ΓΑΠ: Το κατακάθι του ΓΕΝΙΚΟΥ πολιτικού εκφυλισμού.

 Θύμιος Παπανικολάου

Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, όσο προικισμένη και χαρισματική και αν είναι, δεν δημιουργεί ούτε καθορίζει την Ιστορία. Στην καλύτερη περίπτωση εκφράζει και αποτυπώνει το ιστορικό γίγνεσθαι: Βάζει τη σφραγίδα της πάνω στα γεγονότα.

Βεβαίως δεν υποτιμούμε τη σπουδαιότητα του ατομικού στοιχείου μέσα στο μηχανισμό της ιστορικής διαδικασίας, ούτε τη σημασία του τυχαίου μέσα στο ατομικό. Μόνο που η ιστορική προσωπικότητα πρέπει να εξετάζεται, μαζί με όλες τις ιδιομορφίες της, όχι σαν απλό σύνολο ψυχολογικών γνωρισμάτων μα σαν ζωντανή πραγματικότητα, βγαλμένη μέσα από καθορισμένες κοινωνικές συνθήκες και αντιδρώντας σε αυτές.
ΤΟ ΑΤΟΜΙΚΟ, συνεπώς, πολιτικό μέγεθος είναι κοινωνική λειτουργία. Το μπόι κάθε πολιτικού καθορίζεται από το μπόι της εποχής του, από το μπόι αυτού που εκφράζει. Είναι μεγάλος ένας ηγέτης όταν εκφράζει τα άλματα και τις πτήσεις της ιστορίας, την ανοδική της, δηλαδή, γραμμή και όχι τις πτώσεις της ιστορίας.

Φυσικά και οι ηγέτες των ιστορικών πτώσεων είναι μεγάλοι με τον τρόπο τους –όπως έλεγε ο Ένγκελς: «Μεγάλοι όσο μπορεί να είναι χωρίς να πάψουν να είναι μετριότητες».

Και αυτά τα αμαλγάματα της πτώσης, που αποκτούν ξαφνικά ηγετικό ρόλο ακριβώς γιατί αποτελούν το κράμα των ποικίλων και ανόμοιων στοιχείων της παρακμής και του πολιτικού εκφυλισμού, είναι αυτά που εκφράζουν την πολιτική ασημαντότητα και πνευματική κενότητα της εποχής.

Ένα τέτοιο αμάλγαμα ήταν, π.χ., ο Κώστας Σημίτης. Δεν θα υπήρχε, ίσως, καταλληλότερος για να εκφράσει την παρακμή και σήψη του ΠΑΣΟΚ, την ένδεια του πνεύματος, την αχρωμία της συνείδησης, την κυριαρχία της χυδαίας μετριότητας και της τυποποιημένης ομοιομορφίας: Τη συντηρητική μετάλλαξη και ιστορική πτώση…



ΑΥΤΗΝ την επελαύνουσα συντηρητικοποίηση της κοινωνίας και τη νεοταξική έφοδο εξέφρασε ο Σημίτης. Γι’ αυτό στα μάτια πολλών εμφανίστηκε ως ηγέτης, ως μια προσωπικότητα πολιτικά ισχυρή και ευφυής.

Θυμάστε, την υστερική υποστήριξη που είχε ο Σημίτης από όλα τα κέντρα εξουσίας.

Όλοι τότε εξήραν τις προσωπικές «ικανότητες», τα «χαρίσματα» και το «άστρο» του. Όταν η ανοησία κυριαρχεί στις κοινωνικές σχέσεις, το ευφυές γίνεται βλακώδες και η βλακεία ευφυία.

Στο πρόσωπο του Σημίτη τότε διαθλάστηκε ο κυρίαρχος κοινωνικός και πολιτικός συντηρητισμός, το μακάβριο πρόσωπο της νεοταξικής αυθάδειας, η πολιτική ύπνωση και αδράνεια, καθώς και οι συνακόλουθες φόρμες: το θηριώδες πολιτικό ψεύδος, η αυθάδης απάτη και οι αχαλίνωτοι «εκσυγχρονιστικοί» μύθοι.

Ο Σημίτης στην καμπή καθόδου και εκφυλισμού του ΠΑΣΟΚ γίνεται ο κόμβος της συντηρητικής πτώσης: Η καλύτερη προσφορά στη μαζική συντηρητική ζήτηση!

