Εύγε υπουργέ Δένδια! Ad majora!

Εύγε και πάλι εύγε Χιμαριώτη Νίκο Δένδια!

Γράφει ο Ελληνιστής Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Επιτέλους εμφανίστηκε το ελληνικό ανάστημα. Εκείνο που είδαμε και ακούσαμε στην Άγκυρα ήταν μια ανάταση που άφησε άφωνους όλους, φίλους και εχθρούς.

    Και βεβαίως κανείς δεν το περίμενε, ούτε στην Ελλάδα ούτε και, ακόμη περισσότερο, στη Τουρκία, ούτε επίσης στο εκτόπλασμα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση με τις στο άπειρο υποκρίτριες της και ξεδιάντροπα ενδοτικές εκφάνσεις της, η περιβόητη «Κομισιόν» και το εκτός τόπου και χρόνου Συμβούλιο της Ευρπώπης.

    Τί να πούμε για την Μέρκελ και τους διάφορους Αμερικανούς «συμμάχους»; Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο το «προαισθανόταν» ή τους ήρθε ταμπλάς, προπαντός η Γερμανίδα γκαρδιακή φίλη του Τούρκου «πασά» της.

    Η Γερμανίδα αγαπητικιά των Τούρκων (έχει δει κανείς σε κάτι φωτογραφίες πώς κάθεται μπροστά στον Ερντογάν;! Πώς τον κοιτάζει;! Σαν να είναι ο θεός της!), με την τόση έλξη για ό, τι τουρκικό, που δεν βλέπει τίποτα άλλο πάρεξ την Τουρκία αφέντρα,

     διόλου απίθανο να εκνευρίστηκε σφόδρα, να συγχύστηκε τρομερά και να θύμωσε, κι όπως λένε, να «έγινε τούρκος» για το πώς οι υποτακτικοί υπήκοοι  Έλληνες σήκωσαν μπαϊράκι αψηφώντας την lex germanica.

     Όσο για τους διάφορους Μπάιντεν, Μπλίνκεν,  τον γνωστό «μαϊντανό» Πάγιατ και άλλα ωραία λουλούδια, δεν ξέρουμε αν και για ετούτους ό, τι έγινε στην Άγκυρα υπήρξε αναπάντεχα ωραίο και μη αναμενόμενο ή άλλως αυτοί προηγουμένως έδωσαν το πράσινο φως στην Ελλάδα για να «τα πει ένα χεράκι» στους Τούρκους μέσα στο σπίτι τους, μιας και οι ίδιοι κάτι τέτοιο δεν έχουν, ως τώρα, το κουράγιο να το πουν και να το στηρίξουν έμπρακτα.

     Όλοι οι «ειδήμονες» μας λένε πως ο Μπάιντεν δεν μπορεί να δει τον Ερντογάν και δεν του αρέσει καθόλου η «φόρα» που πήρε αυτός και η Τουρκία του με την επικινδυνέστατη αλαζονεία του σε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο ως και Μέση Ανατολή και Αφρική (Ιράκ, Συρία, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Λιβύη, Κατάρ).

     Άλλοι μας λένε πως το νέο «ζευγάρι» που είναι τώρα «εντεταλμένο» να αλλάξει τα πράγματα υπέρ της Ευρώπης και των ΗΠΑ είναι οι Μπάϊντεν-Ντράγκι. Απ’ την άλλη μεριά, υπάρχει και μια νέα οικοδομή που χτίζεται μεταξύ Ντράγκι και Μακρόν, έναν Μακρόν τον οποίο η Μέρκελ στο παρελθόν και συχνά είχε χαλιναγωγήσει αφαιρώντας του στηρίγματα για τις νέες κοινοτικές προοπτικές που ο Γάλλος Πρόεδρος επιθυμεί να εφαρμόσει για μια Ευρωπαϊκή Ένωση ελεύθερη να δράσει ως μεγάλη πολιτικο-οικονομική οντότητα και όχι σαν πιόνι των πανγερμανικών συμφερόντων.

     Είναι δυνατόν και έτσι να εξηγιέται το «δικτάτορας» που ο Ντράγκι έριξε  στα μούτρα του Ερντογάν, ξαφνικά, εκεί που εκείνος ούτε καν θα μπορούσε να το φανταστεί και εκεί, προπαντός, που κανένας στον κόσμο ολόκληρο δεν το περίμενε και προπάντων δεν το τόλμησε ποτέ.

