Αφελείς, «συνωμοσιόπληκτοι», αδιάφοροι ή… απλώς «απάνθρωποι»

Ενώ κάθε μέρα χάνουμε 70, 80, 90 και 100 συνάνθρωπους μας από την πανδημία, εμείς το μόνο με το οποίο που ασχολούμαστε είναι «αν θα κάνουμε Πάσχα στο χωριό»….

Ομολογώ ότι είναι ορισμένα πράγματα, ορισμένα γεγονότα , που όχι απλώς με ξαφνιάζουν αλλά με εξοργίζουν.

Και για να είμαι ειλικρινής , είμαι βέβαιος ότι εξοργίζουν και τους περισσοτέρους από εσάς. Τους περισσοτέρους από τους Έλληνες πολίτες που σκέπτονται με καθαρό μυαλό και βλέπουν τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως κάποιοι θα ήθελαν να είναι ή θα τους άρεσε να είναι.

Εδώ και αρκετές εβδομάδες ζούμε ένα περίεργο κλίμα , μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα , που έλεγε και παλαιός υπουργός, που ανατροφοδοτείται κάθε μέρα και από εμάς τους δημοσιογράφους.

Το κλίμα, η ατμόσφαιρα αυτή είναι το «αν θα κάνουμε Πάσχα στο χωριό»… Αυτό κοντεύει να γίνει το βασικό θέμα στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα, στις συζητήσεις σε γραφεία, σε τηλεφωνήματα φίλων, παντού.

Το «Πάσχα στο χωριό» κοντεύει να γίνει κάτι σαν «εθνικός στόχος». Λες και είναι κάτι που ο ελληνικός λαός το αποζητούσε χρόνια.

Δεν παραγνωρίζω πως οι περισσότεροι των συμπολιτών μας (και ο γράφων επίσης) , ζούμε τον τελευταίο χρόνο σε ένα πρωτόγνωρο περιβάλλον, μέσα σε ένα κλίμα απαγορεύσεων. Μέσα σε υποχρεωτικές ρυθμίσεις που έχουν απορρυθμίσει κυριολεκτικά την ζωή μας.

Και βέβαια «κάθε αχτίδα φωτός προς την ελευθέρια» που λέει και ο ποιητής την ρουφάμε , όπως τις πρώτες αχτίδες του ήλιο. Γι αυτό και κάθε αναφορά σε «ελεύθερο Πάσχα», έχει γίνει τις τελευταίες 4-5 εβδομάδες «viral», όπως είναι οι οροί του internet.

Μόνον που η συνεχής συζήτηση γι αυτό, η συνεχής πίεση από εμάς τους δημοσιογράφους σε υπουργούς, γιατρούς , ειδικούς και οποίον άλλον μπορούμε να φανταστούμε, να απαντήσουν «αν θα πάμε στο χωριό το Πάσχα», έχει γίνει πια εξοργιστική.

Κάθε μέρα χάνουμε 70, 80, 90 και 100 συνάνθρωπους μας (και όχι τους περισσοτέρους μεγάλης ηλικίας) από τον Κορονοϊό και αντί να προβληματιζόμαστε, αντί να συγκλονιζόμαστε από αυτό, αντί να προσπαθούμε να διατηρήσουμε τα μέτρα με σκοπό, σε συνδυασμό με το εμβόλιο, να απομονώσουμε τον ιό και τις τραγικές συνέπειες του, μας έχει πιάσει μια αγωνία για το… αν θα φάμε το αρνί σίτο χωριό.

Είναι εξοργιστικό, είναι απάνθρωπο.

Όπως το ίδιο είναι και τα διαφορά «κορωνοπάρτι» (ο όρος μάλλον θα έπρεπε να είναι θανατο-πάρτι) που διοργανώνουν διάφοροι ανεγκέφαλοι στις πλατείες τα πρωτεύουσας αλλά και άλλων πόλεων. Αδιαφορώντας εντελώς για τις συνέπειες αυτών των κινήσεων.

Αναρωτιέμαι πολλές φορές αν όλο αυτό το κλίμα δημιουργείται γιατί δεν έχουμε καταλάβει την επικινδυνότητα της πανδημίας ή απλώς είμαστε ως λαός αδιάφοροι για όλα (ακόμα και για τους στενούς συγγενείς μας).

Αναρωτιέμαι μήπως έχει μπει τελικά στο DNA μας, η ανατολίτικη λογική του «Κισμέτ» και πιστεύουμε πως αν κάτι είναι να γίνει θα γίνει.

Αναρωτιέμαι μήπως έχουμε όλοι εθιστεί στα σενάρια περί «διεθνούς συνωμοσίας» που προωθεί ψεύτικες πληροφορίες για την ύπαρξη πανδημίας…

Αναρωτιέμαι τέλος μήπως έχουμε ως κοινωνία γίνει τόσο αδιάφοροι για τους συγγενείς μας, τους φίλους μας για τον εαυτό μας

ptroupiotis@yahoo.gr


Πέτρος Τρουπιώτης

Δημοσιογράφος