Η “Εθνική Ζήλια” των Γερμανών…

Οι Γερμανοί είναι ένας πειθαρχημένος λαός. Ένας λαός που η έννοια του καθήκοντος έχει πρωταρχική σημασία.
Του καθήκοντος όπως το εννοούν. Καθήκοντος όμως, που δεν το “διηθούν” σε πολλές περιπτώσεις από το φίλτρο της ηθικής, της λογικής και του ανθρωπισμού…

Ένα παράδειγμα “υγιούς” Γερμανικού “πατριωτικού” καθήκοντος που βίωσα προσωπικά.

... Ήταν η εποχή που οι Τούρκοι είχαν εισβάλει στην Κύπρο και η δικτατορία είχε κηρύξει επιστράτευση. Υπηρετούσα σε ένα καινούργιο πλοίο του Πολεμικού μας Ναυτικού, μια πυραυλάκατο, ως στρατεύσιμος γιατρός. Παρότι το πλοίο ήταν καινούργιο, είχε παρουσιάσει πρόβλημα στην μία από τις τέσσερις μηχανές του και είχε προγραμματισθεί επισκευή. Με την επιστράτευση όμως, παρά το πρόβλημα, απέπλευσε εσπευσμένα μαζί με τον άλλο στόλο μας προς το Αιγαίο. Μαζί μας όμως ήρθε και ένας μηχανικός Γερμανός, που έστειλε η κατασκευάστρια εταιρεία των μηχανών (ήταν η MTU, θυγατρική της Mercedes). Και ενώ το πλοίο είχε προγραμματισμένη πολεμική αποστολή ( στόχος η συνοδεία τορπιλακάτων για ναρκοθέτηση στον κόλπο της Σμύρνης…), ο Γερμανός, φορώντας την ολοκάθαρη άσπρη φόρμα εργασίας, δούλευε στο μηχανοστάσιο συνεχώς, χωρίς να υπολογίζει προφανώς τον κίνδυνο που διέτρεχε, σε μια ενδεχόμενη πολεμική σύρραξη της χώρας μας με την Τουρκία. Μία σύρραξη που δεν τον αφορούσε. Όλη του η προσπάθεια, ήταν να μην αφήσει εκτεθειμένη την εταιρεία του, και να προστατεύσει το κύρος της. Σημειωτέο, ότι το πλοίο ήταν Ολλανδικής κατασκευής και μόνο οι μηχανές του ήταν Γερμανικές. Το καθήκον του προς την εταιρία του και το κύρος της, ήταν πάνω από τον δικαιολογημένο φόβο για τον αντικειμενικό κίνδυνο που διέτρεχε η ζωή του: Να πέσει θύμα μιας πολεμικής σύρραξης στο Αιγαίο, που η πατρίδα του δεν είχε καμία συμμετοχή…

Μετά συνεχή και κοπιαστική δουλειά, έλυσε το πρόβλημα της μηχανής και σε τρείς ημέρες αποβιβάσθηκε στην Σκύρο.

Από την άλλη πλευρά, τραγικό παράδειγμα απόλυτα διαστρεβλωμένου καθήκοντος, ήταν οι αγριότητες που διέπραξαν οι Γερμανοί και οι κτηνωδίες, κατά την διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Αυτό φάνηκε ολοκάθαρα στην ιστορική δίκη της Νυρεμβέργης, όπου οι κατηγορούμενοι για τα φρικιαστικά εγκλήματα, επικαλούντο το στρατιωτικό και πατριωτικό τους καθήκον και την πειθαρχία στις διαταγές ανωτέρων!

Οι Γερμανοί όμως, φαίνεται ότι διακατέχονται πρωτογενώς και από αρνητικά συναισθήματα για εμάς τους Έλληνες, που δεν έχουν καμία σχέση με κανένα καθήκον. Αλλά ούτε και με γεωπολιτικές στρατηγικές.

Σύμφωνα με έρευνες της Γερμανικής κοινής γνώμης, μεγάλη μερίδα των Γερμανών, πιστεύει ότι οι σημερινοί Έλληνες “Πίνουν και χορεύουν όλη μέρα!...”..