     Ο ίδιος ο Ντράγκι μερίμνησε, πάντως, για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία, να επιβεβαιώσει εμμέσως πλην σαφώς τον ορισμό και άμεσα να δηλώσει πως δεν έχει καμία πρόθεση να ανασκευάσει οτιδήποτε είπε.

     Τώρα, με μια Γερμανία η οποία πολιτικά και οικονομικά, μετά που απομύζωσε δισεκατομμύρια απ΄ όλους τους ανόητους «εταίρους» της, παραπαίει με ό, τι έμεινε από τα κλοπιμαία και τα κόμματα που ευθύνονται για την ερήμωση της Ένωσης βρίσκονται σε βαθύ υπαρξιακό αποσυντονισμό και μάλλον  στις προσεχείς εκλογές προορίζονται για μια οδυνηρή καθίζηση ή και συντριπτική ήττα,

     η ευκαιρία μιας νέας, δυναμικής, ανεξάρτητης και 360 μοιρών πολιτικής, απαλλαγμένης από τα τραγικά γερμανικά βαρίδια και ελεύθερης να δράσει με πρόσημο την τεράστια αξία και σημαντικότητα όχι μόνο της ιστορίας και του πολιτισμού της, αλλά και των απεριόριστων οικονομικών δυνατοτήτων της σε όλο τον πλανήτη,

     και –  γιατί όχι; – με την ενίσχυση και επιβολή ενός στιβαρού στρατιωτικού σκέλους –

     (μη ξεχνάμε πως η Γαλλία είναι μεγάλη πυρηνική δύναμη και ακόμη μεγαλύτερη συμβατική δύναμη και επίσης ότι οι ευρωπαϊκές στρατιωτικές βιομηχανίες είναι από τις ποιοτικώς καλύτερες στο κόσμο),

     ένα σκέλος το οποίο θα μπορεί να εξασφαλίσει μια πυκνή και πολύπλευρη παρουσία σε όλο το φάσμα των στρατιωτικών «ειδικοτήτων» διαδραματίζοντας τον αναγκαίο ρόλο, αμυντικό και επιθετικό, σε όλη την κοινοτική επικράτεια,

     η ευκαιρία, λέγαμε, μιας νέας κοινοτικο-ευρωπαϊκής πολιτικής χωρίς τις τρομερές αγκυλώσεις έως σήμερα «εφαρμοσμένες» για τα εθνικά συμφέροντα της Γερμανίας, είναι μοναδική και ανεπανάληπτη, και θα ήταν πραγματικά μεγάλο κρίμα και λάθος να πάει χαμένη!

     Μέσα σε αυτόν τον «αναβρασμό» των τελευταίων μηνών εξουσίας της Καγκελαρίου Μέρκελ τοποθετείται και το πλέγμα των σχέσεων Ε.Ε. – Τουρκίας και, με ιδιαίτερη έμφαση, οι σχέσεις Ελλάδας –Τουρκίας, σχέσεις μοναδικές στο είδος τους, «πρωτότυπες» αναφορικά με τις αντίστοιχες όλων των άλλων κοινοτικών χωρών.

     Η Τουρκία βρίσκεται σε απόγνωση. Έχασε τον Τραμπ και σε λίγο θα χάσει και την Μέρκελ, ενώ πουθενά στον ορίζοντα δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιος άλλος να πάρει τη θέσει τουλάχιστον ενός απ’ τους δυο που «χάθηκαν».

     Και είναι αυτή η απόγνωση που συνειδητοποίησαν οι Τούρκοι και γι’ αυτό τώρα «παριστάνουν τους καλούς», τους μετριόφρονες, τους πράους, τους ειλικρινείς, τους έτοιμους για τίμιες συνομιλίες (και όπως ξέρουμε: μόνο έως ότου αρχίσουν, γιατί μετά βγαίνουν όλα τα «κουσούρια»τους!), κρατούν στα λιμάνια τους τα διάφορα παραβατικά πειρατικά «ερευνητικά» τους,  που πριν από λίγο όργωναν τις ξένες ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδες σε Αιγαίο και όλη την ανατολική Μεσόγειο, αλλά ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμα να ξαναρχίσουν τα «ταξίδια» τους.