Γι’ αυτό αποτελεί και την πιο ακραία νεοφιλελεύθερη αντίδραση, η οποία έδωσε την πιο απαίσια έκφραση στη διαφθορά, τα σκανδαλώδη προνόμια, στον παρασιτισμό, στην υποτέλεια και στη βουλιμία της κεφαλαιοκρατικής κάστας και των ποικίλων αρπακτικών.

Η «εκσυγχρονιστική» κάστα των νεόπλουτων της εξουσίας (το προϊόν του εκφυλισμού του ΠΑΣΟΚ) προσέδωσε στον κυνισμό και τη σφετεριστική υποκρισία θηριώδεις διαστάσεις και ανύψωσε την απάτη και το ψεύδος σε «αρετές».

ΟΙ «ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΕΣ» ενώ υλοποιούσαν όλα τα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού και ενώ αναπαλαίωσαν το οικοδόμημα των ακραίων αντιδραστικών ιδεών, παρουσιάζονταν σαν συνεχιστές των προοδευτικών κινημάτων, των αριστερών παραδόσεων και κατακτήσεων, σαν εκφραστές των «αντιδογματικών» σοσιαλιστικών ιδεών.

Ποτέ αυτή η σφετεριστική αυθάδεια και απάτη δεν πήραν τόσο αποκρουστικές διαστάσεις.

Όλα αυτά τα παράσιτα του σοσιαλδημοκρατικού νεοφιλελευθερισμού επί πολλά χρόνια ρουφούσαν, σαν βδέλλες, τους χυμούς της κοινωνίας και των Ιδεών, επέβαλαν ένα σκανδαλώδες καθεστώς πολιτικής αλλοτρίωσης και διαφθοράς και ταυτόχρονα εμφανίζονταν, με φρενοβλαβές θράσος, σαν συνεχιστές των προοδευτικών δυνάμεων και των αριστερών αιτημάτων της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς.




Αυτό το καθεστώς του σημιτισμού (ακραίος νεοφιλελευθερισμός με σοσιαλδημοκρατική σάλτσα) διαπότισε όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής και, με αχαλίνωτη κυνικότατα, παρήγαγε όλες της μορφές της πνευματικής κατάπτωσης, βρώμισε κάθε Ιδέα και Ηθική και επέβαλε τα «ήθη» της Νέας Εποχής.

Το καθεστώς αυτό του «εκσυγχρονισμού» αποτελεί, με πολιτικούς όρους, ΟΧΙ μόνο το προϊόν του εκφυλισμού του ΠΑΣΟΚ, αλλά ολόκληρου του πολιτικού κόσμου.

Αποτελεί το προϊόν της μεγάλης ήττας της ελληνικής κοινωνίας και της νέας, νεοταξικής ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ της…

ΤΟΤΕ συντελέστηκε η ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΥΠΟΤΑΓΗ της Πολιτικής στους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης: Της Νέας Τάξης.

Τότε κυριάρχησαν ΠΛΗΡΩΣ και ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΑ οι μηχανισμοί του διεθνούς ιμπεριαλισμού και οι «μαφίες» τους, σε ΟΛΑ τα κόμματα, σε όλες τις πολιτικές δομές του ελληνικού κράτους και τα προπαγανδιστικά Ιερατεία.

Δεν μπορεί να αποκόψουμε το εκφυλισμένο και μεταλλαγμένο πασοκικό παράσιτο από το ΣΥΝΟΛΟ του καθεστώτος και των κομμάτων.

Η ιδεολογική και πολιτική πτώση, η σήψη και η διαφθορά, ο κομματικός παρασιτισμός και η ΥΠΟΤΑΓΗ στα ξένα κέντρα εξουσίας δεν περιορίζονταν μόνο στο ΠΑΣΟΚ, αλλά σε όλα τα κόμματα και τις δομές εξουσίες.

Δεν θα μπορούσε ΠΟΤΕ να επιβληθεί και να γίνει ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΓΕΝΙΚΟ το «εκσυγχρονιστικό κράτος και παρακράτος, ο πασοκικός εκφυλισμός, εάν όλα τα κόμματα δεν είχαν και αυτά εκφυλιστεί «εκσυγχρονιστικά», αν δεν είχαν «πασοκοποιηθεί», αν δεν είχαν μεταλλαχτεί σε παρασιτικά εξαρτήματα των «νταβάδων»: Των εγχώριων, αλλά κυρίως των ξένων «νταβάδων».

