Τα παιδιά του Θαλασσαετού (σκηνή 2η)

Στα όρια της λήθης

Ν. Λυγερός

Δέσποινα: Λες και σταμάτησε η ιστορία…
Μαρία: Για ν' αρχίσει η φαντασία!
Φιορέλα: Γιατί είμαστε μόνοι μας;
Άννα: Για να νιώσουμε σαν τους κατοίκους.
Φιορέλα: Τι θέλεις να πεις;
Κωστής: Στην τελευταία καταγραφή οι κάτοικοι είναι λιγότεροι από εκατό.
Φιορέλα: Αλήθεια;
Κλάους: Ο Κωστής λέει πάντα την αλήθεια.
Γιάννης: Γιατί το λες αυτό;
Κλάους: Διαβάζει τα βιβλία.
Ερμής: Λοιπόν πρέπει να πάρουμε μια απόφαση.
Μανώλης: Να κάνουμε κάτι τέλος πάντων.
Νίκος: Συμφωνώ.
Αλέξανδρος: Πρέπει να σκεφτούμε κάτι.
Ευτύχης: Το πρόβλημα είναι τι;
Δέσποινα: Είμαστε στη Γαύδο;
Μαρία: Είμαστε αναμνήσεις;
Φιορέλα: Είμαστε σ' ένα Μουσείο;
Άννα: Είμαστε σκέψεις;
Νίκος: Ή πράξη φαντασίας ;
Ερμής: Εμείς θα τ' αποφασίσουμε.
Μανώλης: Μα πώς είναι δυνατόν;
Γιάννης: Ο δάσκαλος λέει ότι πρέπει να κάνουμε το αδύνατον όταν είμαστε μαθητές.
Κωστής: Αυτό γράφουν και τα βιβλία.
Κλάους: Είμαστε σελίδες της ιστορίας.
Αλέξανδρος: Αλλά σε ποιο βιβλίο ανήκουμε.
Ευτύχης: Μοιάζουμε με τη Γαύδο…
Μανώλης: Δηλαδή;
Ευτύχης: Κανείς δεν μας δίνει σημασία ακόμα. Είμαστε πολύ μικροί για τους μεγάλους.
Μανώλης: Και το ίδιο συμβαίνει με τη Γαύδο;
Γιάννης: Ακριβώς.
Κωστής: Ενώ βρισκόμαστε στην άκρη του κόσμου.
Γιάννης: Και στη φυσική οι άκρες χαρακτηρίζουν τον κόσμο.
Ερμής: Γιατί λέτε ότι είναι σαν εμάς η Γαύδος;
Αλέξανδρος: Διότι είναι μικρή και έχει πολλές δυνατότητες.
Νίκος: Αλλά ποιος το ξέρει;
Κωστής: Η ιστορία…
Μανώλης: Να ζητήσουμε από το δάσκαλο να μας πει περισσότερα.
Δέσποινα: Δεν θα πρέπει πρώτα να του δείξουμε ότι μας ενδιαφέρει;
Μαρία: Έχει δίκιο η Δέσποινα.
Άννα: Αλλά εμείς στην ουσία δεν ξέρουμε ότι υπάρχει.
Φιορέλα: Όπως κάθε παιδί που γεννιέται.
Γιάννης: Γιατί είναι τόσο σημαντική η Γαύδος; Αυτό είναι το ερώτημα;
Κλάους: Η ίδια η θέση της;
Κωστής: Η ξηρά ή η θάλασσα;
Αλέξανδρος: Σωστά, σωστά… Κάτι γίνεται με τη θάλασσα.
Ερμής: Η θάλασσα είναι από τα χαρακτηριστικά μας.
Νίκος: Και τα νησιά.
Μανώλης: Δίχως νησιά δεν έχουμε θάλασσα.
Άννα: Και δίχως θάλασσα δεν έχουμε πατρίδα.
Γιάννης: Γι' αυτό είναι σημαντική η Γαύδος.
Κωστής: Είναι το κέντρο του κύκλου.