    Η απόγνωση τους κάνει να θέλουν να φαίνονται σαν «καλά παιδιά» όχι σαν διεθνείς ταραξίες που είναι, σαν αθώους διαπραγματευτές που επιθυμούν μόνο την ειρήνη – τους κάνει να κρύβονται επιδέξια, τέλειοι υποκριτές και θεατρίνοι, πίσω από μια δορά αρνιού,

    ενώ το μόνο πράγμα που μας δείχνει ότι όλα αυτά τα «τσαλίμια» τους είναι ψεύτικα και παραπλανητικά γιατί «καίγονται» από τις δυσάρεστες γι’ αυτούς προοπτικές που εμφανίζονται στον ορίζοντα,

    είναι το ότι κάπου-κάπου δεν μπορούν, δεν αντέχουν, είναι στη φύση τους, ανάμεσα στα γλυκόλογα και τις ήπιες αντιδράσεις τους, να μην εκφράσουν τον ενδόμυχο σκοπό τους: υπονοούμενες απειλές για υπονοούμενες ενέργειες, στρατιωτικές και «ερευνητικές», αόριστες αιτιάσεις για ανύπαρκτα δικαιώματα, αόριστες υπεκφυγές και αόριστους υπαινιγμούς για αντιδράσεις τους εάν, δηλαδή,

    – το κεράκι στη τούρτα που γνωρίζουμε! – «τύχει», εάν συμβεί και οι «άλλοι» (μάλλον οι Έλληνες) δεν φερθούν τόσο καλά όσο αυτοί οι τίμιοι Τούρκοι φέρονται!

    Η φύση, είπαμε, των Τούρκων δεν μπορεί να κρυφτεί όσο κι αν θέλει να  παριστάνει τον αρνάκι: ο λύκος εμφανίζεται πίσω από κάθε λέξη και πράξη τους.

    Το μέλλον της Τουρκίας παίζεται το 2021, δίχως πλέον συμπαραστάτες ισχυρούς και αποτελεσματικούς και με μια οικονομία στα τάρταρα, οι Τούρκοι  νοιώθουν πως έχουν το νερό στο λαιμό και λίγο χρειάζεται για να βυθιστούν με ωραίες φυσαλίδες των τελευταίων αναπνοών τους.

    Ο ίδιος ο Πρόεδρος τους άλλωστε μερίμνησε στο να καταστεί η χώρα του από υπερδύναμη που λανθασμένα ονειρευόταν σε βάρος των πάντων σε ετοιμόρροπο συνονθύλευμα ψεύδους-υποκρισίας-βίας-αλαζονείας-φτώχειας – συνολικά: μια ηλίθια γελοία υπεροψία ψωριάρη.

    Η Ελλάδα δεν πρέπει να πέσει στη παγίδα του σημερινού «Τούρκου καλοσυνάτου» ο οποίος ωστόσο: 1)  δεν παύει να ευαγγελίζεται «έναν ‘δίκαιο’ διαμοιρασμό» των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και πόρων στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο,

    το γνωστό καζάν-καζάν των πάντων, πάντα πολύ ψηλά στην ατζέντα του

    (γι’ αυτό: ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ Η ΑΟΖ ΜΕ ΚΥΠΡΟ, τώρα που η Τουρκία δεν έχει πού να ακουμπήσει!!),

    και 2) δεν ξεχνά να θεωρεί πως δικαιούται να επέμβει παντού σε Ελλάδα και Κύπρο βλέποντας δικά του δικαιώματα εκεί που δεν υπάρχουν και δεν είναι άλλο παρά ωμή παραβίαση ελληνικών και κυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων!

    Η απόγνωση του Τούρκου Ερντογάν πρέπει να είναι εκείνη που τον ώθησε να ζητήσει να δει τον Έλληνα Δένδια πριν αυτός συναντηθεί με τον ομόλογό του Τσαβούσογλου.

    Δεν ξέρουμε τί είπε ο Τούρκος Πρόεδρος στον Έλληνα ΥΠΕΞ και τί απάντησε αυτός. Δεν ξέρουμε εάν ή όχι ξεστόμισε αλαζονικές και απειλητικές κουβέντες ίσως, μες στο μυαλό του το συγχυσμένο, σαν είδος προετοιμασίας  για την συνάντηση με τον Τούρκο ΥΠΕΞ.