Ο σοσιαλδημοκρατικός νεοφιλελευθερισμός, αυτή η νέα ΜΟΧΘΗΡΗ «δεξιά», απλώς αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος αυτής της νεοταξικής επέλασης, αυτού του νέου αποτρόπαιου ΔΩΣΙΛΟΓΙΣΜΟΥ που συνίσταται σε τούτο: Τα ελληνικά κόμματα και το ελληνικό κράτος να ΙΣΟΠΕΔΩΝΟΥΝ και να προωθούν τη ΔΙΑΛΥΣΗ του ελληνικού έθνους.




ΟΛΑ τα κόμματα και όλες οι δομές εξουσίας είναι ΣΥΝΕΝΟΧΕΣ για το δράμα που ζούμε. ΟΛΟΙ, με διαφορετικές μορφές και χρώματα, προώθησαν και ΠΡΟΩΘΟΥΝ, τους νεοταξικούς στρατηγικούς στόχους της διάλυσης της εθνικής μας υπόστασης.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ και ΚΟΜΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ.

Κράτος και κόμματα είναι υποταγμένα στους διεθνείς μηχανισμούς του χρήματος και ΔΙΑΛΥΟΥΝ την ελληνική κοινωνία ισοπεδώνοντας αγρίως, σταθερά και καθημερινά το ελληνικό ΕΘΝΟΣ.

Ο «εκσυγχρονισμός», συνεπώς, ως φαινόμενο ΣΥΝΟΛΙΚΟ, αλλά και ως κυβερνητική αιχμή αποτελεί την ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ιστορική ΚΑΜΠΗ της νεοταξικής κυριαρχίας, του εθνομηδενισμού και του νέου δωσιλογισμού.

Ο ΓΑΠ αποτελεί το υποπροϊόν αυτής της «εκσυγχρονιστικής» αχρειότητας. Το κατακάθι του εκφυλισμού: Του γενικού εκφυλισμού της Πολιτικής (όλων των κομμάτων) και του «ειδικού» εκφυλισμού του εκφυλισμένου και εκσυγχρονιστικά μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ.

ΓΑΠ= το τελικό υποπροϊόν του πολιτικού εκφυλισμού και δωσιλογισμού…




Γι αυτό ο ΓΑΠ αποτυπώνει τόσο βλακωδώς, αδίστακτα και θηριωδώς πωρωμένα όλες τις αποκρουστικές μορφές της αχρειότητας, της νεοταξικής μοχθηρίας, του ψεύδους και του δωσιλογισμού.

Το Φεβρουάριο του 2004, μετά τη «στέψη» του, γράφαμε μεταξύ άλλων:

«Ο επιθανάτιος ρόγχος του καταρρέοντος σοσιαλδημοκρατικού νεοφιλελευθερισμού αναδίδει όλα τα εκκρίματα του «πολιτισμού» του: Την απάτη, την ανοησία, τη βαρβαρότητα.

Η «στέψη» του Γεωργίου Παπανδρέου και όλο το συνακόλουθο τελετουργικό των πράξεων και των λόγων αποτελούν τη θεοποίηση της πολιτικής αποβλάκωσης, τη θεοποίηση της αλαζονικής ανοησίας: Συμπτώματα μιας βάρβαρης οπισθοδρόμησης, συμπτώματα ενός προφασιστικού μοντέλου. Το ίδιο το γεγονός ότι ο πολιτικός και πνευματικός κόσμος και ιδιαίτερα η Αριστερά δεν αντιδρούν σε αυτήν την επελαύνουσα αλαζονεία της ανοησίας αποτελεί και αυτό σύμπτωμα αυτής της πολιτικής παθολογίας.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου ανακηρύσσει καθημερινά την επίσημη κηδεία της πολιτικής επιστήμης και όσοι δεν χειροκροτούν, σιωπούν σκανδαλωδώς. Κάθε κοινοτυπία του ή καραμπινάτη πολιτική του ανοησία προβάλλεται σαν ρηξικέλευθη σκέψη, σαν «νέα ιδέα», σαν σοφία. Η κατάλυση και των απομειναριών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (της αστικής) προσλαμβάνεται και προπαγανδίζεται μανιωδώς σαν «διεύρυνση της δημοκρατίας». Το σόφισμα της «συμμετοχικής δημοκρατίας» (αυτή η πομπώδης ανοησία) ταυτίζεται και πλασάρεται σαν «άμεση δημοκρατία».

