Η θεωρία του σοκ στην πράξη

Βήμα 1ο : Δημιουργία πολυπλοκότητας (αύξηση κόστους συναλλαγών)
Δείγμα: κατάργηση της ποδιάς (ομοιογένεια, αυτοματισμός σε επουσιώδες ζήτημα) και εισαγωγή της ‘ελεύθερης επιλογής’
(α) στο ντύσιμο: μία ώρα μπροστά στον καθρέφτη πριν το σχολείο, δύο ώρες σχολιασμός για την εμφάνιση των συμμαθητριών, σχολεία-πασαρέλες, εκθετική αύξηση κόστους ένδυσης τέκνων, μετατόπιση του ενδιαφέροντος από την ουσία της παρουσίας στο σχολείο (μάθηση) στην περιγραφή του περιβάλλοντος πραγμάτωσής της (μόστρα), και

(β) στην οργάνωση: αξιακή κατηγοριοποίηση μαθητών βάσει επιδόσεων όχι στα μαθήματα αλλά στη δημιουργία ομάδων ειδικών συμφερόντων, στην αποθέωση των περιθωριακών και στην στοχοποίηση των ικανών.
Εφαρμογή του ίδιου συστήματος σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, με συνέπεια η εργασιακή εξασφάλιση να έχει ως προϋπόθεση την εκ των προτέρων εισαγωγή σε ένα τέτοιο σύστημα, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η εξουσία των περιθωριακών.
Κομματικοποίηση του συνόλου της ζωής: φραγμός κάθε οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας χωρίς τη συμμετοχή κάποιας ομάδας ειδικών συμφερόντων.
Υπέρμετρη σημασία στην οπτική επικοινωνία, λίγη προσοχή στο μέσο επικοινωνίας, άρα και στους υποκειμενικούς καταλύτες που διασφαλίζουν την εξυπηρέτηση των συμφερόντων ειδικών ομάδων, μηδενική σημασία στο περιεχόμενο της επικοινωνίας.
Εκθετική αύξηση του μερίσματος των μεσαζόντων εις βάρος των παραγωγών, έως του σημείου on-off. Δημιουργία ροπής προς μεσολάβηση και όχι προς παραγωγή, δημιουργία νοοτροπίας ‘βρίσκω προβλήματα για να φιλολογώ επί των πιθανών λύσεων’.
Αναγωγή όλων των τεχνοκρατικών προβλημάτων σε πολιτικό επίπεδο. Κομματικοποίηση των τεχνοκρατών – γιατί αν δεν είσαι με κάποιον, δεν είσαι με κανέναν, άρα θα είσαι πάντα εκτός. Διάχυση των αποφάσεων, άρα και διάχυση των ευθυνών – εν τέλει όλοι, λίγο ως πολύ, φταίνε για όλα.

