Σεβασμός: Πως οι «πιτσιρικάδες» της Ομογένειας σταμάτησαν τα F-35 στον Ταγίπ Ερντογάν…

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Η ακύρωση κάθε συμμετοχής της Τουρκίας σε ότι αφορά οτιδήποτε σχετίζεται με τα αμερικανικά μαχητικά F-35, ήταν η πρώτη αντίδραση των Ηνωμένων Πολιτειών και η απάντηση για την παραλαβή του ρωσικού συστήματος S-400 από την κατοχική δύναμη.

 Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόνλντ Τραμπ τον έκανε με βαριά καρδιά. Φαίνεται αυτό από την ανάλυση των δηλώσεων του. Εκτός εάν παίζει θέατρο για να μην τον …παρεξηγήσει ο φίλος του ο Ταγίπ Ερντογάν! Μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία:

• Το κτύπημα είναι καίριο για την τουρκική πολεμική βιομηχανία και ας κομπάζει ο πρόεδρος της Τουρκίας ότι θα προχωρήσει σε συμπαραγωγές με τη Ρωσία για να καλύψει το κενό.

 Η απώλεια σε έσοδα θα είναι πολλά δισεκατομμύρια και το πλήγμα στην οικονομία και τον στρατό μεγάλο. Θα το δούμε στη συνέχεια… 



Οι πληροφορίες που υπάρχουν είναι ότι θα ακολουθήσουν και άλλες παρόμοιες απαντήσεις της Ουάσιγκτον στην Άγκυρα για την προσβολή προς την υπερδύναμη, η οποία -όπως και να το κάνουμε είναι μεγάλη- και για ένα μικρό χρονικό διάστημα θα έχει συνέπειες και για το ΝΑΤΟ, καθώς η Τουρκία διαθέτει τον δεύτερο πιο σημαντικό στρατό στη Δυτική Συμμαχία και θα μπορούσε να προκαλέσει μεγάλο ρήγμα στη νότια πτέρυγα της.

•  Με αφορμή την κατάληξη του δράματος των S-400, και την ακύρωση της τουρκικής συμμετοχής στο πρόγραμμα κατασκευής των F-35, που ταλαιπώρησε αφάνταστα τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις, αξίζει να θυμηθούμε πως ξεκίνησε αυτή η υπόθεση, η οποία -όσο και να εκπλήττει αυτό που διαβάζετε- περιέχει την απόλυτη ελληνική ανάμειξη, η οποία έγινε με καθ’ όλα νόμιμο τρόπο και σεβόμενη τους αμερικανικούς νόμους. 

Μία ακριβή διαφήμιση, που σκέφτηκαν οι ακτιβιστές του HALC, και την οποία πλήρωσε ο αείμνηστος φιλάνθρωπος Νίκος Μουγιάρης ήταν η αρχή. Η διαφήμιση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα New York Times και έκανε πάταγο. Ήταν τόση η επιρροή της στην Ουάσιγκτον, που κάποια στιγμή ήταν δύσκολη και η διαχείριση αυτού που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια των ακτιβιστών. Διότι ξαφνικά πολλοί στην Ουάσιγκτον μοιράζονταν τους φόβους τους, ότι η Τουρκία όχι μόνο θα εγκαταλείψει την Αμερική, αλλά και θα προχωρήσει σε στρατηγική συμμαχία με τη Ρωσία.

• Οι Αμερικανοί στρατιωτικοί άρχισαν να σκέφτονται τον «ισχυρισμό» των ακτιβιστών ότι οι S-400 θα κλέψουν την αμερικανική απόρρητη τεχνολογία και οι Αμερικανοί διπλωμάτες ξεκίνησαν να αντιλαμβάνονται ότι όσα τους έλεγαν οι ομογενείς ακτιβιστές, για την άφιλη, αντιαμερικανική και αντισημιτική Τουρκία ήταν αληθινά. Δεν ήταν ένας μύθος.

Πρέπει να αναφέρω και το εξής, χωρίς φόβο και πάθος, επειδή οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους: Στην αρχή τους λοιδόρησαν οι παλιές και ξεπερασμένες δυνάμεις της Ομογένειας, διότι δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι άλλαζαν τα πράγματα, σε στρατηγικό επίπεδο, αλλά άλλαζε και ο τρόπος σκέψης Αμερικανών αξιωματούχων. Δεν βοήθησε ούτε η Εκκλησία, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. 

