Στόκος στους αρμούς

Δήλωσε πώς κερδίζοντας τις εκλογές, η δεύτερη φορά η Αριστερά (πρέπει) να αναλάβει την ευθύνη και τον έλεγχο όχι μόνο των κυβερνητικών θέσεων, αλλά και κρίσιμων αρμών της εξουσίας.

Αν τώρα οι αρμοί είναι συναρθρώσεις, κενά ή σημεία επαφής δύο επιφανειών, καλό θα ήταν αυτό να διευκρινιστεί από κάποιο μηχανικό και όχι από τον πρόεδρο του Σύριζα , ο οποίος τυγχάνει και διπλωματούχος του ΕΜΠ.

Διότι ο τρέχων αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποτίθεται ότι μιλάει πολιτικά και όχι τεχνικά.

Επί της ουσίας της εξουσίας, όμως, προτείνει, εφόσον επανέλθει ποτέ στην κυβέρνηση, να εγκαθιδρύσει κομματικό κράτος.

Όχι πως δεν το αποπειράθηκε επί πρωθυπουργικής του θητείας.

Σε ελάχιστους διαφεύγει, άλλωστε, πως ο δεξιός άλλοτε κυβερνητικός του συνεταίρος είχε διατρανώσει πως “ο στρατός διασφαλίζει τη σταθερότητα στο εσωτερικό της χώρας”!.

Με τους ριζοσπαστικούς παρτενέρ του να το περνούν τότε στο ντούκου.

Ωστόσο η από μεριά τους επιδιωκόμενη άλωση των ΜΜΕ και η εκπόρθηση της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης απέτυχε.

Ευτυχώς, διότι είχαν τεθεί στο παρελθόν δικλείδες ασφαλείας με αποτέλεσμα να γλιτώσει η δημοκρατία από το μπετόστοκο που επιφυλασσόταν για τοποθέτηση τους κρίσιμους αρμούς της.

Τίποτε, όμως, δεν εμποδίζει τον οποιοδήποτε φανατισμένο εξουσιομανή ή κάθε χοντροκομμένο σφετεριστή του Συντάγματος να βιώνει εμμονές και αναζωπυρώνει ψευδαισθήσεις χάριν της αυταπάτης μιας ρεβάνς.

Και το χειρότερο να τις κοινοποιούν με δέος λες και πρόκειται για τις πλάκες που κουβάλησε ο Μωυσής από το όρος Σινά.

Ίσως, πάλι, όλα αυτά να αποτελούν τα άλλοθι για εσωτερική κατανάλωση.

Ένα εκτονωτικό αυτοπαραμύθιασμα ότι ο δήθεν αντισυστημικός Σύριζα έχασε τις εκλογές επειδή “σεβάστηκε” την αυτονομία των θεσμών και των ανεξάρτητων αρχών. Μια κάλυψη με στεντόρειους Πολάκειους ψαλμούς του μοιρολογιού της ήττας.

Προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να το παίζει στο ακροατήριο του στρατευμένος, δογματικός και ταξικά «μεροληπτικός».

Να φοράει εκάστοτε τη μάσκα του Γιακωβίνου, του μπολσεβίκου ή του σοσιαλδημοκράτη, αφού προηγουμένως ντύθηκε Έλβις της λιτότητας και Χίτσκοκ των μικρομεσαίων.

Μάλλον, όμως, στη συγκυρία δονείται από τους σπασμούς ενός κόμματος του οποίου ο προηγούμενος εαυτός πνέει τα λοίσθια.

Ενός πλαδαρού πλέον σχηματισμού που απεχθάνεται την εξέλιξη για αυτό και επιχειρεί να βάλει το χρόνο στο γύψο.

Δεν είναι τυχαίο ότι η αντιπολιτευτική του ρητορική επανέρχεται
στις λιποθυμίες παιδιών,
στην διατήρηση του λιγνίτη,
στο φιλί της ζωής σε χρεοκοπημένες κρατικές επιχειρήσεων.

Επ' ευκαιρία, για τη τόνωση του αριστερού φρονήματος ασκείται και σε απατηλά πυροτεχνήματα ανεφάρμοστων Μαδουρο-τσαβικών αναδιπλώσεων.

Με την ιλαρότητα των επιδιώξεων του να αγγίζουν τη γελοιογραφική υπερβολή του γκροτέσκο.

Δεδομένου ότι εγκαλεί την κυβέρνηση για το “επιτελικό κράτος” όταν το ίδιο σκοπεύει να “καλουπώσει” τη δημοκρατία στα δικά του μέτρα.


Δημήτρης Παγαδάκης
protothema.gr