Αλέξανδρος: Όταν κοιτάζουμε τον κύκλο, ποιος βλέπει το κέντρο του;
Γιάννης: Και το κέντρο δεν ανήκει καν στον κύκλο.
Κλάους: Γι' αυτό δεν του δίνουν σημασία.
Μανώλης: Και τι σχέση έχει με τα παιδιά;
Αλέξανδρος: Το παιδί είναι το κέντρο του κύκλου του μέλλοντος.
Ερμής: Αυτό είναι το πιο παράξενο μάθημα που έχω ακούσει.
Νίκος: Εγώ να δεις!
Μαρία: Και τι θα κάνουμε με τα χρώματα;
Δέσποινα: Ναι, είναι σαν ασπρόμαυρα λουλούδια.
Φιορέλα: Να τα ζωντανέψουμε!
Άννα: Και τι προτείνετε;
Νίκος: Θα κάνουμε μια θεατρική παράσταση!
Ερμής: Τι είναι αυτά τα πράγματα;
Δέσποινα: Γιατί όχι;
Μαρία: Έτσι θα μπορέσουμε να μιλήσουμε!
Ερμής: Να μιλήσουμε και να πούμε τι;
Νίκος: Ότι είμαστε τα παιδιά του Θαλασσαετού!
Ερμής: Και ποιος θα μας πιστέψει;
Γιάννης: Η αλήθεια.
Κωστής: Ο άνθρωπος που δεν ξεχνά!
Κλάους: Ο δάσκαλος!
Άννα: Μπορεί και να μας βοηθήσει ν' ανεβάσουμε την παράσταση…
Φιορέλα: Και να τη δείξουμε στην Κρήτη.
Δέσποινα: Έτσι θα παίξουμε κι εμείς ένα ρόλο!
Μαρία: Για το μέλλον της Γαύδου!
Ερμής: Ε τότε, θέλω κι εγώ ένα ρόλο.
Νίκος: Είδατε, τα καταφέραμε! Θα γίνουμε τα χρώματα των αναμνήσεων.
Κωστής: Θα πρέπει να έχει και περιπέτεια το θεατρικό μας…
Δέσποινα: Και αισθήματα.
Γιάννης: Και λίγο μουσική!
Ερμής: Δική μας! Λύρα ή μπουζούκι…
Αλέξανδρος: Όλα γίνονται αρκεί να το θέλουμε πραγματικά.
Κωστής: Το θέλουμε! Δεν μπορούμε ν' αφήσουμε τη Γαύδο να ξεχαστεί!
Γιάννης: Ήταν στα όρια της λήθης.
Ευτύχης: Ευτυχώς που είδαμε τις αναμνήσεις.
Ερμής: Μπορεί να έχουν κι οι δικοί μας.
Νίκος: Θα τους ρωτήσουμε όλα όσα ξέρουν για τη Γαύδο μας.
Άννα: Ωραία. Πότε αρχίζουμε;
Φιορέλα: Μήπως ήρθε η ώρα να φύγουμε;
Μαρία: Και πού να πάμε;
Δέσποινα: Αφού δεν ξέρουμε πού είμαστε.
Κωστής: Τώρα ξέρουμε τι θέλουμε…
Κλάους: Και αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Μανώλης: Μα γιατί; Θα σκάσω!
Αλέξανδρος: Είμαστε στη σκέψη του δασκάλου. Μόνο που ξέρουμε τι θέλουμε αρκεί για ν' αλλάξουν τα πράγματα.
Ερμής: Είναι φοβερό!
Νίκος: Είπαμε! Ούτε επιστημονική φαντασία να ήταν.
Μανώλης: Δηλαδή αρκεί να το θέλουμε όλοι.
Αλέξανδρος: Ακριβώς.
Μανώλης: Τότε το θέλω κι εγώ!

[Αλλαγή φάσης]


http://www.lygeros.org/lygeros/6854-gr.html