To Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του;

Ο πιο απλό ορισμός της έννοιας «στρατηγική» είναι ο εξής: Στρατηγική είναι η χρήση των μέσων που διαθέτουμε για να εκπληρώσουμε τους σκοπούς μας. Είναι το ίδιο για τα άτομα, τα κράτη, τις συμμαχίες ακόμη και τις επιχειρήσεις. Αλλά εμάς μας ενδιαφέρει να σταθούμε στην εθνική στρατηγική: Σε πολιτικό επίπεδο, εθνική στρατηγική συνεπάγεται τον ορισμό των ιεραρχημένων εθνικών συμφερόντων και ο βέλτιστος συνδυασμός των μέσων που διαθέτει ένα κράτος για την εκπλήρωση αυτών των συμφερόντων. Σε ποιον λοιπόν ανήκει η κυριαρχία στο Αιγαίο, όπως ορίζουν οι πρόνοιες του διεθνούς δικαίου της θάλασσας;

Στο ελληνικό κράτος και εάν όχι γιατί; Μήπως το Αιγαίο είναι καζάν-καζάν, δηλαδή μισό-μισό όπως αξιώνουν οι Τούρκοι απειλώντας και αναπτύσσοντας τη στρατιά του Αιγαίου απέναντι από τα Ελληνικά νησιά; Μήπως το Αιγαίο "ανήκει στα ψάρια του" όπως παλαιότερα διάβαζα σε τοίχους στα Εξάρχεια; Ίσως να υπάρχουν ακόμα γραμμένα αυτά τα συνθήματα, δεν ξέρω.

Για να μιλήσουμε όμως πιο συγκεκριμένα, ας πούμε δύο θέσεις που αφορούν κάθε βιώσιμο κράτος και που κατά κάποιο τρόπο αποτελούν υποχρεωτικά στρατηγικά αξιώματα για την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, για την κοινωνία αν θέλει να διαθέτει κράτος και για τους κρατικούς λειτουργούς.

Λέμε προκαταρκτικά "υποχρεωτικά στρατηγικά αξιώματα" γιατί αρχές Ιουλίου εν μέσω προεκλογικής αναμέτρησης τα ελληνικά κόμματα, εκτός από γενικόλογες και θολές θέσεις που προκαλούν αναξιοπιστία, δεν γνωρίζουμε --όπως συνήθως γίνεται-- να δεσμεύονται προγραμματικά: Πρώτον, εάν κατανοούν και συμφωνούν ποιες είναι πρόνοιες του διεθνούς δικαίου της θάλασσας. Δεύτερον, εάν ασυμβίβαστα και ακλόνητα δεσμεύονται στην άσκηση κυριαρχίας σύμφωνα με τις πρόνοιες και τρίτον εάν έχουν στρατηγικό σχέδιο για να διαφυλάξουν την κυριαρχία μας.

Τι δεσμεύονται για το Αιγαίο;

Πρώτον, αναφερόμενοι πιο πάνω στα ιεραρχημένα εθνικά συμφέροντα εννοούμε σχηματικά, το εξής: Στην υψηλότερη βαθμίδα είναι η ασφάλεια, η ακεραιότητα της κρατικής επικράτειας που ορίζονται από την διεθνή τάξη, δηλαδή τις συνθήκες και τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου. Αποτελεί έσχατη λογική για όλους, υποχρεωτική νομική δέσμευση υπεράσπισής του για όλους και σε εμπόλεμες καταστάσεις θεωρείται αυτονόητη η επίδειξη αυτοθυσίας. Σε ενάντια περίπτωση μιλάμε για λιποτάκτες, δειλούς ή και "Εφιάλτες" που δεν τρέφουν πίστη και νομιμοφροσύνη στο οικείο κράτος και στην ιερή και απαραβίαστη πατρίδα κάθε κοινωνίας που εδαφικά είναι η κυριαρχική οριοθέτηση αυτού του κράτους.

Ποια είναι λοιπόν η δέσμευση των επίδοξων μελών της πολιτικής εξουσίας και τι σχέδιο έχουν. Ας το πούμε ξεκάθαρα, δεν πρόκειται για προσωπική τους υπόθεση ενώ η πλειοψηφία στις εκλογές δεν τους απαλλάσσει από τις πολιτικές, νομικές και ηθικές υποχρεώσεις υπεράσπισής της κρατικής Επικράτειας. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάν ότι Σύνταγμα αλλά και η συλλογική ελευθερία-εθνική ανεξαρτησία και επιβίωση του κράτους είναι πέραν και υπεράνω προσώπων.

