Το εθνικό κράτος. Αυτό που πραγματικά θέλουμε.

Γράφω για να διευκρινήσω μία ασάφεια η οποία υπάρχει στο κίνημα των «αγανακτισμένων».

Προφανώς όλοι μας έχουμε παρακολουθήσει κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ να βρίσκονται όλως τυχαίως σε τηλεοπτικά κανάλια υποδυώμενα τους αγανακτισμένους, εξηγώντας με σαφήνεια ότι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο ο κόσμος είναι συγκεντρωμένος στις πλατείες είναι επειδή ο Τζέφρυ κάνει καλά την δουλειά του και εν τέλει θα μας σώσει. Αυτούς τους στρατευμένους «αγανακτισμένους» βεβαίως και τους έχουμε γράψει ακριβώς εκεί όπου τους αξίζει και με το δίκιο μας.

Το οποίο γεγονός αποτελεί μεγάλη επιτυχία, καθώς το συγκεκριμένο κίνημα έχει επιχειρηθεί να καπελωθεί και να γίνει πορτοκαλί από την πρώτη κιόλας μέρα, με διεθνιστικά κινήματα και συνθήματα και βέβαια τα γνωστά καραγκιοζιλίκια από την γνωστή παράταξη που προσπάθησε να ξεκινήσει βίαιες συμπλοκές με τους συγκεντρωμένους για να σπιλώσει το κίνημα, με τις γνωστές προφάσεις ότι η Ελληνική σημαία διχάζει και όποιος κρατάει μία θα πρέπει να αποχωρήσει, ενώ η κομματική σημαία η οποία εκφράζει το δύο τοις εκατό του πληθυσμού ενώνει.

Αυτοί οι πορτοκαλί πράκτορες της γνωστής πρεσβείας ξεχάσαν όμως πως διακυβερνούμαστε ήδη από οπαδούς της παγκόσμιας διακυβέρνησης και έχουμε πάρει ήδη μία εξαιρετικά πικρή γεύση από το τι, πώς και πόση επαφή έχουν αυτοί οι άνθρωποι με την πραγματικότητα όπως και το πώς αντιλαμβάνονται τις έννοιες της δημοκρατίας, της ισότητας, της ελευθερίας και του κράτους πρόνοιας. Το βίντεο το οποίο αναρτήθηκε από την κυβέρνηση για να διατυμπανήσει την «πρόοδο» την οποία έκανε η Ελλάδα τους τελευταίους είκοσι μήνες τα λέει όλα. Αν αυτή είναι η προ-οδός, είναι εύλογο να αναρωτιέται κανείς ποια είναι η οδός στην οποία θέλουν να μας καταδικάσουν να είμαστε. Όποιος θέλει να είναι άβουλος υπήκοος μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας, ας πάει να δουλέψει για μερικά χρόνια στους οριζώνες της Κίνας και μετά ας εκφέρει άποψη για το ποιο θέλει αυτός να είναι το μέλλον όλων των υπολοίπων.

Παρ’ ολ’ αυτά όμως, εξακολουθεί να υπάρχει μία ασάφεια στην ιδεολογία των αγανακτισμένων, την οποία προσπαθούν διάφορα κόμματα να εκμεταλλευθούν για να τους αποδυναμώσουν. Ακούγεται πως το κίνημα δεν είναι ενιαίο και ο καθένας έχει κατέβει για δικούς του λόγους. Ίσως αυτό να ισχύει σε ατομικό επίπεδο και αυτό είναι εύλογο συμβάν. Ο κάθε ένας από εμάς έχει τις δικές του ανησυχίες, τα δικά του προβλήματα και τις δικές του προτεραιότητες. Δεν είναι δυνατόν να κοιτάς ένα κίνημα και να προσπαθείς να το αποδομήσεις επειδή αποτελείται από ανθρώπους και όχι εξωγήινους οι οποίοι αποτελούν μία συλλογική συνείδηση. Μήπως όποιοι ψηφίζουν το ίδιο κόμμα έχουν και τις ίδιες ακριβώς ανησυχίες και προτεραιότητες;