Ο Γουές Μίτσελ ήταν ο πρώτος ίσως που αντιλήφθηκε πόσο δίκιο είχαν οι ομογενείς. Ότι κατέθεσε αυτός ο σημαντικός διπλωμάτης, ως «δόγμα» αν θέλετε, αποδείχθηκε απόλυτα ορθό…

Το σχέδιο των ακτιβιστών περιλάμβανε φυσικά και το Κογκρέσο, όπου οι ομογενείς σιγά-σιγά και σταθερά έστησαν απίστευτες συμμαχίες. Η μία τροπολογία διαδεχόταν την άλλη, αλλά αυτό που εντυπωσίασε τους τελευταίους 15 μήνες ήταν ότι οι ακτιβιστές του HALC είχαν μία απίστευτη «φαντασία». Πάντα είχαν σχεδιασμένη την επόμενη κίνηση. Σε σημείο που οι απέναντι τους, οι χρυσοπληρωμένες εταιρείες λόμπι από την Τουρκία, να τρώνε την ήττα την μία μετά την άλλη. 

Προσωπικά, και σε ότι με αφορά, θέλω να ευχαριστήσω τον Έντι Ζεμενίδη, τον Τάσο Ζαμπά, την Γεωργία Λογοθέτη και τους «πιτσιρικάδες» του HALC, τον γερουσιαστή Ρόμπερτ Μενέντεζ, που είναι παλληκάρι, και άλλους Αμερικανούς πολιτικούς, που στάθηκαν στο πλευρό της Ελλάδας και της Κύπρου.

• Στην πορεία αυτής της τιτάνιας προσπάθειας βρεθήκαμε στη δυσάρεστη θέση να έχουμε απέναντι μας κάποιους ασπόνδυλους στην Ελλάδα, που έβρισαν τον κ. Μενέντεζ και τους ομογενείς μας.
•  Ειρωνεύτηκαν κάθε καλή προσπάθεια και πανηγύριζαν όταν ο πρόεδρος Τραμπ, εντελώς απαράδεκτα, λάμβανε θέση υπέρ της Τουρκίας. ΠΡΕΠΕΙ να βρουν τον τρόπο να απολογηθούν. 

Πάντα σε ότι με αφορά, θέλω να αναφέρω την εξαιρετική βοήθεια των συναδέλφων μου δημοσιογράφων: του Αποστόλη Ζουπανιώτη, που είναι δάσκαλος στα της Ομογένειας και των εθνικών θεμάτων, στη Λένα Αργύρη της ΕΡΤ, στην Κατερίνα Σώκου της Καθημερινής και στον νεαρό Πέτρο Κασφίκη του ΑΠΕ-ΜΠΕ. Και η δική τους προσπάθεια και βοήθεια ήταν φανταστική. Ότι και να πει κανείς για τον Νίκο Μουγιάρη είναι λίγο.

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω αυτή τη μεγάλη μορφή της Ομογένειας. Ήταν η δική του αγωνία για να εκφραστεί η Ελληνοαμερικανική Κοινότητα από τη βάση της, που έφερε τα πράγματα εδώ που βρίσκονται σήμερα.

Όσοι από εμάς ζήσαμε και τα γεγονότα που οδήγησαν στο αμερικανικό εμπάργκο όπλων προς την Τουρκία στο τέλος της δεκαετίας του ’70, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι τούτη ήταν ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια από εκείνη, κατά την οποία πρωτοστάτησαν ο Φίλιπ Κρίστοφερ, ο Άντριου Άθενς και ο Τζόρτζ Λιβανός. Διότι η σημερινή προσπάθεια μπορεί να σημαίνει και αλλαγή κατεύθυνσης των αμερικανικών στρατηγικών συμφερόντων.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μία μεγάλη ευκαιρία ενώπιον τους: Να στηριχθούν σε πραγματικά πιστούς συμμάχους, σε ένα στρατηγικό άξονα που θα ξεκινά από το Κουρδιστάν, θα περνά από το Ισραήλ και θα διασχίζει την ανατολική Μεσόγειο μέσω της Κύπρου, με την προσθήκη της Αιγύπτου και να καταλήγει στην Ελλάδα, ακόμα και στην Ιταλία.

Η Τουρκία έχει χαθεί προ καιρού για την Αμερική, όπως πολύ ορθά υποστηρίζουν σημαντικοί διπλωμάτες και αναλυτές. Οι γραφειοκράτες άργησαν να το καταλάβουν, αλλά τώρα έφτασαν στο στάδιο που το χωνεύουν! Ήταν καιρός.



Πηγή:  https://hellasjournal.com/