    Πολλά μπορούμε να υποθέσουμε, καλά και κακά, καθησυχαστικά ή επικίνδυνα. Ίσως μια απόπειρα να εκφοβίσει τον Δένδια, ίσως μια απόπειρα να τον καλοπιάσει, ή να τον επηρεάσει δυσμενώς ή να του υποσχεθεί καλύτερους όρους στη μοιρασιά που ονειρεύεται των ελληνικών δικαιωμάτων, γαιών και θαλασσών!

    Ο υπουργός Δένδιας δεν μπορεί και δεν πρέπει να κρύψει ό, τι του είπε ο Ερντογάν και όποιες κουβέντες αντάλλαξαν μεταξύ τους.

    Όπως ξέρουμε, Τσβούσογλου και Ακάρ και άλλοι Τούρκοι αξιωματούχοι είναι οι Τούρκοι «λαγοί» που «ξεφουρνίζουν», αποκαλύπτουν απρόσκοπτα ό, τι Μητσοτάκης και  Co είπαν σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες, ξεμπροστιάζοντας δημόσια Έλληνες υπουργούς και πρωθυπουργούς.

    Το ίδιο πρέπει να κάνει και ο ΥΠΕΞ Δένδιας, μετά την μεγαλειώδη του έκθεση, μέσα στην ίδια την Τουρκία, των τουρκικών παρανομιών.

    Με τους Τούρκους τίποτα δεν πρέπει να είναι μυστικό και κρυμμένο, αλλά όλα «στη φόρα», τα πάντα, για να ξέρουν οι Έλληνες πολίτες πώς συμπεριφέρονται οι κυβερνώντες τους, αλλά και οι λεγόμενοι «φίλοι» και οι ορκισμένοι εχθροί, όπως και όλοι οι υποκριτές και φαρισαίοι μέσα στην «κοινοτική οικογένεια».

    Στη συνέντευξη τύπου πριν από το γεύμα ifthar ο Δένδιας είπε τα πράγματα με το αληθινό όνομά τους – και όλοι οι Τούρκοι τρόμαξαν. Ήταν γι’ αυτούς μια παγωμένη ψυχρολουσία, μια σωστή κατραπακιά που τους άφησε εμβρόντητους, πολύ απλά γιατί:

    – ήταν η πρώτη φορά στα ελληνικά ιστορικά, διπλωματικά χρονικά που ένας Έλληνας πολιτικός έλεγε «τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη» μέσα στη φωλιά των Τούρκων, τους κατηγόρησε μέσα στο ίδιο το σπίτι τους, ο αθεόφοβος!, και

    –  ήταν η πρώτη φορά που ένας «Γραικός» (έτσι αποκάλεσε τους Έλληνες απαξιωτικά ο Τσαβούσογλου θέλοντας μάλλον να θυμίσει την τουρκική φραστική αλαζονεία στους καιρούς της τουρκοκρατίας στην Ελλάδα) τα «έψαλλε  «κανονικά» στους Τούρκους και αυτοί καθόντουσαν να τον ακούνε μη μπορώντας να κάνουν διαφορετικά!

     Πολύ καλά έκανε λοιπόν ο Δένδιας – μέγας καιρός ήταν να γίνει κάτι τέτοιο. Πώς και πώς, νομίζω, το περιμέναμε όλοι.

    Τώρα το πώς έγινε αυτό και το γιατί έγινε είναι ένα θέμα που  χρειάζεται κάποια εμβάθυνση, μια ανάλυση, όχι με την φαντασία, αλλά με όσα θα ακολουθήσουν και η Ελλάδα πρέπει να πράξει έτσι ώστε να ακολουθήσουν προς ενίσχυση των όσων κέρδισε στην Άγκυρα.

     Τα «πράγματα», ήτοι τα πολιτικά «μαγειρέματα» με τις προσβολές, υποχωρήσεις και αλαζονείες, τα «πράγματα» που ταρακουνούν και φέρνουν σεισμούς, πολύ εύκολο είναι να γίνονται μυστικά, «κατ’ ιδίαν», όπως συνηθίζουν να δικαιολογούνται και όπως ο έκπληκτος Τσαβούσογλου ψέλλισε πως θα έπρεπε να γίνονται, τουτέστιν κρύβοντας στους πάντες τις αισχρές τουρκικές συμπεριφορές, απειλές, εκβιασμούς, επιβολές και τα τοιαύτα της φάρας του.