Γράφαμε, επίσης από τότε:

«Μεταπράτης αυτής της «νέας» παγκοσμιοποιημένης ιδεολογίας, της νεοταξικής, είναι ο Γιώργος Παπανδρέου: Η κατάληξη (στην Ελλάδα) του «εκσυγχρονιστικού» ολοκληρωτισμού. Η απροκάλυπτα αυθάδης και δικτατορική επιβολή του Μάνου, Ανδριανόπουλου, Ανδρουλάκη και Δαμανάκη αποτελεί την κορυφαία συμβολική πράξη των επιταγών της νεοταξικής, ισοπεδωτικής ιδεολογίας.

Το πολιτικό και πνευματικό ιερατείο, δυστυχώς και η Αριστερά, παρακάμπτουν την ουσία αυτού του συμβολισμού και αυτών των πρακτικών. Η Αριστερά αρκείται μόνο στο γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ μεταλλάχτηκε και ότι δεν διαφέρει από τη Ν.Δ.

Η μετάλλαξη όμως αυτή έχει συντελεστεί. Ο «εκσυγχρονισμός» (σοσιαλδημοκρατικός νεοφιλελευθερισμός) ήταν η μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ, η μεταπήδηση από ένα σύστημα ιδεών στο αντίθετό του.

Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι απλώς μια νέα δεξιά, είναι η σύγχρονη, μακάβρια έκφρασή της, η νεοταξική δεξιά, απείρως πιο επικίνδυνη και ύπουλη, σκληρή, ισοπεδωτική και αλαζονική από την κλασσική δεξιά. Η κλασσική δεξιά είναι γνωστή και ορατή, αυθεντικό και κρυστάλλινο το σύστημα των ιδεών της: Είναι ο καθαρός ταξικός αντίπαλος. Η Δεξιά της Νέας Τάξης είναι ο εφιάλτης της ομοιομορφίας, Ιάγος μεταμφιεσμένος και μακιγιαρισμένος με «αριστερά» και «προοδευτικά» χρώματα…»

«… Ο Γιώργος Παπανδρέου καταλύει και αυτά τα ψήγματα της δημοκρατικής νομιμότητας. Ο Γιώργος Παπανδρέου κατασκευάζει ένα κόμμα που ανοίγει το δρόμο στην πλήρη ομοιομορφία και ισοπέδωση, ένα καθαρόαιμο κόμμα της Νέας Τάξης.

Και αυτό δεν έχει καμιά ομοιότητα με το παρελθόν. Ο καθένας που σκέφτεται στοιχειωδώς πολιτικά εύκολα διαπιστώνει ότι με την επιβολή του Γιωργάκη έχουμε μια ΕΙΣΒΟΛΗ (πολιτική και όχι στρατιωτική όπως στο Ιράκ) των Αμερικάνων στην Ελλάδα.

Προωθείται ο πολτός της πολυπολιτισμικότητας και στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Ο νεοταξικός αυτός σχεδιασμός, εκτός των άλλων, έχει και ως στόχο τον αφανισμό των πολιτικών (αλλά και συνδικαλιστικών) οργανώσεων της εργατικής τάξης…»

Αυτά τα γράφαμε το Φεβρουάριο του 2004.

Χρειάστηκαν να περάσουν 7 ολόκληρα χρόνια, να έρθει στην κυβέρνηση ο ΓΑΠ, για να καταλάβουν κάποιοι «αριστεροί» προφήτες ότι είναι ανδρείκελο…

Το χειρότερο, όμως είναι άλλο: Ακόμα δεν έχουν καταλάβει ότι ο ΓΑΠ εκφράζει και αποτυπώνει τον ΟΛΙΚΟ πολιτικό εκφυλισμό, τη σήψη και παρακμή ΟΛΩΝ των κομμάτων.

Σήμερα επιχειρούν οι ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ, όλα αυτά τα παράσιτα των κομμάτων και της πολιτικής, όλα τα πολύχρωμα και παρδαλά παπαγαλάκια, να μας παριστάνουν τους ήρωες της φράσης και της δημοκοπίας εναντίον του ΓΑΠ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ, ενώ είναι όλοι αυτοί το ιδεολογικό και πολιτικό υπόστρωμα του ΓΑΠ.

ΓΑΠ ή Καρατζαφέρης και οι λοιποί κλόουν δεν θα ΥΠΗΡΧΑΝ αν η ΠΟΛΙΤΙΚΗ δεν είχε ΑΦΑΝΙΣΤΕΙ, εάν τα κόμματα, όλα τα κόμματα, και ιδιαίτερα η «ΑΡΙΣΤΕΡΑ» δεν είχαν μεταλλαχτεί σε ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΡΑΣΙΤΑ του νεοταξικού καθεστώτος…