Βήμα 2ο : Απώλεια μνήμης
Δείγμα: σταδιακή μείωση, είτε ποσοτική είτε με μεθόδους ‘γραφικοποίησης’ θεσμών και εννοιών όπως πατρίδα, ιστορία, πολιτισμός, θρησκεία, οικογένεια.
Προβολή προτύπων ‘ζήσε τη ζωή σου με τσιγάρο, ποτό, ξενύχτι και ασυδοσίες πέρα από κάθε ηθικό φραγμό μέχρι να χορτάσεις και τότε (κουρασμένη και πλέον ασύμβατη με κάθε λογική οικογένειας στην πράξη) να βρεις κάποιον που να σε θέλει για αυτό που είσαι’. Προβολή των ελαχίστων παραδειγμάτων απόδειξης του αντιθέτου με την φράση ‘και εσύ μπορείς’.
Αύξηση του ελαχίστου ανεκτού επιπέδου κατανάλωσης με την υποσυνείδητη σύνδεσή του ‘γιατί σου αξίζει’: προσδιορισμός της αυτοεκτίμησης με βάση το εξωτερικά επιβαλλόμενο πρότυπο κατανάλωσης.
Ορισμός της ευτυχίας με κριτήριο τη συνδιακύμανση με το ‘lifestyle’ ανεξαρτήτως των οικονομικών δυνατοτήτων και χωρίς συνυπολογισμό ψήγματος ηθικού και πνευματικού επιπέδου.
Δημιουργία ψευδαισθήσεων για το τι είναι εξαίρεση και τι ο κανόνας. Ανάδειξη μεμονωμένων περιστατικών σε πληθυσμιακές μονάδες που συνδέονται με θεσμούς, όπως π.χ. δασκάλων και ιερέων, ως δούρειο ίππο για την πλήξη του κύρους των θεσμών και τη δημιουργία κοινού αισθήματος απογοήτευσης και απαισιοδοξίας. Σύνδεση εθνικής ανάτασης με χαμηλής στάθμης γεγονότα όπως διαγωνισμοί τραγουδιού.
Μετατροπή της συλλογικότητας, της συνεργασίας και του σεβασμού σε δείγματα αδυναμίας, με παράλληλη εφαρμογή του zero-sum-game ως εκ των προτέρων πάγια υπόθεση εργασίας.
Ψυχολογία για την ψυχολογία: υποταγή του φυσιολογικού ειρμού της ζωής στην επίκληση του σεβασμού της διαφορετικότητας λόγω ψυχολογίας. Απόρριψη της έννοιας του κοινού σημείου αναφοράς και επικράτηση της σχετικότητας επί παντός επιστητού.
Διάλυση της οικογένειας ως δομικό στοιχείο της κοινωνίας και ως υγιή προϋπόθεση ατομικής εξέλιξης.
Έμπρακτος βιωματικός διαχωρισμός του κράτους από την πατρίδα, με ταυτόχρονη αποβολή περιττών, βάσει του νέου προτύπου κύκλου ζωής, ενεργειών. Φιλοτομαρισμός, αρπακτική διάθεση και ανούσια επιθετικότητα. Διεκδίκηση άμεσου κέρδους, αρνητισμός προς κάθε επένδυση, τυχοδιωκτισμός.

Βήμα 3ο : Έλεγχος ευαισθησίας
Δείγμα: χρηματιστηριακή φούσκα
Μπορούσε, βάσει της νομοθεσίας, ένας απόφοιτος γυμναστικής ακαδημίας να πωλεί, έμμεσα ή άμεσα, συμβουλευτικές υπηρεσίες επί μετοχών; Ναι.
Υπήρξε παραδειγματική τιμωρία για τους θεσμικούς παράγοντες (Καθηγητές Πανεπιστημίου, εντελώς τυχαία συναδέλφους στο ίδιο Τμήμα με τον σημερινό Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος) που επέτρεψαν κάτι τέτοιο; Όχι.
Υπήρξε μικροπολιτική εκμετάλλευση της συγκεκριμένης νοσηρής κατάστασης; Ναι.
Υπήρξε παραδειγματική τιμωρία για τους πολιτικούς παράγοντες που συμμετείχαν με πράξεις ή παραλείψεις; Όχι.
Τα βραχυπρόθεσμα κέρδη χρηματοδότησαν ενέργειες που αύξησαν την παραγωγική βάση; Όχι.
Επιβεβαιώθηκε το καταναλωτικό πρότυπο του νεοπλουτισμού και της κατάρρευσης των αξιών; Ναι.

Βήμα 4ο : Απώλεια σημείου αναφοράς (εθνική συνείδηση)
Δείγμα: ολυμπιακοί αγώνες
Δημιουργία εθνικού στόχου με λάθος ορισμό (ομαλή διεξαγωγή αγώνων με οποιοδήποτε κόστος και χωρίς καμία απολύτως πρόβλεψη για την εκμετάλλευση των αποτελεσμάτων για την ανάκτηση, έστω, των εξόδων).
Καταπόνηση λόγω λανθασμένου σχεδιασμού, εξάντληση, εκ των υστέρων χαλάρωση και αναμονή για την επιβράβευση από κάποιον από μηχανής Θεό.
Όταν αποκαλύπτεται μέρος της πραγματικότητας, υιοθετούνται αρνητικά αντανακλαστικά ως προς την έννοια της εθνικής προσπάθειας και όχι ως προς τους υπαίτιους. Εσωστρέφεια.

Αν ‘το κακό κράτος’ τολμήσει να θέσει σε κίνδυνο το υπάρχον καταναλωτικό πρότυπο και το σαθρό επίπεδο ζωής, θα βρει τον πολίτη-‘ζωντανό νεκρό’ απέναντί του.
Αν τεθεί το ερώτημα-σοκ «από σήμερα θα καταναλώνεις σημαντικά λιγότερο ή να δώσει το κακό κράτος την περιουσία του;», δεν θα δυσκολευτεί να απαντήσει…

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/05/blog-post_3884.html