Ο καιρός των τεράτων

Από το 2011 μέχρι κάποια στιγμή το 2017, οι πιστοί του ορθολογισμού και οι λάτρεις της Δημοκρατίας, έζησαν έναν δικό τους καιρό των τεράτων.

Αυτά τα έξι χρόνια ήταν μια κανονική κόλαση του Δάντη, για αυτούς που αγαπούν την πραγματική ελευθερία.


Ευτυχώς, εκεί γύρω στα 2017, τα τέρατα αποφάσισαν ν’ αλλάξουν τροπάρι.

Αφού στα έξι προηγούμενα χρόνια βίασαν κάθε έννοια Δημοκρατίας, διέφθειραν κάθε λογική και ασέλγησαν πάνω σε κάθε ελευθερία ξανά και ξανά, θέλησαν να δείξουν ένα διαφορετικό πρόσωπο.

Ποια ήταν η μοναδική δικαιολογία τους, εκ των υστέρων; "Ζούσαν σε αυταπάτη"!

Τόσα και τόσα ανοσιουργήματα,
τόσοι και τόσοι βιασμοί της Δημοκρατίας,
τόσο χαμένο χρήμα και
(το κυριότερο) τόσος χαμένος χρόνος, ...είχαν σαν αιτία μία "αυταπάτη"!


Εάν θέλετε, το πιστεύετε! Πολλοί αρνούνται να υποτιμήσουν την νοημοσύνη τους, τόσο πολύ...

Κάποια στιγμή, η αυταπάτη έπαψε. Ο τρόπος και ο λόγος που συνέβη αυτό παραμένουν μυστήριο.

Το γεγονός πάντως είναι πως τα περισσότερα τέρατα (όχι όλα, μην παρασύρεστε, πάντα υπάρχουν κινούμενα απολιθώματα) άλλαξαν και οι πολλοί πίστεψαν ότι πως η αλλαγή ήταν και πραγματική και ουσιαστική.

Κούνια που τους κούναγε...

Από καιρό σε καιρό, κάποια καμουφλαρισμένα τερατάκια ξεχνούσαν τον ρόλο που έπρεπε να παίζουν στην παράσταση "ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κεντροαριστερό κόμμα", έβγαζαν την ψεύτικη προβιά που φορέσουν και τους έπεφτε στενή κι άβολη, οπότε εμφανιζόταν για λίγο το τέρας που παραμόνευε από κάτω.


Έτσι π.χ. είδαμε τον Αλέξη Τσίπρα να καλεί για νέες εσωκομματικές ψηφοφορίες επειδή απλά δεν του άρεσε το αποτέλεσμα και αντικρύσαμε π.χ. την Όλγα Γεροβασίλη, επίσημη φωνή της κυβέρνησης εκείνη την εποχή, να κατηγορεί ανερυθρίαστα (και με "λυγμούς") τη Δικαιοσύνη ως την πηγή μύριων όσων κακών της χώρας.

Και να ήταν τα μόνα καμπανάκια; Δεν ήταν!

Συχνά-πυκνά, με ασήμαντες αφορμές μας έδειχναν περίτρανα ότι, κρυμμένα κάτω από τη μάσκα της Κεντροαριστεράς και της μετριοπάθειας, τα τέρατα ζούσαν και βασίλευαν.


Π.χ. είδαμε να σχηματίζεται ολόκληρη δικογραφία για πολιτικούς αντιπάλους, χωρίς κανένα στοιχείο και ακούσαμε τον Νεάντερταλ των Χανίων να αποφαίνεται μπροστά σε όλη την κομματική νομενκλατούρα πως, για να κερδίσει το κόμμα τις εκλογές, έπρεπε "κάποιοι να πάνε φυλακή".

Προφανώς οι αποδείξεις και η Δημοκρατία δεν είχαν ιδιαίτερη σημασία, μπροστά στην γλύκα της καρέκλας.

Ούτε τώρα φαίνεται δε πως έχουν.


Μόλις χτες ακούσαμε και πάλι τον κύριο Πολάκη, πάλι σε κομματική συγκέντρωση, να επιτίθεται άγρια κατά του πρώην Προέδρου της Βουλής.

Για ποιον λόγο; Επειδή δεν άλλαξε τον τρόπο επιλογής των μελών του ΕΣΡ από τη Διάσκεψη των Προέδρων στο Κοινοβούλιο, ώστε αυτό ν’ αποφασίζει κατά το συμφέρον του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν το μεταφράσετε, σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι τον κατηγόρησε επειδή δεν διέλυσε τον θεσμό της Διάσκεψης των Προέδρων, προς όφελος του ΣΥΡΙΖΑ!


Τόσο Δημοκράτης ο κύριος Πολάκης...

Αλλά δεν είναι ο συγκεκριμένος κύριος ο μοναδικός που έχει απομείνει να εκφράζει καθαρά την αντίθεση του στη διάκριση των εξουσιών, τον πλουραλισμό και άρα στην ίδια τη Δημοκρατία.

Όσοι θυμούνται την κυρία Μπαζιάνα (ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες την θέλουν να "θαυμάζει το μυαλό του Παύλου Πολάκη") να διαμαρτύρεται πως το τότε κυβερνών κόμμα "έχει την κυβέρνηση αλλά δεν πήρε ποτέ την εξουσία",

...δεν θα εκπλαγούν καθόλου διαβάζοντας πως ο σύντροφός της, πρώην πρωθυπουργός και νυν αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αναρωτήθηκε από το βήμα της ίδιας κομματικής σύναξης που ο Παύλος Πολάκης κατσάδιασε τον κύριο Βούτση, πως θα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ "την δευτερη φορά Αριστερά να ελέγξει όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά και κρίσιμους αρμούς της εξουσίας"!

Όπως ακριβώς το διαβάζετε!


Πρώην πρωθυπουργός και τώρα αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ένας κατ’ εξοχήν και κυρίαρχα θεσμικός παράγων, αναρωτιέται ανοιχτά σε κομματική συγκέντρωση

όχι μόνο το πως θα πάρει ξανά το κόμμα τη διακυβέρνηση αλλά και
τον τρόπο με τον οποίο θα ελέγξει τους θεσμούς που ρυθμίζουν τη λειτουργία της Δημοκρατίας!

Ποιος είπε ότι τα τέρατα άλλαξαν; Ούτε γι’ αστείο...
Τα τέρατα είναι ακόμη εδώ. Δεν έφυγαν ποτέ.

Όσο δε καιρό δεν τα αποδιώχνουμε, όσο τα κανακεύουμε πιστεύοντας πως θα εξημερωθούν και θα μεταμορφωθούν σε ανθρώπους, αναζητώντας δηλαδή το αδύνατο,
τόσο μεγαλύτερο κίνδυνο για την Δημοκρατία θα αποτελούν,
τόσο χειρότερη ζημιά θα προκαλούν,
τόσο περισσότερο θα (δια)φθείρουν τους πάντες και τα πάντα...


Αλήθεια, υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι με τα τέρατα στην πλάτη της, να την φρενάρουν με κάθε δυνατό τρόπο, μπορεί η χώρα να προχωρήσει στα τόσα πολλά που πρέπει να κάνει;

Πέτρος Λάζος
capital.gr