Το υπόβαθρο φαίνεται ότι είναι μια “εθνική ζήλια” τους .

Ίσως η ζήλια αυτή οδήγησε τον περίφημο Φαλμεράγιερ να προσπαθήσει να αποδείξει ότι οι σύγχρονοι Έλληνες δεν έχουν σχέση με τους αρχαίους Έλληνες .

Αλλά ποιος ήταν ο Φαλμεράγιερ; Ο Γιάκομπ-Φίλιπ Φαλμεράγιερ ήταν περιηγητής, δημοσιογράφος, πολιτικός και ιστορικός.. Στο βιβλίο του “Περί της καταγωγής των σημερινών Ελλήνων” που γράφτηκε στη δεκαετία του 1830, διατυπώνει την άποψη πως οι Έλληνες της νεότερης εποχής δεν κατάγονται από τους αρχαίους Έλληνες , αλλά προέρχονται από Σλαβικές φυλές.
O Φαλμεράγιερ, όμως, δεν ήταν επιστήμονας και η μεθοδολογία που χρησιμοποίησε για να βγάλει τα συμπεράσματά του ήταν ανύπαρκτη.

Σήμερα, η πλέον επιστημονική μέθοδος για τη διερεύνηση της φυλετικής ταυτότητας, είναι η μελέτη του γενετικού υλικού (DNA) του πληθυσμού.
Σύγχρονες επιστημονικές μελέτες, έδειξαν ότι σε συντριπτικό ποσοστό οι σημερινοί Έλληνες έχουν το ίδιο DNA με τους αυτόχθονες κατοίκους της Ελλάδας της προϊστορικής εποχής.

Εκτός όμως από την φυλετική τους ανωτερότητα , οι Γερμανοί επί αιώνες αναζητούν ένα ψυχικό χάρισμα που δεν έχουν: το πάθος. Το πάθος που έχουμε εμείς οι Έλληνες. Αυτή την “εθνική ζήλια” των Γερμανών, αποτύπωσαν και οι μεγάλοι τους συγγραφείς και φιλόσοφοι.

Χαρακτηριστικά, ο Νίτσε έγραφε ότι “η γερμανική ψυχή είναι υπανάπτυκτη και χρειάζεται περισσότερο πάθος”. Ο Γερμανός αυτός φιλόσοφος, ως γνωστόν, ήταν βαθιά εντυπωσιασμένος από την Αρχαία Ελλάδα, τον θεό Απόλλωνα, αλλά και τον Διόνυσο, γράφοντας χαρακτηριστικά : “Μια δόση από Διόνυσο ίσως να μην ήταν κακή για τη Γερμανία…”

Και φαίνεται, ότι την “εθνική τους ζήλια” για την Ελλάδα, ζήλια για την ιστορία, την προσφορά στον πολιτισμό και το πάθος για ζωή και δημιουργία, οι Γερμανοί την καλύπτουν από την, ανυπόστατη επιστημονικά, διαχρονική τους πεποίθηση, ότι είναι φυλετικά ανώτεροι! Και την πεποίθηση τους αυτή, την μετουσίωσαν σε επιθετικότητα που οδήγησε σε παγκόσμιες καταστροφικές πολεμικές συρράξεις.

…Η διαχρονική στήριξη της σύγχρονης Γερμανίας προς την Τουρκία και την πρωτόγονη επιθετική πολιτική της προς την χώρα μας, είναι προκλητικά εμφανής μέχρι σήμερα.

Ίσως , πέρα από τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα που οδηγούν στην μεροληπτική και άδικη αυτή στάση των Γερμανών υπερ των Τούρκων, να υποκρύπτεται και η “εθνική τους ζήλια” προς την χώρα μας.

…Σε αντίθεση με τους Τούρκους, που η προέλευσή τους, η ιστορία τους και ο πολιτισμός τους, δεν τους διεγείρον τέτοια αντανακλαστικά!…

Χριστόδουλος Ι. Στεφανάδης
Καθηγητής Καρδιολογίας

Πρώτο Θέμα