     Σε έναν τουρκικό λαό καταπιεσμένο και απόντα απ’ όλα τα πολιτικά δρώμενα, χωρίς καμία πολιτική διαλεκτική, αυτό γίνεται, είναι απολύτως φυσικό, το βλέπουμε. Είναι χαρακτηριστικό σήμα δικτατορίας. σκοταδιστικού καθεστώτος.

     Σε έναν όμως ελληνικό λαό, δεν μπορεί να γίνεται, δεν πρέπει να γίνεται, αν όντως στην Ελλάδα κυβερνά η πραγματική δημοκρατία και οι πολίτες παίρνουν μέρος στο πολιτικό γίγνεσθαι, όπως προτάσσουν οι δημοκρατικοί συνταγματικοί κανόνες.

     Πριν από λίγο καιρό ο υποφαινόμενος σε ένα κείμενό του στο infognomonpolitics  (Τα…ανεξήγητα ταξίδια του Δένδια, 23.3.2021) και με μια εμπειρία δεκάδων ετών  παρακολούθησης της εξωτερικής ελληνικής πολιτικής, είχε περιγράψει μεταξύ άλλων και τα εξής: «Δυστυχώς οι Έλληνες πολιτικοί δεν μας έμαθαν να πηγαίνουν στην έδρα αντιπάλων, ανταγωνιστών ή εχθρών για να τους «νουθετήσουν», για να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους… για να τους «εξηγήσουν» από κοντά τα όρια τους τα οποία δεν επιτρέπεται να υπερβούν σε σχέση με τις ελληνικές θέσεις.

     Δεν μας έμαθαν επίσης οι Έλληνες κυβερνώντες και πολιτικοί ταγοί να πηγαίνουν «εκτός έδρας» για να θέτουν τους δικούς τους όρους, να διαμορφώσουν τις δικές τους καταστάσεις και να προβάλλουν τις δικές τους απαιτήσεις.

     Απεναντίας, οι Έλληνες κυβερνώντες και πολιτικοί (το ίδιο και οι Ελληνοκύπριοι!) μας έμαθαν πάντα και συνέχεια και μας έδειξαν πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως

     – πώς ξέρουν κάλλιστα και πολύ εύκολα να υποχωρούν πειθήνιοι,

     –  πώς – δεν ξέρουμε αν από ένδεια γνώσεων ή από φοβική ή γονιδιακή υποταγή – δέχονται ανεπανόρθωτα την ικανοποίηση των ξένων συμφερόντων και τον παράλληλο παραγκωνισμό των ελληνικών, με παραχωρήσεις οι οποίες μένουν εσαεί αθεράπευτες,

     – πώς τελικά – όπως φαίνεται καθαρά εκ των αποτελεσμάτων – είναι εντελώς ανίκανοι να υποστηρίξουν διαλεκτικά και να επιτυγχάνουν κέρδη για τη χώρα τους,

     –  πώς η ελληνική διπλωματία και ο ελληνικός πολιτικός λόγος υποφέρουν διαχρονικά και χωρίς καμία δυνατότητα υπέρβασης (και προσθέτουμε τώρα: εκτός από σπανιότατες περιπτώσεις) από μια εγγενή, καθοριστική, καταθλιπτική και μαζί ανυπέρβλητη έκλειψη πειστικής θεματολογίας, από τραγική μαλθακότητα προτάσεων και απαιτήσεων και ιδίως, συμπερασματικά, από μια παντελή ανικανότητα επιβολής και προπαντός τήρησης της επιβολής των απολύτως δίκαιων ελληνικών δικαιωμάτων, ούτε καν όταν υπάρχει – και υπάρχει! – η επικουρία των υπέρ της Ελλάδας διεθνών κανόνων(.).

    Το φταίξιμο, το κρίμα των Ελλήνων κυβερνητικών υπευθύνων και των συναφών λεγόμενων «συμβούλων» των είναι τεράστιο και ουδείς μπορεί και πρέπει να το «ξεπεράσει» σαν κάτι το «φυσιολογικό»(!) ή «ανέφικτο»(!) ή «ανέμελο»(!).».

