Τέσσερις και σήμερα

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Πολλοί από μας, έχουν ζήσει σχεδόν όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις της Μεταπολίτευσης. Κάθε φορά, κάτι περιμέναμε να αλλάξει, κάτι να βελτιώσει τις υποδομές, τις υπηρεσίες, τις συνθήκες της καθημερινότητάς μας.

Ο καθένας βέβαια από την σκοπιά του. Ανάλογα με τα μικροσυμφέροντα της οικογένειας, της συντεχνίας ή της προσωπικής του πελατειακής ευδοκίμησης.

Προσωπικά δεν θυμάμαι ποτέ εκλογές που οι Έλληνες να προσέβλεπαν σε ένα συνολικό άλμα προόδου που θα αφορούσε το περίγραμμα της κοινωνίας και όχι τις επιμέρους επιθυμίες των πολιτών. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο, οι πολιτικοί και τα κόμματα απευθύνονταν σε ένα κατακερματισμένο εκλογικό σώμα, προβάλλοντας περισσότερο, συντεχνιακές διευκολύνσεις παρά ένα πλάνο ανάπτυξης του συνόλου.

Μετά το 2010, στα μνημονιακά χρόνια, όλα θα έπρεπε να αλλάξουν. Κάθε κρίση, κάθε αντιπροσώπευση και κάθε επιδίωξη για το μέλλον, έπρεπε να αποτιμάται μέσα από την αξιολόγηση των συνθηκών – δραματικών σε αρκετές περιπτώσεις- και όχι των προσωπικών «οραμάτων».

Δεν έγινε όμως έτσι. Από την αρχή, τα μνημόνια δεν συμφωνήθηκαν πάνω στη βάση εξυγίανσης της οικονομίας αλλά στην αναγκαία προσαρμογή σε έξωθεν οδηγίες. Κι όλα αυτά σε ένα πλαίσιο δήθεν εξαναγκασμού που διογκώθηκε προοδευτικά στην συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας.

Το αποτέλεσμα ήταν το πολιτικό σύστημα να μην αντέξει την διαδρομή μιας ήπιας προσαρμογής και να γεννήσει την πιο λαϊκιστική και αντιπαραγωγική κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης.

Εννέα χρόνια μιζέριας, γκρίνιας, μίσους και εθνικής κατάντιας δεν είναι και λίγα. Εννέα αντιπαραγωγικά χρόνια που καθήλωσαν την οικονομία και απλά διέσωσαν τις στοιχειώδεις δομές της δεν αποτελούν, σε καμία περίπτωση, διάγραμμα υπερηφάνειας για τις κυβερνήσεις μας.

Τώρα όμως και μετά από μία περίοδο απίστευτης κόπωσης, για πρώτη φορά, οι Έλληνες δεν έχουν πολλά περιθώρια να σκεφτούν την προσωπική τους προοπτική μέσα στα στενά όρια της πελατειακής τους επιθυμίας. Όχι γιατί δεν θα το ήθελαν ή επειδή απέκτησαν ξαφνικά συλλογική συνείδηση αλλά γιατί δεν έχουν πλέον άλλη επιλογή.

Οι συνθήκες μάλλον ωρίμασαν περισσότερο από ποτέ. Και για αυτόν τον λόγο, δεν υπάρχουν πια άνθρωποι που να πιστεύουν στ΄αλήθεια ότι ο τοπικός βουλευτής έχει δυνατότητες να διορίσει το παιδί τους στο Δημόσιο ή να του γράψει συστατική επιστολή για δουλειά σε φιλική επιχείρηση. Ούτε και δίνεται σε κανέναν η εντύπωση ότι κάπου υπάρχουν λεφτόδεντρα που οι κακοί καπιταλιστές τα δείχνουν αποκλειστικά στους δικούς τους φίλους και όχι στον αριστερό και βασανισμένο λαό…

Υπάρχει επομένως διαφορά με τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Όχι τόσο στην ιδεολογική αντιπαράθεση αλλά στο ότι η ρητορική της επερχόμενης κυβέρνησης δεν αναλώθηκε σε προσωπικά «ραβασάκια» για κάθε συντεχνία, επάγγελμα, οικογένεια ή κοινωνική τάξη.

Σ αυτές τις εκλογές, δεν υπάρχει καν χώρος ούτε για τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε για το μίσος που εξέθρεψαν οι ιδεοληπτικές φατρίες του στα προηγούμενα χρόνια. Και γιατί ο κόσμος κουράστηκε πια από τους μύθους και τις φαντασιώσεις της τυχοδιωκτικής λοταρίας εις βάρος δικαίων και αδίκων.

Το πρώτο ηχηρό μήνυμα δόθηκε στις Ευρωεκλογές. Αποδεικνύοντας πως το ρεύμα αντίδρασης είναι πλέον ορατό από παντού. Και πως είναι ίσως η μεγάλη ευκαιρία μιας στοιχειωδώς πιο ώριμης κοινωνίας να στείλει στον αγύριστο τον λαϊκισμό και να επιδιώξει ένα συνολικό αφήγημα προόδου προς όφελος των πολιτών της.

Πέντε μέρες και σήμερα. Ο χρόνος μετράει ανάποδα προς την αλλαγή σελίδας. Δεν ξέρω αν θα είναι αυτή που περιμένουμε. Τουλάχιστον όμως, μιλάμε με όρους λογικής και όχι με υπερκόσμιους ήχους κάτω από το θρόισμα των λεφτόδεντρων του Αλέξη Τσίπρα…

Liberal

loading...