Εμείς, οι πεποιθήσεις μας και η σκληρή πραγματικότητα

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας

«Γράφω για αυτά που ξέρω. Αν με ρωτάτε να σας πω αν έχω δίκιο, δεν ξέρω. Το ψάχνω από εδώ, το ψάχνω από εκεί και πάντα μπερδεύομαι. Γιατί πέρα από αυτά που εγώ ξέρω, υπάρχουν και άλλα τόσα που δεν γνωρίζω…»
Ουμπέρτο Έκο

Είμαστε ένας λαός που περηφανεύεται για όλες τις συμφορές του…
Στον πόλεμο σκοτώθηκαν τόσοι...
Στην κατοχή πέθαναν από την πείνα τόσοι...
Στην δικτατορία βασανίστηκαν και εξορίστηκαν τόσοι…
Κατά την διάρκεια της κρίσης που διανύουμε αυτοκτόνησαν τόσοι…
Αυτό το τριήμερο στους δρόμους έχασαν την ζωή τους τόσοι…
Θυμόμαστε πάντα την έναρξη του πολέμου με παρελάσεις, υψηλό εθνικό φρόνημα και λόγους πανηγυρικούς.
"Υμνούμε" την έναρξη του πολέμου και όχι την λήξη του…

Είμαστε μια βάρβαρη χώρα.
Που οι πολίτες της βασανίζουν τα ζώα ενώ δηλώνουν ότι τα αγαπούν.
Που οι τροχονόμοι κλείνουν τις διασταυρώσεις να περάσουν οι πολιτικοί και όχι τα ασθενοφόρα.
Που οι οδηγοί κινούνται σε ώρες αιχμής στις λωρίδες έκτακτης ανάγκης χωρίς να αντιλαμβάνονται το μέγεθος της εγκληματικής βλακείας τους.
Που οι πολίτες της υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά αρνούνται το δικαίωμα στον αλλόθρησκο να έχει έναν χώρο λατρείας του δικού του Θεού.
Που καταστρέφουμε και καίμε τα πανεπιστήμια «υπερασπιζόμενοι» τάχα το άσυλο και την ελεύθερη διακίνηση ιδεών.

Ότι καλό γίνεται σε αυτή την χώρα στην τέχνη, στον πολιτισμό, στα γράμματα που ευτυχώς γίνονται και τέτοια, χάνεται μέσα στην βαρβαρότητα της καθημερινότητας μας.
Βλέπουμε καθημερινά "Το ουσιώδες να απειλείται διαρκώς από το ασήμαντο" έλεγε ο Ρενέ Σάρ.

Ψάχνουμε εδώ και εβδομάδες να βρούμε τους υποτιθέμενους δολοφόνους της «44άχρονης», δολοφονώντας με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες κάθε μέρα την μνήμη της στα δελτία ειδήσεων και στα πρωτοσέλιδα.
Όσο και αν γίνονται ωραία πράγματα σε αυτή την χώρα στην προσφορά, στην αλληλεγγύη, στην ανθρωπιά εμείς εκεί.

«Δώσε σπέρμα, δάκρυ και αίμα» στον λαό. Αποχαύνωσέ τον...

Είμαστε μια χώρα χωρίς κανόνες.
Που η εκάστοτε εξουσία αμφισβητεί τους θεσμούς και τον ρόλο των ανεξάρτητων αρχών επιδιώκοντας να έχει την κηδεμονία τους.
Που η εκτελεστική εξουσία συγκρούεται με την δικαστική όχι γιατί δεν συμφωνεί με τις αποφάσεις της αλλά γιατί αμφισβητεί τον ρόλο της.
Που απόρρητα κατηγορητήρια, μυστικές μαρτυρικές καταθέσεις και απολογίες, γίνονται παρανόμως σαχλά σκετσάκια και σόου στην τηλεόραση.

Έχουμε μια οργάνωση που τραμπουκίζει εναντίον ιδιωτών παίζοντας τον ρόλο του εισαγγελέα και του άμεμπτου κριτή.

Που καταστρέφει δημόσια περιουσία γιατί έχει μια άλλη κοινωνική αντίληψη για τα πράγματα, αναλαμβάνοντας την ευθύνη και αναρτώντας τις παράνομες πράξεις της στο διαδίκτυο.

Που αν και είναι γνωστά τα μέλη και η αρχηγική της ομάδα στις αρχές και στα κόμματα (ο αρχηγός της μάλιστα μαζί με τον υιό Βούτση υποδέχτηκαν τον Κουφοντίνα έξω από τις φυλακές του Κορυδαλλού), δεν «καίγεται το καρφάκι» κανενός.
Αναρωτιέμαι σε ποια άλλη χώρα του κόσμου δεν θα είχαν ασκηθεί ποινικές διώξεις με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο στην αρχηγική ομάδα της οργάνωσης, έστω με την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας;

Που βλέπουμε πολιτικούς να βρίζονται, να ξεφτιλίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα και αντί να εισπράττουν την χλεύη και το ανάθεμα, εισπράττουν τον σεβασμό και το χειροκρότημα μας.

Έχουμε συνηθίσει στην ανακολουθία λόγων και έργων, έχουμε εθιστεί τόσο πολύ στην ψευτιά, στην απάτη και στην πολιτική ανηθικότητα που δεν μας κάνει εντύπωση τίποτα πια.

Τα έχουμε αποδεχτεί όλα αυτά σαν μια ζοφερή πραγματικότητα και δεν κάνουμε τίποτα να την αλλάξουμε.

Είμαστε ένας λαός που ψάχνουμε ένα ψέμα για να σωθούμε από μια πραγματικότητα που δεν αντέχουμε.

Εκατομμύρια πιστοί οπαδοί, πλούσιας κοινωνικής διαστρωμάτωσης, ακολουθούν τα κόμματα και τις ανοησίες των αρχηγών τους, χωρίς γνώμη, χωρίς δική τους άποψη.
Αναλόγως τις πεποιθήσεις και τις προτιμήσεις που έχουμε διαμορφώσει, για την πολιτική, την ηθική, την αξιοκρατία, τα κόμματα και τους ανθρώπους που τα περιβάλλουν, επιλέγουμε ποιον αφέντη θα εμπιστευθούμε.

Προχθές τον Γιωργάκη, χθες τον Αντώνη, σήμερα τον Αλέξη, αύριο τον Κυριάκο.
Αφελείς ψηφοφόροι ανόητοι κυβερνήτες.

Ένας όχλος που απέναντι στους δημαγωγούς του είναι υποτακτικός, γιατί νιώθει απέραντο σεβασμό.
Ουσιαστικά επιλέγουμε τον αφέντη, όχι βάσει της δικής του αξιοπιστίας, αλλά βάσει της δικής μας άγνοιας και ανυπαρξίας.

Γιατί: «Τα πράγματα δεν τα βλέπουμε όπως είναι, τα βλέπουμε όπως εμείς είμαστε» όπως έλεγε η Αναΐς Νιν.

Έτσι πορευτήκαμε τις τελευταίες δεκαετίες, παίζοντας τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου», πειθαρχήσαμε στα «ευφυή τίποτα» και καταλήξαμε στον πάτο…

Ας Μιλήσουμε Επιτέλους