     Ο υπουργός Δένδιας για πρώτη φορά στις ελληνο-τουρκικές σχέσεις, ανέτρεψε τα παραπάνω, μας διάψευσε όλους! Ευτυχώς και επιτυχώς, αν και ομολογώ πως ακούγοντάς τον και βλέποντάς τον δεν πίστευα στα αυτιά και στα μάτια μου, ακριβώς για τους προαναφερόμενους λόγους.

    Είναι ευτυχές γεγονός το να βλέπεις έναν ανώτατο Έλληνα αξιωματούχο να βρίσκεται «εκτός έδρας», πόσο μάλλον στην έδρα του εχθρού, και δημόσια – για να τα ακούν και οι Τούρκοι και οι Ευρωπαίοι και όλος ο ΟΗΕ – να «βάζει τα πράγματα στη θέση τους», να «εξηγεί από κοντά» ποια είναι τα όρια των Τούρκων τα οποία αυτοί δεν πρέπει και δεν μπορούν να υπερβούν.

     Και γίνεται πλέον αναγκαίο, επιτέλους, αυτοί οι Έλληνες ανώτατοι αξιωματούχοι να μην έχουν κανέναν ενδοιασμό να «τους τα λένε – στους Οθωμανούς – ανοιχτά και ξάστερα, κανέναν φόβο να «τους βάζουν στη θέση τους» κάθε φορά που αυτοί εκτρέπονται.

     Όπως επίσης είναι απολύτως αναγκαίο τώρα, και μάλιστα θα έλεγα υποχρεωτικό, από εδώ και πέρα η συμπεριφορά του υπουργού Δένδια  να γίνει συνήθεια και τίποτα, με τους Τούρκους, να μην αφήνεται να πέσει, τίποτα να μην θεωρείται ελληνικό «δεδομένο».

     Σε όλη την ποικίλη ελληνο-τουρκική θεματολογία δεν νομίζω οι Τούρκοι, αντικειμενικά, να διαθέτουν πολλά δικαιώματα: μάλλον μετριούνται στα δάχτυλα ενός χεριού, μπορεί και λιγότερα, έναντι δεκάδων αληθινών, αντικειμενικών ελληνικών δικαιωμάτων, τα οποία όμως πολύ συχνά η Ελλάδα ξεχνάει και αντί να τα διεκδικήσει σθεναρά και να τα προστατέψει με νομικές πράξεις διεθνούς δικαίου όπως δικαιούται, τα εγκαταλείπει στο έλεος των πάντων αρπαχτικών εχθρών και φίλων.

     Και είναι ακριβώς αυτή η ένδεια δικαιωμάτων των Τούρκων και η έλλειψη νομικής δυνατότητας να τα αποκτήσουν που τους ωθεί στις πιο εξωφρενικές και εξτρεμιστικές ακρότητες πιστεύοντας έτσι – αφού λείπει κάποια ισχυρή ελληνική αντίδραση επιτόπου – πως με μια ατελείωτη σειρά παρανομιών θα είναι δυνατόν να υπερβούν και να εξαφανιστούν τα ελληνικά δικαιώματα μέσα στα πλαίσια των τουρκικών «τετελεσμένων».

     Από εδώ και μετά, ύστερα από το φωτεινό και δυναμικό «παράδειγμα Δένδια», όλα τα δυναμικά τοπία για την Ελλάδα ανοίγονται σε μια απαραίτητη, έντονη εξωστρέφεια που πρέπει να περιλάβει ολόκληρη την ελληνο-τουρκική θεματολογία, ή μάλλον, θα λέγαμε, ολόκληρο το πλαίσιο των διεθνούς δικαίου ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και ολόκληρο το πλαίσιο των ψευδώς τουρκικού «διεθνούς δικαίου» παρανομιών και παραβάσεων.

