Ανθρωπότητα και Χρόνος ΙΙ

Ν. Λυγερός

Για να αναγνωρίσει, ο εγκέφαλός μας χρειάζεται να επαναφέρει. Κάθε αναγνώριση είναι ένας χρονικός κρίκος μέσα στο γνωστικό χώρο. Η ανθρωπότητα εργάζεται μέσα στο χώρο της μνήμης του πολυκυκλικού χρόνου. Εισάγει αναγνωριστικά στοιχεία στο γνωστικό χώρο για ν’ αφήσει ίχνη μέσα στο χρόνο. Το στιγμιαίο του παρόντος είναι μόνο και μόνο τεχνητό, ένα ανεπαρκές τέχνασμα σ’ ένα στρατηγικό πλαίσιο. Η ανθρωπότητα ενεργεί μέσα στο μέλλον για να κτίσει το παρελθόν. Είναι αγκυροβολημένη στο παρελθόν για να συλλάβει το μέλλον.
Μόνο που δεν ζει στο ενδιάμεσο. Μεταμορφώνει την ύλη σε έργο μέσω της υλοποίησης της σκέψης σε πράξη. Με αυτή την έννοια ενεργεί ως ηθοποιός. Με την υπεροχή του Koan επί του μηδενός ανάμεσα σε δύο σκέψεις, σκέφτεται διαρκώς για να υπάρχει, δημιουργεί διαρκώς για να υφίσταται. Χωρίς να την αγγίζει το «φαίνομαι» που δεν έχει εξάλλου καμία σημασία γι’ αυτήν, η ανθρωπότητα υπάρχει μόνο και μόνο μέσω του έργου της. Χωρίς αυτό, θα υποβαθμιζόταν σε μία κοινωνία σ’ ένα τοπικό πλαίσιο. Ούτε όμως αποτελεί μια απλή προέκταση αυτής της ιδέας. Ανεπηρέαστη από τη μόδα, η ανθρωπότητα ως διαχρονική οντότητα, για να εξελίσσεται οφείλει να συγκρίνει και ως εκ τούτου να ανακαλύπτει για να διαμορφώνει τη δράση της. Δεν μπορεί να περιοριστεί σε ένα όραμα αυστηρά συμπεριφορικό ή ακόμα συστημικό. Δεν ανήκει σ’ αυτό που ονομάζουμε σύστημα. Βέβαια, η πανταχού συγχρονική παρουσία της θα μπορούσε κάπως να διαταράξει τη σκέψη μας, μα αυτό δεν ισχύει παρά μόνο σε κοινωνικό πλαίσιο. Η ανθρωπότητα οικοδομείται μόνο μέσω της δράσης των ανθρώπων. Δεν την αγγίζουν τα άτομα. Εκτός εάν αυτά τα άτομα στην επιθυμία τους να αλλάξουν τα πράγματα για την καλύτερη συντήρηση ενός τεχνητού παρόντος, διαπράττουν έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας. Στην πραγματικότητα, η γενοκτονία δεν χαρακτηρίζεται μόνο από την έκφραση «συστηματική καταστροφή» διότι δεν ορίζει επακριβώς τι καταστρέφεται. Ενώ με τα δεδομένα της ανθρωπότητας, η γενοκτονία θεωρείται ως επιθυμία αφανισμού κάθε ανθρωπιάς μέσα στην κοινωνία. Η κυρίαρχη κοινωνία δεν μπορεί να επιβληθεί παρά μόνο διαγράφοντας κάθε ίχνος πολιτισμού που θα μπορούσε να θυμίζει την ύπαρξη και κυρίως τη δράση της ανθρωπότητας. Είναι, μεταξύ άλλων, γι’ αυτόν το λόγο που η κοινωνία τάσσεται με τόση μανία εναντίον του βιβλίου. Στην ουσία, αυτό το αντικείμενο που είναι γραμμένο από τους νεκρούς για τους αγέννητους δρα ως κινητήριος δύναμη μέσα στην ανθρωπότητα. Χωρίς να έχει στόχο να ευχαριστήσει, αναζητεί τη διάρκεια. Δεν συσχετίζεται με το κόστος, αλλά με την αξία. Γι’ αυτό δεν αντιπροσωπεύει μία κοινωνική αρχή, αλλά μία ανθρώπινη αξία. Άρα αποτελεί ένα ίχνος που πρέπει να διαγραφεί για να έχει υλοποιηθεί πλήρως μια γενοκτονία. Κι αυτό πρέπει να γίνει σε δύο επίπεδα. Πρώτον, η φάση της εξόντωσης και δεύτερον, η φάση της ανυπαρξίας. Μια γενοκτονία δεν έχει πλήρως επιτευχθεί παρά μόνο όταν δεν υπάρχουν πλέον τα βιβλία του παρελθόντος και εφόσον κανένα βιβλίο του μέλλοντος δεν αναφέρει την ύπαρξή της. Ως διαγραφή της ανθρώπινης μνήμης, η γενοκτονία γραμμικοποιεί το χρόνο. Διαγράφοντας το παρελθόν και το μέλλον, επαναλαμβάνει το παρόν. Με αυτόν τον τρόπο, δεν υπάρχει στοιχείο σύγκρισης, άρα δεν υπάρχει εξέλιξη. Η απουσία αναγνώρισης δεν επιτρέπει στον εγκέφαλο να επαναφέρει. Έτσι το κοινωνικό σύστημα πετυχαίνει την εκμηδένιση του ανθρώπου. Επομένως, η ανθρωπότητα έχοντας επίγνωση αυτής της διαδικασίας, πρέπει να μετατρέπεται σε ένα δίκτυο που να αντέχει στο χρόνο.



http://www.lygeros.org/3099-gr.php