Η παράλογη κυβέρνηση...

Στα όρια του παραλόγου

Η παραίτηση του κ. Χάρη Παμπούκη, καταδεικνύει ότι η κυβέρνηση κινείται εκτός ορίων της κοινής λογικής. Οχι διότι ο κ. Γιώργος Παπανδρέου επί της ουσίας απομάκρυνε έναν στενό του συνεργάτη.

Το έχει πράξει και στο παρελθόν. Το έπραξαν και άλλοι πρωθυπουργοί, όταν η συγκυρία τούς ανάγκασε να στερηθούν των υπηρεσιών συνεργατών πράγματι πολυτίμων.
Το ακατανόητο είναι γιατί ο κ. Παπανδρέου απέρριψε την πρόταση του κ. Παμπούκη για επανασύσταση του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας.
Κακόπιστοι που εσκεμμένως αγνοούν ότι το ναυτιλιακό συνάλλαγμα στη χώρα μας ανήλθε στα 70,5 δισ. δολάρια από το 2007 έως σήμερα, θα ισχυρισθούν ότι οι Ελληνες εφοπλιστές εμμένουν στη δημιουργία αυτονόμου υπουργείου -στο οποίο θα εντάσσεται και το Λιμενικό- για λόγους γοήτρου.
Ή για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους στο εξωτερικό, πράγμα, που ούτως ή άλλως δεν θα αμελήσει να πράξει η όποια κυβέρνηση, αφού το μόνον που έχει να προτάξει ως «εθνικό κεφάλαιο» στη διεθνή σκηνή είναι ο ελληνικός εφοπλισμός.
Αλλά, ανεξαρτήτως των ισχυρισμών των όποιων κακοπίστων, ο κ. Παπανδρέου έπρεπε να αντιμετωπίσει με σοβαρότητα τον ελληνικό εφοπλισμό και ιδιαίτερα τον ποντοπόρο. Στην παρούσα συγκυρία της πλήρους απαξιώσεως της Ελλάδος, όταν η αξία των όποιων περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου -επιχειρήσεων σε αυτήν τη φάση και στη συνέχεια των πάσης φύσεως ακινήτων- κατακρημνίζεται, θα ήταν συνετό εάν η κυβέρνηση αναζητούσε τρόπους να μην περιέλθει ο πλούτος της Ελλάδος μόνον σε ξένους επενδυτές.
Εάν η κυβέρνηση εμφορείτο από την προαναφερθείσα λογική, θα αντιλαμβανόταν ότι το μόνο υγιές κεφάλαιο είναι της ελληνικής ποντοπόρου ναυτιλίας, από την άποψη ότι ο συγκεκριμένος πλούτος εκτήθη στο εξωτερικό και δεν είναι αποτέλεσμα διαπλοκής πολιτικών και επιχειρηματιών, όπως συμβαίνει με κάποιες από τις μεγαλύτερες κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις της Ελλάδος.
Παρεμπιπτόντως σημειώνεται ότι όταν η Ελλάς είχε ανάγκη επενδύσεων στο παρελθόν, τα απαραίτητα κεφάλαια αναζητήθηκαν στο εξωτερικό. Με τη στήριξη και το κύρος των Ανακτόρων, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής της πρώτης οκταετίας, εξασφάλισε τη δημιουργία Ναυπηγείων από τον εφοπλιστή Σταύρο Νιάρχο, την ίδρυση της «Ολυμπιακής» από τον επίσης εφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση και την κατασκευή των διυλιστηρίων στη Θεσσαλονίκη από τον ομογενή Τομ Πάπας. Και οι τρεις βρήκαν στην κυριολεξία τον μπελά τους, για λόγους διαφορετικούς.
Ηταν λοιπόν μια ευκαιρία σε αυτήν τη συγκυρία -και με την προϋπόθεση ότι υπό την άτεγκτη πίεση των δανειστών της Ελλάδος θα εξορθολογισθούν οι οθωμανικές δομές της ελληνικής οικονομίας- να γίνει μια προσπάθεια προσελκύσεως του εφοπλιστικού κεφαλαίου· παρά το γεγονός ότι οι εφοπλιστές διαθέτουν μνήμη και δεν λησμονούν τι συνέβη με τους προηγούμενους επενδυτές του κλάδου τους στην Ελλάδα.
Αντί όμως χειρονομίας προσεγγίσεως, όπως η επανίδρυση του υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, ο κ. Παπανδρέου απεδέχθη την παραίτηση του υπουργού που έκανε τη σχετική εισήγηση, αφού προηγουμένως ματαίως αναζήτησε «επενδυτές» στο Κατάρ, στα Εμιράτα ή στη Ρωσία. Παράδοξη όντως η συμπεριφορά της κυβερνήσεως.
Καθημερινή

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/08/blog-post_432.html