Δεύτερον, το συμφέρον ακεραιότητας της επικράτειας που ορίζει το διεθνές δίκαιο και η επιβίωση του κράτους ως έσχατες και υπέρτατες δεσμευτικές λογικές βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας του κράτους και της κοινωνίας. Οι ομόκεντροι κύκλοι κριτηρίων και παραγόντων εντός της πυραμίδας είναι εξίσου σημαντικοί γιατί το υποβαστάζουν και αποτελούν αναγκαίες προϋποθέσεις για την υπεράσπιση του κράτους και εθνικής ανεξαρτησίας δηλαδή της συλλογικής ελευθερίας της κοινωνίας. Εν όψει εκλογών, ποια είναι λοιπόν η προγραμματική δέσμευση για τα εξής ζητήματα χωρίς τα οποία δεν είμαστε χώρα αλλά χώρος.

Αποτρεπτική φήμη

Πρώτον, η έσχατη λογική της επιβίωσης και ακεραιότητας της επικράτειας στηρίζεται στην στρατηγική που διασφαλίζει εσωτερική και εξωτερική εξισορρόπηση κατά κάθε εξωτερικής απειλής και προϋποθέτει, ασφαλώς, στρατιωτική αξιοπιστία και διπλωματία των πιο υψηλών βαθμίδων.

Δεύτερον, η αποτρεπτική φήμη είναι ευθέως ανάλογη της στρατηγικής αξιοπιστίας και αφορά ζωτικά την πολιτική εξουσία. Ακόμη και μορφασμοί του προσώπου του πολιτικού και στρατηγικού ηγέτη, συνηθίζεται να γράφεται στην στρατηγική ανάλυση, μετρά αρνητικά ή θετικά για την αποτρεπτική αξιοπιστία της χώρας. Πως λοιπόν μπορούμε να έχουμε αποτρεπτική αξιοπιστία εάν στις καρέκλες εξουσίας κάθονται και άτομα που ρητά και απερίφραστα εκπέμπουν εθνομηδενιστικές σαπουνόφουσκες; Τι κάνουν οι επίδοξοι κάτοχοι της πολιτικής εξουσίας για να είναι αξιόπιστοι ως επικεφαλής της ελληνικής στρατηγικής.

Τρίτον, παρόμοια υψηλά ιεραρχημένα είναι η φιλοπατρία. Δηλαδή η προσκόλληση στην πατρίδα που ορίζει η κρατική επικράτεια, η πίστη και η νομιμοφροσύνη στα συμφέροντά της και προσκόλληση στον πολιτισμό και τις πολιτικές παραδόσεις που δυναμώνουν το κράτος και την κοινωνία.

Τέταρτον, στην πυραμίδα ακολουθούν η διασφάλιση ισορροπίας δυνάμεων ιδιαίτερα κατά όσων απειλούν, η ανάπτυξη εξωτερικών σχέσεων που διασφαλίζουν επαρκή πιθανή εξωτερική στήριξη, αντιμετώπιση παράνομων ή ημιπαράνομων δραστηριοτήτων (soft power) που αποδυναμώνουν την οικονομική ισχύ, την κοινωνική συνοχή και το εν γένει πολιτειακό σύστημα.

Επίσης πρέπει να καταβάλλονται προσπάθειες για επιδίωξη των βέλτιστων αποτελεσμάτων από την συμμετοχή σε διεθνείς θεσμούς και οργανισμούς, η σμίλευση άτυπων και τυπικών συμμαχιών όταν συγκλίνοντα συμφέροντα το επιβάλλουν και η μέριμνα ούτως ώστε το κράτος διαθέτει κρατικά επιτελεία για παρατήρηση, ανάλυση, στάθμιση, εκτίμηση και ως εκ τούτου δημιουργία προϋποθέσεων διαπραγματευτικής στρατηγικής που κατά περίπτωση και συγκυρία εκπληρώνει τα εθνικά συμφέροντα.