Έτσι λοιπόν, μη όντας ούτε εκπρόσωπός τους, ούτε κομματικό στέλεχος, ούτε λαμόγιο που προσπαθεί να τους καπελώσει, θα προσπαθήσω να εξηγήσω το τι θέλουν οι αγανακτισμένοι συλλογικά, όπως θα έπρεπε να είχε αναλυθεί εξ αρχής. Και αυτό που θέλουν είναι πράγματι ενιαίο, λαϊκό και ενωτικό. Και απλό. Και εκφράζει ουσιαστικά τους πάντες οι οποίοι δεν θέλουν το κίνημα να βαφτεί πορτοκαλί. Οι αγανακτισμένοι θέλουν ένα ανεξάρτητο, εθνικό κράτος. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

Και αυτό γιατί ένα εθνικό κράτος βάζει πρώτα σε προτεραιότητα τους πολίτες και το σύνταγμά του και δεν κάνει ούτε μυστική διπλωματία για να παραχωρήσει εθνική κυριαρχία, ούτε δίνει νησιά του επειδή έτσι επιθυμούν οι σύμμαχοί του και λέει μετά πως την σημαία την πήρε ο αέρας, ούτε πιστεύει πως ρεαλιστική πολιτική είναι το να βαφτίσεις Βούλγαρους κομιτατζήδες ως Μακεδόνες.

Και αυτό γιατί ένα εθνικό κράτος δεν συμβουλεύεται πρώτα πρεσβείες ξένων χωρών για το πώς θα πράξει σε θέματα που επηρεάζουν τους πολίτες της καθημερινά.

Και αυτό γιατί ένα εθνικό κράτος δεν προσκυνά ξένους συμβουλάτορες εν είδει διπλωματίας, κλείνοντας ιδιωτικές επιχειρήσεις, ξεπουλώντας δημόσιες, κάνοντας την ίδρυση μιας καινούργιας επιχείρησης ασύμφορη για έναν πολίτη, αλλά στρώνοντας το έδαφος σε ξένες πολυεθνικές.

Και αυτό γιατί ένα εθνικό κράτος δεν βάζει πρώτα ως προτεραιότητα την χρηματοδότηση υπερεθνικών ΜΚΟ.

Και αυτό γιατί ένα εθνικό κράτος μπορεί να έχει μέχρι έναν συγκεκριμένο βαθμό αυτονομία (προφανώς μία χώρα δεν μπορεί να παράγει τα πάντα), το οποίο σημαίνει πως αντί να βάζουμε φρένο στην εσωτερική παραγωγή μας και να εισάγουμε από τρίτους, μπορούμε να λέμε στην Ε.Ε. να μην ανακατεύεται εκεί που δεν την σπέρνουν, με αποτέλεσμα να έχουμε μικρότερα διαφυγόντα κέρδη και μικρότερη ανάγκη για δανεισμό.

Και αυτό γιατί ένα εθνικό κράτος μπορεί να μπορεί να εξορύξει τον όποιο ορυκτό πλούτο του, πολύ ή λίγο. Και αυτό γιατί θα βάζουμε πρώτα το συμφέρον του λαού από το συμφέρον της μυστικής διπλωματίας. Το οποίο σημαίνει πως αυτό το κράτος θα έχει πολίτες οι οποίοι ζουν αξιοπρεπώς. Μπορεί να μην είναι ζάμπλουτοι με τα τελευταία γκάτζετ και Πόρσε Καγιέν, αλλά ούτε η ανεργία θα καλπάζει, ούτε οι μισθοί θα είναι «ανταγωνιστικοί», των τριακοσίων ευρώ.

Και αυτό γιατί ένα εθνικό κράτος δεν βάζει ούτε τις τοπικές, ούτε τις ξένες τράπεζες και την ευμάρειά τους πάνω από τον λαό του. Το χρέος των τραπεζών παραμένει και δεν μετακυλείεται στον λαό και μετά του λέμε πως τα φάγαμε μαζί τα λεφτά.

Και αυτό γιατί τον πολυπολιτισμό τον ζήσαμε από κοντά. Και με πολλές τοπικές επαναστάσεις και με αποκορύφωμα το 1821, αποφασίσαμε πως ο πολυπολιτισμός δεν ήταν τίποτε άλλο από μία βίαιη, απάνθρωπη ιδεολογία, ένας τρόπος υποδούλωσης, ο οποίος το μόνο πράγμα που υπηρετεί είναι η θέληση του Σουλτάνου.

Γι’ αυτό και θα πούμε, ευχαριστούμε πολύ Τζέφρυ μας. Μας άνοιξες τα μάτια. Δεν θα πάρουμε άλλη «πρόοδο» προς μία δεύτερη Τουρκοκρατία.

–Ούτις.

olympia.gr