Μπορούμε να ελπίζουμε με αυτούς που μας οδήγησαν εδώ;

Υπάρχει ελπίδα με ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ;

Για να δούμε αν μπορούμε να ελπίζουμε στα κόμματα αυτά, θα πρέπει να μελετήσουμε τις μακραίωνες λαϊκές καταβολές τους, την συνολική δημοκρατική συμπεριφορά τους και την προσφορά τους στον τόπο.

Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία δεν είναι κόμματα με βαθιές κοινωνικές και οικονομικές καταβολές. Δεν υπήρξαν ποτέ κόμματα δημοκρατικών αρχών με μακρά δημοκρατική παράδοση. Είναι κόμματα ιδιοκτησίες των δημιουργών τους. Ο μεν Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν επέστρεψε στη λογική της ΕΡΕ, αλλά έφτιαξε το δικό του σπίτι, όπως το ήθελε αυτός, ο δε Ανδρέας Παπανδρέου δεν επέστρεψε στη λογική της Ένωσης Κέντρου, αλλά....
έφτιαξε και αυτός τη δική του ιδιοκτησία. Και τα δύο κόμματα δημιουργήθηκαν μετά την πτώση της δικτατορίας από τους δύο αυτούς πολιτικούς με μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση των προσωπικών πολιτικών φιλοδοξιών των ιδρυτών τους στη λογική της ιδιοκτησίας. Γύρω από τους ιδιοκτήτες αναπτύχθηκε, με το πέρασμα του χρόνου, μια πολιτική ολιγαρχία από οικογένειες, συγγενείς και παντός είδους φίλους.

Το Σύνταγμα που θέσπισε ο Κ. Καραμανλής το 1975, ήταν στην ουσία μια αναθεώρηση του Συντάγματος του 1952, με βασικότερη αλλαγή αυτή της κατάργησης της βασιλείας και της θέσπισης του θεσμού του ΠτΔ. Ένα Πρόεδρος όμως που δεν θα τον εξέλεγε ο λαός, αλλά θα τον διόριζε ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής, όπως και έγινε. Στη συνέχεια ήρθε στην εξουσία ο Α. Παπανδρέου, ο οποίος, εκτός του ότι όρισε τον Πρόεδρο που ήθελε αυτός, ταυτόχρονα του πήρε και όλες τις εξουσίες και τον απογύμνωσε εντελώς στερώντας και από το λαό ένα ισχυρό αντίβαρο στις αυθαιρεσίες του εκάστοτε πρωθυπουργού, μετατρέποντας έτσι το πολιτικό σύστημα σε πρωθυπουργοκεντρικό και την Ελλάδα ολόκληρη σε κομματική ιδιοκτησία.

Βλέπουμε λοιπόν ότι τα δύο αυτά κόμματα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), από της ιδρύσεώς τους δεν εξέφρασαν κάποιες κοινωνικές ανάγκες, αλλά προσωπικές επιθυμίες των ιδρυτών τους. Υπήρξαν από την αρχή κόμματα αρχηγικά. Το αποτέλεσμα το είδαμε και στη συνέχεια. Τελικά περιήλθαν στους κληρονόμους τους. Ως κύρια πολιτική πρακτική και τα δύο κόμματα εφάρμοσαν την πελατειακή λογική της εξαγοράς της ψήφου με διάφορα ρουσφέτια και διορισμούς.

Η μεν Νέα Δημοκρατία ακολούθησε την παλαιοκομματική συνταγή, της χρησιμοποίησης του κρατικού μηχανισμού για ρουσφέτια και διορισμούς, άλλωστε αποτελούνταν, στην πλειοψηφία της από παλαιοκομματικούς πολιτικούς, πειθήνια όργανα του Κ. Καραμανλή, το δε ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου εισήγαγε έναν πελατειακό σοσιαλισμό βολέματος της κομματικής νέο-νομενκλατούρας με δανεικά.

Σήμερα οι ολιγαρχίες των δυο αυτών κομμάτων, διψασμένες για εξουσία ποντάρουν σε αναλώσιμες ηγεσίες, αφού, όπως είπαμε τα κόμματα αυτά δεν έχουν λαϊκές αναφορές, πράγμα που μαρτυρούν και οι δημοσκοπήσεις, αλλά είναι κόμματα αρχηγικά. Όποιον δείξει το δάκτυλο του αρχηγού γίνεται Θεός. Οι υπόλοιποι άμεσως τον προσκυνάνε. Είναι δηλαδή κόμματα με ετερόφωτους πολιτικούς, οι οποίοι αμέσως μόλις αναλάβουν κάποιο πόστο και μπροστά στον κίνδυνο να το απωλέσουν, αφού δεν έχουν λαϊκή βάση, δίνουν γη και ύδωρ σε κρατικοδίαιτους νταβατζήδες, προκεμένου να έχουν τη στήριξή τους.

Σε ότι αφορά τον κ. Παπανδρέου τον Γ¨, αυτός διοικεί κληρονομικά την ιδιοκτησία του πατέρα του, όπως κληρονομικά διοικούσε μέχρι πρότινος την ιδιοκτησία του θείου του ο κ. Κ. Καραμανλής ο Β¨.

Σε ότι αφορά τον Αντώνη Σαμαρά, αν και εκλέχτηκε από 800.000 ελπίζοντες ανθρώπους, εντούτοις δεν τόλμησε να εκδημοκρατίσει το κόμμα και να του προσδώσει ισχυρές λαϊκές ρίζες, αλλά άφησε να περιστοιχίζεται από την προηγούμενη ολιγαρχία του κληρονόμου του κόμματος, παρόντος και του ίδιου. ΄
Όμως η ετερόφωτη ολιγαρχία, που δεν βγαίνει τώρα μπροστά, να υποστηρίξει τις θέσεις του αρχηγού, αλλά κρύβεται με λούφα και παραλλαγή για να μην φθαρεί πολιτικά, μάλλον τον προορίζει για αναλώσιμο είδος.

http://hassapis-peter.blogspot.com/2011/05/blog-post_9746.html