Το αίσθημα δικαίου, τα γιαούρτια και η Αριστερά

Από το Μαρικάκι

«Θα μας πάρουν με τις πέτρες» είχε πει ο πρωθυπουργός στην αρχή αυτής της ολόπλευρης επίθεσης στην κοινωνία και το δημόσιο χαρακτήρα του κράτους. «Θα μας πάρουν μες τις πέτρες αν δεν συμβάλλουμε να εμπεδωθεί το αίσθημα δικαίου κι ευνομίας στη χώρα». Βεβαίως ο πρωθυπουργός ενέτασσε αυτή του τη δήλωση στη δική του αντίληψη για το «δίκαιο» και την «ευνομία», δηλαδή το «δίκαιο» του ισχυρού.

Όπως και να ‘χει ο πρωθυπουργός είχες συμπεριλάβει στους τρόπους αντίδρασης των πολιτών απέναντι σε μια κυβέρνηση άδικη «ακραίες» συμπεριφορές, πολύ πιο ακραίες από τα γιαούρτια, τις φραστικές επιθέσεις και τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε τεταμένο κλίμα.

Τώρα που αποδείχθηκε σχεδόν «προφητικός» και η κοινωνία έχοντας εμπεδώσει αίσθημα ακρίας αδικίας και όχι δικαίου φυσικά, αντιδρά μαζικά και χωρίς έλεγχο η κυβέρνηση, σαφώς δεν τολμά να πει σε όλο αυτόν τον κόσμο ότι την έχουν παρεξηγήσει και ότι δεν έχει καταλάβει σωστά το «κυβερνητικό έργο» όπως έκανε πριν μερικούς μήνες. Έκανε τη γνωστή επιλογή επίθεσης στον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως και γενικότερα στην αριστερά για λόγους χιλιοαναλυμένους κι εδώ και αλλού.

Είναι στην κρίση του καθενός ποιος κέρδισε αυτόν τον επικοινωνιακό γύρο, ωστόσο μάλλον το ΠΑΣΟΚ πέτυχε να ασκήσει σημαντική πίεση σε έναν ευάλωτο πολιτικά χώρο με διαφορετικές τάσεις και παραδόσεις στο εσωτερικό του στηρίζοντας πότε το αυθόρμητο, πότε το συγκρουσιακό, πότε το αμιγώς πολιτικό στοιχείο, και όλα αυτά μαζί. Ο Μόσιαλος χτες έκανε ένα βήμα πίσω λέγοντας πως όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου είναι δημοκρατικά και πως και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα δημοκρατικό, κινηματικό κόμμα. Προηγουμένως, όμως μάλλον η Αριστερά λύγισε μπροστά στη θηριώδη πίεση που της ασκήθηκε από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ κι έσπευσε να καταδικάσει τις «βιαιότητες» και τις «ακραίες συμπεριφορές» άμεσα ή έμμεσα - υπό την πίεση που της ασκήθηκε ξαναλέμε. Ή αν όχι να καταδικάσει, να δεχθεί το ρόλο του απολογούμενου για μια κατάσταση που την ξεπερνάει, επιτρέποντας στην κυβέρνηση να αποπροσανατολίσει.

Γιατί αν υπάρχει μια κατάσταση που διογκώνεται και βαίνει ανεξέλεγκτη σε όλη τη χώρα σαφώς δεν φταίει η αριστερά του 4% ή ακόμα και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά του 1%, ούτε όσον αφορά τα άιτια που την προκαλούν ούτε και ως προς την οργάνωση της αντίδρασης. Η θεωρία της υποκίνησης για όποιον παρακολουθεί το χώρο αυτό ακούγεται αστεία. Επομένως, ποιο ήταν το αντικείμενο της καταδίκης; Οι ψηφοφόρου του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που ανάμεσα τους βρέθηκαν και ορισμένα μέλη της, στο πλαίσιο των μαζικών αντιδράσεων στην Αθήνα και όλη την επαρχία; Γιατί δεν προσπάθησε επιθετικά να αποκαλύψει αυτό που το ΠΑΣΟΚ θέλει να κρύψει, ότι οι οργισμένες αντιδράσεις αφορούν την πλειονότητα της δικής του κοινωνικής βάσης.

Θα οργανώσει κάποια στιγμή η Αριστερά μια στιβαρή γραμμή άμυνας απέναντι σε αυτή την επίθεση (ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα), δεδομένου ότι τα πράγματα θα αγριέψουν ή θα συνεχίσει να υποχωρεί πανικόβλητη όποτε η πίεση μεγαλώνει;

Η κυβέρνηση έχει ανοίξει τα χαρτιά της: επιζητεί τον φρονηματισμό της Αριστεράς ή, αν δε το πετύχει, την περιθωριοποίησή της. Θα τη βοηθήσει η Αριστερά σ’ αυτό;

Στο μεταξύ, η Δημοκρατική Αριστερά, ως βασιλικότερη του βασιλέως ζήτησε καταδίκες άνευ συμψηφισμών. Ένα είναι σίγουρο: ότι η βία του Μεσοπρόθεσμου και η βία του προπηλακισμού πράγματι δεν συμψηφίζονται. Είναι μεγέθη που δεν συγκρίνονται καν...

http://www.topontiki.gr/article/19250