Άρθρο-κόλαφος: Απαραίτητη η ενωμένη διατλαντική δράση έναντι του τουρκικού τυχοδιωκτισμού

Στη στήλη της κοινοτικής ιστοσελίδας Politico, δημοσιεύεται εκτενές άρθρο του Paul Taylor, το οποίο αναφέρεται στην προκλητική στάση της Τουρκίας κατά τη διάρκεια του 2020, επισημαίνοντας ότι μια κοινή προσέγγιση έναντι του επικίνδυνου τυχοδιωκτισμού του Ταγίπ Ερντογάν πρέπει να βρίσκεται ψηλά στην ατζέντα της συνεργασίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη νεα διοίκηση του Τζο Μπάιντεν στις ΗΠΑ.

Μόνο η συντονισμένη διατλαντική δράση, ο καθορισμός σαφών κόκκινων γραμμών και η παροχή κινήτρων για πιο συνεργατική συμπεριφορά έχει μια πιθανότητα να αλλάξει τους υπολογισμούς και την τακτική του Τούρκου προέδρου – αν κάτι μπορεί να το κάνει.

Ο συντάκτης προχωρά σε καταγραφή και απολογισμό όλων των προκλητικών ενεργειών της Τουρκίας κατά τη διάρκεια του 2020, επισημαίνοντας ότι πρόκειται για ένα πραγματικό ρεκόρ «γεωπολιτικών οχλήσεων» για μια χώρα που βρίσκεται στο χείλος οικονομικής και νομισματικής κατάρρευσης και επισήμως επιμένει να διακηρύσσει την πρόθεσή της να ενταχθεί στην ΕΕ, την ίδια στιγμή που απειλεί να την πλημμυρίσει με αιτούντες άσυλο. Όλα αυτά συνέβησαν με την επιείκεια ή τη δόλια αμέλεια του προέδρου των ΗΠΑ Donald Trump, τον οποίο όπως φαίνεται, ο Τούρκος Πρόεδρος μπορούσε να καλέσει απευθείας στο κινητό του τηλέφωνο παρακάμπτοντας -κυριολεκτικά και μεταφορικά- τους αξιωματούχους του αμερικανικού ΥΠΕΞ.

Η ΕΕ, από την πλευρά της, έχει μειωμένη επιρροή στην Άγκυρα επειδή η μακροχρόνια προσπάθεια της Τουρκίας να ενταχθεί στο μπλοκ έχει χάσει κάθε αξιοπιστία. Οι κύριες ευρωπαϊκές δυνάμεις είναι ξεκάθαρα διαιρεμένες μεταξύ της Γαλλίας – η οποία καταγγέλλει τις πολιτικές του Erdoğan και έχει στείλει πολεμικά πλοία και προμηθεύει όπλα για να υποστηρίξει την Ελλάδα και την Κύπρο – και τη Γερμανία, η οποία επιδιώκει κυρίως να μεσολαβήσει και να αμβλύνει τις εντάσεις.

Σε άλλο σημείο ο συντάκτης ισχυρίζεται ότι “για να είμαστε δίκαιοι, η Τουρκία έχει κάποια δικαιολογημένα παράπονα για τον αποκλεισμό της από την ενεργειακή ανάπτυξη της Ανατολικής Μεσογείου από μια συμμαχία Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ, Αιγύπτου και Παλαιστινιακής Αρχής”. Βέβαια δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Η Τουρκία είναι αυτή που αυτο-αποκλείστηκε.

Σημειώνει ότι η δική της υπεράκτια αναζήτηση περιορίζεται από τις δυσμενείς παρενέργειες της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, η οποία επιτρέπει στην Ελλάδα να διεκδικήσει αποκλειστικά δικαιώματα σε εκτεταμένα ύδατα γύρω από μικρά νησιά κοντά στις τουρκικές ακτές. Και οι Τουρκοκύπριοι, με την υποστήριξη της Άγκυρας, δέχτηκαν δύο φορές ειρηνευτικά σχέδια μεσολάβησης από τον ΟΗΕ για την επανένωση του διαιρεμένου νησιου, τα οποία απέρριψαν οι διεθνώς αναγνωρισμένοι Ελληνοκύπριοι”.

Ο συντάκτης αναγνωρίζει επίσης ότι η Τουρκία έχει σηκώσει το βάρος της φιλοξενίας περίπου 3,6 εκατομμυρίων Σύρων προσφύγων, υπενθυμίζοντας ότι η οικονομική βοήθεια της ΕΕ για την απορρόφησή τους, η οποία βοήθησε στην επίλυση της μεταναστευτικής κρίσης το 2015-16, έληξε φέτος και δεν έχει ακόμη ανανεωθεί.

Ο συντάκτης ξεκαθαρίζει ότι η Αμερική, το ΝΑΤΟ αλλά και η Ευρώπη χρειάζονται ως σύμμαχό τους την Τουρκία. Έτσι ο Biden και οι Ευρωπαίοι πρέπει να επικοινωνήσουν από κοινού κόκκινες γραμμές στην Άγκυρα και να συμφωνήσουν τόσο στις ανταμοιβές όσο και στις πιθανές κυρώσεις, για να προσπαθήσουν να αλλάξουν την πορεία του Tούρκου Προέδρου Erdogan.

ΠΗΓΗ: Politico, Paul Taylor, Turkey’s year of belligerence

https://hellasjournal.com/