Εξω από το παραβάν ουδέν λάθος αναγνωρίζεται...

Γιώργος Χαρβαλιάς
Την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, πολλοί από εσάς θα έχετε ήδη καταλήξει σε τελικές επιλογές γι' αυτόν τον πρώτο γύρο της εκλογικής αναμέτρησης, το αποτέλεσμα του οποίου θα κρίνει εν πολλοίς και την έκβαση του δεύτερου. Μακάριοι οι… κατασταλαγμένοι λοιπόν σε τούτες τις εκλογές, που είναι ευτυχείς με τη συνείδησή τους.

Γιατί οι άλλοι, οι λεγόμενοι αναποφάσιστοι ή ψηφοφόροι της τελευταίας στιγμής, μπορεί άλλα να σκέπτονται, άλλα να εννοούν και εν τέλει να έρθουν μπροστά σε μια πραγματικότητα την οποία θα ήθελαν να αποφύγουν! Και τότε να μεταμορφωθούν σε… αποφασισμένους, οι οποίοι και θα βαρύνουν με την επιλογή τους τη ζυγαριά στην καθοριστική -για την προοπτική βιωσιμότητας της κυβέρνησης- ετυμηγορία των ευρωεκλογών.

Αρκετοί υποστήριξαν ότι η πρωτοβουλία της κυβέρνησης να μεταθέσει τον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών μία εβδομάδα πριν από τις ευρωεκλογές ήταν μια έξυπνη πολιτική κίνηση, που δημιουργούσε δικλίδα ασφαλείας σε δύο επίπεδα: Αφενός έδινε μια πρώτη «ευκαιρία εκτόνωσης» μιας αντικυβερνητικής ψήφου διαμαρτυρίας, χωρίς ουσιαστικές επιπτώσεις στο πανελλαδικό εκλογικό αποτέλεσμα. Ταυτόχρονα μια πολύ χαμηλή επίδοση των κυβερνητικών κομμάτων στις αυτοδιοικητικές εκλογές θα ενεργοποιούσε «διορθωτικά ανακλαστικά» στην πολύ πιο σοβαρή, από πλευράς σημειολογίας, αναμέτρηση των ευρωεκλογών.

Σε απλά ελληνικά, μια καταβύθιση των κυβερνητικών υποψηφίων στους μεγάλους δήμους και στις περιφέρειες θα τρόμαζε όλους εκείνους που θέλουν μεν να διαμαρτυρηθούν, αλλά δεν επιθυμούν την επίσπευση των εθνικών εκλογών, επειδή αισθάνονται ανασφαλείς στο ενδεχόμενο επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Το σενάριο εκλογικής… προσομοίωσης βασιζόταν σε λογικές προγνώσεις. Δυστυχώς για τους εμπνευστές του, το κομματικό επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα, κατάφερε την τελευταία στιγμή, όχι βάσει στρατηγικής αλλά μάλλον λόγω οργανωτικής ανεπάρκειας, να αλλάξει άρδην τα δεδομένα, κατεβάζοντας εξαιρετικά αδύναμες υποψηφιότητες στους δήμους και στις περιφέρειες.

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, ο αυριανός χάρτης του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών θα έχει γαλαζοπράσινη απόχρωση, ενώ σε μεγάλους δήμους, όπως αυτός της Θεσσαλονίκης, η επίσημη κομματική υποψηφιότητα του ΣΥΡΙΖΑ φλερτάρει με μονοψήφια νούμερα, παραπέμποντας σε περιθωριακoύς πολιτικούς σχηματισμούς παρά σε παράταξη ενός εν αναμονή πρωθυπουργού. Τραγική είναι η κατάσταση για τον ΣΥΡΙΖΑ και στην Πάτρα, όπου προηγείται δημοσκοπικά ο υποψήφιος του… ΚΚΕ, ακολουθούμενος από αυτόν της Νέας Δημοκρατίας!

Οι ελπίδες επομένως να περάσουν στον δεύτερο γύρο σημαντικών δήμων ή περιφερειών υποψήφιοι που έχουν το χρίσμα του ΣΥΡΙΖΑ εξαντλούνται σε μετρημένες στα δάχτυλα περιπτώσεις (Περιφέρεια Αττικής, Κρήτης, Βορείου Αιγαίου, Δυτικής Ελλάδας, άντε και θεωρητικά στον Δήμο της Αθήνας).
Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη και σε αυτές τις εξαιρέσεις οι εκλεκτοί της Κουμουνδούρου κατά πάσα πιθανότητα θα είναι δεύτεροι… Συνεπώς, ο «προσωρινός» χάρτης της πρώτης αυτοδιοικητικής αναμέτρησης θα ντυθεί με κυβερνητικά χρώματα και η εικόνα των εκλογικών επιδόσεων της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα είναι από απογοητευτική έως απελπιστική.

Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι αυτό θα δημιουργήσει εικόνα κατάρρευσης και στον δεύτερο γύρο ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσέλθει με ψυχολογία ήττας, ολοκληρώνοντας τη συντριβή του. Είναι έτσι όμως;

Εκτός από μια υπόκωφη γκρίνια, που αναμφίβολα θα υπάρξει, μαχαίρια δεν θα βγουν σε κανένα από τα κόμματα στο μεσοδιάστημα των δύο γύρων, για λόγους τακτικής αλλά και πολιτικής επιβίωσης.
Στον βαθμό λοιπόν που κάποιοι από τους εκλογείς επιθυμούν να διαμαρτυρηθούν, αλλά θα αντικρίσουν τον χάρτη γαλαζοπράσινο ακούγοντας τα παπαγαλάκια των συστημικών δελτίων ειδήσεων να εκθειάζουν τον θρίαμβο αμιγώς μνημονιακών υποψηφιοτήτων, όπως αυτές του Μπουτάρη και του Καμίνη, μπορεί να πουν το περιβόητο… «κοίτα τι έκανα». Σε αυτήν την περίπτωση ο δεύτερος και κρίσιμος γύρος μπορεί να εξελιχθεί απρόβλεπτα. Δύο είναι τα πιθανά σενάρια:

Αν εμπεδωθεί στη συνείδηση της κοινής γνώμης η εικόνα του looser για τον Αλέξη Τσίπρα (με τη βοήθεια της προπαγάνδας των μέσων ενημέρωσης πάντα…) η ψήφος διαμαρτυρίας θα σκορπίσει προς πολλές κατευθύνσεις. Το αποτέλεσμα θα είναι η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ να κρατηθούν σε χαμηλά, σχεδόν ισόπαλα ποσοστά και να υπάρξει πανσπερμία μικρότερων κομμάτων, που θα αγγίζουν ή θα ξεπερνούν το 3%. Σε αυτήν την εκδοχή και εφόσον το ποσοστό της Ν.Δ. δεν πέσει κάτω από το 20% και της Ελιάς κάτω από το 7%, θα μιλάμε για επικράτηση των κυβερνητικών δυνάμεων και προσωπική νίκη του Αντώνη Σαμαρά.

Μοναδική παράμετρος που θα μπορούσε να σκιάσει τις εντυπώσεις είναι το πλασάρισμα της Χρυσής Αυγής στην τρίτη θέση με διψήφιο ποσοστό, το οποίο θα μπορούσε να ισοσταθμιστεί με μια δυναμική εμφάνιση (πάνω από 7%) του αμιγώς μνημονιακού Ποταμιού.
Σε αυτήν την περίπτωση θα αρχίσουν τα όργανα στον ΣΥΡΙΖΑ, που θα μπει αμέσως σε περίοδο οδυνηρής εσωστρέφειας, με αμφισβήτηση από την ισχυρή εσωκομματική αντιπολίτευση ακόμη και του αρχηγού του. Το ενδεχόμενο επομένως των εθνικών εκλογών μετατίθεται για το 2015 και είναι απόλυτα συνυφασμένο με τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.

Αν αντιθέτως το κύμα διαμαρτυρίας, που αναμφίβολα θα υπάρξει, κατευθυνθεί σχεδόν μονοσήμαντα στον ΣΥΡΙΖΑ, το ποσοστό του μπορεί να προσεγγίσει ακόμη και αυτό του Ιουνίου του 2012, οδηγώντας σε μια διαφορά μεγαλύτερη των 5 μονάδων από τη Νέα Δημοκρατία. Οσο μεγαλύτερη η διαφορά και όσο χαμηλότερο το ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας και της Ελιάς τόσο πιο ενισχυμένες θα είναι οι εντυπώσεις κυβερνητικού ναυαγίου, το οποίο θα οδηγήσει αναπότρεπτα σε εθνικές εκλογές πριν από το κλείσιμο της χρονιάς.

Το πρόβλημα είναι ότι μαζί με τους Ελληνες ψηφοφόρους περιμένουν να δουν τα εκλογικά αποτελέσματα και οι ξένοι δανειστές. Αυτοί οι τελευταίοι, με προεξάρχοντες τους Γερμανούς, επέλεξαν να αφήσουν τον Σαμαρά στην τύχη του, να παλέψει με τις δικές του δυνάμεις, χωρίς την παραμικρή αχτίδα ελπίδας για μια ρεαλιστική ρύθμιση του χρέους. Τα διλήμματα επομένως περί «σταθερότητας» καλείται να τα… λουστεί και η κυρία Μέρκελ, αλλά από την επομένη των εκλογών. Μόνο που σε περίπτωση «στραβοτιμονιάς» δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα για την επαναφορά στη (βολική για την ίδια) «προτεραία κατάσταση»…
κυριακάτικη δημοκρατία