Γιατί τόσο κλάμα, για τον Ρασπούτιν, σύντροφοι;

Τι φοβούνται τόσο πολύ οι σύντροφοι; Tρέμουν μήπως ο Παπαγγελόπουλος πιεστεί κι άλλο;

Τι πρόκειται να συμβεί αν τελικά οδηγηθεί στην δικαιοσύνη, σε περίπτωση που η Προανακριτική, ανακαλύψει στοιχεία;

Έχει ενδιαφέρον να αναλογιστούμε ότι ο «Ρασπούτιν» πάντοτε δημιουργείται σε ένα ιδεολογικό «οικοσύστημα» διαφθοράς και στη συνέχεια μεταλλάσσεται σε νέες μορφές, ευδοκιμώντας σε ένα πολιτικό «οικοσύστημα» σήψης.

Που οι σύντροφοι, χρησιμοποιώντας το ηθικό πλεονέκτημα ήταν πανέτοιμοι να το υπηρετήσουν, δεόντως. Άλλες φορές για να εδραιώσουν θέσεις στην εξουσία και άλλες για να κεφαλαιοποιήσουν το πολιτικό τους μέλλον.

Περσόνες σαν τον Παπαγγελόπουλο, δεν είναι ποτέ αυθύπαρκτες και αυτοδημιούργητες. Αντίθετα, ευνοούνται από το οποιοδήποτε αρρωστημένο περιβάλλον που τις χρησιμοποιεί κατά βούληση για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του.

Και αν στο τέλος αυτονομούνται, αυτό οφείλεται κυρίως, στην αδυναμία ελέγχου των συνθηκών που τους ανέδειξαν ως πρωταγωνιστές.

Κατά συνέπεια, αν σε μία φιλελεύθερη αστική δημοκρατία σαν τη δική μας μπορούν ακόμα να αλωνίζουν οι κάθε είδους «Ρασπούτιν», τότε θα πρέπει να ψάξουμε τι μας φταίει.

Και επιπλέον, να αναζητήσουμε μία παρόμοια σχέση μεταξύ της σύγχρονης «θρησκειολογίας», όπως αυτή των «αγωνιστών» του ΣΥΡΙΖΑ και της πολιτικής εξουσίας που ήθελαν να υπηρετήσουν.

Ερευνώντας ομοιότητες με την ανάδειξη του φαινομένου στην τσαρική Ρωσία. Στη Δικαιοσύνη, στο πολιτικό σύστημα, στις κυβερνήσεις, στον Τύπο και στον νομικό μας πολιτισμό.

Υπάρχουν ας πούμε διασυνδέσεις των δικαστών με την «Εκκλησία»;

Υπάρχουν διευθυντήρια «θεοποιημένων» πολιτικών ή «ιερών οικογενειών» με πρόσωπα που αποκτούν εξουσία πάνω από τον θεσμικό τους ρόλο;

Υπάρχουν άνθρωποι που διαχειρίζονται υποθέσεις του κράτους κινούμενοι μεταξύ αντίπαλων κομμάτων, διαθέτοντας περισσότερη δύναμη από όσο τους αναλογεί ο ρόλος τους;

Θυμίζω κάτι ακόμα από εκείνη την εποχή: Όταν το 1915 ο Νικόλαος Β’ αναχώρησε για να καθοδηγήσει τις ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις εναντίον των Γερμανών, ο Ρασπούτιν πήρε κανονικά θέση συγκυβερνήτη στο πλευρό της Αλεξάνδρας. Πολλαπλασιάζοντας το μίσος και την ανασφάλεια του ρωσικού λαού, που εισέπραττε τη μία ταπείνωση μετά την άλλη κι έβλεπε την τύχη του παραδομένη σε έναν σαλτιμπάγκο μυστικιστή…

Πέρα όμως, από τις ίντριγκες της εξουσίας, είναι απορίας άξιον το πώς αντιμετωπίζουν οι θαυμαστές της Αριστεράς και του Αλέξη Τσίπρα τη σχέση του κόμματος με την Δεξιά, τα δίκτυα και τους ανθρώπους της. Το πώς ανέχτηκαν την συμπόρευση με τον Πάνο Καμμένο, την εκλογή Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας και ένα μέρος του καραμανλικού περιβάλλοντος.

Τώρα πλέον, είναι περίπου βέβαιο ότι, ακόμα κι αν υπήρχε σκάνδαλο Νovartis, κανείς στη προηγούμενη κυβέρνηση δεν ενδιαφερόταν για τους ενόχους. Παρά μόνο για την δημόσια καταδίκη κάποιων επιλεγμένων πολιτικών αντιπάλων.

Κι όμως, επιμένουν οι πάντες να θεωρούν ότι ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος είναι άξιος υπεράσπισης. Εν ονόματι κάποιου αόριστου «ηθικού πλεονεκτήματος», το οποίο, αν και ο ίδιος δεν είναι αριστερός, ήθελε να υπηρετήσει.

Ξέρετε τι πιστεύω; Ότι, γενικότερα, το άλλοθι της «αριστεροσύνης» συνειδητά ή ασυνείδητα, αλλοτριώνει «ινστρούκτορες» και «μπολσεβίκους».

Και όταν έρχεται η ώρα της ηθικής, όλοι σπεύδουν να υπερασπιστούν τον σκοπό που αγιάζει τα μέσα. Είτε πρόκειται για αριστερά είτε για δεξιά μέσα…


Του Ανδρέα Ζαμπούκα
liberal.gr