     Η εγκατάλειψη της ως τώρα τραγικής εσωστρέφειας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και η υιοθέτηση της δυναμικής εξωστρέφειας που είπαμε δεν αρκούν όμως από μόνες τους. Η Ελλάδα χρειάζεται να κάνει ένα άλλο αποφασιστικό βήμα, δηλαδή:

     1) να εγκαταλείψει τον συγχρωτισμό και την όποια στενή σχέση με την Γερμανία, γονιδιακός εχθρός του Ελληνισμού, όπως όλοι γνωρίζουμε,

     2) να εγκαινιάσει το συντομότερο μια στενότερη και καρπερή σχέση με την Γαλλία, ειδικά στον αμυντικο-στρατιωτικό τομέα, όπου και αφού τα στρατιωτικά ελληνικά συμφέροντα σχετικά με την Τουρκία ταυτίζονται και συμπίπτουν με τα γαλλικά σε όλη τη κρίσιμη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου συμπεριλαμβανομένου και του Αιγαίου και του ευρύτερου μικρασιατικού τόξου.

     Μια ουσιαστική σύσφιξη σχέσεων με την Γαλλία και μια παράλληλη, καθοριστική απομάκρυνση από τη Γερμανία, πραγματικός «εγκληματίας ειρήνης», μαζί με μια αναβάθμιση και έμπρακτη στρατιωτική συνεργασία/συνδρομή με το Ισραήλ οπωσδήποτε θα «προσελκύσει» και άλλα κράτη (Κύπρος, Αίγυπτος, Ιορδανία, Ιράκ, ΗΑΕ) σε μια συμμαχία η οποία τα πάντα έχει να κερδίσει και τίποτα να χάσει!!

     Ένα πολύ χρήσιμο και μάλλον θα έλεγα απαραίτητο βήμα για την ασφάλεια των ελληνικών συμφερόντων είναι η ενοικίαση μιας ναυτικής βάσης στην Γαλλία, ένα μάτι στο Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο πολύ χρήσιμο για την Ελλάδα, όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε.

     Η Ελλάδα, δηλαδή η ελληνική πολιτική ηγεσία, έχει την πρώτιστη υποχρέωση να διαθέτει έναν σύμμαχο  στον οποίο να μπορεί να βασιστεί για κάθε κρίσιμη ένταση και σύγκρουση με την Τουρκία.

     Ένας τέτοιος σύμμαχος δεν είναι σίγουρα ο Αμερικανός ο οποίος, εξίσου σίγουρα, δεν πρόκειται ποτέ να αναλάβει δυναμική δράση εναντίον του Τούρκου.

     Το είπε και το έδειξε πάμπολλες φορές έμπρακτα. Μην είμαστε τυφλοί και κουφοί!! Οπότε η Ελλάδα δεν μπορεί να βασιστεί στους Αμερικανούς σε μια σύγκρουση με τους Τούρκους.     

     Ένας τέτοιος σύμμαχος, απεναντίας, έδειξε, είπε και θέλει να είναι η Γαλλία. Μην είμαστε τυφλοί και κουφοί! Και αυτό σημαίνει πως η Ελλάδα μπορεί αναμφίβολα να βασιστεί στους Γάλλους σε μια σύγκρουση με τους Τούρκους!

     Και, απ΄ό, τι είδαμε ως τώρα, η Γαλλία είναι η μόνη κοινοτική χώρα που προθυμοποιείται να βαδίσει μαζί με την Ελλάδα έναντι της Τουρκίας!

     Θα ήταν εγκληματικό να μην επωφεληθεί η Ελλάδα από μια τέτοια συμμαχία!!!  

     Πάντως, μπορούμε να υποθέσουμε πως μετά από τις 15 Απριλίου 2021 αρχίζει για την Ελλάδα μια νέα περίοδος ριζικής αναθεώρησης και εξάλειψης της ηττοπάθειας, της παθητικότητας και της ενδοτικότητάς της όλων των περασμένων χρόνων;

     Ελπίζουμε το «παράδειγμα Δένδια» να υιοθετήσει οριστικά και ο γερμανολάγνος Πρωθυπουργός Μητσοτάκης, να καταλάβει αυτός το λάθος του – ένα λάθος που μπορεί να μετατραπεί σε δυσβάσταχτο πολιτικό βραχνά και πολιτικά να του κοστίσει πολύ -, να το διορθώσει σύντομα, όπως είπαμε, τοποθετώντας την Ελλάδα πραγματικά στο κέντρο των διεθνών συμφερόντων μεταξύ Βαλκανίων, Μεσογείου και Εγγύς Ανατολή.

     Αν είναι έξυπνος, θα το κάνει! Αν δεν είναι…        

Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Ελληνιστής