
Αλλά αν βρεθεί με 400 δις € χρέος, με 1 εκατ. ανέργους, με μια χώρα που έχει απωλέσει εθνική κυριαρχία, εάν δεν κάνει την «επανάσταση» που επαγγέλθηκε δεν θα σταθεί ούτε 5 μήνες.

Η «άλλη πολιτική» φοβίζει τους λίγους, σε Νέα Υόρκη, Ουάσινγκτον, Φρανκφούρτη, που περιμένουν την Κυριακή να επευφημήσεις τον trendy μαραθωνοδρόμο-δήμιό σου.

Αλλά υπάρχουν και οι πολλοί, στο Μπουένος Άϋρες και στο Σαντιάγκο, στο Δουβλίνο και στη Μαδρίτη, στην Κοπεγχάγη και στην Μασσαλία.
Που περιμένουν να δείξεις ότι παραμένεις όρθιος.

Ότι δεν συνεμορφώθης.

Αυτό είναι το μόνο μήνυμα που σού πρέπει να στείλεις.

Ξέχνα «διαρκείς διαβουλεύσεις», «συναντήσεις κοινωνικών εταίρων», «ανοιχτή διακυβέρνηση».

Μια μόνο σφαίρα έχεις στο όπλο. Το παραβάν. 
Αυτό μόνο φοβούνται.

Μπορείς να τους σκοτώσεις ή να αυτοκτονήσεις.

Αν δεν ξεριζώσεις το σάπιο γονίδιο, αν δεν στείλεις τη Μαργαρίτα σαν τη Φρειδερίκη στα ξένα, θα πας εκεί εσύ ή τα παιδιά σου. Με one way εισιτήριο.

Θα μπορούσες να θυμηθείς χιλιάδες παραδείγματα από την λαμπρή Ιστορία σου.

Αλλά στην περίσταση ταιριάζει πρόσφατο κλέος :

«Σκίσε τους μνημονιακούς σα σαρδέλλα», όπως ούρλιαζε ο Χελάκης από τη Λισαβώνα.

Προφήτης

(*) chicken game. Παιχνίδι «θάρρους». Δύο αυτοκίνητα τρέχουν προς αντίθετη κατεύθυνση σε πορεία σύγκρουσης. Όποιος δειλιάσει πρώτος και στρίψει για να αποφύγει τη σύγκρουση είναι η «κότα» που χάνει.
Ο James Dean, στο «Επαναστάτης χωρίς αιτία», έμεινε αθάνατος με την εκδοχή δύο αυτοκινήτων που τρέχουν παράλληλα προς το γκρεμό. Κέρδιζε όποιος πήδαγε τελευταίος.

Στην Πολιτική και στις επιχειρήσεις νοείται ως στάση σε σύγκρουση.

(**) Η πειρατική σημαία σε κόκκινο φόντο σήμαινε «δεν παίρνουμε αιχμαλώτους».


http://www.antinews.gr/?p=69774