Όπως οι Γερμανοί στον Ψυχρό Πόλεμο

Πέμπτον, είναι επίσης η ασφάλεια των ομοεθνών εκτός συνόρων. Εδώ θα μπορούσαμε να επεκταθούμε τι έκανε η Γερμανία κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου για τους Γερμανούς υπηκόους της Σοβιετικής Ένωσης,. Επίσης να παραδειγματιστούμε από το τι έκανε η Βρετανία τη δεκαετία του 1980, τι έκαναν οι ΗΠΑ όλη την μεταπολεμική περίοδο και τι έκανε και κάνει το Ισραήλ στο Εντέμπε και αλλού. Αυτό δηλαδή που λέμε είναι ότι αξιόπιστο είναι το κράτος που ακόμη και ένας πολίτης και ομοεθνής του είναι πολύτιμος και πρέπει να τον υπερασπίζεται.

Παρενθετικά μόνο, ερωτάται τι λένε οι επίδοξοι κάτοχοι εξουσίας για τους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες της Κυπριακής Δημοκρατίας και τι γίνεται με τη στρατηγική του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου χωρίς την οποία ελληνική εθνική στρατηγική δεν μπορεί να υπάρξει. Πάμε εκλογές εν μέσω ένοχης σιωπής ή ακόμη με θολές και αναξιόπιστες δηλώσεις με τις οποίες εχθροί και «φίλοι» χαχανίζουν.

Έκτον, τέλος αλλά όχι τα τελευταία κριτήρια και παράγοντες, όλα τα σοβαρά και βιώσιμα κράτη θεωρούν τα μείζονος σημασίας υποστηρικτικά εθνικά συμφέροντα όπως ο πολιτισμός, ο πνευματικός κόσμος της κοινωνίας όπως συγκροτήθηκε ιστορικά, η ελευθερία και η αξιοπρέπεια των πολιτών και η κοινωνική συνοχή που απαιτεί κοινωνικοπολιτικά σμιλευμένη διανεμητική δικαιοσύνη που νομιμοποιεί της πολιτικοοικονομικές ιεραρχίες και τις εσωτερικές εξωτερικές οικονομικές δραστηριότητες.

Ξινά εθνομηδενιστικά συνθήματα

Με διαφορετικά λόγια, με ξινά, άνοστα και ανίερα εθνομηδενιστικά συνθήματα ή θρασύδειλα μεταμοντέρνα διεθνιστικά-εθνομηδενιστικά υπονοούμενα κράτος, κοινωνία, θεσμοί και κυριαρχία αποδυναμώνονται ή χάνονται ολοκληρωτικά. Έρχονται τρόικες στο όνομα των οποίων κυβερνούν όσοι εναλλάσσονται στην εξουσία, εκμηδενίζεται η εθνική ανεξαρτησία, χάνουμε την εσωτερική και εξωτερική μας κυριαρχία, καταστρέφουμε τις ζωές όσων ζουν εντός του κράτους και όσων ομοεθνών ζουν εντός άλλων κρατών και αργά ή γρήγορα όπως καθημερινά συμβαίνει στη διεθνή πολιτική έχουμε πολέμους και ανείπωτες καταστροφές.

Τι λένε λοιπόν για τα πιο πάνω και όλα τα συμπαρομαρτούντα οι επίδοξοι κάτοχοι της εξουσίας. Θα αφήσουμε να γίνουμε έρμαιο αλυτρωτικών παιγνίων στα Βαλκάνια με απίστευτα λανθασμένες συμφωνίες όπως οι "Πρέσπες"; Θα αφήσουμε την Τουρκία να δημιουργήσει νομικά ερείσματα στη Θράκη για να επαναλάβει τις πρακτικές της στο Κυπριακό όπως ακριβώς λέει ο Νταβούτογλου στο βιβλίο του «Στρατηγικό βάθος»; Θα ασκήσουμε ή δεν θα ασκήσουμε την κυριαρχία μας στο Αιγαίο σύμφωνα με τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου ή μήπως ισχύει το αναρχικό στους τοίχους των Εξαρχείων «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» και εν τέλει στην Τουρκία;

Θα αφήσουμε να καταργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και πέραν πολλών άλλων να καταστούν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στρατηγικοί όμηροι της Τουρκίας; Όταν υπάρχουν εκατοντάδες ομολογίες λάθους των τεχνοκρατών και μη της ΕΕ και του ΔΝΤ θα συνεχίσουμε να είμαστε υποχείριο κερδοσκόπων, τοκογλύφων, τεχνοκρατών και ηγεμονικών παιγνίων; Περιμένουμε να ακούσουμε για να ψηφίσουμε …

Παναγιώτης Ήφαιστος
SLPress

loading...